จากนั้นผมเองก็คิดว่า ผมต้องหาอะไรทำแล้วละ เพราะถ้าไม่หา เดี๋ยวจะมีคนว่าอีก คือต้องเข้าใจนะว่า เด็กพิเศษอย่างผมเนี้ย คือทำอะไรก็ผิดไปหมดจริง มีแต่คนหัวเราะเยาะอยู่ตลอด ผมเองก็ไม่รู้จะทำไงดี ผมเองมันแย่มากเลยละครับ ผมก็เลยเห็นภารโรงเค้าคั่วข้าวโพดเพื่อที่จะทำป๊อปคอร์นอยู่ ผมเห็นจึงอาสาไปช่วยเค้า ซึ่งก็นะ มันสนุกดีและผมก็มีอะไรทำแล้วละ ต่อจากนั้นเวลาพัก เด็กในโรงเรียนก็ต่างซื้อเจ้าป๊อปคอร์นที่ว่านี้ ผมก็นั่งคั่วไป ไฟจากเตาถ่านมันก็ร้อนนะ ผมสงสัยว่ามันแตกเป็นสีขาวได้ไงละ ผมงงมากเลยละครับ แต่ก็สนุกดี ตอนที่มันแตกออกมันก็เด้งไปโน้นนี่นั้น คือถ้าไม่มีที่ปิดไว้คงกระเด็นออกไปแล้วละ 

ก็ทำเรื่อยๆจนกระทั้งเสร็จแล้ว ผมก็พักแล้วจากนั้นก็ขึ้นบนอาคารเรียนอยู่คนเดียว คือผมเองก็ไม่รู้จะทำอะไรดี ก็ได้เพียงแต่ว่า ทำใจยอมรับมัน ผมรู้สึกเสียใจอยู่ไม่น้อย สุดท้ายสิ่งที่เด็กเห็นคือ ครูเชาว์ก็ทำได้ไม่เหมือนคนอื่นอยู่ดี ผมเองก็อยากที่จะร่วมกจกรรมบ้าง มีงานทำบ้าง อยากให้คนอื่นเห็นคุณค่าบ้างละครับ แต่ก็คงเป็นได้แค่ฝันละนะ เศร้าใจจริงๆเลย