Bloggang.com : น้องเชาว์ : Day 30 วันที่ผมทำผิดอย่างมาก พลาดแล้วสินะ

Day 30 วันที่ผมทำผิดอย่างมาก พลาดแล้วสินะ

บางทีผมเองก็รู้สึกแย่จังกับการทำผิด แต่บางครั้งผมเองก็เลือกจำเป็นที่จะต้องกระทำบางอย่าง เสร็จแล้วมันก็ได้เป็นจุดเริ่มต้นของความผิดพลาด อาจจะเป็นบทเรียนที่ทำให้เด็กกลุ่มออทิสติกอย่างผม พัฒนาตัวเอง ความสามารถเพิ่มขึ้นไปอีกก็เป็นได้

เรื่อมันเกิดขึ้นว่า ผมเองสอนคาบ 4 ที่ห้อง 3 แน่นอนว่าวันนี้ก็ได้ขึ้นบทเรียนใหม่ เรื่องของการลบ ผมเองก็เตรียมพร้อมมาเต็มที่เลย วันนี้จะมีแจกขนมด้วย ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ผมสอนเด็กนักเรียนห้อง 2 อยากจะบอกว่าเป็นอะไรที่สุดยอมมาก เรื่องมันมีว่า ผมคิดว่าการสอนการลบนั่น จะต้องแสดงให้เห็นว่าของที่ผมถืออยู่มันได้หายไปจริง ผมก็เลยไปซื้อป็อกกี้มา คราวนี้แหละเด็กๆได้สนุกกันหละทีนี้ ผมก็เริ่มแผนการเลย ผมก็เริ่มสอนด้วยป็อกกี้ เด็กห้อง 2 ก็ตื่นเต้นกันมาก และก็อยากกินสิ่งนี้ ผมก็เลยสอนว่า ถ้าป็อกกี้มี 4 แท่ง และถ้านักเรียนกินไปจะใช่การลบหรือไม่ เด็กนักเรียนก็รู้ว่าอะไรต่างๆ ผมก็ดูว่าใครเรียบร้อยสุดคนนั้นจะได้แสดงการสอนด้วยการกินป็อกกี้สาทิต อยากจะบอกว่ามันเป็นอะไรที่เด็กสนใจมากๆเลย หละ และผมก็สอนไป จนหมดเวลา มันเป็นอะไรที่สนุกมากเลยละ แต่หารู้ไม่ว่าตัวเชาว์เองกำลังจะโดนโชคชะตาเล่นด้วยแล้วหละ

และการเริ่มต้นของความผิดก็ได้เริ่มต้นขึ้น เมื่อผมเองก็พยายามสอนเด็กนักเรียนห้องนี้ แต่ว่าเด็กนักเรียนห้องนี้มันเป็นอะไรที่ดื้อกันมาก ไม่ยอมฟังกันเลย ผมก็ใช้วิธีเดิมในการจัดการ เหตุผลนั้นก็เพราะผมเองก็ไม่ได้คิดแผนการเอาไว้ คนหลังห้องเริ่มดื้อกันมากขึ้น ผมเริ่มเครียดแล้วว่า ผมเองจะทำไงดี ถ้าคุมชั้นเรียนไม่ได้แบบนี้ ผมคงจบแน่ ผมเองก็ลองพยายามใช้วิธีการของคนอื่นมาจัดการ แต่ก็ไม่ได้ผล โดยเฉพาะเด็กคนนึ่ง(ซึ่งผมจะไม่เอ่ยนามนะ) เด็กคนนี้ก็ทำเพื่อนร้องไห้ไป 2 คนแล้ว สิ่งที่เด็กคนนี้ต้องการคือพยายามป่วนให้ได้มากที่สุด อย่างที่บอกมันไม่จบง่าย ผมพยายามคิดหาวิธีทางที่จะเอาชนะเด็กคนนี้ คนอื่นก็โดนป่วนให้สนับสนุนด้วย ผมที่จริงจะปล่อยก็ได้ แต่มันทำไม่ได้ผมเป็นครูจะปล่อยให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้ ผมก็เลยจะสั่งสอนด้วยการทำโทษเด็กคนนี้ พาไปคุมพฤติกรรมหน้าชั้นเรียน แต่เด็กคนนี้ไม่ยอมเค้าพยายามยือผม ผมก็เลยจับแขนเด็ก และพามานั่งข้างหน้าจนได้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ รอยจับของผมเอง

ไม่จริงนะ นี่ผมไม่ได้ตัั้งใจจริงๆ และครูพี่เลี้ยงเค้ามา เค้าดูแขนเด็กและก็ตกใจ เพราะมันต้องเกิดเรื่องแน่ และมันก็เกิดเรื่องจริงๆ เพราะรองผอ เดินมาพอดี ก็เห็นผมนั่งร้องไห้อยู่ รองผอเค้าก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็เลยบอกเค้า แต่ครูพี่เลี้ยงเค้าให้ดูสิ่งที่เกิดขึ้นมัน เลวร้ายมากสำหรับผมจริงๆ ผมพยายามทำใจ เพราะเหตุการณ์มันเกิดขึ้นแล้ว ผมไม่สามารถแก้สิ่งที่เกิดแล้วกลับไปได้ ผมก็เลียใจอยู่ระยะนึ่ง และแล้วผู้ปกครองของเด็กคนนี้ก็มาต่อว่าผมอย่างมากเลย ผมเองก็ได้แต่รับฟัง เพราะรู้ว่าเค้าโกรธอยู่จริงๆ ทำไมนะมันน่ากลัวมากเลย ผมจะทำไงดี ผมก็มองเห็นรองผอ อีกคนเข้าไปคุยกับผู้ปกครอง ผมพยายามเข้าไปขอโทษเค้า เค้าก็เย็นลง แต่ว่าเรื่องนี้คงไม่ได้จบที่ผู้ปกครองหรอก

การเกิดเรื่องครั้งนี้เองจะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องเศร้าแน่นอน ผมอาจจะ ไม่จบก็อาจจะเป็นไปได้ วันนี้ผทเครียดมากเลย ทุกคนยังไม่รู้ ผมจะต้องวางแผนลดความเสียหายจากเรื่องนี้ที่ได้รับแน่ ผมก็เลยโรงศัพท์ไปหาครูที่มหาบลัย 2 คน เพื่อช่วยเหลือผม ผมไม่กล้าพูดตรงๆ แต่ว่าคนอื่นที่ฟังเรื่องนี้ ถ้าเอาไปพูดต่อ มันจะเลวร้ายมาก ผมจะต้องจบเรื่องนี้ให้ได้เลย

Create Date : 30 มิถุนายน 2557

Last Update : 30 มิถุนายน 2557 0:17:34 น.

0 comments

Counter : 684 Pageviews.