จะไม่มีวันไหนเลยที่ร่างกายของเราจะไม่เรียกร้องหา อาหาร มาเติมกาย
จะไม่มีวันไหนเลยที่ใจของเราจะไม่เรียกร้องหา ความสุข มาเติมเต็มหัวใจ
ความหิวโหยทางกาย นั้นแก้ไม่ยากเท่าไหร่ เพียงแค่หาของกินมาใส่ท้อง
แต่ความโหยหิวทางใจนี่สิ มันเติมไม่เคยเต็ม
เพราะจิตวิญญาณมันหิวกระหายอยู่ตลอดเวลา..
แม้ว่าในท้องของเราจะยังอิ่มแน่นไปด้วยอาหารมื้อล่าสุดก้ตามที..
อาหารของใจ หรือความสุขที่เราต่างเรียกร้องกันหนักหนา
ที่แท้จริงมันก็เป็นแค่ เหยื่อของโลก ที่หลอกล่อให้เรา หลงเข้าไปติดกับ
กับดักของความสุข
และเกือบร้อยทั้งร้อยมันก็เป็น ความสุขแบบเทียมๆ
ที่มันไม่เคยทำให้จิตใจของเราอิ่มเอมจริงๆเสียที
มันจึงต้องเพิ่มขนาดขึ้นเรื่อยๆ มากขึ้นเรื่อยๆ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แปลกใหม่ขึ้นเรื่อยๆ
เพราะเมื่อใจมันเสพติดสุขแบบนี้เสียแล้วล่ะก็
มันจะเป็นไปในแบบที่เราจะไม่สามารถควบคุมขนาดและปริมาณของมันได้เลย
เหมือนสารเสพติดที่มีพิษร้าย ที่ต้องเพิ่มความเข้มข้นขึ้นไป
ก็ในเมื่อ ปริมาณเก่ามันเอาไม่อยู่..
แต่นี่เป็นเรื่องของจิตใจ
เติมเท่าไหร่ก็ไม่พอ ถมลงไปเท่าไหร่ก็ไม่เต็ม..
ต้องดิ้นรนไขว่ขว้า เสาะหามันไปตลอดทั้งชีวิตแน่
เพราะเรา สร้างความสุข ให้กับตัวเองไม่เป็น..
สุขโดยไม่ต้องใช้ เหยื่อล่อ
ก็จริงอยู่ที่ชีวิตคนเราจะต้องมี ความสุข มาหล่อเลี้ยงหัวใจอยู่บ้าง..
ไม่เช่นนั้นชีวิตจิตใจของคนเราก็คงแห้งแล้ง ไม่แช่มชื่น ขาดรสชาติสีสัน
แต่กว่าจะได้เรียนรู้ว่าอะไรคือ ความสุขแท้ๆ ที่มาจากใจที่สงบสุข ไม่ดิ้นรนค้นหา
ก็แทบจะหมดเวลาบนโลกมนุษย์ หรือบางคนอาจจะไม่เคยได้เจอมันเลย
ทั้งชีวิตจ่อมจมอยู่กับของปลอม..
ไม่น่าเชื่อว่าเรากลับมองข้าม ความเรียบง่าย ของชีวิตไปไกล
เพราะเห็นว่า มันธรรมดาเกิน ไม่น่าสนใจ ดูไม่เร้าใจไม่ตื่นเต้น
จนต้องไปค้นหาแย่งชิงจากภายนอก เพราะคิดว่ามันดีกว่าของที่อยู่ภายใน..
สุดท้ายก็ต้องวิ่งวนค้นหามันไปไม่รู้จบ
ไม่มีใครเคยบอกเราหรอกว่า หยุดเถอะ กลับมาอยู่กับความจริงที่ว่า
ไม่มีใครจะให้ความสุขกับเราได้อย่างแท้จริง นอกจากตัวเราเอง..
แม้จะได้ ทรัพย์สมบัติล้ำค่า มานอนก่ายกอด แต่มันก็ของชั่วคราว
แม้ว่าจะได้สดับฟัง พระธรรม อันมีค่าแก่ชีวิต แต่หากไม่น้อมนำมาปฏิบัติให้เห็นผล
ก็ไม่ใช่คำตอบว่าเราจะมีความสุขจริงๆได้เลย
โลกภายนอกจะสับสนวุ่นวาย จะร้อนจนลุกเป็นไฟเท่าไหร่
หากแต่โลกภายในของเรายังสงบเงียบ เราก็สุขของเราได้
แม้สงครามแย่งชิงผลประโยชน์ จะขัดแย้งรุนแรงแค่ไหน
แต่หากโลกภายในของเรา ยังสามัคคีปรองดองกัน เราก็สุขได้
แม้ว่าโลกภายนอกเขาจะมั่งมีร่ำรวยกันเป็นร้อยเป็นพันหมื่นล้าน
แต่ในโลกของจิตใจเรา อิ่มพอเพียง เราก็ย่อมสุขของเราได้เสมอ..
ขึ้นอยู่กับว่าใครจะมี ปัญญา มากกว่ากัน
ใครจะมี ความฉลาดทางใจ มากกว่ากัน
ไม่ต้องมาวัดกันด้วยขนาดของ ทรัพย์สินเงินทอง หรือ จำนวนรถหรูที่จอดอยู่ที่บ้าน
มาวัดกันที่ขนาดของความดี วัดกันที่ขนาดของความเอื้อเฟื้อแบ่งปัน ดีกว่า
แต่ความสุขของใครจะมีขนาดใหญ่หรือจะเล็กแค่ไหนก็ไม่สำคัญ
สำคัญคือเราต้องสร้างมันเองได้ โดยไม่ต้องเรียกร้องจากที่ไหนๆ
เพราะหากเรายังไม่เริ่ม ผลิตความสุข ให้กับตัวเองให้เป็น
ก็อย่าหวังว่าจะมี ความสุขไปแบ่งปันให้กับใครๆเลย..
ขอขอบคุณเจ้าของภาพสวยๆทุกภาพครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [