วันนี้ผมเองก็รู้สึกว่ามันเหนื่อย ทำยังไงเด็กก็ไม่เชื่อฟังเลย และทุกวันนี้ผมเองก็โมโหอะไรต่างๆมากมายเหลือเกิน วันนี้สอนห้อง 2 ซึ่ง เด็กก็เล่นกัน ไม่ฟังที่ผมสอน ถึงแม้ว่าครูประจำชั้นจะอยู่ก็ตาม ผมเองรู็สึกว่าตัวเอง ทำไมนะ ทั้งๆที่พยายามมากมายขนาดนี้แล้วแท้ๆ แต่ก็ยังทำไม่ได้เลย ผมรู้สึกว่า ผมเครียดมากกับ ความตั้งใจของตัวเอง ผมก็มองดูคนอื่นนะ อย่างนักศึกษาด้วยกัน เค้าสามารถทำให้เด็กนักเรียนเชื่อฟังได้ แต่ผมไม่สามารถทำได้เลย ผมรู้สึกว่าทำไมมันอึดอัดเช่นนี้ ทั้งๆที่แต่ก่อน ผมรู้สึกว่า ผมดีใจนะที่ได้สอนเด็กๆ แต่ตอนนี้ความรู้สึกคือต้องทำให้ได้เท่านั้น

ในหลายๆคนก็แบบว่า สอนก็ดูโอเค เด็กอยู่เฉยกันมาก ไม่หันไปทางอื่น แต่กับผมคือ เวลาสอนคือเด็กไม่สนใจที่จะฟังเลย พอทำแบบฝึกหัดก็ทำไม่ได้ และหลายคนก็ช้ามากเลยละนะ ผมเองอยากสอนได้อย่างคนอื่นบ้าง อยากเป็นครูที่ดี ให้ได้ สอนเด็กรู้เรื่อง ทำอะไรได้ ผมจมอยู่กับคำหลายๆคำที่ว่า ตัวผมเป็นแค่เด็กพิเศษ ยังไงก็ทำไม่ได้หรอก อยู่ในสังคมโรงเรียนไม่ได้หรอก ถึงจะมีแต่เด็กก็จริง แต่ก็เป็นเด็กที่ดื้อมากๆด้วย ผมรู้สึกว่า ทำไมพยายามแล้วไม่ได้ดั่งใจนะ ผมจะทำไงดี และพอเครียดเรื่องสอน งานก็ค้างยิ่งเครียดเข้าไปใหญ่เลยละ