ชามไม้... ใบเล็กๆ
ชามไม้... ใบเล็กๆ
ชายแก่ร่างกายบอบบาง อาศัยอยู่กับลูกชาย ลูกสะใภ้และหลานชายวัย 5 ขวบ
มือของชายชราสั่นเทา ดวงตาฝ้าฟางทุกครั้งที่ก้าวเดินฝีเท้าก็ง่อนแง่นไม่มั่นคง
เมื่อครอบครัวรับประทานอาหารกันที่โต๊ะอาหาร คุณปู่ก็มือสั่น สายตาไม่ดี
ทำให้การรับประทานอาหารเป็นไปอย่างทุลักทุเล
และถั่วในช้อนก็มักจะกลิ้งหล่นลงพื้นบ่อยๆ พอคว้าจับแก้วน้ำ
น้ำก็หกเลอะเทอะผ้าปูโต๊ะ จนทำให้ลูกชายและลูกสะใภ้รำคาญ กับความเลอะเทอะเปรอะเปื้อนที่ต้องเช็ดล้าง
คนเป็นลูกชายจึงพูดออกมาว่า
"เราคงต้องจัดการอะไรสักอย่างกับคุณพ่อเสียแล้ว ผมทนไม่ไหวที่ต้องเห็นน้ำหกกระฉอก เคี้ยวอาหารเสียงดัง และอาหารหกเลอะพื้นอีกต่อไป"
ดังนั้น เขาจึงนำโต๊ะไม้ตัวเล็กๆ ไปวางไว้ที่มุมห้องสำหรับคุณปู่ ส่วนเขา ภรรยาและลูกชายก็นั่งรับประทานอาหารที่โต๊ะใหญ่ คุณปู่นั่งรับประทานอาหารคนเดียวที่มุมห้อง...
และเมื่อชายชราทำจานกระเบื้องแตกไป 2-3 ใบ จานของเขาก็เปลี่ยนมาเป็นจานไม้แทน
บางครั้งคนในครอบครัวเหลือบหันไปมองคุณปู่ที่นั่งเงียบๆ คนเดียว
ก็ได้เห็นน้ำตาที่รื้นขึ้นมากลบตาฝ้าฟางคู่นั้น
กระนั้น
ถ้อยคำเพียงอย่างเดียวที่ลูกชายและลูกสะใภ้พูดกับผู้เฒ่าคือการติเตียน
น้ำเสียงหงุดหงิดรำคาญ ทุกครั้งที่เขาทำช้อนหรือส้อมตก
หรืออาหารหกเลอะเทอะ
หลานชายวัย 5 ขวบเฝ้ามองทุกอย่าง อย่างเงียบๆ
จนอายุ 8 ขวบ วันหนึ่งหลังทานอาหารเย็นแล้ว
ผู้เป็นพ่อก็เห็นเด็กชายเล่นเศษไม้อยู่บนพื้น จึงถามอย่างเอ็นดูว่า
"ลูกกำลังทำอะไรอยู่เหรอลูก บอกพ่อหน่อยได้มั้ย"
ลูกก็ตอบด้วยเสียงน่าฟังพอกัน
"อ๋อ ! ผมกำลังทำชามไม้ใบเล็กๆ ให้คุณพ่อ คุณแม่ตอนผมเป็นผู้ใหญ่ไงครับ"
เด็กชายวัย 8 ขวบส่งยิ้มให้ผู้เป็นพ่อ แล้วก็ง่วนกับเหล่าแผ่นไม้ในมือต่อไป
ผู้เป็นพ่อเป็นแม่ถึงกับฟังแล้วอึ้ง...
ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลมาอาบแก้มของสองสามีภรรยาคู่นั้น
แม้ไม่มีใครปริปากพูดออกมา
หากทั้งคู่รู้แล้วว่าควรจะทำยังไงต่อไป
เย็นวันต่อมาผู้เป็นลูกชายจูงชายชราผู้เป็นพ่อมานั่งรับประทานอาหารร่วมกันบนโต๊ะ
นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาชายชราก็รับประทานอาหารทุกมื้อร่วมกับบุตรชาย บุตรสะใภ้และหลานชาย และด้วยเหตุผลบางประการสองสามีภรรยาคู่นี้ดูเหมือนจะไม่สนใจอีกว่า น้ำจะกระฉอก หรือผ้าปูโต๊ะจะเป็นรอยด่างดำเพียงใด...
fw mail
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
