หากเรามองว่าชีวิตเหมือนเล่นละคร..
เป็นละครที่มีเราเล่นตามบทบาท หมุนเวียนไปตามกาละ และ เทศะ
บ้างเล่นบทเด็กทารก บ้างก็เป็นหนุ่มสาว บางทีก็เล่นเป็นผู้เฒ่าหลังงองุ้ม
บางบทบาทได้เล่นเป็นคนดี บางทีก็คนร้าย หัวเราะ ร้องไห้ เป็นคนบ้า เป็นนักบุญ..
ตามที่ ผู้กำกับใหญ่ เขาแจกแจงบทมาให้..
นั่นคือ อำนาจแห่งกรรมบันดาล..
โรงละครโรงใหญ่
โรงละครแห่งชีวิตของเรา ก็คือโลก ที่เป็นภพ เป็นแดนเกิดของมนุษย์และเดรัจฉาน
ไม่ต้องกล่าวถึงอีก ๓๐ ภพภูมิที่เหลือหรอก ยิ่งใหญ่เกินจะบรรยาย..
ที่เราต่างก็พลัดกันเล่นบทบาทต่างๆ เป็นคนบ้าง เป็นสัตว์บ้าง
เวียนตายเวียนเกิดกันซ้ำๆซากๆ หาทางออกไม่พบ หาจุดจบไม่เจอ..
นี่คือความน่ากลัวของ วัฏสงสาร
ที่พร้อมจะดึงดูดทุกหน่วยชีวิตให้อยู่กับมันจนชั่วกาลปวสาน..
แล้วเราไม่มีสิทธิ์เลือกบทที่เราอยากเล่นบ้างหรือ..?
ได้สิ.. ทำไมเราจะเลือกไม่ได้..
แต่มันต้องผ่านขั้นตอนอะไรบางอย่างก่อนนะ
นั่นคือ เราจะต้องลงทุนอ่านบทที่เราจะเล่นให้แตกฉานเสียก่อน..
ต้องลงทุนศึกษา ภาพใหญ่ของเรื่อง ให้ลึกซึ้งถ่องแท้
จนเข้าใจถึงที่มาของบทพระเอก ตัวโกง ตัวตลก บทคนรวย บทคนจน
บทคนฉลาด บทคนโง่ บทสัตว์เดรัจฉาน มันมายังไง..?
เมื่อเข้าใจที่มาของบทบาทต่างๆแล้ว
ทีนี้เราอยากจะเล่นบทใหน อยากจะเป็นอย่างไรก็กำหนดวิถีทางของตน
ให้เป็น ให้ไป อย่างที่เราต้องการ..
เช่นอยากเป็น คนรวย ก็ต้องเข้าใจว่าที่เขารวยเพราะเขา ใจบุญ มีใจเสียสละมากมาย
ไม่ใช่แค่บริจาคด้วยเงินทองทรัพย์สิน แต่หมายถึง กำลังกาย กำลังใจ
ให้ความรู้ ความคิด ให้แสงสว่างทางปัญญาแก่ผู้ด้อยกว่า
อยากเป็น คนฉลาด ก็ต้องเข้าใกล้ผู้รู้ ฟังธรรมอันเป็นสาระแก่ชีวิต
ชักชวนผู้อื่นให้ฟังธรรมของพระศาสดา ใคร่ครวญในความจริงของชีวิต
จนเกิดปัญญารู้แจ้งในธรรมชาติทั้งหลาย..
อยากเป็น คนสุขภาพดีแข็งแรง ปราศจากโรคาพยาธิ
ก็เว้นเสียจากการทำร้ายทำลายชีวิตผู้อื่น มีเมตตากรุณาต่อเพื่อนร่วมทุกข์
อยากเป็น คนผิวพรรณสวยหล่อ ก็ต้องรู้จักบริจาคเสื้อผ้าอาภรณ์ เครื่องนุ่งห่ม อันควรแก่ฐานะ
เว้นจากโทสะ รู้จักระงับควบคุมความโกรธ อาฆาตพยาบาท
ถึงภายนอกจะยัง ดำซอมซ่อ แต่ในจิตใจกลับผ่องผุดผาดเสียยิ่งกว่าดาราฮอลลิวูด..
เห็นไหมว่าเราเลือกได้..
เลือกที่จะเป็นได้ เลือกที่จะเล่นบทบาทที่เราปราถนา
เลือกที่จะเอาชนะ แรงกรรม ที่ผู้กำกับใหญ่เขาจับสวมใส่ให้เราเป็น..
และเราก็ต้องทนเอา ทนเป็น อย่างไร้แรงขัดขืน ยอมจำนนก้มหน้ารับกรรม..
ทางเดินในโรงละครแห่งชีวิตยังมีที่ว่างให้กับ นักแสดงหน้าใหม่
ให้สลับสับเปลี่ยนกันมาสวมบทบาทของชีวิตกันไม่ขาดสาย..
ยังมีทางเดินอีกมากมายให้ผู้ที่ ลงทุนศึกษาบทบาทนักแสดงมาอย่างดี ได้เดินแน่นอน..
อย่าทำเป็นคนไร้ทางเลือก อย่าทำตัวเป็นเชลยกรรมเก่า
ที่ไม่มีสิทธิ์ แม้แต่จะเลือกทางเดินให้กับชีวิตตนเอง..
ไม่ว่าวันนี้ละครชีวิตของเรามันจะเป็นหนังตลกหัวเราะลืมโลก หนังรักสุดโรแมนติก
หรือเป็นหนังชีวิตที่ต้องร้องไห้เสียน้ำตามันทั้งเรื่อง..
แต่อย่าลืมว่า ละครชีวิตของเรามันมีทั้งแบบ หนังสั้น หนังยาว
บางเรื่องไม่ทันได้ฉาย ก็ต้องลาโรงไปอย่างน่าเสียดาย..
เวลาเรามีเหลืออยู่น้อยแล้ว อย่าเป็นแค่ตัวประกอบในหนังชีวิตผู้อื่นไปวันๆ
รีบพลิกบทบาทของตนเองให้มีคุณค่า มาเป็นนักแสดงที่โลกจดจำในความดี..
พากเพียรเล่นจนถึง บทบาทสุดท้าย ที่ไม่ต้องกลับมาขึ้นแสดงอีก
เพราะเบื่อโรงละครเน่าๆโรงนี้เต็มที
ล้างมือล้างตัวเดินออกจากโรงละครโรงใหญ่นี้ อย่างสง่างาม..
ขอขอบคุณเจ้าของภาพสวยๆทุกภาพครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [