โชคดี..ทีวีเสีย..
ถ้าจะบอกว่า สิ่งประดิษฐ์ ใดที่ถูกสร้างขึ้นมาแล้วมันเปลี่ยนโลกไปอย่างมหาศาล..
Change the world พลิกโลกไปเลย..
สำหรับผู้เขียนแล้วมันคือ เจ้าโทรทัศน์ หรือที่เราเรียกกันสั้นๆว่า ทีวี นั่นแหละ
แน่นอนหลายคนคงไม่เห็นด้วย..
มันน่าจะยังมีของที่น่ามหัศจรรย์ มากกว่าเจ้า ทีวี ที่บอกเป็นไหนๆ..
โทรศัพท์มือถือเอย ยานอวกาศเอย นาโนเทคโนโลยีเอย ฯลฯ
นั่นเป็นความเห็นส่วนบุคคลนะครับ เชิญตามสบาย..
ในยุคที่ ทีวี เป็นของแปลกใหม่ สำหรับคนไทย
ราคาของมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆที่ใครจะได้ครอบครองมันง่ายๆ..
ต้องกระเป๋าหนักพอสมควรนะ
ข่าวสารและเรื่องราวของอีกฟากฝั่งโลกหนึ่ง สามารถยกมาอยู่ตรงหน้าของคนอีกฟากโลก
ได้อย่างน่าทึ่ง..
ไม่ต้องรอฟังข่าวจาก สถานีวิทยุ อีกต่อไป นี่มากันทั้งภาพและเสียง
เคลื่อนไหวกันให้เห็นเป็นตัวเป็นๆ รวดเร็วฉับไว
ไม่ต้องพึ่งพา จินตนาการ ให้มันเปลืองพื้นที่ความทรงจำ
จนมีข่าวว่ายุคนั้นคนติดละครทีวี ละครหลังข่าวกันงอมแงม
หากไม่ได้ดูถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับกันเลยทีเดียว..
เมื่อก่อนรายการทีวีก็มีกันไม่กี่ช่องหรอก
ผิดกับสมัยนี้ ที่ดูกันไม่หวาดไม่ไหว
แล้วแต่ รสนิยม ของใครก็ของมัน มีให้เลือกมากมายเหมือนผักสดในตลาด
ครอบครัวของผู้เขียนก็เหมือนกับครอบครัวชนชั้นกลางคนอื่นๆ
ที่กว่าจะได้ทีวีสักเครื่องมาเชยชมก็เล่นเอาตอนที่ผู้เขียนเข้าสู่วัย เด็กโต
แถมยังต้อง ผ่อนส่ง ระยะยาวเสียด้วย
ทุกคนติดทีวีเครื่องนี้มาก จะเรียกว่า เห่อเต็มที่ ก็ได้
พ่อจะดูข่าว แม่จะดูละคร พี่จะดูตลก น้องจะดูการ์ตูน มั่วไปหมด
ต้องมีคนเสียสละความสุขบ้างจึงจะสงบศึกกันไปหนึ่งยก
แต่เดี๋ยวก็เริ่มใหม่..
เจ้าทีวี ที่ตอนแรกคิดว่ามันจะมาเป็น พระเอก ผู้มาเติมเต็มความสุข ให้กับชีวิต
กลับกลายเริ่มกลายเป็น ผู้ร้าย ที่แย่งความสามัคคีในบ้านเล็กๆไปอย่างเงียบๆ..
การแย่งกันดูโทรทัศน์ของเด็กๆ กลายเป็นเรื่องที่เริ่มชาชิน
จนผู้ใหญ่ต้องห้ามทัพโดยการ ปิดทีวี ไม่ต้องดูมันเสียเลย..
เพราะกดกันไปกดกันมา ( สมัยนั้นยังไม่มีรีโมทคอนโทรล )
และแล้ว ก็ถึงวันที่เจ้าทีวีตัวเก่ง ป่วย ลงกระทันหัน
เพราะใช้งานหนักหนาจนมันแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ
หากมันเป็นคนก็เป็น ผู้ใช้แรงงาน ยิ่งกว่าแรงงานเถื่อนในโรงงานนรก
ภาพที่ค่อยๆหายไป ติดๆดับๆ จนน่ารำคาญ ดูไม่รู้เรื่อง
เราจึงจำใจ ส่งมันไปโรงหมอ โดยสดุดี
หมอทีวีบอกว่า ต้องใช้เวลาซ่อมอย่างเร็ว สองอาทิตย์ หรืออาจเป็นเดือน
หากต้องสั่งอะไหล่จากกรุงเทพฯ..
ยอมรับว่าในช่วงแรกที่ส่งเจ้าทีวี ๑๔ นิ้วตัวเก่งไปซ่อม
รู้สึกว่า อึดอัดมาก เหมือนชีวิตไม่มีอะไรทำ..
อายเหมือนกันที่จะต้องไปอาศัยบ้านเพื่อนบ้านดู การ์ตูนเรื่องโปรด
แต่ครั้งที่สองครั้งที่สามก็ไม่อยากไปแล้ว มันไม่ใช่บ้านของเรา ไม่ใช่ทีวีของเรา
ไม่สนิทใจ..
เมื่อไม่มีทีวี ชีวิตเดิมๆก็เริ่มกลับมา
ไปเล่นกับเพื่อนนอกบ้านบ่อยขึ้น ไปเดินเก็บผักกับแม่บ่อยขึ้นเพราะว่างจัด
อ่านหนังสือพิมพ์ของพ่อได้ หรือแม้แต่ช่วยงานบ้านได้อย่างเต็มใจ
เหมือนตอนที่ยังไม่มี ทีวี
ทะเลาะกับพี่น้อยลง เล่นกันบ่อยขึ้น
มิตรภาพระหว่างพี่น้องเริ่มกลับมาแบ่งบานอีกครั้ง..
เรามีของดีแต่เราใช้มันไม่เป็น
เรามีของวิเศษ แต่เรากลับเอามันมาเป็นอาวุธ
เรามีของมีค่า แต่เรากลับเอามาทำลายคุณค่าของเราเอง
มาถึงเวลานี้ ไม่ว่าเราจะมีสิ่งของที่ดีเลิศอย่างไรก็ตาม
แต่เรากลับใช้มันตาม อำนาจแห่งความเห็นแก่ตัว มันก็ไม่ต่างอะไรจาก ยาพิษ..
ยาพิษ ที่มันค่อยๆซึมเข้าสู่จิตใจของเรา
ค่อยๆฆ่าเราให้ตายจากความเป็นมนุษย์ ผู้มีใจสูง ลงทุกวันๆ
ฆ่าเราให้ตายจากความ เมตตาเอื้ออาทร เผื่อแผ่แบ่งปัน ด้วยความเห็นแก่ตัว
เงิน บริวาร อำนาจ ชื่อเสียง หากใช้ไม่เป็นมันก็คือ ยาพิษ ดีๆนี่เอง
อย่าให้เจตนาของคนที่สร้างสรรค์ ของวิเศษสิ่งมหัศจรรย์พลิกโลก ต้องเสียหาย
คุณค่าของสิ่งเหล่านั้นหายไปพร้อมๆกับ คุณธรรมประจำใจ
โลกของเราหมุนเร็วจนเราหมุนใจตามไม่ค่อยทัน..
เราอาจกลายเป็น เหยื่อ ของ โลกธรรม ได้ไม่ยากเลย
แม้สมัยนี้ สังคมก้มหน้า จะทำให้เราแปลกแยกตัวเองออกจากโลกอันวุ่นวายภายนอก
กักขังตัวตนอยู่ในกรอบเล็กๆ ของโทรศัพท์มือถือ..
ที่แทบจะแย่งชิง ชีวิต ของเราไปจาก คนที่เรารักและรักเรา
ก็ไม่แตกต่างอะไรที่ผู้เขียนเคยโดนขังในกรอบของทีวีมาแล้ว
แต่จะมีใครมองเห็นความ โชคดี ที่ ทีวีมันเสีย ในวันนั้น
ก่อนที่เราจะต้อง โชคร้าย ที่เสียจิตใจที่อ่อนโยน จนกลายเป็น คนหยาบ ไปอีกคน..
ขอขอบคุณเจ้าของภาพสวยๆทุกภาพครับ
วันที่: 25 เมษายน 2559 เวลา:11:27:44 น.
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [