Bloggang.com : นายสมมุติ - หมดห่วง..แล้ว...?

Group Blog

Group ตัวอย่าง

ธันวาคม 2562

6 ธันวาคม 2562

หมดห่วง..แล้ว...?

All Blog

หมดห่วง..แล้ว...?

หากเรื่อง ความตาย..

เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของคนๆหนึ่งแล้วล่ะก็..
หมายความว่า เรื่องอื่นๆ ทั้งหลายที่กำลังเกิดขึ้นกับชีวิตเรา มันก็คงเป็นแค่เรื่องเล็กๆเท่านั้น...
อย่างนั้นหรือ..?

ความพลัดพราก การสูญเสีย ของที่ตนรักและหวงแหน เป็นเรื่องน่าเศร้า
ความไม่สมหวัง ความไม่สมปราถนา จากสิ่งที่คาดหมาย จากสิ่งที่มุ่งหวัง
เป็นเรื่องน่าขมขื่น

เช่นเดียวกับความพ่ายแพ้ ต่อโชคชะตา เกมส์กีฬา การแข่งขันแย่งชิง..
น้ำใจนักกีฬา สปิริตของมืออาชีพ ก็คงยากที่จะมาปลอบประโลมหัวใจได้ทันท่วงที
ในช่วงเวลาที่ยากลำบากเช่นนั้น...

เรื่องทั้งหมดที่กล่าวมา
เมื่อมาเทียบกับ ความตาย มันก็จะกลายเป็นเรื่องเล็กๆ..

เพราะเมื่อเวลาที่ ความตาย มาเคาะประตูอยู่หน้าบ้าน..
สิ่งที่เราต้องการจริงๆ ในเวลานั้น กลับไม่ใช่ ชัยชนะในเกมส์
ไม่ใช่ความสมปราถนาจากสิ่งที่คาดหวัง
ไม่ใช่เงินทอง ชื่อเสียง เกียรติยศ ตำแหน่ง อำนาจ
ไม่ใช่คำชื่นชม สรรเสริญ เยินยอจากบริวารว่านเครือ..

แต่มันเป็นเพียง ก้อนอากาศ
ที่จะเข้ามาต่อลมหายใจ แบบวินาทีต่อวินาที..

ก้อนอากาศ ที่แสนไร้ค่า เมื่อเวลาชีวิตเฟื่องฟูรุ่งโรจน์
ก้อนอากาศ ที่ดูแสนจะธรรมดา เมื่อเทียบกับกองอาหารในจานข้าว..
ก้อนอากาศ ที่เราจะรู็สึกว่าเรามีมัน เมื่อเราเหนื่อยหอบ หรือตอนที่เราไอจามจนตัวโยน..

เวลาสำคัญเช่นนั้น เราต้องการแค่นั้น.. แค่นั้นจริงๆ....

ลมหายใจอุ่นร้อน
ไม่ว่ามันจะหยาบหรือละเอียดแค่ไหน
ความสำคัญอยู่ที่ เรารู้สึกหรือเปล่าว่า เรามีมันอยู่..
รู้ตัวหรือเปล่าว่า เรากำลังเป็นเจ้าของลมหายใจอยู่..
รู้สึกหรือเปล่าว่า มันกำลังหล่อเลี้ยง กาย เราอยู่..
ทุกเวลา ทุกวัน ทุกคืน ไม่ว่าจะหลับหรือตื่น..

คนไม่กลัวตาย
เขาอาจจะไม่แคร์ ไม่กังวลวันสุดท้ายของชีวิต จะมาถึงเมื่อไหร่..
อาจเป็นเพราะเขา ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล ไม่มีอะไรให้ต้องเสียดาย
ชีวิตที่ผ่านมา วันคืนที่ผ่านมา มันคุ้มแล้ว
เพียงพอแล้ว..

เจ็บมาพอแล้ว สุขมาก็มากพอแล้ว แผลเต็มตัวไปหมดแล้ว..
เตรียมตัว นอนรอความตายอย่างใจเย็น..
เขาเป็นมนุษย์ หนึ่งในร้อยคน หายาก

อีกเก้าสิบเก้าคน ยังไม่สามารถทำอกทำใจได้อย่างนั้น..
อย่าว่าแต่ความตายเลย
แค่ความแก่ ความเหี่ยวหย่อนยานมาเยือน ยังไม่อยากเปิดใจต้อนรับ..
ต้องไปแก้โน้นแก้นี่ ไปเหลา ไปลบ ไปลอก ไปตัดไปต่อ
เพื่อจะหนีความจริงชั่วครู่ชั่วคราว..
ร่างกายของคุณ มันเป็นของคุณ เชิญตามสบาย..

นี่แค่เรื่องแก่ เรื่องอื่นๆคงไม่ต้องพูดถึง..
ทรัพย์สินเงินทองที่อุตสาห์เสาะหามาทั้งชีวิต
กลัวลูกกลัวหลานจะไม่ได้เก็บกิน กลัวจะตกไปเป็นของคนอื่น..

ยังหวง ยังห่วง ยังวางไม่ได้..
ลืมไปว่า ตอนตายดอนหมดลมหายใจไปแล้ว
แม้แต่เสื้อผ้าติดตัวชุดสุดท้าย ยังต้องทิ้ง ต้องสละเอาไว้..
มาแบบนาม ก็ต้องไปแบบนาม ต้องทิ้งรูป ทิ้งร่างเอาไว้
สัญญา ความทรงจำทั้งหลาย ก็ต้องทิ้งหมด ไม่มีเหลือ..

รับปากสัญญากับใครอะไรเอาไว้
ก็ต้องทิ้ง จำต้องเป็นคนผิดสัญญา ไปเสียสิ้น..

คนอายุน้อยๆ คนหนุ่มคนสาว อาจจะยังไม่คิดถึง ความตาย
คิดว่ายังห่างไกลตัวนัก ยังไม่ใช่เราหรอก พึ่งอายุแค่นี้เอง..
มันไม่แน่..

เวลา นาฬิกาชีวิต เขาให้มาเท่าไหร่ก็แค่นั้น
ไปขอต่อรอง ขอเพิ่มขอลดเขาก็ไม่ได้..

วันนี้ เวลานี้ หากยังสามารถนั่งอ่านบทความนี้ได้
ก็แสดงว่า เรายังมีเวลาเหลืออยู่..
เร่งรีบทำกิจที่ต้องทำ ที่ควรทำ ให้เสร็จ ให้สำเร็จ..
อย่ารออีกเลย
เพราะไม่รู้ว่า วินาทีหน้าเราจะมีโอกาสอีกหรือเปล่า..?

สิ่งที่ผ่านมาแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ช่างมัน..ปล่อยมันไป..
หากวันนี้เรายังมีลมหายใจ เราแก้ตัวใหม่ได้ ทำใหม่ได้เสมอ..
เวลายังมี..อย่าไปเสียดาย อาลัยอาวรณ์

เพราะเมื่อวันสุดท้ายของชีวิตมาถึงจริงๆ
เราคงหมดความห่วง หมดความกังวลในเรื่องสำคัญน้อยใหญ่ทั้งหลาย
เพราะได้จัดการ เคลียร์ ภาระกิจ ออกไปบ้างแล้วไม่มากก็น้อย..

เหลือแต่เพียงว่า จะทำใจได้ดีมากน้อยแค่ไหนเท่านั้น..
ไม่ต้องรอให้ใครมาถามว่า ยังห่วงอะไรอีกไหม..?
เมื่อต้องนอนหายใจรวยรินบนเตียง
หากพอมีแรงตอบ ก็ตอบเขาไปเลยว่า..

" ไม่ต้องห่วงฉันหรอก งานของฉันจบแล้ว..
ถามตัวแกเองเหอะ ว่าหมดห่วงหรือยัง.."