|
|
 |
 |
 |
 |
| |
ภาษีมูลค่าที่ดินทั่วโลกโดยสรุป
(สุธน หิญ แปลจาก Land Value Taxation Around the World ซึ่งปรากฏที่ //www.henrygeorge.org/rem4.htm )
ยังไม่มีประเทศใดใช้หลักการเก็บภาษีที่ดิน (แบบถือว่าที่ดินเป็นของรัฐหรือของส่วนรวม) ในเกณฑ์ที่สูงมาก ๆ และยกเลิกภาษีอื่น ๆ ทั้งหมดเลย คงมีแต่เพียงเก็บภาษีมูลค่าที่ดินเป็นบางส่วน และยกเว้นภาษีสิ่งปรับปรุง (improvements) ทั้งหมดหรือบางส่วน ซึ่งก็ให้ผลดีตามส่วนกับการนำมาใช้ โดยสรุปมีดังนี้:
เดนมาร์ก เดนมาร์กมีรายได้มากจากภาษีเงินได้และภาษีผลิตภัณฑ์ แต่ก็ยังเก็บภาษีประมาณ 50 % ของค่าเช่าที่ดินทั้งสิ้นรายปีโดยวิธีต่าง ๆ มีการประเมินราคาที่ดินราวทุก 5 ปี วิธีการของเดนมาร์กมีดังนี้:
1. ให้เกษตรกรเช่าที่ดินซึ่งรัฐบาลจัดหาให้ในอัตรา 4 % ของราคาขาย มีเกษตรกรรายย่อยราว 12,000 รายที่เช่าที่ดินแบบนี้
2. เก็บภาษีมูลค่าที่ดินระดับท้องถิ่นและระดับชาติ และลดภาษีที่เก็บจากสิ่งปรับปรุง
3. เก็บภาษีมูลค่าเพิ่มของที่ดินในระดับชาติ
ปัจจุบัน การเช่าที่ดินไร่นาในเดนมาร์กมีไม่ถึง 5 % (ค.ศ.1850 มี 42.5 %) ผลิตภาพและมาตรฐานการครองชีพอยู่ในระดับสูง
ออสเตรเลีย ทั้ง 6 รัฐและเทศบาลส่วนใหญ่ของเครือรัฐออสเตรเลียเก็บภาษีมูลค่าที่ดินในบางระดับ บางแห่งก็ยกเว้นภาษีสิ่งปรับปรุงทั้งหมดหรือบางส่วน อย่างไรก็ดี ยังมีการเก็บภาษีอื่น ๆ อยู่มากที่ไม่ใช่ภาษีอสังหาริมทรัพย์
รัฐนิวเซาท์เวลส์เป็นตัวอย่างหนึ่งที่หน่วยเก็บภาษีท้องถิ่นทุกแห่งเก็บแต่ภาษีมูลค่าที่ดินอย่างเดียว ในระดับรัฐไม่มีภาษีมูลค่าที่ดิน แต่มีค่าภาคหลวงจากแร่ นครซิดนีย์ (เมืองหลวงของรัฐนิวเซาท์เวลส์) เป็นนครใหญ่ที่สุดในโลกที่รายได้ทั้งหมดของเทศบาลได้มาจากภาษีมูลค่าที่ดินเพียงอย่างเดียว ซึ่งเป็นแรงจูงใจให้เกิดการก่อสร้างปรับปรุง ทำให้แหล่งเสื่อมโทรม (ชุมชนแออัด) หายไป และราคาที่ดินมีเสถียรภาพ
ฮ่องกงและสิงคโปร์ ดินแดนทั้งสองนี้มีพื้นที่ขนาดเล็ก ลักษณะเป็นชุมชนเมืองอย่างมากและมีประชากรหนาแน่น ที่ดินเป็นของหายาก ที่ดินส่วนมากของดินแดนทั้งสองจึงเป็นของรัฐบาลและให้นักพัฒนาที่ดินเช่าระยะยาว วิธีนี้ทำให้ค่าเช่าที่ดินเป็นส่วนใหญ่ของรายได้สาธารณะ และภาษีเงินได้ทั้งของบุคคลธรรมดาและของบรรษัทเป็นส่วนน้อย นอกจากนี้ ราษฎรจำนวนมากยังอยู่อาศัยในที่พักซึ่งการเคหะก่อสร้างด้วย (86 % ของประชากรสิงคโปร์ และราวครึ่งหนึ่งของประชากรฮ่องกง) ซึ่งทำให้ค่าใช้จ่ายด้านที่พักอาศัยต่ำ พลอยทำให้ต้นทุนของนายจ้างไม่สูงมาก และช่วยให้ธุรกิจมีความสามารถในการแข่งขัน ฮ่องกงได้กลับคืนไปอยู่ในเขตอำนาจของจีนแล้ว แต่นโยบายด้านสิทธิถือครองที่ดินไม่เปลี่ยน และยังคงความรุ่งเรืองอยู่ [เพิ่มเติมโดยผู้แปล - สิงคโปร์ ฮ่องกง ที่ดินเขาแพงเพราะอยู่ในทำเลดี อยู่ใกล้เส้นทางเดินเรือ เดิมก็มีที่เหมาะสำหรับจอดเรือ สร้างอู่ซ่อมสร้างเรือ ทำให้มีงานมากมายให้คนทำ แล้วมันก็ขยายออกไปรวมถึงกิจการอื่น ๆ ด้วย ที่สำคัญคือรัฐบาลเป็นเจ้าของที่ดินส่วนใหญ่ จึงมีรายได้จากที่ดินมาก เขาก็เก็บภาษีจากการลงแรงและการลงทุนน้อย ต้นทุนการผลิตและการค้าจึงต่ำ ก็เลยเป็นแหล่งที่ชาวต่างชาติ รวมทั้งคนไทย ไปท่องเที่ยวและจับจ่ายซื้อข้าวของกัน]
อดีตรัฐโซเวียต ขณะที่บรรดารัฐโซเวียตแต่เดิมกลับเข้าสู่ระบบเศรษฐกิจแบบตลาดเสรี ประชาชนในรัฐเหล่านี้ก็ไม่ลืมว่าที่ดินและทรัพยากรธรรมชาติทั้งหมดเคยเป็นทรัพย์สินของรัฐมาก่อน ได้มีการเคลื่อนไหวที่จะให้รับรองว่าที่ดินเป็นทรัพย์สินของส่วนรวมและทุนเป็นกรรมสิทธิ์ส่วนบุคคล อนาคตของรัสเซียยังไม่แน่นอน แต่ความเข้าใจที่ว่าที่ดินคือทรัพย์สินร่วมกันสำหรับคนรัสเซียก็ยังไม่จางหายไป ส่วนในเอสโตเนีย กลุ่มนักประเมินราคาที่ดินเอกชนอเมริกันได้จัดเตรียมวิธีบริหารระบบภาษีมูลค่าที่ดินให้ และระบบรายได้สาธารณะใหม่ก็ทำให้เกิดความเจริญก้าวหน้าที่น่าประทับใจ แต่อีกทางหนึ่ง รัสเซียได้ยอมให้กลุ่มคณาธิปไตยมีอำนาจควบคุมนโยบายเศรษฐกิจ พวกเขาไม่สนใจนโยบายที่จะถือเอาค่าเช่าที่ดินเป็นรายได้ของรัฐและได้ใช้วิธีขายทรัพยากรธรรมชาติที่มีผลเสียร้ายแรง การยอมละทิ้งกรรมสิทธิ์ที่ดินของรัฐมีผลสำคัญยิ่งต่อเศรษฐกิจรัสเซียยุคหลังโซเวียต
แคนาดา ในภาคตะวันตกของแคนาดา มีหลายนครที่เก็บภาษีมูลค่าที่ดินในอัตราสูงกว่าสิ่งปรับปรุง ในรัฐบริติชโคลัมเบีย เทศบาล 54 แห่งใน 104 แห่งยกเว้นสิ่งปรับปรุง 50 % อีก 13 แห่งยกเว้นมากกว่า 50 % สำหรับเทศบาลนครนิวเวสต์มินสเตอร์ 86 % ของหัวหน้าครัวเรือนมีบ้านและที่ดินเป็นของตนเองและไม่มีการเก็งกำไรที่ดิน รัฐแอลเบอร์ตากำหนดให้นครทั้งเจ็ดยกเว้นสิ่งปรับปรุง 40 % รัฐนี้เก็บภาษีมูลค่าที่ดินในระดับหนึ่ง รวมทั้งภาษีการโอนที่ดินที่เรียกว่า ภาษีส่วนเพิ่มที่ไม่ได้ลงทุนลงแรง (unearned increment tax) รัฐนี้มีรายได้มากจากการให้เช่าอสังหาริมทรัพย์เกี่ยวกับน้ำมันและค่าภาคหลวง (รูปแบบหนึ่งของค่าเช่าที่ดิน ซึ่งทำให้สามารถตั้ง กองทุนมรดก Heritage Fund) ในรัฐซัสแคตเชวัน นครและเมืองทุกแห่งยกเว้นแห่งเดียวได้ยกเว้นมูลค่าสิ่งปรับปรุง 40 % ริไจนาเมืองหลวงของรัฐนี้ยกเว้น 70 % เทศบาลในชนบทมีภาษีมูลค่าที่ดินเป็นแหล่งหลักของรายได้ ในรัฐแมนิโทบานครและเมืองต่างๆยกเว้นภาษีสิ่งปรับปรุง 1/3
สหรัฐอเมริกา ภาษีทรัพย์สินทั่วไปและภาษีอสังหาริมทรัพย์ในส่วนที่เก็บจากมูลค่าที่ดินถือเป็นรายได้จากค่าเช่าที่ดินส่วนหนึ่งสำหรับมลรัฐและท้องถิ่น ในนครจำนวนมากมีการคิดค่าทำถนน ท่อประปา ไฟฟ้า ฯลฯ จากทรัพย์สินที่อยู่ติดกันกับสิ่งเหล่านี้โดยวิธีประเมินพิเศษ การที่รัฐบาลเก็บค่าภาคหลวงจากที่ดินแหล่งแร่ บ่อน้ำมัน ฯลฯ ตลอดจนที่ดินสาธารณะถือเป็นการเก็บค่าเช่าที่ดินส่วนหนึ่ง ภาษีทรัพย์สินนั้นแม้จะถือว่าเป็นเพียงส่วนหนึ่งของภาษีที่มีฐานกว้างจำนวนมาก แต่องค์การปกครองระดับต่าง ๆ ในสหรัฐฯ ก็ได้รับความสำเร็จในการนำค่าเช่าที่ดินส่วนหนึ่งมาเป็นรายได้สาธารณะ
การปฏิรูปภาษีทรัพย์สินแบบสองอัตรา ขณะนี้นคร 19 นครในมลรัฐเพนซิลเวเนียและอีกนครหนึ่งในนิวยอร์กได้ใช้ แผนภาษีแบ่งระดับ (graded tax plan) ซึ่งคิดภาษีที่ดินในอัตราสูงกว่าสิ่งปรับปรุง ถึงแม้แผนนี้จะเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เกิด สมัยฟื้นฟูศิลปวิทยาครั้งที่ 2 (Renaissance II) ของนครพิตสเบิร์กในรอบทศวรรษนับแต่ ค.ศ.1980 แต่เมื่อเกิดการผิดพลาดในการประเมินภาษีปี 2003 ซึ่งเจ้าของบ้านขนาดเล็กจำนวนมากต้องเสียภาษีสูง พิตสเบิร์กก็เลิกใช้ภาษีสองอัตรา อย่างไรก็ดี นครอื่น ๆ ในเพนซิลเวเนีย โดยเฉพาะคือเมืองหลวงแฮร์ริสเบิร์ก ได้รับความสำเร็จอย่างมากในการใช้ภาษีสองอัตรา
แคลิฟอร์เนีย ใน ค.ศ.1909 สภานิติบัญญัติมลรัฐแคลิฟอร์เนียได้กำหนดให้เขตชลประทานใหม่ (และให้สิทธิเขตชลประทานเดิมที่จะเลือก) เก็บภาษีมูลค่าที่ดินอย่างเดียว โดยยกเว้นสิ่งปรับปรุง พืชผล ฯลฯ ปัจจุบันมีเขตชลประทานใช้ระบบนี้กว่า 100 เขตรวมพื้นที่ 4 ล้านเอเคอร์ซึ่งเป็นที่ดินไร่นาดีที่สุดและให้พืชผลประมาณ 75 % ของทั้งมลรัฐ การเก็งกำไรที่ดินหายไป และบทบาทสำคัญของแคลิฟอร์เนียด้านการเกษตรของสหรัฐฯ ได้เริ่มขึ้นในช่วงนั้น
อะแลสกา มลรัฐนี้เป็นเจ้าของที่ดินแหล่งน้ำมันจำนวนมากในบริเวณอ่าว Prudhoe และเก็บค่าภาคหลวง 12 % ทำให้มีรายได้เกินรายจ่ายสาธารณะมาก จึงจ่ายเงินปันผลให้ราษฎรทุกคนและยกเลิกภาษีเงินได้
แฟร์โฮป มลรัฐแอละแบมา นี่เป็นนิคมของบรรษัทภาษีเดี่ยวแฟร์โฮปซึ่งถือกรรมสิทธิ์ที่ดินจำนวนมากในนครแฟร์โฮปและให้ผู้อยู่อาศัยเช่าที่ดิน บรรษัทเก็บค่าเช่าที่ดินแล้วใช้ค่าเช่านี้ชำระภาษีทรัพย์สินในระดับมลรัฐ เทศมณฑล (county) และนคร เงินที่เหลือก็ใช้ปรับปรุงสิ่งสาธารณะ แฟร์โฮปมีความเจริญเติบโตสูงกว่าเมืองข้างเคียงมาก แต่โชคไม่ดีที่มีแรงกดดันทางการเมืองภายในทำให้บรรษัทต้องเลิกนโยบายเก็บค่าเช่าที่ดินที่ได้ผลดีนี้
อาร์เดนทั้งสาม มลรัฐเดลาแวร์ สามเมืองนี้คือ Arden, Ardentown และ Ardencroft ซึ่งให้เช่าที่ดิน ไม่มีการเก็บภาษีจากสิ่งปรับปรุง กองทุนค่าเช่าที่ดินของอาร์เดนเป็นผู้จ่ายภาษีท้องถิ่นแทนผู้ที่พักอาศัยในพื้นที่ของตน และบางครั้งก็ใช้ปรับปรุงสิ่งสาธารณะด้วย เมืองเหล่านี้เป็นที่รู้กันดีว่าเป็นชุมชนที่พักอาศัยที่สวยงาม อย่างไรก็ดี ที่ดินในอาร์เดนมีราคาสูง แสดงว่าชุมชนไม่ได้เก็บค่าเช่าสูงใกล้เคียงกับมูลค่าเต็มที่ของค่าเช่าที่ดินเลย.
ดูเพิ่มเติมได้จาก Where a Tax Reform Has Worked: 28 Case Summaries ที่ //www.progress.org/geonomy/Numbers.html (ศลิษา ทองสังข์เรียบเรียงบางส่วนไว้ในบทความ บนผืนดินที่เป็นธรรม ที่
//blogazine.prachatai.com/user/landless/post/1430 )
และขอเชิญดูหนังสือและบทความเกี่ยวกับวิธีแก้ความยากจน (จากระบบภาษีที่ไม่เป็นธรรม) ซึ่งเกิดคู่ขนานไปกับความเจริญก้าวหน้า ที่ // utopiathai.webs.com ครับ
หมายเหตุผู้แปล - ภาษีสิ่งปรับปรุงเป็นตัวถ่วงกำลังใจทำให้เจ้าของบ้านไม่อยากสร้าง/ซ่อมอาคารเรือนโรงให้ดูสวยงามมีราคาขึ้นมา เพราะจะถูกประเมินภาษีทรัพย์สินเพิ่ม แต่ถ้าไม่มีการซ่อมหรือปรับปรุงก็จะหักค่าเสื่อมราคาของอาคารเรือนโรงได้เต็มที่ตามสิทธิ์ จะได้ลดภาษีสิ่งปรับปรุงที่จะต้องเสียลงไปเรื่อยๆ.
| Create Date : 04 กรกฎาคม 2554 |
| Last Update : 4 กรกฎาคม 2554 2:19:06 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 861 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
| |
|
 |
 |
 |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
