ว่ากันว่า ในบรรดาวิชาเรียนที่พวกเราเหล่ามนุษย์โลกทั้งหลาย เรียนยากเรียนเย็นที่สุด
ต้องตก ต้องเรียนซ้ำ ต้องซ่อมบ่อยที่สุด ย่อมไม่พ้นวิชาที่มีชื่อว่า " วิชาทำใจ "
วิชานี้มีความหมายกว้างขวางมาก
เพราะมันต้องใช้กับคนทุกคน ไม่ว่าจะเจอเรื่องดีหรือเรื่องร้ายๆ..
แต่คนส่วนใหญ่มักคิดว่า เราจะต้อง ทำใจ กับเรื่องที่ไม่ดีที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเรา
มากกว่าจะไปทำใจกับเรื่องดีๆ เพราะเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องจำเป็น
ของดีๆ เรื่องดีๆ ไม่เห็นจะต้องไปทำใจทำไม..
หารู้ไม่ว่า ไอ้เรื่องดีๆ ที่มาแบบใสๆเนียนๆนี่แหละ มันเชือดคอ ตลบหลังเล่นงาน
ให้คนที่ไม่รู้จัก พิษสงของโลกธรรมฝ่ายดี ต้องน้ำตาตกมานักต่อนัก..
ทั้ง ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข เวลาเขาเข้ามาก็มาแบบมิตรผู้นอบน้อม
แต่เวลาเขาจะจากไป เขาก็ไปแบบผู้ร้ายใจอำมหิต ไม่ใยดีว่าจะเคยอุ้มโอ๋กันมาอย่างไร
แต่กับ ความไม่ดีทั้งหลาย ที่เราต่างจงเกลียดจงชังมันหนักหนา
ที่ดูเหมือนว่าจะเข้ามาจู่โจมชีวิตเราแบบไม่ทันให้ตั้งตัวเตรียมใจ
อีกทั้งยังฝาก รอยแผลน้อยใหญ่ เอาไว้ให้เราได้จดจำ
กลับกลายเป็น บทเรียน ของคุณครูที่แสนจะซื่อสัตย์ต่อหน้าที่
ที่ยอมถ่ายทอดวิชาชีวิตให้เราอย่างไม่ปกปิดซ่อนเร้น
สั่งสอนวิชาความเจ็บช้ำให้เราแบบจริงใจไม่แสแสร้ง
แบบ เล่นจริงเจ็บจริง ไม่เคยมาแบบ ขนมเคลือบยาพิษ เหมือนอีกฝ่าย
สุดท้าย ความทุกข์ ก็เป็นสิ่งที่เปิดเผย เห็นได้ชัดเจนกว่า ความสุข มากมายนัก
ทั้งที่จริงแล้ว ทั้งสุขและทุกข์ มันก็คือสิ่งเดียวกัน
มาพร้อมกัน แต่ใครจะแสดงตัวตนให้เรารู้ตัวก่อนกัน
ใครจะแสดงอิทธิฤทธิ์ให้ใจเรากวัดแกว่งได้ก่อนกัน ใครมันจะกัดเราก่อนกัน
เหมือน งูสองหัว ที่ความทุกข์คือหัวงูและความสุขก็คือหัวงูอีกข้าง
นึกแล้วก็ชวนให้สยองพองขน..
และคงไม่พ้นความจริงที่ว่า..
เราก็คงต้องมานั่งเรียนรู้ วิชาทำใจ กันซ้ำแล้วซ้ำเล่า แบบเจ็บแล้วไม่เคยจำ
ความตาย ความพลัดพรากจากบุคคล จากสิ่งของที่เรารักนั้น
เป็นเรื่องที่สุดแสนจะเจ็บปวด ยากที่จะทำใจให้ยอมรับความเปลี่ยนแปลง
ยิ่งถ้าหากเป็นเรื่องของ คนใกล้ตัว ของเราด้วย ก็ยิ่งทำใจลำบากเข้าไปใหญ่
กว่าที่เราเรียนรู้ว่า ความพลัดพราก ความเปลี่ยนแปลง ความเสื่อมสลายของชีวิต
นั้นเป็นเรื่องธรรมดาที่เราทุกคนจะต้องพบเจอกันแน่ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง
ก็คงต้องอาศัยกำลังใจมหาศาล กว่าจะกดข่มจิตใจให้ยอมรับมันให้ได้
ไม่ใช่ว่า เจอมามาก เจ็บมามาก แล้วจะเชี่ยวชาญจะชำนาญในวังวนแห่งสุขทุกข์
ไม่จริงเลย..
ที่เรายังต้องมาเกิด มาเจอหน้ากันมาเบียดเบียนกัน ก็เพราะ เรายังสอบไม่ผ่าน
เขายังไม่ออกใบสำเร็จการศึกษาให้ ยังต้องมาสอบใหม่..
แม้แต่คนที่คิดว่า รอบนี้ฉันผ่านแน่
เชื่อว่าตนเองผ่านศึกเหนือเสือใต้มาโชกโชน
แต่สุดท้ายก็ยังเห็นว่ามาแอบนั่งเรียนซ่อมอยู่บ่อยๆ มีถมแถไป..
ทั้งๆที่ตั้งใจจะเตรียมตัวบอกลากันตั้งแต่เนิ่นๆ
เพราะคิดว่าตนเองเลิกหวั่นไหวใน โลกธรรมน้อยใหญ่ แน่นอนแล้ว
เพราะคิดว่า เราจะเจอกันครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
เตรียมบอกลาโรงละครโรงเก่า บอกลาเพื่อนนักแสดงทั้งหลาย
ที่เคยร่วมเล่นบทตัวดี ตัวร้าย ตัวอิจฉา ตัวโกง ตัวพระ ตัวนาง ฯลฯ
แบบขอให้โชคดี พี่ลาก่อน
แต่เดี๋ยวนะ คนที่เคยพูดแบบนี้
เคยประกาศตัว ออกตัวว่าฉันเรียนจบแล้ว สำเร็จวิชาทำใจแล้ว
แสดงตัว วางตัว จนชาวบ้านชาวเมืองเขาเลื่อมใสศรัทธาไปทั่ว
แต่สุดท้ายกลับมา ตกม้าตาย ง่ายๆ เพียงแค่เรื่องโลกีย์ชู้สาว ฉาวโฉ่
หรือไม่ก็แค่เรื่องเงินๆทองๆ ทรัพย์สินนอกกาย ที่ยังสลัดไม่หลุดฉุดไม่ออก
ยังเดินหน้ากอบโกยไม่หยุด ทั้งที่ปากก็พร่ำบอกใครๆว่า ฉันพอแล้ว
พอใครเขาจับได้ไล่ทัน ก็อ้างว่าโดนกลั่นแกล้งรังแก โบ้ยไปว่าใครต่อใครว่าเป็น มารผจญ
หลงทางไปไกลเกินกู่กลับ..
ฉะนั้น ไอ้คำว่าลาก่อน ได้โปรดเก็บเอาไว้ก่อน ได้โปรดเถอะ
อย่าได้เอ่ยออกมาให้ ผู้รู้ เขาหัวเราะเยาะ
จนกว่าเราจะ ทำใจ ยอมรับว่า เราปล่อย เราวาง มันได้ทุกอย่างจริงๆ
เพราะว่าถ้าหากยังทำไม่ได้
ก็อย่าเพิ่งกล่าวคำร่ำลาใครๆ ให้กิเลสในใจเราต้องเก้อเขินเลย..
ขอขอบคุณเจ้าของรูปสวยๆทุกท่านครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [