ห้าบทเรียนในการปฏิบัติต่อผู้อื่น
ห้าบทเรียนในการปฏิบัติต่อผู้อื่น
Five lessons to make you think about the way we treat people.
>ห้าบทเรียนในการปฏิบัติต่อผู้อื่น
>
>1. First Important Lesson - Cleaning Lady.
>1. บทเรียนสำคัญบทแรก - คนทำความสะอาด
>
>During my second month of college, our professor gave us a pop quiz. I was
>เมื่อครั้งที่ฉันเข้าเรียนในวิทยาลัยได้สองเดือน อาจารย์ให้พวกเราทำแบบทดสอบอันหนึ่ง
>a conscientious student and
>ฉันเป็นนักเรียนที่ตั้งใจเรียน
>had breezed through the questions, until I read the last one:
>จึงตอบคำถามได้อย่างสบาย จนมาถึงคำถามสุดท้าย
>"What is the first name of the woman who cleans the school?"
>"สุภาพสตรีที่เป็นคนทำความสะอาดโรงเรียนชื่อว่าอะไร?"
>
>Su! rely this was some k ind of joke. I had seen the cleaning woman several
>ต้องเป็นเรื่องตลกอะไรสักอย่างแน่ ฉันเคยเจอคนทำความสะอาดหลายครั้ง
>times. She was tall, dark-haired and in her 50s, but how would I know her
>เธอเป็นคนตัวสูง ผมดำ และอายุกว่า 50 แต่ฉันจะรู้ชื่อเธอได้อย่างไร?
>name? I handed in my paper, leaving the last question blank. Just before
>ฉันส่งกระดาษคำตอบ โดยไม่ได้ตอบข้อสุดท้าย
>class ended, one student asked if the last question would count toward our quiz grade.
>ก่อนหมดคาบเรียน นักศึกษาคนหนึ่งถามว่า คำถามข้อสุดท้ายจะถูกคิดรวมในคะแนนของผลการเรียนด้วยหรือไม่
>
>"Absolutely," said the professor. "In your careers, you will meet many people.
>"แน่นอน" อาจารย์ตอบ "เมื่อเธอเข้าทำงาน เธอจะต้องพบกับคนมากมาย
>All are significant.
>ซึ่งทุกคนมีความสำคัญพอ
>They deserve you! r attention and care, even if all you do is smile and say " hello".
>ที่สมควรจะได้รับความสนใจและเอาใจใส่ แม้ว่าพวกเธอจะทำได้แค่เพียงยิ้มให้และกล่าวสวัสดีก็ตาม"
>I've never forgotten that lesson. I also learned her name was Dorothy.
>ฉันไม่เคยลืมบทเรียนนั้นเลย และได้รู้ว่าชื่อของสตรีคนนั้นคือ โดโรธี
>
>2. Second Important Lesson - Pick-up in the Rain
>2. บทเรียนสำคัญที่สอง - รับคนกลางฝน
>
>One night, at 11:30 p.m., an older African American woman was standing on
>คืนหนึ่ง เวลา 23:30 น. สตรีสูงอายุเชื้อสายแอฟริกันคนหนึ่ง ยืนอยู่ริมทางหลวง
>the side of an Alabama highway trying to endure a lashing rainstorm. Her
>สาย อลาบามา พยายามต้านฝนที่ตกหนักอยู่
>car had broken down and she desperately needed a ride.
>รถของเธอเสีย และเธอต้องการเดินทางต่อไปอย่างมาก
>So! aking wet, she decided to fla g down the next car. A young
>แม้จะเปียกโชก เธอตัดสินใจโบกรถคันที่วิ่งผ่านมา
>white man stopped to help her, generally unheard of in those
>ชายหนุ่มผิวขาวผู้หนึ่งหยุดรถเพื่อช่วยเหลือเธอ ซึ่งไม่น่าจะเป็นไปได้ในยุคที่มีความขัดแย้ง
>conflict-filled 1960s. The man took her to safety, helped her get assistance and put her into a taxicab.
>เรื่องการเหยียดผิวอย่างทศวรรษที่ 60 ชายหนุ่มช่วยเหลือให้เธอได้รับความปลอดภัยและส่งเธอขึ้นรถแท๊กซี่
>
>She seemed to be in a big hurry, but wrote down his address and thanked
>แม้ว่าเธอจะเร่งรีบมาก แต่ก็ขอบคุณเขา และจดที่อยู่ของเขาไปด้วย
>him. Seven days went by and a knock came on the man's door. To his
>เจ็ดวันหลังจากนั้น ก็มีชายคนหนึ่งมาเคาะประตูบ้านของเขา
>surprise, a giant console
>ด้วยความประหลาดใจ โทรทัศน์สีจอยักษ์เครื่องหน! ึ่งถูกนำมาส่งยังบ้านของเขา
>colour TV was delivered to his home. A special note was attached. It read:
>และมีข้อความแนบมาด้วย ใจความว่า:
>"Thank you so much for assisting me on the highway the other night.
>"ขอบพระคุณมากสำหรับความช่วยเหลือบนทางหลวงในคืนนั้น
>The rain drenched not only my clothes, but also my spirits. Then you came
>ฝนไม่ได้ชะแต่เพียงเสื้อผ้าของฉันเท่านั้น แต่ชะเอากำลังใจของฉันไปด้วย
>along. Because of you, I was able to make it to my dying husband's bedside
>แต่เมื่อคุณผ่านมา เป็นเพราะคุณ ฉันจึงสามารถไปทันดูใจสามีที่กำลังจะเสียชีวิต
>just before he passed away. God bless you for helping me and unselfishly
>ทันเวลาก่อนที่เขาจะสิ้นลมพอดี ขอพระเจ้าอวยพรคุณ สำหรับการช่วยฉัน
>serving others,"
>และการช่วยเหลือผู้อื่น อย่างไม่เห็นแก่ตัวของคุณ"
>
>Sincerely, M! rs. Nat King Cole.
>ด้วยความจริงใจ นาง แนท คิง โคล
>
>3. Third Important Lesson - Always remember those who serve.
>3. บทเรียนสำคัญที่สาม - ระลึกถึงคนที่ให้บริการเสมอ
>
>In the days when an ice cream sundae cost much less, a 10
>ในสมัยที่ไอศครีมซันเดยังมีราคาถูกอยู่มาก
>year-old boy entered a hotel coffee shop and sat at a table. A waitress put
>เด็กชายอายุสิบขวบคนหนึ่งเข้าไปในคอฟฟี่ชอปของโรงแรมแห่งหนึ่งแล้วนั่งที่โต๊ะ
>a glass of water in front of him. "How much is an ice cream sundae?" he
>เมื่อพนักงานเสริฟวางแก้วน้ำลงตรงหน้า เด็กชายก็ถามว่า "ไอศครีมซันเดราคาเท่าใหร่ครับ?"
>asked. "Fifty cents," replied the waitress. The little boy pulled his hand
>"ห้าสิบเซ็นต์" พนักงานเสริฟสาวตอบ แล้วเด็กชายก็ดึงมือออกจากกระเป๋า
>out of his pocket and studi! ed the coins in it.
>แล้วก็นับเ หรียญในมือ
>
>"Well, how much is a plain dish of ice cream?" he inquired. By
>"งั้น ไอศครีมเปล่าๆล่ะครับราคาเท่าใหร่?" เด็กชายถามอีก
>now more people were waiting for a table and the waitress was growing impatient.
>ตอนนี้เริ่มมีคนรอโต๊ะมากขึ้นและพนักงานเสริฟสาวก็เริ่มจะหมดความอดทน
>
>"Thirty-five cents," she brusquely replied. The little boy again counted his coins.
>"สามสิบห้าเซ็นต์" เธอตอบห้วนๆ เด็กชายนับเหรียญในมืออีกครั้ง
>
>"I'll have the plain ice cream," he said. The waitress brought
>"ผมขอไอศครีมเปล่าครับ" เด็กชายบอก แล้วพนักงานเสริฟสาวก็เอา
>the ice cream, put the bill on the table and walked away. The boy finished
>ไอศครีมมาให้ เอาใบเสร็จมาให้แล้วก็เดินหนีไป
>the ice cream, paid the cashier and left. When the waitress came back, she!
>เด็กชายทา นไอศครีมหมดแล้ว ก็จ่ายเงินแล้วก็จากไป เมื่อพนักงานเสริฟเดินกลับมา
>began to cry as she wiped down the table.
>เธอก็เริ่มร้องให้เมื่อเธอเช็ดโต๊ะ
>
>There, placed neatly beside the empty dish, were two nickels and five
>บนโต๊ะนั้น มีเหรียญนิกเกิลราคาห้าเซ็นต์สองเหรียญและเหรียญเพนนีอีกห้าเหรียญวางอยู่อย่างบรรจงข้างจานเปล่านั้น
>pennies. You see, he couldn't have the sundae, because he had to have enough left to leave her a tip.
>เห็นไหมว่า เด็กชายไม่ทานไอศครีมซันเด เพราะเขาต้องเหลือเงินไว้ทิปพนักงานเสริฟสาวคนนั้น
>
>4.Fourth Important Lesson - The Obstacles in Our Path.
>4. บทเรียนสำคัญที่สี่ - สิ่งที่กีดขวางทางของเรา
>
>In ancient times, a King had a boulder placed on a roadway. Then he hid
>ในยุคโบราณ มีหินผาตกลงมาขวางถนนเส้นหนึ่ง เมื่อพระราชามาพบเข้าจึงซ่อนพระองค์อย! ู่
>himself and watched to see if anyone would remove the huge rock.
>เพื่อคอยดูว่าจะมีใครมาเอาหินใหญ่ก้อนนั้นออกไปจากทาง
>Some of the king's wealthiest merchants
>เมื่อเสนาบดีในราชสำนักของพระองค์และพ่อค้าผู้ร่ำรวยผ่านมา
>and courtiers came by and simply walked around it.
>ก็เพียงแต่อ้อมหินผาก้อนใหญ่นั้นไป
>
>Many loudly blamed the King for not keeping the roads clear, but none did
>พวกเขากล่าวตำหนิพระราชาต่างๆนานา ที่พระองค์ไม่ใส่พระทัยที่จะดูแลทางนั้นให้ดี
>anything about gett g the stone out of the way.
>แต่ก็ไม่มีใครทำอะไรที่จะเอาหินนั้นออกไปให้พ้นทาง
>
>Then a peasant came along carrying a load of vegetables. Upon approaching
>จนกระทั่งชาวบ้านคนหนึ่งแบกผักกองใหญ่ผ่านมา เมื่อเขาเดินมาถึงหินผานั้น เขาก็วางสัมภาระลง
>the boulder, the peasant laid down his burden a ! nd tried to move the stone
>แล้วพยายามที่จะขยับก้อนหินนั้นให้พ้นทาง
>to the side of the road.
>
>After much pushing and straining, he finally succeeded.
>หลังจากทั้งผลักทั้งดึงหินก้อนนั้น ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ
>
>After the peasant picked up his load of vegetables, he noticed
>เมื่อเขาหยิบสัมภาระของเขาขึ้นมา เขาก็เห็นถุงเงินวางอยู่ตรงจุดที่ก้อนหินผาเคยอยู่
>purse lying in the road where the boulder had been. The purse contained
>many gold coins and a note from the King indicating that the gold was
>ในถุงนั้นมีเหรียญทองและจดหมายจากพระราชา เขียนไว้ว่า ทองในถุงนั้น
>for the person who removed the boulder from the roadway. The
>เป็นของผู้ที่เอาหินผาออกไปจากถนน
>peasant learned what many of us never understand!
>ชาวบ้านคนนั้นได้รู้สิ่งที่เราไม่เคยได้รู้
>
>Every obstacle pre! sents an opportunity to improve o condition.
>ทุกๆอุปสรรคที่กีดขวางทางนั้น จะมอบโอกาสที่ราจะดีขึ้น ให้กับเรา
>
>5. Fifth Important Lesson - Giving When it Counts.
>5. บทเรียนสำคัญที่ห้า - ให้เมื่อมีค่า
>
>Many years ago, when I worked as a volunteer at a hospital, I
>หลายปีมาแล้ว เมื่อฉันไปทำงานเป็นอาสาสมัครที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
>got to know a little girl named Liz who was suffering from a rare & serious
>ฉันได้รู้จักกับเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อ ลิซ ซึ่งป่วยเป็นโรคร้ายที่มีน้อยคนที่จะเป็น
>disease. Her only chance of recovery appeared to be a blood transfusion
>โอกาสที่เธอจะหายจากโรคนี้ได้คือต้องทำการถ่ายเลือดจากน้องชายอายุห้าขวบของเธอ
>from her 5-year-old brother, who had miraculously survived the same
>ผู้ซึ่งรอดจากโรคร้ายนี้ได้อย่า งปาฏิหารย์ จึงทำให้เขาร่างกายเขาสร้างภูม! ิคุ้มกันโรคร้ายนี้ขึ้นมา
>disease and had developed the
>antibodies needed to combat the illness. The doctor explained the situation
>หมออธิบายสถานการณ์ให้น้องชายของเธอฟัง และถามเด็กชายว่า เขาต้องการจะ
>to her little brother, and asked the little boy if he would be willing to give his blood to his sister.
>ให้เลือดของเขาแก่พี่สาวหรือไม่
>I saw him hesitate for only a moment before taking a deep breath and
>ฉันเห็นเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสูดหายใจลึกแล้วพูดว่า
>saying, "Yes I'll do it if it will save her." As the transfusion
>"ได้ครับ หากมันช่วยพี่สาวผมได้"
>progressed, he lay in bed next to his sister and smiled, as we all did,
>เมื่อทำการถ่ายเลือด เขานอนยิ้มอยู่ที่เตียงข้างๆพี่สาว ในขณะที่เราเริ่มจะเห็นสีสันคืนสู้แก้ม
>seeing the colour returning to he r cheeks. Then his face grew pale and his smi! le faded.
>ของเธอ หน้าของเด็กชายก็เริ่มซีดและรอยยิ้มก็จางหายไป
>
>He looked up at the doctor an asked with a trembling voice,
>เด็กชายมองไปที่หมอและถามด้วยเสียงสั่นเครือ
>"Will I start to die right away?".
>"ผมกำลังจะตายใช่ไหม?"
>Being young, the little boy had misunderstood the doctor; he
>ด้วยความเป็นเด็ก เขาเข้าใจหมอผิดไป
>thought he was going to have to give his sister all of his blood in order to save her.
>เด็กชายคิดว่าเขาต้องให้เลือดทั้งหมดของเขาให้แก่พี่สาวเพื่อช่วยชีวิตเธอ
>
>Now you have 2 choices
>ตอนนี้คุณมีทางเลือกสองทาง
>
>1. Delete this email, or
>1. ลบข้อความนี้ไป หรือ
>
>2. Forward it to people you care about.
>2. ส่งข้อความนี้ให้ กับคนที่คุณห่วงใย
>
>I hope that you will choose No. 2 and ! remember, "Work like you don't need the money, love like you've never been hurt, and dance like you do when nobody's watching."
>ฉันหวังว่าคุณจะเลือกข้อ 2. และจดจำไว้ว่า "ทำงานให้เหมือนกับคุณไม่ต้องการเงิน รักให้เหมือนกับคุณไม่มีวันจะเจ็บปวดกับมัน และเต้นรำให้เหมือนกับไม่มีใครมองคุณอยู่"
>
>
>NOW more than ever - Peace...May God bless you
>
>และตอนนี้ เหนือสิ่งอื่นใด - สันติ ... ขอให้พระเจ้าอวยพรแด่คุณ
fw mail
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
