หิวข้าว แล้วยังมีข้าวให้กิน.. ไม่ต้องถึงกับ ขอใครเขากิน..
แม้ เงินเดือน จะน้อยไปหน่อย.. แต่ยังไม่ถึงกับ ตกงาน...
แม้ว่ายังต้องนอนห้องเช่า.. แต่เรายังได้นอนก่ายกอดกัน อบอุ่นปนวุ่นวาย..
ลูกเราหัวปานกลางนะ.. แต่ยังดีที่ยังไม่ถึงกับต้อง เรียนซ้ำชั้น..
ชุดเก่งเราเก่าไปนิดหน่อย.. แต่มันก็ไม่ถึงกับขาดรุ่งริ่ง..
รถของเราตกรุ่นไปตั้งนานแล้ว... แต่มันก็ยังดีกว่าต้องเดินตากแดดฝน..
ถึงเราจะเป็นคนมีเพื่อนน้อย.. แต่ก็ไม่ถึงกับไร้ญาติขาดมิตร...
แม้จะยังไม่มีคนดีๆผ่านเข้ามาในชีวิต.. แต่ชีวิตเราหาได้เสียความเป็น คนดี ไปซะเมื่อไหร่..
แม้วันนี้เราจะยังโง่เขลาอยู่.. แต่ก็ยังมีเวลาเหลือพอให้ศึกษา ให้เรียนรู้...
ถึงแม้คนรอบข้างจะไม่พยายามเข้าใจเราบ้างเลย.. แต่อย่างน้อยเราก็ยังเข้าใจตัวเราเอง...
ถึงวันนี้จะยังมองไม่เห็น ปลายทางจุดพัก ในชีวิต.. แต่อย่างน้อยเราก็ยังมี เป้าหมาย..
แม้วันนี้จะไม่รู้ว่าจะเดินไปเพื่ออะไร.. แต่อย่างน้อยเราก็รู้ว่าเรายัง ก้าวเดินต่อไป...
แม้ชีวิตวันนี้ จะยังไม่มั่งไม่มีเหมือนคนอื่นเขา.. แต่เราก็มีความสุขเล็กๆของเราได้..
ถึงเวลาหกล้มแล้วไม่มีคนคอยปลอบใจ.. ก็แค่ยันกายลุกขึ้น แล้วบอกกับตัวเองว่า เอาใหม่อีกที..
จนกว่าจะทำใจยอมรับได้ว่า สังขารร่างกาย ย่อมเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนแปรไป
แต่ตราบใดที่วันนี้ยังมี ลมหายใจ.. คำว่า สายเกินไป คงไม่มีจริง..
..เพราะเพียงแค่วันนี้..
เราเดินมาได้ไกลจากจุดเดิมๆ..
แค่นี้.. มันก็ดีเหลือเกินแล้ว...
ขอขอบคุณเจ้าของรูปสวยๆครับ
วันที่: 24 พฤษภาคม 2561 เวลา:22:17:30 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [