ใครที่ไม่เคยต้องจากบ้านไปอยู่ที่อื่นไกลๆ คงจะไม่เคยมีความรู้สึกบางอย่าง
ที่ คนไกลบ้าน เขารู้สึกกัน..
แล้วถ้าต้องไปนานๆ และไม่รู้กำหนดที่จะต้องกลับด้วยแล้ว..
จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่มันต้องทำให้เราต้องมาเดินเส้นทางนี้ก็ช่างมันเถอะ
บางที่ก็ไม่ต้องไปถามหาเหตุผลมันให้เมื่อย ต่อมตรรกะ ใดๆหรอก
เพราะในโลกนี้มันไม่เคยมีเรื่องบังเอิญอยู่แล้วนี่..
ความรู้สึกของคนที่ต้องห่างหายจากสิ่งที่คุ้นเคย
แน่นนอน มันเหงา มันหว้าเห่ว มันสับสนปนอารมณ์ความรู้สึกแปลกๆ
ความผูกพัน มันร้อยรัดเรา มันตรึงเราเอาไว้กับภาพ รูป รส กลิ่นเสียงและสัมผัสที่คุ้นเคย
แม้ใครที่จิตใจเข้มแข็ง มีความสามารถกดเก็บความหวั่นไหว แอบซ่อนมันเอาไว้อย่างแนบเนียน
เชื่อเถอะว่า เมื่อถึงเวลาหนึ่ง อารมณ์หนึ่งมันก็จะกระชากความทรงจำเก่าๆของเรา
กลับมารีเพลย์ ซำ้ไปซ้ำมา ค่อยๆกัดกร่อนความเข้มแข็งของหัวใจจนอาจจะพังครืนในไม่ช้า..
จะเป็นแบบ อยู่ก็จบไปก็เจ็บ หรือ อยากจะแค่ลบลืมภาพความทรงจำเก่าบรรยากาศเดิมๆก็ตาม
สุดท้ายเราก็ไม่ต่างจาก นักผจญภัย มือใหม่
ที่ยังต้องแสวงหาสิ่งที่ดีกว่าให้มาเติมเต็มชีวิตอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
คนที่เคยคิดว่าเรื่องอย่างนี้คงไม่มีทางเกิดขึ้นกับเราแน่
ก็อย่าพึ่งแน่ใจไป เพราะโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน
คนที่เรารัก บ้านที่เรานอน เพื่อนที่เราผูกพัน ต่างก้ไม่เคยหยุดเปลี่ยนแปลง
คนก็แก่ลง บ้านก็ทรุดโทรม เพื่อนก็ล้มหายตายจากกันไป..
ปัญหาจึงไม่ได้อยู่ที่เราจะทุกข์กับการแปรปรวนของชีวิต
หรือจะสุขกับเปลี่ยนแปลงของใครๆหรือสิ่งใด..
จุดสำคัญอยู่ที่เรายังสามารถ หัวเราะ ให้กับทุกสิ่งที่เข้ามาหรือกำลังจะจากไปได้หรือเปล่า..?
สำคัญที่ว่า เรากำลังมองตัวเองว่า กำลังโชคดีหรือโชคร้าย หากอะไรๆกำลังจะไม่เหมือนเดิม..
จะจากกันวันนี้หรือวันหน้า..
จะจากกันโดยความเป็นหรือความตาย..
จะต้องห่างหายกันไปแค่สองชั่วโมงหรือตลอดชีวิต..
ไม่สำคัญเท่าตอนที่เราอยู่ด้วยกัน เราได้ทำดีต่อกันจนถึงที่สุดหรือยัง..?
โลกนี้ช่างอนิจจัง และความเป็นอนิจจังนี่แหละช่างล้ำลึกยิ่งนัก
โลกนี้ได้สอนบทเรียนระดับมาสเตอร์พีซ ให้กับเราทุกคน..
เรื่องบางเรื่อง บทเรียนบางบท ไม่มีครูบนโลกนี้คนไหนที่จะสอนเราได้ลึกซึ้งถึงแก่นใจ
นอกจาก เราต้องเรียนรู้เอง เล่นจริงเจ็บจริง ไม่มีใครจะสามารถมาเล่นบทนี้แทนเราได้
บ้านของใครๆก็รัก ถิ่นที่อยู่ของใคร ใครก็หวงแหน
คนที่เรารัก คนที่รักเรา หากวันนี้ต้งห่างหายกันไป ก็คงต้องทำใจ..
มองให้เห็น ความว่างเปล่าในความยุ่งเหยิงและสับสนของจิตใจ
แล้วจะเห็นความเป็น ธรรมดา ที่โลกได้ถ่ายทอดเอาไว้ให้เป็นประสบการณ์ชีวิต
คนที่อยู่ไกลๆอย่างต่างประเทศนานๆ คงคิดถึงคนที่ยังรักเขาอยู่
คิดว่าสักวันจะได้กลับมาเจอกันอีกหรือเปล่า..?
ถ้าเป็นคนดีก็ย่อมมีคนรักคนคิดถึง มีคนเป็นหว่งเป็นใยห่วงหาอาทร
คอยผายมืออ้าแขนต้อนรับ..
แต่สำหรับคนไม่ดี ที่นอกจากใครๆก็ไม่รัก แถมยังไม่อยากจะอยู่ร่วมลมหายใจ
แม้แต่ชื่อยังไม่อยากจะได้ยินให้เคืองระคายโสต..
ก็ต้องบอกว่า อย่ากลับมาเลย อยู่ตรงนั้นน่ะดีแล้ว
อยากจะขอฝากให้ กฎแห่งกรรม ออกวีซ่าให้อยู่ต่อยาวๆเลยได้ไหม..
ไม่ห่วงคนทางนี้นะ เขาอยู่กันได้..
ก็ว่ากันไปตามอคติความเห็นความชอบของแต่ละบุคคล
แต่อย่าไปเผลอไปใช้งาน ตัวกูของกู จนเกินลิมิตหัวใจ..
จนเราแม้จะไม่ใช่ คนไกลบ้าน เหมือนเขา
แต่กลับจะกลายเป็น คนไกลความดี จนกู่ไม่กลับ ก็แล้วกัน..
ขอขอบคุณเจ้าของรูปสวยๆทุกรูปครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [