อริยสัจจากพระโอษฐ์ .. ความเพลินเป็นแดนเกิดแห่งทุกข์
ปุณณะ !
1. รูป ที่เห็นด้วยตาก็ดี, 2. เสียง ที่ฟังด้วยหูก็ดี, 3. กลิ่นที่ดมด้วยจมูกก็ดี, 4. รสที่ลิ้มด้วยลิ้นก็ดี, 5. โผฏฐัพพะ ที่สัมผัสด้วยกายก็ดี, 6. และธรรมารมณ์ ที่รู้แจ้งด้วยใจก็ดี,
(วิญญาณ ทางพุทธมีแค่ 6 นี้ .. ไม่มีวิญญาณเวียนว่ายตายเกิดที่ออกจากร่างคนตายแล้วมุดเข้าร่างทารกในครรภ์แต่อย่างใด - จขบ)
อันเป็นสิ่งที่ .. .. น่าปรารถนา .. น่ารักใคร่ .. น่าพอใจ
- ที่ ยวนตายวนใจให้รัก - เป็นที่เข้าไปตั้งอาศัยอยู่แห่งความใคร่ - เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัดย้อมใจ มีอยู่,
ถ้าภิกษุย่อมเพลิดเพลิน ย่อมพร่ำสรรเสริญ ย่อมเมาหมกอยู่ ซึ่งอารมณ์มีรูปเป็นต้นนั้นไซร้.
เมื่อภิกษุนั้น เพลิดเพลิน พร่ำสรรเสริญ เมาหมกอยู่ ซึ่งอารมณ์มีรูปเป็นต้นนั้นอยู่, นันทิ (ความเพลิน) ย่อมบังเกิดขึ้น.
เรากล่าวว่า เพราะความเพลินเป็นสมุทัย (เครื่องก่อขึ้น) จึงเกิดมีทุกขสมุทัย (ความก่อขึ้นแห่งทุกข์), ดังนี้ แล. . . . อุปริ. ม. ๑๔/๔๘๑/๗๕๕.
Create Date : 07 มกราคม 2557 |
|
0 comments |
Last Update : 7 มกราคม 2557 4:41:57 น. |
Counter : 1127 Pageviews. |
|
|
|