ความเจ็บ กับความว้าเหว่ ... ที่เราร้องไห้ เพราะอะไรกันแน่ เพิ่งอัพบล็อกไปเมื่อตอนหัวค่ำ ผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงก็เกิดเรื่อง ทั้งเจ็บ ทั้งหนาว ทั้งกลัว ได้แต่แอบร้องไห้อยู่เงียบๆ ทั้งๆทีคนเต็มห้อง สัก 20 ชีวิตได้มั้ง แต่เรากลับรู้สึกว้าเหว่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเกิดเป็นคนอื่น ไม่ใช่เราที่ต้องมานอนอยู่ตรงนี้ คนที่รอเขาอยู่หน้าห้อง ก็คงจะอุ้มขึ้นรถกลับบ้านไปแล้ว ชีวิตนี้เกิดมาข้อเท้าพลิกนับครั้งไม่ถ้วน แล้วยังเจาะจงต้องพลิกแต่ข้างขวาข้างเดียว แต่ว่าแต่ละครั้งนั้นก็ไม่ได้รุนแรงเท่าไหร่ พลิกจนชิน เคยมีหนักๆอยู่ 2 ครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 3 ครั้งแรกนั้น นับได้ว่าเป็นการเปิดศักราชการข้อเท้าพลิกเลย เพราะหลังจากพลิกครั้งนั้น ก็เท่ากับข้อเท้าอ่อนแอไปโดยปริยาย ตอนนั้นอยู่ป.1 เองมั้ง วิ่งเล่นที่ศูนย์วัฒนธรรม แล้วทำอีท่าไหนไม่รู้ จำไม่ได้ กลิ้งหลุนๆๆๆ ไปแล้ว จำได้อย่างเดียวว่า ตอนนั้นลืมร้องไห้ ทั้งๆที่มีสิทธิเต็มที่ ครั้งที่ 2 เกิดขึ้นที่ค่ายวงโยธวาทิต ที่จันทบุรี ตอนนั้นต้องกระโดดลงมาบนขาขวา ก็พลิกท่านั้นแหละ เจ็บชิบเป๋ง จำได้เลย แต่ก็ยังพอจะโขยกเขยกมาหาครูไหว ครูก็เอาน้ำแข็งพันข้อเท้าให้ เหมือนวันนี้ไม่มีผิด แต่ว่าวันนั้นมันไม่ว้าเหว่อย่างวันนี้ วันนั้นมีเพื่อน มีครู มีความรักรอบๆตัว วันนี้ก็มี เพียงแต่ว่าเหมือนใจมันต้องการมากกว่าเดิม จริงหรือเปล่าที่ชีวิตเราไม่ได้ต้องการใคร จริงหรือเปล่าที่เฝ้าบอกใครต่อใครว่าเราอยู่คนเดียวได้ ที่ทำเป็นเข้มแข็งน่ะ เข้มแข็งจริงหรือเปล่า ถ้าจริง ทำไมต้องนอนร้องไห้อยู่ใต้ผ้าที่หยิบมาคลุมหน้า ถ้าจริงทำไมถึงมัวแต่คิดว่าถ้าหากมีใครรอเราอยู่ข้างนอก เขาก็คงจะพาเรากลับบ้าน เขาก็คงจะมีไหล่ให้เราเกาะ เขาก็คงจะนั่งอยู่กับเรา และไม่ปล่อยเราให้ร้องไห้คนเดียว นี่เราไม่มีใครเลยสักคน ไม่มีใครรออยู่ข้างนอกทั้งนั้น เราไม่อยากอยู่คนเดียวแล้ว มันแย่จัง วันนี้อ่อนแอที่สุดเลย อ่อนแอทั้งกายและใจ กังวลและกลัวไปสารพัด ไม่เคยเจ็บขนาดนี้มาก่อน แต่ถ้าเทียบกับใครหลายๆคน เรื่องแค่นี้ก็ขี้ปะติ๋ว เพียงแต่ว่ามันเจ็บ เจ็บจนต้องร้องไห้ออกมา น้ำแข็งที่พี่สาวคนหนึ่งพันข้อเท้าให้ ทำเอาหนาวไปถึงขั้วหัวใจ ทั้งเจ็บ ทั้งกลัว ทั้งหนาว ทั้งเหงา นี่เราอ่อนแอจริงๆนะเนี่ยเจ็บคราวนี้ รู้สึกหมดแรงจะดูแลตัวเอง ได้แต่แอบร้องไห้อยู่ใต้ผ้าเหม็นๆผืนนั้น เจ็บ...มาก   Create Date : 04 พฤษภาคม 2551 16 comments Last Update : 4 พฤษภาคม 2551 0:02:17 น. Counter : 1314 Pageviews. Share Tweet

เป็นกำลังใจให้นะคะ แล้วก็จะผ่านมันไปได้ หายไวๆ นะคะ   โดย: Creamchoco 4 พฤษภาคม 2551 0:29:50 น.

อะไรๆก็คงจะทุเลาตามเวลานั่นแลครับ   โดย: *_* IP: 118.173.218.28 4 พฤษภาคม 2551 0:45:55 น.

ปีก่อนนู้น..เราเตะบอลกีฬาสี ที่เขาใหญ่ตอนเช้าๆ(สนามหญ้าชื้นด้วยน้ำค้าง) แล้วลื่นล้มทิ้ง นน.ตัวทับข้อมือหักกระดูกแตกทันที.. เพื่อนผู้หญิง 3คนนำส่ง รพ.ปากช่องทันที..หมอต้องถ่วงถุงทรายที่แขนเพื่อดึง+ดัดกระดูกที่แตกก่อนเข้าเฝือกและส่งเข้า กทม.ต่อไป.. เจ็บสุดๆแต่น้ำตาไม่ไหลเลย เราห่วงว่าเพื่อนๆที่ยืนอยู่ริมเตียงข้างเราตลอดเวลา.. จะกังวล(ทำไมเป็นงั้น).. ไม่ให้เพื่อนรับโทรศัพท์แฟน เพราะปกติจะโทร.มาทุกเช้า นางเอ๊ก..นางเอก..จริงๆ(ตอนนั้น) เพราะกำลังใจในตัวเองจริงๆค่ะ..รักตัวเองก่อนใคร ขีวิตเป็นของเรา..ต้องเข็มแข็งและยู่ได้ด้วยตนเองค่ะ เป็นกำลังใจนะคะ..   โดย: เริงฤดีนะ 4 พฤษภาคม 2551 1:11:16 น.

สร้าง Comment ง่ายๆ ด้วยตัวคุณเอง..คลิ๊กที่นี่ แวะมาแอบเป็นแรงใจให้ห่างๆ ค่ะ อ่ะนะทุกๆ อย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ หลับฝันดีเน๊าะ   โดย: อุ้มสี 4 พฤษภาคม 2551 1:20:04 น.

เฮ้ยเราเดาถูกจริงด้วย! อ่านี่มันเรื่องหงอยๆนี่นา!   โดย: ปุ๊กกู่ IP: 58.8.191.11 4 พฤษภาคม 2551 3:08:37 น.

hey. how is your ankle now? hope it will get better soon...   โดย: KS IP: 90.195.0.253 4 พฤษภาคม 2551 4:36:37 น.

... เข้าใจความรู้สึกแบบนี้ดีทีสุด .. อดทน เดี๋ยวก็ผ่านไป ... ขอให้หายเร็วๆๆนะคะ เอาใจช่วยค่ะ ..   โดย: ธารสีม่วง 4 พฤษภาคม 2551 5:27:46 น.

เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี   โดย: โยเกิตมะนาว 4 พฤษภาคม 2551 14:46:55 น.

ขอให้ข้อเท้าหายไวๆนะคะ ถ้าเราจะบอกคุณว่าเราเข้าใจคุณคุณจะเชือ่เราไหม เราเข้าใจ ถึงน้ำตาที่ต้องเสียไป ความเจ็บปวด คุณจะเชื่อเราไหม คุณรู้ไหมว่า เรื่องของคุณกับเรื่องของเราแทบไม่ต่างกัน จะมีเพียงแค่ เวลาสถานที่และเหตุการ แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน คือ ความเจ็บ และความรู้สึก เราเคยป่วยหนักๆสองครั้งที่สมัยอยู่เมืองนอกคุณรู้ไหมแรงจะไป ร พ ยังไม่มี เรานอนซม หายใจไม่ออก ลุกไม่ได้ ไม่มีไร ทาน เป็น วันๆ ไม่มีแม้แต่คนที่จะหาอะไรมาให้ทาน หรือถามไถ่อาการ ไม่มีคนเช็ดตัว ไม่มีคนดูแล แรงจะลืมตายังแทบจะไม่มีทรมาณมากหายใจก็ขัดตลอด ตอนนั้นรุ้สึกเหมือนว่า จะตายไหมนี่แล้วจะมีใครรู้บ้างไหม ว่าชั้นป่วยอยู่ในห้องนอนตัวเอง เรารู้สึกว่า ช่างเป็น เวลาที่โดดเดี่ยวที่สุดเหมือนเราไม่มีใครเลย แต่การป่วยครั้งนั้นรอดพ้นมาได้เพราะว่า สองวันหลังจากนั้นเพื่อนโทรมาแล้วเลยรู้ว่าเราไม่สบายหนักแต่ ครั้งที่สอง เราเป็นหนักกว่าครั้งแรกแต่เหตการเหมือนเดิม คือ เราไม่มีใครเลย เราเคยเจ็บ หายใจไม่ออก ร้องไห้จนเจ็บไปหมด เราไม่มีใครเลย ที่เมืองอันเหน็บหนาว นี้ ไม่มีคนดูแล ไม่มีคนใส่ใจ ไม่มีคนรับรู้ อาการ แต่คุณรู้ไหม ครั้งนี้เรา ต่างกับครั้งก่อน เรา พยายาม ที่สุดในการ จะลุกขึ้นจากเตียงเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปซุ๊ปเปอร์ เพื่อซื้อของกินให้กับ ตัวเอง ขาเดินล้าๆไม่มีแรง ตาปรือ ไข้ขึ้นสูง หายใจไม่ทันเจ็บหน้าอก แต่เราก็เดินไปซื้อกลับมาจนได้ ตอนที่เราก้าวเข้าห้องเราอ่ะเรา คิดเลย ว่า อย่างน้อย ชั้นก็ ไม่ตาย และ ดูแลตัวเอง ได้ ชั้นจะไม่อ่อนแอ กับ อารม น้อยๆอีกต่อไปแล้ว เราต้องทำได้ คุณกำลังเจ็บ ต้องการกำลังใจ ดูแลเอาใจใส่ กำลังใจ จากตัวเราเองนั่นแหละค่ะ สำคัญสุด ถ้า วันนั้นเราจะต้องอยู่ คนเดียว เรา ต้องอยู่ได้อย่างเข้มแข็ง นะคะ ขอให้ หาย ไวๆ นะ คะ   โดย: ไม้ยมก&แหนมมัด 4 พฤษภาคม 2551 18:11:20 น.

ดีครับ...ผมว่าไม่มีใครแข็งแรงหรือเก่งมาตั้งแต่ต้นหลอกครับ...วันนี้เจ็บปวด...ผมว่าอย่างน้อยวันข้างหน้าถึงจะต้องเจ็บอีก...แต่ก็คงไม่เจ็บเหมือนครั้งก่อนๆที่ผ่านมาแน่ครับ...หรือถ้าเจ็บอาจจะเป็นสิ่งที่.......มนุษย์ทุกคนต้องมีครับ...ปรกติครับ...คนที่แย่กว่ามีมากมายครับ...คุณยังดีที่มีโอกาสมาระบายออก...บางคนไม่มีโอกาสแม้กระทั่งการแสดงออกครับ...   โดย: 4444 IP: 58.9.35.10 4 พฤษภาคม 2551 18:41:04 น.

เป็นห่วงนะจ๊ะ.. หายไวไวนะ.. เราก็เหงาๆ บ้างเหมือนกัน.. รู้สึกบ้าง.. ว่าเราอยากได้ความอบอุ่นจากคนรอบข้างมากไปหรือเปล่า.. เพราะตอนนี้ก็เหมือนใช้ชีวิตอยู่คนเดียว.. ไม่มีใครเป็นหลักให้ยึด.. แต่ก็นั่นแหละ ได้แต่นั่งท้ออยู่ช่วงหนึ่ง พอท้อเสร็จก็ต้องลุกมาสู้ต่อไปน่ะนะ   โดย: nods 4 พฤษภาคม 2551 19:04:08 น.

เข้าใจเลยว่า ตอนเจ็บกายแล้วไม่มีใคร ใจมันว้าเหว่ยังไง เคยเป็นเหมือนกัน ขอให้หายไวๆทั้งกายและใจนะครับ   โดย: เพราะผมไม่มี Time Machine 4 พฤษภาคม 2551 21:24:04 น.

เจ๊บ ... มาก เข้าใจเลยนะเรื่องความเจ็บปวดทางกาย คงต้องทำอะไรให้ช้าลงบ้าง บางทีเร็วเกินไปก็พลาดง่าย เรื่องความเร็วนี่รวมทั้งเรื่องการตัดสินใจในชีวิตครั้งสำคัญ ๆ ที่มันจะต้องอยู่กับเราตลอดไป เช่นการเลือกคู่ครอง บทเรียนนี้เกิดกับตัวเองแล้วไม่อยากให้เกิดกับคนรุ่นหลัง เพราะมันเป็นความเจ็บปวดที่อาจจะมากกว่าความเจ็บปวดทางกาย มันเป็นอะไรที่ทรมานใจ ร้าวรานใจอย่างบอกไม่ถูก อย่างไรก็ตามก็อย่ากลัวมากจนเกินไป เพราะเดี๋ยวจะเข้าชมรมคานทองนิเวศน์ เลือกผิดก็เลือกใหม่ได้ แต่แล้วอยู่กันไม่ได้ก็หย่า ในโลกนี้ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ นอกจากเวลานอนไม่หลับสำหรับบางคน แต่สำหรับผมเคยมีประสบการณ์เรื่องนอนไม่หลับตอนใกล้จะจบ แต่ไม่จบสักทีเพราะตัว F ตามมาหลอกหลอน เป็นครั้งเดียวในชีวิตที่พึ่งยาแวเลี่ยม ยาวเลย ไว้มาคุยใหม่นะครับ เข้มแข็งเข้าไว้แม่หนูน้อย   โดย: คนเดินดินฯ 4 พฤษภาคม 2551 22:45:06 น.

ขอให้หายเร็วๆนะครับครูเสี้ยว ขอให้การนอนนิ่งๆครั้งนี้ เป็นการแลกเปลี่ยนกับการเรียนรุ้อะไรบางอย่างของครูเสี้ยว และถึงที่สุด .... อาจเป็นช่วงยามที่ดีที่สุด ที่จะหยิบหนังสือดีดีสักเล่มมาอ่าน และครุ่นคิด เพื่อให้ลืมความเจ็บปวดจากบาดแผล ปล. ผมก็ซื้อหนังสืออาจารย์เสกสรรค์มาแล้วครับ กำลังรออ่านอยู่ครับ หายเร็วๆนะครับครูเสี้ยว   โดย: ก.ก๋า (กะว่าก๋า ) 5 พฤษภาคม 2551 8:32:28 น.

เจ็บกายถนอมร่างกายไม่นานก็หาย แต่เจ็บใจอย่าเจ็บนาน จงเข้มแข็งเข้าไว้เพื่อจะได้มีกำลังใจต่อสู้ในวันพรุ่งนี้ต่อไป   โดย: karnya IP: 222.123.220.92 7 พฤษภาคม 2551 18:32:19 น.

ขาหายเจ็บรึยังค่ะ ดูแลตัวเองหน่อยซิค่ะ ถึงร่างกายจะไม่ใช่ของเรา แต่มันก็เป็นที่ที่รักษาจิตวิญญาณของเรานะค่ะ เจ็บทางร่างกายไม่นานก็หาย แต่เจ็บทางใจ กว่าจะหายคงต้องใช้เวลา อยากให้หายเจ็บทางใจไวๆ ค่ะ เดี๋ยวขาคงจะหายเจ็บตามค่ะ อากาศ   โดย: yonongi IP: 203.144.211.242 8 พฤษภาคม 2551 15:02:40 น.