ภาพยนต์หรือหนังสือแนวสืบสวน สอบสวน แนวฆาตกรรมอำพราง ลับลวงล่อ..
ก็แค่เริ่มต้นจากการคาดเดาเนื้อหาที่สลับซับซ้อน ซ่อนเงื่อน
แต่สุดท้ายก็ต้องจบที่การอ่าน การชมจนถึงหน้าสุดท้าย ฉากสุดท้าย..
แม้ว่าเรื่องจะจบแบบหักมุกหักมุมกี่ตลบ สุดท้ายหนังสือหรือหนังเรื่องนั้น..
ก็ต้องเฉลยคำตอบออกมาอยู่ดี..
หรือเวลาที่เราอยากรู้คำตอบใดๆจากคุณครู ผู้สอนสั่ง
ในวิชาการทั้งทางโลกหรือทางธรรม
ก็แค่เริ่มจากการอ่านฟังแล้วคิดจินตนาการตาม ผ่านการพิจารณาถี่ถ้วน
จากนั้นก็ไปสู่ลงมือปฏิบัติ
ผลสุดท้าย ผลลัพธ์ อยู่ที่ว่าเราทำได้หรือว่าแค่ได้ทำ..
หากว่าเราอยากจะรู้คำตอบจากโจทย์เลขคณิตศาสตร์ที่แสนยาก
แม้ว่าจะต้องถอดต้องแก้สูตรสมการกี่ชั้น กี่เงื่อนไข..
สุดท้าย คำตอบ มีอยู่แค่สองอย่างคือเรา ตอบถูกหรือตอบผิด
แสดงให้เราได้เห็นกันจะๆไปเลยว่า ผ่านหรือพลาดอีกครั้ง
หรือเวลาที่เราอยากรู้ ความหมาย ของงานศิลปะชิ้นงาม..
ก็เริ่มต้นที่การตีความ ลูบคลำด้วยจิตวิญญาณ ว่างานนั้น มันกำลังสื่ออะไรกับเรา..
ส่วนความหมายจะลึกซึ้งกินใจ หรือ แค่มองเห็นเป็นเพียงงานศิลป์ธรรมดาๆชิ้นหนึ่ง
ก็อยู่ที่เราจะซึมซาบและได้อะไรจากมันแค่ไหน..
และหากวันนี้เราอยากจะรู้ว่า
ถนนเส้นนี้มันจะทอดยาวไปสิ้นสุด ณ ที่จุดใด..
เราก็แค่ลงทุนเดินทางไป ตามมันไปให้สุดทาง
คำตอบก็รออยู่ที่นั้นแล้ว..
ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางของดวงจันทร์ดวงดาว..
การขึ้นหรือลงของน้ำทะเล มหาสมุทร
การเปลี่ยนแปลง แปรปรวนของท้องฟ้าและสภาพอากาศ
แม้กระทั้งการเคลื่อนที่ของอะตอม โมเลกุล หรือสสารและพลังงานใดๆ..
มนุษย์เรา คิดค้น คำนวน คาดคะเน ได้แล้วหมดสิ้น..
คงเหลือเพียงไม่กี่อย่างในจักรวาลที่กว้างใหญ่นี้ที่เรายังไม่รู้
และหนึ่งในนั้นก็คือ ความคิดและจิตใจ ของมนุษย์..
เพราะ ความคิดจิตใจของคน ไม่มีหน้าให้อ่านว่าเพิ่งเริ่มต้นหรือถึงตอนไคลแม็คของเรื่อง
เพราะ ความคิดและจิตใจของคน ไม่มีป้ายบอกทางว่าได้มาถึงที่ไหนแล้ว
เพราะ จิตใจมนุษย์ ไม่มีสูตรสมการใดๆมาให้คำนวนแก้ไขเพื่อให้ได้คำตอบที่คงที่ตายตัว..
เพราะ ใจของคน ลึกซึ้งเกินตีค่าตีความหมาย ไม่เหมือนงานศิลปะชิ้นใดๆในโลกนี้..
ปากบอกว่ารัก แต่ ใจอยากบอกเลิก
กริยาที่ดูอ่อนโยน อ่อนหวาน แต่ใจกลับหยาบกระด้างแข็งระคาย
รูปกายภายนอกดูซอมซ่อน่าสงสาร แต่ในใจกลับทรงภูมิสูงสง่าน่าสรรเสริญ
หรือสีหน้าแววตาที่ดูแข็งกร้าวห้าวหาญ
แต่ใครจะรู้ว่า ภายในใจกำลังลีบลนลาน สั่นสะท้านวูบไหวเสียยิ่งกว่าฟางหญ้าต้องลม..
ใจใครก็ใจมัน..
ไม่มีมนุษย์ธรรมดาคนไหน อ่านใจของใครได้เด็ดขาด อ่านได้ทะลุปรุโปร่งจริง
มีแต่เจ้าของจิตใจตัวเองเท่านั้นที่รู้ว่า เราคิดอะไร รู้สึกอย่างไรอยู่..
มีคำตอบ มีคำเฉลย อยู่ที่ตัวเอง..
แม้ว่าปากจะบอกว่า ไม่ แต่ถ้าในใจกลับบอกว่า ได้
มันจะ จริงหรือมั่ว ชัวร์หรือไม่ ใจมันสารภาพอยู่แล้ว อย่าทนอย่าฝืนความรู้สึก..
ยอมรับมาแต่โดยดี คงไม่มีใครใจร้าย ต่อว่าเราเป็นคนไม่รู้จักหัก ไม่รู้จักห้ามใจ..
เพราะอย่างน้อยเราก็ยัง รู้จักรู้ใจตนเอง
ว่ามันกำลังออกอาการ กวัดแกว่งรวนเรอย่างไร ตรงไปตรงมา..
ยังดีกว่าคนที่ยังไม่รู้จักใจของตนเอง..
หรือแกล้งแสแสร้งว่า.. ยังไม่รู้จัก ความรู้สึก ของตัวเองเป็นไหนๆ..
เพราะหากยังไม่จนมุมหัวใจจริงๆ ก็ยากเหลือเกิน ที่จะยอมรับกันแต่โดยดี..
ขอขอบคุณเจ้าของรูปสวยๆทุกรูปครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [