ข้อดีของความทุกข์
ข้อดีของความทุกข์
1.ทำให้เราเข้มแข็งขึ้น
2.ทำให้รู้ถึงค่าของความสุข
3.ทำให้เรามีความสามารถมากขึ้น
4.ทำให้เรามีสิ่งที่ต้องทำ(ทำเพื่อให้หายทุกข์
5.ทำให้เรามีประสบการณ์ในการแก้ปัญหามากขึ้น
6.ทำให้เรามีความอดทนมากขึ้น
7.ทำให้ความสุขมีค่ามากขึ้น
8.ทำให้มีความระมัดระวังมากขึ้น
9.ทำให้เรามองโลกกว้างมากขึ้น
10.ทำให้เราเห็นได้ว่าใครคือคนที่เป็นที่พึ่งยามยากของเรา
11.ทำให้เราได้รู้ว่ามีใครบ้างที่ห่วงเราล
12.ทำให้เราได้รู้ว่ามีใครบ้างที่เป็นมิตรแท้ของเรา
13.ทำให้รู้ได้ว่าเพื่อนของเรามีความสามารถแค่ไหน
14.ทำให้เรารู้ว่าใครมีความสามารถขนาดไหน
15.ทำให้เรารู้ได้ว่ามีคนไหนที่รักเราจริง
16.ทำให้เรารู้ว่าการหัวเราะเป็นสิ่งจำเป็น
17.ทำให้เราพยายามที่จะมองโลกในแง่ดีมากขึ้น
18.ทำให้เรามาค้นหาข้อดีของความทุกข์
fw mail
การให้
การให้
หญิงสาวยากจนคนหนึ่ง เธอมีเส้นผมที่สวยงามมาก
เธอเป็นลูกจ้างร้านได้ค่าแรงถูกๆในร้านตัดเย็บเสื้อผ้าเพื่อหาเลี้ยงชีพ
และขณะนี้เธอกำลังอดออมเงินเพื่อซื้อปิ่นปักผมอันหนึ่งที่เธอหมายตาไว้
หนุ่มคนรักของเธอก็เป็นคนยากจนเช่นเดียวกับเธอ
เขารู้ว่าเธอกำลังอยากได้ปิ่นปักผม
อันที่เธอพาเขาไปดูที่ร้านใกล้ๆ ที่ทำงานของเธอนั่นเอง
หนุ่มคนรักของเธอขับมอเตอร์ไซด์รับจ้างส่งหนังสือพิมพ์พอเป็นค่าอาหารไปวันๆ...
แต่ช่วงนี้เขาต้องทำงานอย่างหนัก
เพื่อจะได้มีเงินเหลือพอที่จะซื้อปิ่นปักผมให้กับเธอ
เขาอยากเห็นเธอมีความสุขในวันเกิดของเธอที่กำลังใกล้เข้ามา…
แต่จนแล้วจนรอด ไม่ว่าเขาจะพยายามทำงานอย่างหนัก
และเก็บเงินสักเท่าใด ก็ไม่ทันวันเกิดของเธอเสียแล้ว…
และแล้ว..เขาคิดได้ว่าเขามีนาฬิกาอยู่เรือนหนึ่ง
นาฬิกาเรือนนี้เป็นของมีค่าเพียงอย่างเดียวที่เขามีอยู่…
เป็นมรดกเล็กๆ ชิ้นเดียวที่พ่อของเขาทิ้งไว้ให้เขา
แต่เขายากจนเกินกว่าที่จะซื้อสายนาฬิกา
ที่จริงเขาเคยคิดจะหาซื้อสายหนังสวยๆสักเส้นหนึ่งอยู่เหมือนกัน...
ก่อนวันเกิดของเธอ เขาจำนำนาฬิกาเรือนนั้น
แล้วนำเงินไปรวมกับเงินที่เขามี
เงินครบตามจำนวนพอดี...
เขารีบไปซื้อปิ่นปักผมให้เธอ… คิดในใจว่า
ไว้เรามีเงินก่อน แล้วค่อยไปไถ่เอานาฬิกาออกมาก็แล้วกัน
ซึ่งก็คงอีกนานเลยทีเดียว…
แต่ไม่เป็นไร ขอให้เธอมีความสุขก็แล้วกัน
วันนั้นเป็นวันเกิดของเธอ…เขามาหาเธอที่บ้าน
และมอบปิ่นปักผมเป็นของขวัญวันเกิดให้กับเธอ
เธอยิ้มอย่างดีใจ…แต่แล้วก็กลับมีสีหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัด…
เธอเปิดผ้าคลุมผมออก…ผมของเธอตัดสั้นเสียจนไม่อาจใช้ปิ่นปักผมได้…
เธอหยิบสายนาฬิกาทำด้วยหนังออกมาให้เขา…สายนาฬิกาที่เขาอยากได้…
เธอขายเส้นผมให้กับช่างร้านเสริมสวยข้างบ้านของเธอ
เพื่อซื้อสายนาฬิกาให้เขา…
เช่นกันเขายิ้มอย่างดีใจ… และบอกเธอว่า
เขาก็จำนำนาฬิกาเรือนนั้นไปเสียแล้ว…..................
ที่ว่าประทับใจเรื่องนี้มาก
ก็เพราะว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องโรแมนติคธรรมดาๆ
สิ่งที่ซ่อนอยู่ก็คือว่า
แม้เขาและเธออยากได้อะไรๆ เป็นของตัวเอง
แต่ด้วยหัวใจที่มุ่งปรารถนาอยากให้อีกฝ่ายมีความสุขนั้น
กลับแปรเปลี่ยนเขาและเธอให้ออกจากตัวเอง…
การให้สิ่งที่เขาและเธอมีอยู่ก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป
เมื่อย้อนกลับมามองชีวิตของเราเอง
เราให้และรับอย่างสมดุลมากน้อยเพียงใด... พ่อ แม่ พี่ น้อง เพื่อน
และคนรอบข้างเรามีความทุกข์ร้อนด้วยเรื่องใดบ้าง?
และเราจะทำอะไรเพื่อเขาได้บ้าง?
ไม่ว่าจะเป็นการให้เวลา ให้กำลังใจ ให้ความสนใจ ให้ความช่วยเหลือ
ให้คำปลอบใจ หรือ แม้แต่การให้อภัย…
แน่นอน บางทีสิ่งนี้ดูง่ายแต่ทำยากในความรู้สึกของเรา...
เราคงทำไม่ได้!...
แต่บ่อยครั้งเรากลับมีประสบการณ์แปลกๆ
ในเวลาที่หัวใจของเราเป็นอิสระ
เราสามารถให้อะไรๆ กับคนรอบข้างได้โดยอย่างปลอดโปร่งใจ
ลืมความเห็นแก่ตัว…ลืมความต้องการสิ่งตอบแทนใดๆ
ให้ได้แม้แต่สิ่งที่จำเป็นสำหรับชีวิตของเรา...
เวลาไหนที่เราเป็นอย่างนั้นหน่ะหรือ???...
ก็เวลาที่เราเปิดใจของเราออกให้เต็มที่...
รับรู้รับฟังความทุกข์ และเรื่องราวชีวิตของคนรอบข้างไงล่ะ...
แล้วเราก็มีใจให้ใครๆได้เองอย่างเป็นธรรมชาติ...
ขอให้มีความสุขกับการให้กันทุกคนนะคะ..................
fw mail
การคบคนก็เหมือนกับไส้อั่ว
การคบคนก็เหมือนกับไส้อั่ว
การคบคนก้อเหมือนกับไส้อั่ว ดูจากภายนอกจะไม่น่ากิน
แต่เมื่อได้ชิมก้อจะรู้ว่ารสชาติไม่เหมือนกับที่เห็น
จิตใจของคนก้อเหมือนกับไข่ 1 ฟอง ที่ดูภายนอกแล้วแข็งแกร่ง
แต่เมื่อที่คุณลองกระเทาะเปลือกออกมาก้อจะเห็นว่าคนๆนั้นไม่ได้แข็งแกร่งไปกว่าคุณเลย
ร่างกายของคนๆหนึ่งก้อเหมือนกับน้ำแข็ง
ที่สักวันหนึ่งมันก้อต้องละลายไป
นิสัยของคนก้อเหมือนกับข้าว ถ้าคุณไม่หุงมันย่อมกินไม่ได้
ความรักที่อกหักก้อเหมือนกับต้มยำมีทุกรสชาติ เว้นแต่ความหวาน
ความรักก้อเหมือนกับไข่เจียวที่คุณๆกินกันได้ทุกวันแต่ก้อยังไม่เบื่อ
ชึวิตของวัยรุ่นเหมือนดั่ง pepsi
ที่อึกแรกมักจะซ่าแต่เปิดทิ้งไว้นานเข้าก้อหายซ่าไปเอง
ชีวิตวัยรุ่นก้อเหมือนกับสัตว์หลายๆชนิดในสวนสัตว์ที่ต้องการออกไปสู่โลกกว้าง
ถ้าคุณกำลังอกหักแล้วยังหารักใหม่โดยหวังที่จะเอามารักษาแผลเดิม
ก้อจะเหมือนกับตอนที่คุณท้องเสียก้อยังจะกินส้มตำ
แฟนก้อเหมือนกับเพลงใหม่เพลงหนึ่งที่คุณคอยบอกกับตัวคุณว่ามันเพราะ
แต่เมื่อฟังไปสักร้อยรอบคุณก้อเบื่อไปเอง
ต่างกับ ”เพื่อน” ซึ่งเหมือนกับเพลงคลาสสิก
ที่นานๆคุณเปิดทีแต่มันก้อยังคงไพเราะไม่ต่างกับครั้งแรกที่คุณฟัง
คนหนึ่งๆที่คุณเคยชอบแต่เค้าไปชอบคนอื่น
แต่คุณก้อยังจำทุกๆอย่างเกี่ยวกับเค้าได้
ก้อเหมือนกับเพลงของค่าย RS หรือ Grammy
ที่คุณบอกว่าเกลียดแต่คุณก้อยังร้องเพลงนั้นได้จนจบ
ลองสังเกตุไหมว่าถ้ามีรูปรวมใบหนึ่งแล้วคนที่คุณมองหาคนแรกคือคนที่ตัวเองชอบอยู่
เบอร์โทรศัพท์ที่ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทคุณคุณก้อจำไม่ได้แต่ถ้าเป็นเบอร์ของคนที่
หลงใหลละก็คุณจะจำได้ทุกตัวแม้มันจะไม่ซ้ำกันเลยก้อตาม
เพลงที่คุณชอบมากที่สุดตอนที่คุณมีแฟน
อาจจะกลายเป็นเพลงที่เกลียดที่สุดของคุณเมื่อเค้าจากไป
เมล์ร้อยเมล์ที่เพื่อนคุณส่งให้
ก้อไม่อาจเทียบได้กับเมลเดียวของคนรักคุณ
ที่ตอบมาแค่ว่า “ขอบคุณนะ”
ก้อเหมือนกับวันๆหนึ่งคุณคุยกับเพื่อนเป็นร้อยประโยค
แต่ก้อจำไม่ได้แต่เมื่อคุณได้คุยกับคนที่คุณชอบ
แม้ประโยคเดียวคุณก้อจะจำได้จนกว่าที่เค้าจะมีแฟน
ขอบคุณที่อ่านจนจบ
ปล.ระหว่างที่อ่านไปช่วงหลังๆคุณคิดถึงใคร,คนๆนั้นก้อคือคนที่คุณไม่ต้องการจะเป็นแค่ “เพื่อน”
fw mail
เด็กน้อย กับหมาตัวเล็กๆ
เด็กน้อย กับหมาตัวเล็กๆ
เจ้าของร้านตอกป้ายติดไว้เหนือประตู มีข้อความว่า มีลูกสุนัขขาย
นี่เป็นวิธีดึงดูดเด็กเล็ก ๆ
ได้อย่างดีเด็กผู้ชายคนหนึ่งปรากฏตัวใต้ป้ายแผ่นนั้น และถามว่า
ลูกหมาที่ขายราคาเท่าไรครับ
“มีหลายราคา ตั้งแต่ 30 ไปจนถึง 50 เหรียญ เจ้าของร้านตอบ
หนูน้อยล้วงเข้าไปในกระเป๋าและควักสตางค์ออกมา ผมมีอยู่ 2.37 เหรียญเอง
ขอผมดูพวกมันหน่อยได้ไหมครับ
เจ้าของร้านยิ้มแล้วผิวปาก เจ้าเลดี้วิ่งออกมาจากเฉลียงข้างร้านพร้อมกับลูกสุนัขขนฟูอีก 5 ตัว
หนึ่งในนั้นเดินตามมาช้า ๆ หนูน้อยสนใจลูกหมาตัวนี้ทันที
เห็นได้ชัดว่ามันเดินลากขาเหมือนเป็นหมาพิการ หมาตัวเล็ก ๆ
นั่นเป็นอะไรครับ
เจ้าของร้านบอกว่าสัตวแพทย์ตรวจตรวจเจ้าลูกหมาตัวนี้แล้วพบว่ามันไม่มีสะโพก
มันจะต้องเดินขากะเผลกและจะพิการไปตลอดชีวิต
เด็กชายตื่นเต้นขึ้นมาทันที “ผมขอซื้อลูกหมาตัวนี้ได้ไหมฮะ
เจ้าของร้านตอบว่า อย่าเลย หนูคงไม่อยากได้ลูกหมาตัวนี้หรอก
แต่ถ้าหนูอยากได้จริง ๆ ล่ะก็ ฉันจะยกให้ หนูน้อยเริ่มไม่พอใจ
เขาจ้องหน้าเจ้าของร้านพร้อมกับชี้นิ้วพูดว่า
“ผมไม่ต้องการให้คุณยกมันให้ผมฟรี ๆ
หมาตัวนี้มีค่ามากเท่ากับตัวอื่น ๆ ทั้งหมด
และผมก็จะจ่ายให้คุณเต็มราคาด้วย แต่ผมจะให้คุณไปก่อน 2.37 เหรียญ
และจะผ่อนให้เดือนละ 50 เซ็นต์จนกว่าจะครบ
เจ้าของร้านยังค้านอีกว่า
หนูไม่อยากได้ลูกหมาตัวนี้หรอก มันวิ่งไม่ได้ กระโดดก็ไม่ได้
และเล่นกับหนูเหมือนกับลูกหมาตัวอื่น ๆ ก็ไม่ได้
ถึงตอนนี้
หนูน้อยจึงนั่งลงและถกขากางเกงให้เจ้าของร้านเห็นขาข้างซ้ายที่ลีบเล็ก
และมีเหล็กแท่งใหญ่พยุงเอาไว้
เขาเงยหน้ามองเจ้าของร้านและพูดนุ่ม
ๆว่า นี่ไง ผมเองก็วิ่งไม่ได้เหมือนกัน
และลูกหมาตัวนี้ก็คงต้องการใครสักคนที่เข้าใจมัน
แดน คลาร์ก
จากหนังสือเรื่องฝ่าพายุ
....
"Life is like a box of chocolates."
กล่องใบหนึ่ง
กล่องใบหนึ่ง
ภาพเด็กชายนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างกล่องขนมปังเก่า ๆ ที่ว่างเปล่าใบหนึ่ง
ทำให้คนที่เห็นนั้นอดซุบซิบกันไม่ได้ว่า กล่องขนมเก่า ๆ
ใบนี้มีความสำคัอย่างไร
กล่องขนมปังเก่า เก่า ที่ว่างเปล่าใบนี้ ใบนั้น
เป็นที่ฝากความฝันที่มีทั้งหมดในชีวิตของเด็กผู้ชายเล็ก ๆ คนหนึ่ง
มันเคยเป็นกล่องใส่ขนมปังมาก่อน
แม่เคยซื้อให้เค้าตอนเค้ายังเยาว์วัย
ภาพความสุขในวัยเด็กแวบเข้ามาในหัวสมอง
วันที่ครอบครัวเขาเคยอบอุ่น มีพ่อ แม่ น้อง พร้อมหน้า
แม้ครอบครัวของเขาอาจจะไม่รวยมากมาย
แต่เขาเคยได้ในสิ่งที่เขาอยากได้
มีในสิ่งที่เขาอยากมี
พ่อทำงานบริษัท แม่เป็นแม่บ้าน
คอยดูแลบ้านช่องและอำนวยความสะดวกต่าง ๆ
ให้สามียามกลับจากทำงาน
เขาจำได้ว่า เขาเคยรบเร้าให้แม่ซื้อขนมปังกล่องนี้ให้
เมื่อตอนที่พ่อและแม่พาเขาไปห้างพาต้า
รสชาติของขนมปังอาจไม่อร่อยมากมายนัก
แต่กล่องของมันสวยงามยวนใจ ล่อให้เด็กอยากเป็นเจ้าของ
กล่องขนมปังกลม ๆ ที่พิมพ์ลายหุ่นยนต์ ตัวการ์ตูนสวยงาม
เมื่อขนมปังหมดไป แม่บอกให้เขาเก็บออม
เอาค่าขนมที่เหลือจากการไปโรงเรียนมาเก็บไว้ในกล่องขนมปังนี้
เขาเชื่อแม่ ...
ห้าบาท สิบบาท เก็บไว้ในกล่อง
วันนั้นพ่อกลับมาบ้านพร้อมบอกแม่ว่าโดนไล่ออกจากงาน
แต่แม่เป็นผู้หญิงเข้มแข็ง แม่บอกว่าเราจะสู้ด้วยกัน
แม่ตื่นแต่เช้า ทำกับข้าว ให้พ่อเข็นออกไปขาย
เขาและน้องไปกับพ่อ ช่วยพ่อเดินเสริ์ฟข้าว เช็ดโต๊ะ ล้างจาน
เขายังจำได้ถึงวันฝนตก ไม่มีที่ให้หลบฝน
วันที่ต้องช่วยพ่อเก็บของวิ่งหนีตำรวจ
ได้เงินบ้าง ขาดทุนบ้าง แม่ให้ค่าขนมเขาไปโรงเรียน
เงินเหลือ เขาเชื่อแม่ ...
แต่เงินที่มีเหลือน้อยลง 1 บาท ห้าบาท
เก็บไว้ในกล่อง
จนถึงวันที่เงินทุนทั้งหมดที่มีหมดไป เพราะของขายไม่ดีบ้าง
บางทีวิ่งหนีตำรวจข้าวของหกกระจายบ้าง
วันนึงพ่อบอกว่าได้งานใหม่แล้ว แต่ต้องไปอยู่ที่บ้านเจ้านาย
พ่อบอกให้เขาดูแล แม่และน้อง แล้วพ่อจะส่งเงินมาให้
ความหวังกลับมาสู่ครอบครัวของเขาอีกครั้ง
พ่อหายไปหนึ่งเดือน วันนั้นพ่อให้คนส่งจดหมายพร้อมเงินมาให้
พ่อบอกว่าสบายดี เจ้าของบ้านนี้ดีกับพ่อมาก
เก็บเงินนี้ไว้ใช้จ่ายนะลูก ๆ
เขายิ้ม แม่ยิ้ม น้องยิ้ม
เขาได้เงินค่าขนมจากแม่เพิ่มขึ้น ท้องเขาอิ่มขึ้น
เงินเหลือ เขาเชื่อแม่ ... ห้าบาท สิบบาท ...
เก็บไว้ในกล่อง
ผ่านไปสามเดือน ข่าวคราวของพ่อหายไป
แม่ไม่รู้จะไปตามที่ไหน และเริ่มล้มป่วยลง
เขากับน้องเริ่มหางานทำ
มีคนชวนไปขายดอกไม้ตามร้านอาหาร
เขาจูงมือน้องไป
คืนหนึ่ง คืนหนึ่ง เขาต้องเดินไปตามร้านอาหาร
ตั้งแต่สองทุ่ม ถึงตีสอง ตีสาม
น้องเหนื่อย ยุงกัด เขาเหนื่อย ยุงกัดเขาเช่นกัน
เขาบอกน้องให้อดทน แม่ไม่สบาย ถ้าเราไม่ทำ เราจะเอาอะไรกินกัน
เขาคิดถึงพ่อ พ่อหายไปไหน ????
เขาพยายามเก็บเงินต่อไปเหมือนเดิม ห้าบาท สิบบาท ห้าบาท สิบบาท
เขาหันไปมองแม่และน้องที่นอนหลับเคียงกัน
อาการของแม่ยังไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น
ข่าวคราวจากพ่อยังไม่มีมา
วันนี้เขาและน้องไปขายดอกไม้เหมือนเคย
ที่ร้านอาหารหรูหรา ใหญ่โต
ซึ่งเขารู้ว่าคนที่จะมากินได้นั้นต้องมีเงิน
เขาลูบท้องเบา ๆ วันนี้ตั้งแต่เช้า เขาพึ่งได้กินข้าวไปหนึ่งมื้อ
ช่างมันเถอะ ทำยังไงได้ ถ้าอิ่ม น้องกับแม่ก้อต้องอด
เงินในกล่องเกือบจะเต็มแล้ว เขายิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก
พรุ่งนี้จะได้พาแม่ไปหาหมอซักที
แม่ไม่รู้ว่าเขามีเงินเก็บ เขาจะทำให้แม่ประหลาดใจ
และภาคภูมิใจในตัวเขา..
เขาจูงมือน้องตรงเข้าไปที่โต๊ะ ๆ หนึ่ง
ดูจากท่าทางแล้ว คงจะมาเลี้ยงวันเกิดกัน
ไม่แน่วันนี้เขาอาจจะโชคดีขายดอกไม้ได้มาก
"เอามาหมดนั่นเลยไอ้หนูลุงเหมาให้เมีย"
เอ๊ะ ทำไมเสียงช่างคุ้นเคยจริงนะ
ใช่แล้ว เสียงเหมือนพ่อของเขา !!!!
เขาเงยหน้าดู
พ่อ พ่อครับ เขาและน้องทิ้งดอกไม้โอบกอดชายคนนั้นไว้อย่างแนบแน่น
"อะไรน่ะศุภเกียรติ !!!"
เสียงแหลมสูงกราดเกรี้ยวของหญิงสาวดังขึ้นปานฟ้าร้อง
หญิงสาวหน้าตาสวยงาม แต่บัดนี้บูดบึ้ง เคียดขึ้ง
เสื้อผ้า เครื่องประดับ มองดูก้อรู้ว่า เป็นของดีราคาแพง
"ไม่มีอะไรครับคุณหนู .. เด็กบ้านี่จำคนผิด"
"พ่อ !!!!!!".. สายตาที่พ่อมองเขาเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
บัดนี้ สีและสภาพของมันได้ซีดจางไปตามเวลา
เขาไม่พูดอะไร จับมือน้องแล้วลุกหนี
"เอ้าไอ้หนู เอาไปร้อยนึง ทีหลังอย่าจำคนผิดแบบนี้อีกนะเอ็ง"
น้องจะยื่นมือไปรับ แต่เขาดึงมือน้องไว้
แล้วฉุดน้องให้วิ่งออกไปจาที่นั่นโดยไม่หันมองเบื้องหลัง
เขากลับมาบ้าน ร้องให้ เล่าให้แม่ฟัง
แม่ไม่พูด กุมมือเขาร้องให้ น้องคงเหนื่อยมาก หลับไปแล้ว
เขาบอกแม่ว่าเขามีเงิน เขาจะเลี้> ยงแม่ เลี้ยงน้อง
พรุ่งนี้เขาจะพาแม่ไปหาหมอ ..
เขาเทเงินทั้งหมดออกจากล่องขนมปังเก่า ๆ
จากสีแดงสด กลายเป็นสีแดงซีดด้วยแดดลม ถลอก เป็นบางแห่ง
สภาพที่เคยกลม กลับกลายเป็นบุบบิบบู้บี้
เขากับแม่ช่วยกันนับเงินอย่างมีความสุข
เขาเก็บเงินได้ทั้งหมด 3209 บาท
แม่ออกมาจากห้องตรวจ หน้าตาเงียบขรึม
"แม่ครับ หมอบอกว่าแม่จะหายเมื่อไหร่ครับ"
แม่ยิ้มหน้าเซียว ๆ .."ไม่นานนี้หรอกลูก"
แม่ไปจ่ายเงินค่ายา ค่ารักษาทั้งหมด 3029 บาท
แม่บอกว่าวันนี้เราจะกินให้อิ่มนะลูก แม่จะหายแล้ว แม่จะทำงาน
วันนี้เป็นวันที่มีความสุขที่สุดของเขา ..
แม่กำลังจะหาย
เขา น้องและแม่ กินข้าวอร่อย กันอย่างอิ่มหนำ
มีปลาทอดที่เขาชอบ มีแกงจืดไข่น้ำ ที่น้องชอบ
มีขนมเค้ก .. เขามีความสุข
แต่ทำไมแม่ทำหน้าเศร้า
เขาหันไปมองที่วางกล่องขนมปังของเขา
บัดนี้มันว่างเปล่า . ช่างมัน อีกไม่นานแม่จะหาย
เขาจะเก็บเงินอีกครั้ง เขาจะกลับไปเรียนหนังสือ
น้องจะได้เรียนหนังสือเช่นกัน
เอ๊ะ ทำไมเขาปวดหัว ตาลาย ทรมาน
เขาหันไปมองน้อง น้องกำลังชัก น้ำลายเริ่มมาฟูมที่ปาก
เขาหันไปมองแม่ แม่มีสีหน้าเจ็บปวดเช่นกัน
.. แม่ขอโทษนะลูก แม่กำลังจะตาย แม่เป็นโรคที่รักษาไม่หาย
แม่ไม่อยากให้ลูกอยู่บนโลกนี้อย่างทรมาน
เขาพูดไม่ออก ความเจ็บปวดทรมานแล่นมาจุกที่คอหอย
เขาตะเกียกตะกายคลานไปที่กล่องขนมปังเก่า ๆ ที่ว่างเปล่า
เขาหวังว่าเขาจะได้เก็บเงินเต็มกล่องนี้อีกครั้ง
เขาจะสู้ เขาจะพยายามเก็บเงิน บาท ห้าบาท สิบบาท บาท ห้าบาท สิบบาท
บาท ห้าบาท สิบบาท บาท ห้าบาท สิบบาท บาท ห้าบาท สิบบาท บาท ห้าบาท
สิบบาท บาท ห้าบาท สิบบาท บาท ห้าบาท สิบบาท บาท ห้าบาท สิบบาท บาท ห้าบาท
สิบบาท บาท ห้าบาท สิบบาท บาท ห้าบาท สิบบาท บาท ห้าบาท สิบบาท บาท ห้าบาท
สิบบาท บาท ห้าบาท สิบบาท บาท ห้าบาท สิบบาท บาท ห้าบาท สิบบาท บาท ห้าบาท
สิบบาท
โรจน์ : ผู้แต่ง
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
