วันนี้เองผมเองก็สอนตามปกติ แต่สิ่งนึ่งคือ ครูพี่เลี้ยงเดินเข้ามาบอกว่า วันนี้เค้าจะสอนเองนะ และบอกว่าจะเป็นตลอดเลย ผมถูกลดชั่วโมงสอน ผมเองก็รู้สึกว่า ผมแย่มากเลยใช่ไหมกับการคุมชั้นเรียน ผมสอนแย่มากเลยใช่ไหม ผมรู้สึกว่าชีวิต ทำไมต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ด้วยนะ ทำไม ทำไม่ได้เหมือนคนอื่น ผมรู้สึกว่า ผมแย่มากเลย พอว่างผมก็เลยนั่งเหงามากๆ นั่งคิดถึงครูที่อยู่มหาลัยหลายคน ตอนที่อยู่ที่มหาลัยนะ มีครูหลายคนสนใจผม ผมได้ไปอยู่กับครูเค้า ได้คุย ได้บอกกับครูว่า ผมทำอันนี้ด้วย ทำอันนั้นด้วย ผมมีความสุขนะ แต่ก็มีทุกข์ มันไม่เหงา แต่ที่นี่ มันเหงามากเลยละ ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนคุย อยู่คนเดียว 

สอนห้อง 2 ผมเองก็เครียดนะ แต่ก็อยากสอนเด็ก สอนไปเรื่อย สอนให้มันสนุก แต่ถึงอย่างนั้นก็ คือผมไม่สามารถกำหนดกรอบให้เด็กอยู่ได้เลย ผมพยายามมาเรื่อยนะ แต่ก็ไม่รู้ว่า จะมีโอกาสให้พยายามต่อหรือเปล่า เพราะโอกาสมันคงมีสำหรับคนที่เหมาะสมละมั่ง