อย่าฝากชีวิตดีๆ..ไว้ที่ฉัน..
แด่เพื่อนร่วมทุกข์ทั้งหลาย..
แม้ว่าเราจะเกิดมาต่างความคิด ต่างความเชื่อกัน
แม้ว่าเราจะเกิดมาต่างพิวพรรณ ภาษา ปัญญา ฐานะ
แม้ว่าเราจะเกิดมาต่างกันที่รูปกาย หยาบหรือละเอียด
เราต่างกันที่ภูมิธรรม ตามศาสนา ลัทธิ ความศรัทธาใดๆก็ตาม
แต่สิ่งที่เราเคยมี เคยเป็นเหมือนกันทุกผู้ทุกคนในโลกนี้ก็คือ..
เราต่างเคยโง่มาก่อนทั้งนั้น..
ธรรมะ หรือ ธรรมชาติ คือครูคนแรกของเรา
สอนบทเรียนชีวิตมาก่อน ที่พ่อและแม่ของเราจะเติมแต่งให้เสียอีก..
เราหายใจ เราดื่มดูดอาหาร เรากลัวอันตราย เราดิ้นรนที่จะมีชีวิตอยู่
ธรรมชาติสั่งสอนเราทั้งนั้น
เมื่อเติบใหญ่ เรามีพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย อมรมสั่งสอนการใช้ชีวิต
ถ่ายทอดความเชื่อ วิถีวัฒนธรรม ศีลธรรมจรรยาขั้นพื้นฐาน
และมีครูอาจารย์ทางโลกสั่งสอน วิชาการเอาไว้เลี้ยงชีวิต
ระหว่างนั้นเราต่างก็สะสมความคิดความเชื่อต่างๆ จนหล่อหลอม
กลายเป็นเรา เป็นของเรา ขึ้นมาอย่างเหนียวแน่น จนยากจะแยกออกจากกันได้
ผสมกลมกลืนจนเป็นเนื้อเดียวกับชีวิตจิตใจของเรา
และสุดท้าย มันก็กำหนดชีวิตของเราไปตลอดกาล..
ความรู้ทางโลกกับความรู้ทางธรรมนั้น
ยากนักที่คนๆหนึ่งจะได้เรียนรู้ ประกอบกันไปจนสุดทางเดินของชีวิต
ส่วนใหญ่จะยึดมั่นในวิชาการที่ตนได้ร่ำเรียนมา
จนไม่สามารถจะถ่ายถอนความเชื่อมั่นนั้นๆออกมาวางบนพื้นดินได้
เพราะคิดว่า สิ่งที่ฉันมี สิ่งที่ฉันเป็น สิ่งที่ฉันทรงอยู่นั้น
สำคัญ ยิ่งใหญ่ เป็นเอกลักษณ์
ยึดมั่นในตัวครูบาอาจารย์ของตนว่าท่านล้ำเลิศ เก่งกาจ สูงส่ง
แต่พอถึงจุดสุดท้าย ครู อาจารย์เหล่านั้น ท่านก็ต้องทิ้งเอาไว้เพียง
ตำรา วิชาการ ผลงานของท่าน ซึ่งก็ไม่แน่ว่า
ทฤษฎีของท่านก็อาจจะถูกหักล้าง ทำลายแก้ไข โดยคนรุ่นหลังในอีกไม่นาน
พระศาสดา ท่านสอนให้ผู้มีใจใฝ่รู้
ว่า ธรรมใดๆก็ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น
เพราะทุกสิ่งย่อมตกอยู่ภายใต้อำนาจของ อนิจจัง
เพราะทุกสิ่งย่อมปรวนแปรไป ไม่เคยอยู่ในสภาพเดิม
แม้แต่ความเชื่อ ความเห็น ที่บอกผ่านกันมารุ่นต่อรุ่น
ก็ไม่สามารถทานทนต่อการทดสอบของ กฏแห่งอนิจจัง ได้เลย
อย่าได้ฝากโอกาสที่แสนวิเศษที่ได้เกิดมานี้ไว้กับความเชื่อใดๆ
ที่บอกเล่ากันมา โดยไม่ยอมลงทุนลงแรงพิสุจน์
แม้ว่าท่านนั้นจะเป็นครูอาจารย์ของเรา แม้จะเชื่อมั่นศรัทธาแค่ไหน
ก็ต้องทำให้แจ้งกระจ่างด้วยตัวของตนเองให้ได้
อย่าได้คิดฝากชีวิตดีๆไว้กับใครๆ
หากวันหนึ่งเราต้องมาประสบพบเจอความทุกข์ ที่แสนทรมาน
ความรู้ทางโลกใดๆก็ไม่สามารถแก้ โจทย์ชีวิต ได้..
มีแต่ ปัญญาที่แทงตลอดเท่านั้น ที่จะพยุงคุ้มกันโทษภัยแห่งวัฏสงสาร
เพราะไม่เคยมีใครที่จะพ้นทุกข์ทางใจได้จริงเพราะคนอื่นเลย..
นอกจาก ตนเองเท่านั้นที่จะเป็นที่พึ่งแห่งตน..
ขอขอบคุณเจ้าของภาพสวยๆทุกภาพครับ
ผู้ติดตามบล็อก : 22 คน [