Bloggang.com : น้องเชาว์ : Day 31 อนาคตที่สั่นคอน น้องเชาว์

Day 31 อนาคตที่สั่นคอน น้องเชาว์

แน่อนอว่าการเกิดเรื่องของเด็กพิเศษใครหลายคน โดยเฉพาะเด็กกลุ่มออทิสติกแล้ว เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะอยู่ในสังคมแล้วจะไม่เกิดเรื่องราว ต่อให้ไอคิวสูงแค่ไหนก็ตาม ก็มีปัญหาแน่ ไม่ละเว้นแม้กระทั้งผมเอง จากเรื่องเมื่อวานนั้น ทำให้วันนี้ผมรู้สึกหดหู่และเครียดมากๆเลย มันจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องดูกันต่อไป

จุดเริ่มต้นก็ได้มาแล้วอาจารย์จากมหาลัยคนแรกก็มาเลย คนนี้อยากจะบอกว่าเค้าจริงจังมาก และความรู้ทางวิชาการเค้าแน่นสุดๆ ตั้งแต่คาบแรกเลย เค้าก็มาเทศน์ผมใหญ่เลย แต่ผทเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ ผมพยายามรับมือกับคำถามเค้าต่างๆทางทฤษฎี ถ้าเป็นบางคนอาจจะเครียดมากเลย ผมเข้าใจเพื่อนที่ถูกอาจารยืคนนี้นิเทศน์ดีว่า คงเครียดไม่แพ้กัน ผมพยายามตอบเค้าด้วยความสามารถที่จะสือไปให้เค้าเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการ แน่นอนว่าอาจารย์คงมาเพราะเรื่องนั้นได้ไปถึงมหาลัยแล้วแน่นอนที่สุดเลย ผมเข้าใจดีว่าเรื่องที่จะไม่เชื่อฟังอาจารย์นั้นเป็นสิ่งที่ผิด แต่สำหรับเชาว์เอง เชาว์ณรู้ดีว่าปัญหานี้ควรจัดการอย่างไร

หลังจากที่อาจารย์คนนี้พูดจบเค้าก็ไป แต่มันก็ไม่ได้จบหรอกเพราะนี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น หลังจากที่คุยเสร็จ ผมก็ไปสอนเด็กนักเรียนห้อง 2 ผมคิดไอเดียได้ว่า ผมจะใช่เกมเป็นตัวสอน เกมนั้นก็คือ PACMAN นั่นเอง แต่ว่าวันนี้ไม่ได้มีแค่ผมมาดูเท่านั้น ยังมีรอ มาดูด้วย เหตุจากเมื่อวาน ดูว่าผมคุมชั้นเรียนอย่างไร ผมก็เริ่มกระบวนการสอนเลย อยากจะบอกว่าเด็กๆนักเรียนชอบมาก กับสิ่งที่ผมสอน แต่สิ่งที่ผมหนักใจคือ ที่จริงผมจะทำเป็นแบบว่าให้นักเรียนเปิดซองดูว่ามันคืออะไร และนักเรียนก็จะตื่นเต้นมากๆ จนกระทั้งรองผอ เค้าติดธุระ แต่อย่างที่บอกว่า เด็กไม่มีอยู่เฉยหรอก แต่ก็ยังดีที่ผมเอง สามารถทำให้รองผอ เค้าเห็นความสามารถผมได้

หลังจากนั้นใช่ว่าจะจบตรงนี้ ครูนิเนศน์เค้าก็มาหาผมเหมือนกัน เค้าก็พยายามที่จะช่วยผม คือช่วยคุยในหลายๆทาง เพื่อปกป้องผม เมื่อวานที่ได้คุยโทรศัพท์กัน ผมก็พยายามจะสื่อสิ่งที่เรียกว่าความบกพร่องให้ครูนิเทศน์ดู ไม่ใช่ว่าผมไม่พยายาม แต่รูปแบบมันคนละอย่างกัน คุยกัน 2 ชั่วโมงก็คิดว่าน่าจะเข้าใจ อาจจะมองว่าผมฉลาด แต่ไม่ใช่เลย ผมมีแนวคิดว่า ถ้าคนที่ไม่เก่งมีข้อบกพร่องแล้วยังทำเก่ง คนนั้นแหละไม่รอด ผมเองต้องเชื่อมั่นว่าครูเค้าต้องเข้าใจแน่ๆเลย และเค้าก็มาผมเองก็พยายามที่จะบอกเค้าว่า ตอนนี้สถานการณ์ก็แย่มากเลยละ แต่ผมเองก็จะพยายามคุยกับครูเค้า สุดท้ายครูเค้าเข้าใจ และผมจะผ่านไปให้ได้ ก็นะผมก็เครียดอยู่ละ

ตอนเย็นรองผอ เรียนคุยอีกครั้ง เค้าบอกว่าสาเหตุอาจจะมาจากสื่อเล็กไป ที่จริงผมยอมรับว่าเขียนตัวเล็กจริง และก็ว่ายาวเลย ผมก็ต้องพยายามรับฟังเค้าให้ได้ ซึ่งรู้ดีว่ามันอาจจะไม่ได้่เก่งอย่างที่เค้าพูดจริงๆนั่นแหละ ผมก็ยอมรับ อีกอย่างช่วงนี้ผมก็นอนอย่างเดียวเลยละ พิมพ์งานไม่ได้เลย ละ ตอนเย็นผมไปที่มหาลัย แล้วผมเจอคณะครูเค้าอยากรู้ความจริงเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อวาน นั้นคือสิ่งที่ผมต้องอธิบายสินะ ผมก็ต้องพูดยาวเลย แต่ยังไงก็ดีหน่อยว่าเหตุการณ์เบาตามแผนที่ผมคิดไว้เยอะ ละ ที่นี้ต่อไป นั่นคือแผนป้องกันตัวผมแล้วละ ถ้าผมไม่เก่งขึ้น คุมชั้นเรียนไม่ได้คงแย่เลยละ

Create Date : 30 มิถุนายน 2557

Last Update : 30 มิถุนายน 2557 4:23:17 น.

0 comments

Counter : 945 Pageviews.