ครึ่งของใจ..
เวลาที่เราจะลงมือทำอะไรสักอย่าง..
ที่มันไม่จำเป็นต้องใช้แรงกำลังกายเยอะ ลองสังเกตดูไหมว่า มันมักจะสำเร็จลงได้อย่างง่ายดาย
ขอเพียงแค่มี ความตั้งใจ ที่จะทำมันเท่านั้นแหละ..
แต่เวลาที่เราจะต้องทำอะไรร่วมกับคนอื่น
ทั้งๆที่เราอาจมองว่ามันไม่น่ายากเย็นสักเท่าไหร่..
แต่ปรากฏว่า มันก็เหมือนมีอะไรสักอย่างที่มาฉุดรั้งเอาไว้ ให้มันต้องมีอุปสรรคอยู่เสมอ
เสร็จน่ะเสร็จแน่ แต่กว่าจะเสร็จนี่สิ..
คนเราส่วนใหญ่ถึงชอบทำอะไรคนเดียว ชอบทำงานคนเดียว มันสบายใจดี
ไม่ต้องมาขอความคิดความเห็นจากใครๆ.. ไม่ต้องมารอใคร เคยเป็นใหม..?
เรื่องนี้เป็นเรื่องของ ทัศนคติ ล้วนๆ
คนที่ทำงานคนเดียวแล้วสำเร็จ นั่นคือ คนเก่ง
แต่คนที่ทำงานร่วมกันคนอื่นๆแล้วสำเร็จ นั่นคือ ยอดคน
อยากไปเร็วก็ต้องไปคนเดียว..
แต่ถ้าอยากไปได้ไกลกว่า ต้องไปเป็นทีม..
เหมือนดังที่สุภาษิตของฝรั่งเขาเคยว่าเอาไว้..
คนที่เชื่อในระบบ ทีมเวิร์ค มักจะเป็นคนที่มี ศิลปะในการอยู่ร่วมกับคนอื่น
สูงกว่าคนที่เชื่อเรื่องของการ เก่งเดี่ยว..
แน่นอน คนทุกคนต่างก็อยากที่จะประสบความสำเร็จ
ต่างก็อยากจะเป็นที่ยอมรับนับถือ ไม่ว่าเขาคนนั้นจะอยู่ในชนชั้น หรือ ฐานนันดรใดๆ
มันเป็น ความต้องการพื้นฐานของจิตใจ ที่สำคัญพอๆกับความต้องการทางกายอื่นๆ
คนที่ทำงานร่วมกับคนอื่นๆได้ดี
มักจะมีความเข้าใจในตัวตนของตนเองและผู้อื่นอยู่เสมอ
มักจะเป็นผู้ที่รู้จักผ่อนหนักผ่อนเบา รู้ว่าเวลานี้อะไรควรเร่ง อะไรควรผ่อน
มักเป็นผู้ที่ให้ความสำคัญกับ ความพึงพอใจของผู้ร่วมงาน พอๆกับ เป้าหมาย ที่กำลังจะไป
และแน่นอน คนอย่างนี้ย่อมหายาก
และทุกองค์กรต่างก็ต้องการเขาเอาไว้เพื่อ ประสานประโยชน์ ของมวลชนกลุ่มการเมืองของตน
ในทางธรรมะ ไม่ว่าเราจะทำงานคนเดียว หรือ จะทำงานกันเป็นกลุ่มก้อน
ความสำเร็จของงาน กลับไม่ใช่ความพึงพอใจสูงสุด
แต่กลับเป็นเรื่องของการได้สัมผัส ปฏิกริยาทางใจ ที่เป้นผลปรากฏให้เห็นอยู่ในทุกขณะจิตของงาน
สุข ทุกข์ ร่าเริง หม่นหมอง ฟูฟ่อง หรือ ฝ่อแฝ่บ
การได้สัมผัสกับปฏิกริยาทางใจ เหล่านี้ต่างหาก ที่เราทุกคนควรได้ทำการสังเกตเรียนรู้
มากกว่า ผลลัพธ์ ของงานใดๆ..
สำเร็จแล้วสุข หรือ ทุกข์
ไม่สำเร็จแล้วฮึกเหิมสู้ต่อ หรือหดหู่ยอมแพ้
ส่วนใหญ่ไม่เคยได้สังเกต ไม่เคยเอาหัวใจของเราไปลูบคลำมัน
แม้ว่ามันจะมาปรากฏต่อหน้าต่อตาเราอยู่เสมอๆ..
ใจที่มุ่งหวังแต่ความสำเร็จ..
ย่อมมีแรงผลักดันให้เราต้องก้าวไปข้างหน้าอยู่เรื่อยๆ
ความทะยานอยากในสิ่งที่ดีงาม ไม่ใช่ความผิดอะไร เหมือนว่าเรา เติมกำลังใจ ไปแล้วครึ่งหนึ่ง
เหมือนว่าเรา เดินทาง มาแล้วครึ่งทาง.. เป็นแค่ครึ่งหนึงของหัวใจ..
แต่ถ้าจะให้มันสมบูรณ์ยิ่งขึ้น
ก็ลองหัดเติมความรู้เนื้อรู้ตัว รู้จิตรู้ใจ รู้ตรึก รู้นึก ลงไปอีกสักหน่อย..
มองเห็นความแปรปรวน ของอารมณ์ความรู้สึกต่างๆที่เกิดจากสิ่งกระทบน้อยใหญ่
เติมความรู้สึกเหล่านี้ไปอีกครึ่งหนึ่ง
ก็จะเห็นว่านอกจากที่เราจะสามารถเอาชนะเป้าหมายของงานต่างๆได้แล้ว
เรายังจะสามารถ เอาชนะ ความไม่แน่นอนของจิตใจไปพร้อมๆกันได้..
หากวันนี้ไม่ว่าเราจะอยู่คนเดียว หรือ กำลังอยู่ร่วมกับคนอื่นๆก็ตาม
จงใช้โอกาสนั้น ค้นหา จิตใจตัวเองกันเถิด
อย่าได้ปล่อยให้เขาลอยนวล หลอกล่อเราอยู่ไปมา จนเผลอไปยินดียินร้ายกับเขา
อย่ามัวแต่กังวลว่า จะเดินไปไม่ถึงจุดหมาย ที่อาจจะยังอยู่ไกลแสนไกล
เพราะเพียงแค่ หัวใจ ที่อยู่ติดกับหน้าอกเราแท้ๆยังหาไม่เจอ ไม่เคยเข้าไปสัมผัส
งานก็ส่วนงาน ใจก็ส่วนใจ แยกกันให้ออก มองกันให้เห็น
แล้วจะค้นพบว่า คุณค่าแท้ๆของรางวัลแห่งความสำเร็จ
กลับไม่ใช่เป็นเรื่องของชื่อเสียงเงินทอง ที่เราต่างหมายตาเอาไว้แต่แรก
แต่กลับเป็น การค้นพบอีก ครึ่งหนึ่ง ของหัวใจตนเอง ที่หลบซ่อนอยู่..
เห็นและรู้สึกได้ของทั้งสองด้านดีและชั่วของหัวใจเรา
ว่าที่แท้มันก็แค่ ของปลอมๆ ที่เอาไว้มาหลอก คนโง่เขลา อย่างเราอีกเหมือนเคย..
ขอขอบคุณเจ้าของรูปสวยๆทุกรูปครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [