วันนี้พาทำบุญปล่อย...แย้..เขาป่ากันนะ.. 
    เขาบอกว่า "แย้" เป็นสัตว์พวกเดียวกันกับ "กะปอม" คงคนละสปีชีย์อะไรทำนองนั้นละ อย่าถามเยอะเพราะเรียนชีวิทยาแค่ เทอมครึ่งเอง 555 เป็นที่รู้จักของเรามานานนะ แต่แปลก ไม่เคย หา ไม่เคยกิน ไม่ได้สัมพันธ์มากมายอะไร ที่บ้านในอำเภอวารินก็ไม่ใช่ถิ่นที่อยู่ของแย้ เลยไม่มีสบการณ์ แย้ๆๆ จำได้เพียงว่าเคยเห็นครั้งหนึ่ง ตอนที่ไปอยู่ที่บ้านอำเภอน้ำยืนริมชายแดนเขมรโน้น ตอนไปเดินเล่นในส่วนที่เป็นดินร่สนปนทราย มีป่าละเมาะ ป่าสาบเสือ ป่าว้าป่า หรือชำมะเลียงป่ามั้ง เห็นมันวิ่งตัดหน้า ตุตะๆ สี่ขาบ้าง สองขาบ้าง ยืนบ้าง เหมือนๆตลกๆวิ่งสองขา 55 ดีเหมือนกัน เลยจำภาพนั้นได้ ติดตาจนทุกวันนี้ พอเอามาถามตาว่ามันคืออะไรนะ คล้ายกะปอมแต่ไม่ใช่ ตาบอกว่า มันเป็นแย้ คล้ายกะปอมนั้นละ กินได้ เหมือนกัน แต่บ้านเราไม่กิน มันอยู่ตามรู ปากรูจะเรียบๆแบนๆ หากินเหมือนกะปอมนั้นละ กินมดกินแมงไปเรื่อยๆเหมือนกัน 
      พอโตขึ้นได้ไปทำงานหลายจังหวัดเข้าก็ได้เห็น "แย้" แห้งเป็นไม้ๆเลย โอวมันหาได้เยอะขนาดนี้เลยหรือ ครั้นจะซื้อเอาไปกินก็ทำไม่เป็นไม่รู้จะทำอย่างไร แต่ที่ติดตาติดใจอีกครั้งเกี่ยวกับแย้คือ ได้ไปเห็นคนเลี้ยงแย้จ่ะๆที่ตำบลนครชุม อำเภอเมืองกำแพงเพชรละ  เขาบอกว่าได้เห็นแย้ในตลาดคนเอามาขายสงสารมันเลยเอามาปล่อยในบ้านและสวน จนตอนนี้มีเพรียบเลย เอามะละกอให้มันกิน มันก็ออกลุกออกหลานเต็มไปหมด ก็สนุกและน่ารักดีนะ ออกข่าวออกทีวีไปหลายช่องละ กับอีกที่เห็นป้าย "หมุ่บ้านอนุรักษ์แย้" ก็ที่กำแพงเพชรนี่ละ แต่ลือมอำเภอแล้วว่าใช่อำเภอทรายทองวัฒนาหรือเปล่าหรือที่ขาณุวรลักษณ์บุรี อันนี้ไม่มั่นใจ พอได้เห็นกับตาแล้วก็ชื่นชมคนเหล่านั้นะที่รักแย้ อนุรักษ์แย้เอาไว้ เวลาไปไหนก็กล่าวถึงเรื่องนี้นะ เป็นจุดท่องเที่ยว แหล่งทอ่งเที่ยวได้อีกแห่งหนึ่งด้วย ขอขอบคุณมากมาย..นั้นะเรื่อง แย้ๆๆ
     มาเข้าเรื่องของเราเลยละกัน...เช้านี้เป็นเช้าแรกที่ได้ไปตลาดเช้าในตัวเมืองในรอบ 20 วัน เพราะต้องระมัดระวังเรื่อง COVID โชคดีที่จังหวัดเราปราศจากผู้ติดเชื้อหรือผู้ป่วยมาแล้ว 44 วัน แปลง่ายๆแบบว่า บ้านเราปลอด COVID มา 44 วันแล้ว แต่ยังมีพี่น้องที่ต้องกักตนเองอยู่สัก 500 คนนิดๆ อีกไม่กี่วันก็คงครบ 14 วันละ 
     ก่อนไปก็รอเวลาให้แดดออกก่อนเพราะเขาว่าแดดช่วยฆ่า COVID ได้ด้วย เลยต้องรอแดดร้อนๆสักหน่อย  อีกอย่างคนจะได้ไม่หนาแน่นวุ่นวายจนเกินไปเป็นมาตรการที่ป้องกันตนเองไว้ก่อน  สวมใส่แมส 2 ชั้นเพื่อความมั่นใจกลัวแตกกลัวรั่วกลัวเล็ดลอดเข้ามา..
     ได้จักรยานแม่บานคันหนึ่งหน้าสำนักงานสีชมพูพริ้งด้วย จนมีคนถามบ่อยๆว่า พี่กลัวปั่นได้งัย สีชมพูจ้าเลย อายเขาตาย..เอ้าอายอะไร เพราะมีแต่คนที่เราไม่รู้จักกับคนที่รู้จักเรา เลยไม่มีคนให้ต้องอายงัย..555 ความจริงเราก็มีเสือภูเขาตัวหนึ่งนะ ตัวใหญ่ สีดำเข้ม แต่ยางชอบรั่วประจำ ทั้งขาหน้าขาหลังแฟบตลอด เลยขี้เกียวจปะละ เอาไว้ให้ COVID หายก่อนค่อยว่ากัน
      ปั่นไปสัก 2 กิโลเมตรนี่ละเป็นตลาดยามเช้าๆของเมืองเรา เรียกตลาดไตรรัตน์นะ มี 7 ตั้ง 2 แห่งใกล้ๆกัน ยามเช้าๆมาเดินตลาดนี้ก็ได้บรรยายกาศเหมือนหลวงพระบางนั้นละ แบกับดินก็มี แบบนเตียงก็มี เดินขายก็มี เป็นซุ้มก็มี ของสดมี ของแห้งมี ของกึ่งๆก็มี กินเลยก็มี ห่อกลับก็มี ของคาว ของหวาน มีหมด มีพระมารับบาตรด้วย ได้ทำบุญอีกต่างหาก  มาได้เลยที่ตลาดเช้าเมืองสุโขทัย 
    
    ที่ไม่ลือมคือสะพายย่าม เพื่อไปใส่ของแทนถุงก้อบแก้บ ย่ามนี้ชอบมาสีชมพูอ่อนอีกนั้นละ ใบใหญ่มากกว่ายามปกติ 2 เท่านี้ คล้ายๆถึงเลยละ ซื้อมาจากชาวปะกาเกอะญอ บ้านแม่สานสามัคคี ที่อำเภอศรีสัชนาลัยเมื่อปีที่แล้ว  อันนี้ก็มีคนถามอีกนั้นละว่า..พี่ไม่อายหรือสะพานย่าม ย่ามก็สีชมพู ..เอก็ไม่อายนะชอบเสียอีกไปไหนมาไหนมีแต่คนมองด้วยสายตาเต็มไปหมด 5555 เอาน่าอย่าคิดมาก ย่ามมันก็คือย่ามนั้นละ นี่มันยามทอมือเชียวนะ ทำจากมือล้วนๆๆ 1 เดียวในโลก ไม่มี 2 ซ้ำแบบเลยนะ จะบอกให้
      เช้านี้ตั้งใจจะไปซื้อผักมาปลูกไว้กันบนชั้น 3 อยากได้ผักสาระแหน่จะเอามาทำน้ำมิ้น อยากได้ใบเตยหอมมาไหว้พระ อยากได้ของแห้งที่ไม่เค็มเช่นปลาซิวแห้ง ปลาช่อนแห้ง ของเค็มของแห้งที่มีในสต้อกก็เค็มๆทั้งนั้น ปลาทูเค็ม ปลาช่อนเค็ม หลาหมึก ซึ่งไม่รู้เขาจะใส่เกลือไปมากมายขนาดไหน ต้องแช่น้ำสักคืนก็เอามาทอดนำ ปลาทูทอดเอาไว้กิน 4 วันยังไม่หมดต้องทิ้งไปเลย 555 มันเค็มเกิ้น ความจริงที่บ้านพะเยาเราก็ขายเกลือน้ำเอามาจากแม่กลอง ขายปลาหมึกแห้งเอามาจากมหาชัย มันก็ไม่เห็นเค็มขนาดนี้เลยนะ อันนี้แปลกๆ .. 
        ตามนิสัยเราเมื่อไปถึงก็ต้องเดินมำรวจก่อนว่ามีอะไรอยู่ตรงไหน มีอะไรน่าสนใจอีกมัย เดินไปเดินมา 1 รอบ สะดุดตาตรงทางข้ามตลาดริมถนนใหญ่ มีถังแดงๆใบใหญ่วางบนพื้น จูงจักรยานผ่านไปก็ชะเง้อแลดู  โอวววเป็นสัตว์ตายเล็กๆคล้าย "กะปอม" มีลายๆเป็นจุดๆ หางยาวๆ ยั้วเยี้ยตามถังแดงเลยทีเดียว เอนี่มันน่าจะใช่ "แย้" นะ วันนี้แปลกมามีของแบบนี้มาขาย เอามาจากไหนก็ไม่รู้ มีหลายสิบตัวทีเดียว แต่ไม่ได้ใส่ใจมากนะ แล้วก็จูงจักรยานผ่านไปก่อน  มองเห็นพระมาบิณฑบาตร เอจะใส่ดีมัย มองดูจังหวะเหมาะไม่ค่อยมี เอท่านก็ได้ของหรือมีคนใส่เยอะอยู่ ก็เลยไม่ได้ใส่ ก็เลยไปซื้อใบเตยหอม ซื้อปลาซิวทอด ซื้อหอมแดง ซื้อปลาทูแม่กลอง (เขียนไว้) แล้วก็นึกได้ว่าซื้อ "แย้" ไปปล่อยดีกว่าไม่ได้ปล่อยอะไรมานานแล้ว เลยจูงรถชมพูไปที่คนขายแย้ซึ่งอยู่เลยคนขายปลาทูนิดหน่อย เอแล้วจะเอาไปปล่อยที่ไหนดีนะ อ้อเอาไปปล่อยที่คลองโพธิ์ตรงข้างร้านอาหารปักษ์ใต้ดีกว่า ปั่นรถผ่านพอดี ตอนแรกว่าจะเอาสักไม่เยอะนะ
          พอไปถึงก็มองดูแย้แล้วช่างใจดูว่ามีเยอะมัยนะ ทั้งหมดนี่เท่าไหร่หนอ เอาเงินมาพอมัย หากแบ่งเอาแล้วตัวที่เหลือละมันต้องโดนย่างแน่ๆ หรือตายแน่นอน เอางัยดีละ..
         ...แม่ค้าอะไรนะ..อ้อ แย้เอาไปกินก็ได้เอาไปปล่อยก็ได้นะ  น้านแม่ค้าจริงๆสมแล้วที่เป็นแม่ค้า
         ....แม่ค้ามีกี่ตัวนะ..อ้อต่างกันแล้วแต่ตัวใหญ้ตัวเล็กแต่ละพวงมันต่างกัน..เอ้าเราเพิ่งเห็นว่าแย้โดนมัดเป็นพวงๆเอาไว้
          ...พวงเท่าไหร่ละ อ้อ 40 บาท แล้วมีกี่พวงนะ  อ้อ 12 พวง งั้นก็เอาหมดเลยนะ  สรุปว่าเหมาหมด
         ..ลดได้มัยนะ  ..อ้อไม่ได้ เพราะเขาฝากขาย น้าน สมกับเป็นแม่ค้าจริงๆเลย 555 สรุป เหมาหมด จ่ายเต็ม..
           แม่ค้าก็เอาถุงก้อบแก้บใหญ่ใบหนึ่งมาจับ "พวงแย้" ใส่เข้าไป ขณะเดียวกันมีผู้ชายคนหนึ่งท่าทางต้องการแย้ไปด้วยมาด้อมๆมองๆคุยกับแม่ค้าแต่แม่ค้าไม่คุยด้วยสงสัยขายหมดให้เราแล้วงัย คงอยากได้สักพวงละ เพราะเดินตลาดนี้มา 5 ปี ยังไม่เคยเจอแย้เลย วันนี้เป็นวันแรกนะ แต่แม้เขาจะขอถามแบ่งไปก็ไม่ให้ร้อกนะ เพราะจะเอาไปปล่อยงัยละ คงบอกว่า เสียใจด้วยนะพี่ วันนี้เป็นวันสำคัญของผมมากต้องปล่อยแย้ทั้งหมดนี่ละ ครับ หวังว่าพี่จะช่วยส่งเสริมบุญกุศลของผมนะครับพี่...
          พอได้แย้มาจ่ายไปเรียบร้อยตกใจเห็นเงินในกระเป๋า เอเรามีแบงค์ 1000 อยู่ไปไหนนะ อ้อมันหลบๆไม่ยอมให้เห็น 555 ต้กใจหมดเลย เอาถุงแย้ห้อยแฮนครถเอาไว้แล้วจ฿ูงต่อไปฝั่งตรงข้ามไปซื้อ "ปลาช่อนตาก" สักหน่อย 
       ขายยังงัยนะปลาช่อน อ้อโล 200 เอา 100 หนึ่งนะ แม่ค้าข้างๆบอก 100 หนึ่งก็ได้เยอะละหลายตัว เอ้าจะเอาแย้ไปปล่อยที่ไหนนะ ถามเราอีกเพราะเห็นถุงแย้ ห้อยอยู่  อ้อจะเอาไปปล่อยในป่านะ แม้ถึงว่าจะเอาไปปล่อยในบ้าน จะบอกว่าแย้มันชอบกิน "ไอ้ดิด" มีอยู่จะได้ขายให้ เราก็สงสัยไอ้ดิดนี่มันเป็นพืชหรือสัตว์นะ แต่ไม่ได้ถามต่อ แล้วก็สงสัยว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าเราจะซื้อไปปล่อย รวมทั้งแม่ค้าแย้ด้วยว่ารู้ได้อย่างไรว่าเราจะเอาไปปล่อย  หรือว่า หน้าตาไม่ให้ในการ "กินแย้" เขาเลยเดาได้ หรือเขาเห็น "เตยหอม" วางในตระกร้าหน้าจักรยานเลยเดาว่าเราเอาไปทำบุยไหว้พระประมาณนั้น 
       พอจูงจักรยานจะข้ามถนน อีกคนจูงจักรยานรอเหมือนกันก่อนแล้ว ก็ถามว่า เตยมัดเท่าไหร่นะ อ้อมัด 10 บาท ตรงข้างในน้้น แต่เดิมมันเคยมัดใหญ่กว่านี้นะ แต่ตอนนี้มันมีนิดเดียวเองละ แปลกเหมือนกัน  วันนี้มีแต่คนมาทักนะ ทั้งที่ไม่รู้จัก ก็ดีเหมือนกัน 5555
        ระหว่างปั่นจักรยานมาต้องคิดละสิเอาไปปล่อยไหนดีแย้เยอะขนาดนี้ ปล่อยข้างคลองไม่ได้ละ งั้นเอาไปถนนเลี่ยงเมืองกลางทุ่งเลย ก็ไม่ได้อีกมันเป็นทุ่งนาเดี๋ยวมันก็โดนจับอีก งั้นเอาไปทะเลหลวงกว้างใหญ่ดี หรือไปรูปหัวใจ แต่ก็มีคนไปหากินอยุ่ละเดี๋ยวก็จับอีก ในวัดดีกว่าเอแล้ววัดไหนหนอจะกว้างๆมีสนามหญ้า หรือไปเมืองเก่าในป่าหลังอุทยานมรดกโลกดี คิดไปเรื่อยๆ
      กลับมาถึงสำนักงานก็เอาของลง พอเอาถุงแย้มาวาง เพิ่งเห็นชัดๆๆ..อุยมันโดนมัดเป็นแน่นเลย มันจะตายมัย อดทนได้มัย กลัวมันตายกัน เอวมันจะหักมัย ขาหักมัย คิดไปเรื่อย เพราะว่าเคยมีประสบการณ์ครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีมาแล้ว หน้าหนาวคืนหนึ่งไปที่บ้านจังหวัดพะเยา เห็นเขาขังปลาเอาไว้เลยบอกเขาว่าปลานี้ขอซื้อนะจะเอาไปปล่อย เขาบอกว่าโอเคเอาไปเลย แต่วันนั้นมันดึกละหรือมืดละ ไม่สามารถไปได้ เลยคิดว่าเอาไปปล่อยพรุ่งนี้เช้าก็แล้วกัน สุดท้ายพอเช้ามาปลาตายเลย เพราะทันน้ำเย็นหนาวๆำม่ไหว ตั้งแต่นั้นมาเลยไม่อยากประมาทกับชีวิตเลย กลัวว่าหากช้าหรือพลาดอะไรไปมันจะไม่สามารถทำอะไรได้
        ทำธุระ ทำอาหาร ทานข้าว อาบน้ำเสร้จก็นั่งรถไปร่วมประชุมพัฒนาเศรษฐกิจฐานรากและประชาชารัฐจังหวัด เพราะเป็นกรรมการ 1 นนั้นเรื่อง การท่องเที่ยวโดยชุมชน พอหยิบถุงแย้ขึ้นก็คิดว่าเอาอะไรไปตัดเชือกฟางดี อ้อมีกรรไกรเล็กๆอันหนึ่ง อยู่ในกระป๋องเครื่องเขียนพอดีเลยเอาติดย่ามไปด้วย มิใช่ย่ามดันเดิมนะ อันนี้เป็นย่ามธรรมดาของไทพวนหาดเสี้ยว จกอย่างดีเลยละ ใช้มา 2-3 ปีละ ใครให้ไม่รู้ลืมละ555 แต่ขอขอบคุณไว้
       พอขึ้นรถตู้ก็บอกว่าคนขับว่า ช่วยเอาแย้นี่ไปปล่อยหน่อยนะ เอากรรไกรมาให้ตัดเชือกด้วย เอาไปปล่อยที่ปลอดภัยนะ วัดก็ได้ วัดใหญ่ๆ คนจะได้ไม่ไปตามจับมากินมาขายอีก เขาจะได้อายุยาวๆ ต่อไป จริงๆอยากไปเองแต่เวลาไม่ให้ และหากประชุมเสร็จค่อยไปก็กลัวมันตายเอาจะแย่นะ 
       พอประชุมเกือบจะเสร็จตอนเที่ยง ก็ได้รับรูปจากทีมงานว่าเขากำลังปล่อยแย้กัน ช่วยกันตัด ช่วยกันปล่อย สถานที่ก็ใกล้ๆอุทยาแห่งชาติรามคำแหงของหัวหน้าสว่าง นั้นละ รับรองปลอดภัยนชัวร์ ต้องขอบคุณทีมงานเด็กๆที่ไปทำบุญและไปปล่อยกัน ฝากท่านหัวหน้าดูแลต่อไปครับ

       การปล่อยแย้ครั้งนี้ คนอื่นๆได้มีส่วนร่วมทั้งแบบตั้งใจและไม่ตั้งใจเลยละ ได้บุญ ได้อนุรักษ์สิ่งแวดล้อม คุ้มค่ายิ่งนักงงสาธุๆๆๆกันนะ บุญเกิดจากการอนุโมทนาบุญ... 

  
             

Create Date : 30 เมษายน 2563		0 comments
Last Update : 30 เมษายน 2563 22:15:15 น.
Counter : 1705 Pageviews.
Share Tweet