จริงๆนะ การที่ผมเป็นเด็กพิเศษกลุ่มออทสิติกมาอยู่โรงเรียน เป็นอะไรที่เหงามากเลย มันไม่เหมือนกับทดลองสอน ที่มีคนดูแล คอยบอกกล่าวต่างๆ ทำให้ผมไม่รู้สึกเหงา แต่สำหรับโรงเรียนนี้แล้ว ผมรู้สึกเหงามากเลย อยากมีเพื่อนบ้าง ก็ไม่มีเลย มันก็เลยรู้สึกเหงา ตอนแรกๆเราก็รู้สึกว่า ผมยังมีเด็กนักเรียนเป็นเพื่อนคุยได้ แต่ตอนหลังมันทำอย่างนั้นไม่ได้เลย เด็กจะยิ่งไม่เห็นผมอยู่ในสายตาและดื้อกับผมมากขึ้นด้วยละ

วันนี้ผมก็ไม่ได้มีอะไรที่พิเศษไปกว่าการสอนแบบปกติเท่านั้นเอง ผมเองรู้ดีว่าถ้าสอนแบบนี้แล้วห้อง 3 คงไม่ฟังแน่เลย ผมก็รู้ดี แต่ผมเองก็เหนื่อยกับหลายๆเรื่อง เครียดกับหลายๆอย่าง ที่จริงผมอยากมีคนรับฟังบ้าง อยากพูดคุยบ้าง แต่มันไม่มีเลย ผมก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ทุกวันนี้ หรือวันนี้ผมก็จะนั่งพักอยู่ในห้องดนตรี เพียงแต่ว่าเพื่อนเอกอื่น เค้าก็ไม่ได้สนใจอะไรผม ไม่มีความเป็นห่วงเลย ผมเห็นพวกเค้าดูสนุกมากเลย ผมเองก็ไม่รู้จะทำไงดีที่จะสนุกกับคนอื่นได้บ้างก็เพราะผมตัวคนเดียว มันโดดเดี่ยวมากเลยละ ผมก็นะ วันนี้ก็เดินไปสอนหห้อง 3 ปรากฏว่า เด็กนักเรียนก็เป็นอย่างที่ผมคิด คือไม่ตังใจฟังเลย ผมพูดสุดเสียงแค่ไหนก็ไม่ฟัง เด็กบางคนเอาแต่เล่นอย่างเดียว ผมไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน

สิ่งหนึ่งที่ผมพอจะคลายเหงาได้ก็มีแค่เกมในโทรศัพท์กับเฟสที่ทำให้คลายเหงาลงไปได้ ผมเองก็ไม่รู็จะทำอย่างไรดีนะ ตอนนี้ผมบอกจากใจเลยว่า ผมอยากสนุกกับเด็กๆ บ้าง ไม่อยากเหงาบ้างละ วันนี้ผมรู้สึกว่าเหงา เศร้าไปตลอดเลย ผมอยากมีสังคมบ้างนะ จริงๆ

Create Date : 16 กรกฎาคม 2557
Last Update : 16 กรกฎาคม 2557 22:44:58 น.		0 comments
Counter : 2514 Pageviews.
Share Tweet