หาหัวใจให้เจอ..ก็เป็นสุข..
หากผู้เขียนไม่เคยรู้จัก
แอ๊ด คาราบาว หรือ
ยืนยง โอภากุล มาก่อน
ในฐานะนักร้องนำวง คาราบาว วงดนตรีเพื่อชีวิตที่อาจจะเรียกได้ว่า ดังที่สุด ในประเทศไทย
แล้วให้ใครสักคนที่ผู้เขียนไม่รู้จัก มาร้องเพลง ทะเลใจ ให้ฟัง
ผู้เขียนคงต้องคิดว่าคนที่แต่งเพลงนี้เป็น พระอริยบุคคล แล้วแน่ๆ..
ด้วยเนื้อเพลงที่ใช้สำนวนลุ่มลึก เกาะกินเข้าไปถึงจินตนาการของจิตใจ
ใช้ถ้อยคำภาษาสระสรวย นุ่มนวล แฝงไปด้วยเนื้อหาที่คมคาย
ที่สำคัญ กิเลสในหัวใจของผู้ฟัง โดนโจมตีอย่างย่อยยับ..
หากฟังไปแล้วเอาไปคิดตามนะ..
ทุกวันนี้เราเป็นโรคหาหัวใจตัวเองไม่เจอ..
ทั้งที่เราคิดว่ามันอยู่กับเราแท้ๆ.
คิดว่ามันเป็นของเรา และเราคงควบคุมมันได้..
แต่ที่ไหนได้.. เราต่างหากที่ต้องตกเป็น ทาส ของจิตใจเราอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน..
จะมีสักกี่ครั้งที่เราสามารถเอา ชนะ จิตใจตัวเองได้..
หากไม่ใช่ผู้ที่ถุกฝึกฝนจิตใจมาอย่างดี เห็นความคิดของตัวเองอย่างชำนิชำนาญ
ก็ยากเหลือเกินที่จะดำรงตนให้อยู่ในสถานะเป็น นายของใจเราเอง..
ที่คนเราต้องทุกข์ร้อน ทุรนทุรายไม่จบไม่สิ้น
ต้องยอมรับว่า ความอยาก ของเรานี่แหละเป็นเหตุผลสำคัญ..
อยากลืมอดีตที่สุดแสนทุกข์ทรมาน..
อยากมีชีวิตมีอนาคตที่สดใส..
อยากร่ำรวยแม้กระทั้งยอมทำผิดศีลธรรม เพื่อเอาชนะความยากจนข้นแค้น..
ความอยาก เหมือนทะเลที่สุดแสนกว้างใหญ่..
จิตใจที่ปราถนาอิสรภาพ ก็เหมือน นกน้อย ที่พยายามบินข้ามทะเลนี้ไปสู่ฝั่งฝัน..
แต่ยิ่งบินเท่าไหร่ก็หาได้พ้นขอบเขตอันกว้างใหญ่ไพศาลของทะเลนี้ไม่..
สุดท้ายก็ หมดแรง ร่วงหล่น ตกลงสู่ก้นของทะเลอันลึกสุดประมาณ..
พ่ายแพ้ ครั้งแล้วครั้งเล่า..
นี่คือความจริง..!!
เราต่าง ติดกับดักของโลก อย่างแนบแน่น
มันแนบเนียนจนไม่รู้ว่า อะไรคือ หลุมพลาง อะไรคือ ทางออก
เราพากันเดินวนเวียนอยู่ใน ทางเดินอันเปลี่ยวคับแคบและอันตราย อย่างไม่รู้ตัว..
เสียเวลามานับไม่ถ้วน..
เรารู้จักโลกอย่างผิวเผินเหลือเกิน..
แค่รู้ว่าใช้กิน ใช้นอน ใช้กอบโกยกักเก็บ
เพื่อสุดท้ายที่จะ คืนทุกสิ่งทุกอย่างไว้ที่เดิม..
หามันได้ทุกอย่างที่มีกำลังจะหาได้..
ทรัพย์สิน เงินทอง คนรัก บริวาร สุขแบบปลอมๆ
แต่น่าตลก ที่ไม่เคยหาหัวใจตนเองเจอ..
ยอมรับกันเถอะว่าเราต่างก็แสวงหา ความสุข กันทุกคนนั่นแหละ
แต่จะมีสักกี่คนที่แยกออกว่า สุขแท้ๆ กับ สุขเทียมๆ มันต่างกันอย่างไร..
ให้สังเกตดูเอาเองว่า สุขเทียม คือต้องมี เหยื่อล่อ จึงจะเกิดขึ้นได้..
ต้องขวนขวายค้นหา ต้องแลกด้วยสมบัติในมือจึงจะได้มันมาครอบครอง..
แต่ สุขแท้ๆ ไม่ต้องไปหาที่ไหนหรอก..
มันอยู่ที่ตัวเราอยู่แล้ว..
เป็นสภาวะที่นอนนิ่งอยู่ในจิตใจเราอยู่แล้ว..
แต่เรามองข้ามผ่านมันไปเอง..
นั่นคือความเป็นธรรมดาของจิตใจ.. จิตใจที่หยุดดิ้นรนค้นหา..
จิตใจที่นิ่งสงบเงียบ ด้วยคำๆเดียว..
นั่นคือคำว่า พอ
เพราะตราบใดที่ใจยังหิวกระหาย
ก็ต้องทะยานอยาก พุ่งออกไปเพราะยังไม่อิ่ม ต้องเอามาเติมอยู่เรื่อยๆ..
หัวใจแห่งความสุขแท้ๆ คือต้องเริ่มจากคำว่า ฉันพอแล้ว..
ฉันพอเพียง ฉันเพียงพอ ฉันพอใจแล้ว ฉันหยุดได้แล้ว..
เจอความพอ ก็เจอหัวใจตนเอง เอาชนะ ความอยาก ได้เด็ดขาด..
หาเจอเมื่อไหร่ก็สุขเมื่อนั้น..
เหมือนบทเพลงทะเลใจ ที่ได้ฟังเมื่อไหร่ใจก็สงบเย็น..
ให้ย้อนกลับมาดูจิตใจตนเอง อย่างฉลาดไม่ยะโสโอหัง
แม้จะชั่วครั้งขั่วคราวก็ตามที..
ขอขอบคุณเจ้าของภาพสวยๆทุกภาพครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [