BlogGang.com : : จันทราน็อคเทิร์น : กับดักชีวิตชนชั้นกลาง

ก่อนเรียนจบ ผมมีความคิดว่า อยากจะทำงานกลางกรุงเทพ
ใช้ชีวิตหนุ่มออฟฟิศจ๋า ๆ ลัลล่ามีความสุขกับที่กินที่เที่ยวเต็มที่
แต่พอฝึกงานตอนปิดเทอมปี 3 จะขึ้นปี 4
ผมฝึกงานแถวห้วยขวางครับ ผ่านโพไซดอนทุกวัน 55555
ที่นั่นทำให้ผมเริ่มคิดเลยครับว่า เฮ่ย.....หรือนี่จะไม่ใช่สิ่งที่กูต้องการวะ....

เพราะผมต้องตื่นตี 5 ออกจากบ้านก่อน 6 โมงเช้า
คือเมื่อก่อนผมอาบน้ำนาน 5555 ไหนจะเซตผม ไหนจะคิดว่าจะใส่อะไรไป
แล้วขึ้นมอร์เตอร์ไซต์ไปขึ้นรถตู้ ต่อรถไฟฟ้าที่แน่นจนแทบจะได้เสียกัน
เรียกว่าไม่ต้องจับราวครับ ตัวที่ดันกันไปดันกันมาอยู่แบบนั้น
ไปถึงต้องก่อน 7 โมงครึ่ง ตอกบัตร แล้วไปหาอะไรกินนิดหน่อย
ขากลับบ้านเลิกงาน 6 โมงเย็น ขึ้นรถไฟฟ้าที่แน่นเสมอต้นเสมอปลาย
แล้วต่อรถตู้กลับบ้าน ถึงบ่าย 2 ทุ่ม 2 ทุ่มครึ่ง
วันไหนคิวรอรถตู้ยาว 4-5 ทบ หรือฝนตก ก็ถึงบ้าน 3 ทุ่ม 3 ทุ่มครึ่ง

ขอโทษนะครับ....ไม่มีเวลาทำเฮียอะไรเลยชีวิต!
กินข้าว อาบน้ำ นอนเลย เป็นแบบนี้ทุกวัน

ตอนทำงานจริง ผมขับรถไปทำงานในกรุงเทพนี่แหละครับ
ความลำบากลดลงมาก จากการไม่ต้องขึ้นๆ ลงๆ รอๆ รถโดยสารสาธารณะ
ไม่ต้องเปียกเวลาฝนตก แต่เมื่อยขามาก ๆ จากรถติดแทน
ก็รู้สึกว่าดีแล้วนะ แต่บังเอิญไม่กี่เดือนต่อมาได้งานใหม่ที่ไฉไลกว่าเดิม
เลยออกเลยครับ ผ่านโปรฯแล้วออกเลย 555555
มาทำงานที่ปัจจุบัน ซึ่งออฟฟิศเก่าอยู่แถวอารีย์
ก็ดีขึ้นไปอีกครับครับ ใกล้กว่า รถติดหน่อยกว่า ขับชินเส้นทางมากกว่า
ใช้ชีวิตมีความสุขมากตอนอยู่ตรงนั้น แถมงานก็ไม่ได้เข้าออฟฟิศตลอด
ออกต่างจังหวัด หรือชานเมืองเรื่อยๆ ก็ยิ่งไม่ต้องหงุดหงิดรถติดไปกันใหญ่
เลยรู้สึกว่า เริ่มชอบชีวิตรอบนอกมากกว่าชีวิตในเมือง
แต่เข้าออฟฟิศบ้างประปราย ไปกินไปเที่ยวก็โอเค

ทำงานได้ ประมาณปีนิดๆ ย้ายออฟฟิศครับ!!!
ไปอยู่ตึกใหม่ ที่ใกล้เข้ามาอีก และออกนอกกลางใจเมือง
รถติดพอเป็นพิธี พอหลบหลีกได้บ้างในบางที
และไม่ได้เข้าออฟฟิศทุกวัน ตอนนั้นเลยรู้สึกว่า แบบนี้มันโคตรดีครับ

ต่างกันยังไงกับตอนอยู่อารีย์ กับที่ปัจจุบัน
อย่างแรกเลยครับ....ค่าครองชีพ
ที่อารีย์กินทีคือสตาร์ทที่ 55-60บาท บวกน้ำ กาแฟอะไรอีก
ก็ตกประมาณ 150 บาทต่อวัน หรืออาจจะ 200 บาทได้
แต่ที่ปัจจุบัน มีร้านข้าวบ้าน ๆ อยู่ในซอย เมื่อก่อนข้าวจานละ 35-40
ตอนนี้ขยับตัวมาเป็น 40-45 บาท ร้านน้ำประจำหน้าออฟฟิศริมถนนก็ถูกมาก
แดงโซดา 25 บาท กาแฟธรรมดา 30 ปั่น 35
ร้านอีกร้านแพงกว่าหน่อยก็ 35 บาท ปั่น 40-45
แต่อะเมซอน อินทนิน ดิโอโร่ หรือเฟรนไชด์ก็มีนะ ถ้าใครอยากกิน
ใกล้ปั้มใหญ่ร้านเยอะ ใกล้ห้างเล็ก ห้างใหญ่ หรือที่แฮ้งเอ้าท์

ยิ่งพอย้ายไปอยู่คอนโด ทีนี้วิ่งน้อยลงเกือบครึ่งครับ
ประหยัดค่าน้ำมันเพิ่มได้อีกพัน
ตอนนี้มาอยู่บ้านใหม่ ก็วิ่งเพิ่มเอา 5555 แต่ไม่ลำบากเลยครับ

ถ้าออกไซต์ โอ้! ข้าวฟรี กินอะไรดีๆ ก็เปิดบิลเอามาวางบิลเอา
หรือถ้างานติดพันต้องทำต่อไซต์ก็หาให้กินครับ ฟรี!
ขับรถกลับก็วิ่งยาวๆ ไม่ติดแบบหยุดเลย มุดซ้ายมุดขวาได้ถ้ามีอารมณ์
ตอนนี้เลยตอบโจทย์ตัวเองได้แล้วว่า

อ๋อ กูคงไม่ชอบชีวิตหนุ่มออฟฟิศกลางเมือง

แต่จะว่าไป เวลาไปประชุมกับลูกค้ากลางเมืองผมก็คิดทุกครั้งครับ
ว่าโอ้โห....ต้องเงินเดือนเท่าไหร่วะ ถึงจะใช้ชีวิตแบบนี้ได้ทุกวัน
ร้านกาแฟก็แพง ข้าวก็แพง รถก็โคตรติด

วันนึงผมเลิกงานที่ไซต์ไว ก็แวะไปรับหลานที่โรงเรียน
คือต้องขับออกนอกเส้นทางไปเป็น 10 โลนะครับ โรงเรียนหลานเนี้ย
เวลาเหลือๆ ผมเลยแวะกินข้าวที่ห้างทางผ่าน

ได้ก๋วยเตี๋ยวชามละ 55 คือ คุ้มค่าความเป็นชานเมืองมากครับ
มี Mixue ไอติมถ้วยละ 40 มีบัตรลดอีก 5 บาท น้ำมะนาว 20 บาท

โอ้โห! โคตรดี

ห้างนี้พนักงานบริษัทแถวนั้นมากินกันเยอะเลยครับ
สาวออฟฟิศแถวนั้นแจ่มๆ เลย 55555
จังหวะเดินสายตาผมเล่นเห็นว่าเค้าห้อยบัตรพนักงานมากินข้าวด้วย
เลยนึกขึ้นได้ว่า แล้วผมเอาอะไรห้อยคอมาวะ ก็เราไม่ได้เข้าออฟฟิศ
ป๊าดดดดดด ผมห้อยบัตรรับนักเรียนของหลานมาวะ!!!!!!
เขินมากครับ แล้วรีบยัดบัตรใส่ไปช่องระหว่างกระดุมเสื้อ 5555

เซ็ง! สาวคงคิดว่ามารับลูก!!!

อีกวันก็แวะเข้าหากินตามปั๊ม
มื้อนี้จบที่ 100 บาท อิ่มกำลังดีครับ
อิ่มกำลังดีที่ต้องขมใจไม่เดินไปเบอร์เกอร์คิง 555555

ดังนั้น ถ้าเห็นผมใช้ชีวิตลักซูรี่
อันนั้นคือ กินเบิกได้นะครับ 5555

ก็มีแก้วนี้แหละที่ซื้อกินเอง เพราะอร่อยอดใจไม่ได้
แต่ผมก็ซื้อมาแบ่งกับพัทคนละครึ่งครับ ผมจ่าย แล้วกินกัน 2 คน คุ้มอยู่

ไอ่ไทไทสเลอปี้นี่ก็ดีครับ ถูกกว่า40 บาท แต่...แร๊งงงงแรง
พัทกับผมแบ่งกันคนละครึ่งตอนบ่าย แม่งดีดถึงเย็น
ไอ่พัทกลับไปดูหนังถึงตี 1 แต่ไอ่ผมน่ะ....5 ทุ่มหลับเหมือนเดิม

นอกจากค่าครองชีพแล้ว คุณภาพชีวิต นี่ละมั้งครับ
ที่มีผลต่อชีวิตมนุษย์เงินเดือนอย่างผม

คุณภาพชีวิตเราอยู่ที่ไหน?

อากาศ.....3-4 ปีมานี่ มาถึงฟดู ค่าฝุ่น กทม ก็ขึ้นเป็นร้อยเหมือนมาตามนัด
โดนอย่างงี้ทุกปี ไม่รู้อายุสั้นลงไปแล้วเท่าไหร่

ภาพล่างนี้ทั้งหมอกทั้งฝุ่น นัวๆ เลย

รถติด.....ผมเคยใช้เวลา 1 ชั่วโมง ในเส้นทางแค่ 1.5 กิโล
บ้า!!!!! ...ใช่ครับ ผมรถติดอยู่กลางกรุงเทพในช่วง prime time แบบนั้น
จังหวะนั่งเซอะๆอยู่ในรถ ผมมองไปที่รถเมล์ร้อนที่แน่นเต็มคัน ในวันอากาศร้อน
ก่อนที่จะมีคนเริ่มทะยอยลงรถ แล้วออกเดิน ซึ่งเร็วกว่าอยู่บนรถแน่นอน
ในใจผมตอนนั้นคิดว่า เชี้ยเอ้ย....ถ้ากูไม่ขับรถมา กูคงสบายกว่านี้
ในขณะเดียวกัน ผมมองเห็นสายตาคนบนรถมองมาที่รถ
แต่น่าจะไม่เห็นผมนะครับ เพราะฟิล์มมืด เค้ามองเหมือนรู้สึกว่า
เชี้ยเอ้ย...ถ้าอยู่ในรถเย็นๆ นั่งฟังเพลงสบายๆ ก็น่าจะดีนะ
ตอนนั้นเลยปลงครับ ว่า เออช่างแม่งกุเลือกไม่ได้ ดีเท่าไหร่ที่ไม่ปวดฉี่ 5555

แล้วเราทำงานลำบากลำบนแบบนี้ไปเพื่ออะไร???

ก็เพื่อเอาเงินไปใช้ชีวิตชิลๆ สบายๆ ในวันหยุด
อย่างผม.....ผมพาหลานออกไปหาที่บรรยากาศดีๆ เล่นของเล่นเนี้ย
แค่ผมกับหลาน 2 คน น้ำคนละแก้ว พร้อมเฟรนฟราย 1 จาน
นี่ก็สแกนจ่ายไป เกือบ 400 บาท ถึงจะได้นั่งชิลๆ ดูหลานเล่น
พร้อมกลับมากินเฟรนฟราย ท่ามกลางวิวสวยๆ อากาศดีๆ
กินอาหารคุณภาพค่อนข้างดี

หรือขับรถร่วม 150กิโล เพื่อพาพี่สาวกับหลานไปที่ที่หลานเรียกมันว่า
"ทุ่งหญ้าแสนสวย"
พร้อมเสียค่าเข้าคนละ 50 บาท และอาหารเครื่องดื่มตามกฎอีกคนละอย่าง
เบ็ดเส็ด 500 บาท.....

เหมือนกับที่พี่สาวผมบอก
ว่าทุก วันนี้ทำงานส่งหลานไปเรียนที่ดีๆ ไม่ใช่แค่ซื้อการศึกษา
แต่ซื้อสังคม และสิ่งแวดล้อมที่ดีให้หลานด้วย

นี่คงเป็นกับดักชนชั้นกลางละมั้งครับ
ทำงานหาเงินมาเพื่อซื้อชีวิตดีๆ แค่ไม่กี่นาที
เหมือนความสุข สิ่งสวยงามที่ว่าเป็นปราสาททราย
สร้างขึ้นในวันเสาร์อาทิตย์ แล้วสลายไปเป็นโลกแห่งความจริงในวันจันทร์
ที่ต้องตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป broken แล้ว broken อีก

เพื่อยิ้มปลอมๆ ในวันหยุดอีกครั้ง...