เมื่อกว่าสองพันห้าร้อยปีก่อน
มหาบุรุษท่านหนึ่งได้ค้นพบ คำตอบ เกี่ยวกับ ความจริงแท้ของสรรพชีวิต
ได้ค้นพบ ทางออก จากบ่วงที่ร้อยรัดยึดเหนี่ยวสัตว์ทั้งหลายเอาไว้กับ สังสารวัฏ
และ คำเฉลยจากธรรมชาติ ที่แทบจะต้องแลกมาชีวิตและเลือดเนื้อของมหาบุรุษท่านนี้
ได้ถูกเผยแผ่ ถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่น จากดินแดนสู่ดินแดน ไหลเรื่อยมา
กลายเป็น มรดกทางธรรม ที่แสนล้ำค่า ของชาวโลก
เป็นที่มาของของการเริ่มต้นเรียนรู้และเข้าใจ ธรรมชาติแบบองค์รวม
จนก้าวเข้าสู่บทสรุปของคำว่า การดับไม่เหลือแห่งกองทุกข์
หากวันนั้นไม่มี บุรุษท่านนี้ก่อกำเนิดเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้
ก็ไม่ใจแน่ว่า วันนี้เราทั้งหลาย จะมีชีวิต จะมีมุมมอง มีความเข้าใจต่อชีวิตและธรรมชาติเป็นเช่นไร..
คำตอบที่ยิ่งใหญ่ อาจจะมาจากคำถามที่สุดแสนธรรมดาที่ว่า
หากธรรมที่ทำให้การเกิดมี ก็ต้องมีธรรมที่ทำให้ไม่ต้องมาเกิดเช่นกัน
นำไปสู่การค้นหาความหมาย ขวยขวายหาคำตอบ อย่างไม่ลดละความเพียรพยายาม
ด้วยความตั้งใจเด็ดเดี่ยว แบบตายเป็นตาย หากไม่สามารถบรรลุถึงพระสัจธรรม
ก็ขอใช้ลมหายใจชุดสุดท้ายที่ใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์ จะขอทิ้งร่างเอาไว้ตรงนี้
ก่อนรุ่งเช้าของคืนพระจันทร์วันเพ็ญ
มหาบุรุษก็ได้ ตรัสรู้ความจริงแท้แห่งธรรมชาติทั้งปวง
โลกจึงได้มี พระมหาศาสดา สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ได้ประกาศพระธรรมคำสั่งสอน ทรงเป็นพระบรมครูของเหล่าสัตว์และเทวดาทั้งหลาย
ธรรมะที่ทรงค้นพบ เป็นไปเพื่อความ ถ่ายถอนความยึดมั่นถือมั่นจากธรรมทั้งหลาย
และจบที่ การดับของเชื้อไฟแห่งทุกข์อย่างถาวรราบคาบ
ก่อนหน้านั้นโลกไม่เคยรู้จัก ทางสายกลาง
มีแต่ทางที่สุดโต่งไปทางใดทางหนึ่ง ไม่ย่อหย่อนก็เคร่งตึงจนเกินไป
เหมือน สายพิณ ที่ปรับแต่งไม่เคยพอดี จนไม่สามารถนำไปใช้งานได้จริง
สี่สิบห้าปีภายหลังจากการค้นพบ พระสัจธรรม
มหาบุรษก็ได้ นอนทอดกายทิ้งกายสังขาร เอาไว้เป็น คำสั่งสอนสุดท้ายแก่ชาวโลก
ว่าธรรมใดมีเกิดขึ้นย่อมมีความเสื่อมสลายเป็นธรรมดา
แม้แต่มหาบุรุษที่ยิ่งใหญ่ ก็หาได้รอดพ้นจากความตายไม่
ชีวิตเป็นอนิจจัง ไม่เที่ยงแท้ ต้องพบกับความแปนปรวนไปเป็นที่สุด
คนที่ยังประมาทกับชีวิต ก็ยังไม่สามารถพาตนเองให้พ้นจากการเวียนว่ายในทะเลแห่งทุกข์
ยังต้องเจอความพลัดพรากสูญเสีย จากสิ่งที่ตนรักและหวงแหน
ยังต้องเดินทางไกล ยังต้องหิวกระหายรอนแรมไม่รู้จบ..
หากวันนั้น ไม่มีคำถามจากมหาบุรุษว่า ทำอย่างไรเราถึงจะรอดพ้นจากบ่วงทุกข์ทั้งหลายได้
ทุกข์จากการเกิด ทุกข์จากการแก่ ทุกข์จากการเจ็บ ทุกข์จากการตาย
โดยลำพังเพียงปัญญาของสัตว์ทั้งหลายย่อมไม่มีทางรู้ได้เลยว่า
พวกตนได้ติดอยู่กับกับดักของสังสารวัฏที่ไม่มีทางออก ไม่มีจุดเริ่มและจุดจบ
ยังคงพอใจ เต็มใจที่แบกกองไฟแห่งทุกข์และโทมนัสกันต่อไป
หากเราเริ่มมองเห็น ในสิ่งที่พระพุทธองค์ทรงค้นพบ
มองเห็นความเป็น ของชั่วคราว ของชีวิต ความประมาทในชีวิตย่อมไม่เกิดขึ้น
เพราะพระธรรมคำสั่งสอนของพระศาสดา ก็ย่อมถูกกาลเวลากร่อนกลืนกิน
ย่อมถูกความเป็นอนิจจัง เจือจางสูญหายไปในสักวันหนึ่ง
ก็จงเร่งความเพียรพยายาม น้อมใจเข้าไปเรียนรู้ศึกษา
เริ่มตั้ง คำถามที่ยิ่งใหญ่ ให้กับชีวิตของเรา
ว่าทำอย่างไร ชีวิตจึงจะได้เป็นอิสระ เป็นไทจากโลกแห่งมายาจอมปลอม
อย่าปล่อยให้ความเสียสละของพระศาสดาต้องสูญเปล่า
อย่าปล่อยให้เวลาแห่งชีวิตหมดเปลืองไปกับคำถามที่ไร้ประโยชน์นับหมื่นนับแสนคำ
เพียงเพราะแค่ ความพอใจอยู่กับคำตอบจอมปลอม
ที่กิเลสร้ายคอยปั้นแต่งเป่าหู ให้เราเชื่อ ให้เราพึงพอใจอยู่ทุกวี่ทุกวัน..
ขอขอบคุณเจ้าของรูปสวยๆทุกรูปครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [