เสียงที่ไม่มีวันจางหายไปจากโลก
เสียงที่ไม่มีวันจางหายไปจากโลก
ปลายฤดูใบไม้ผลิปี 1939 เด็กชายอาร์โนอายุครบหกขวบ แม่ส่งเขากับน้องชายวัยห้าขวบขึ้นรถไฟสาย Kindertransport* ไปอังกฤษ ข้างกระเป๋าเดินทางเขียนชื่อย่อของเขาและน้อง ลูกอมหนึ่งถุง แม่ติดป้ายชื่อของเขากับน้องที่เสื้อ
แม่บอกเขาว่า ดูแลน้องชายให้ดี และกำชับให้เขาอย่าทำป้ายชื่อหายเป็นอันขาด เสียงของแม่ราบเรียบ ไม่ร้องไห้เช่นผู้ใหญ่คนอื่นๆ อาร์โนได้ยินเสียงหวูดรถไฟ แล้วรถไฟก็แล่นจากไป
อาร์โนเกิดที่ มูนิค เยอรมนี ในครอบครัวชนชั้นกลางชาวยิว อาศัยอยู่ในห้องใหญ่ เขาชอบไต่ขึ้นลงเตียงแคบๆ สามชั้นอย่างมีความสุข
พวกผู้ใหญ่จับกลุ่มซุบซิบกันถึงเรื่องน่ากลัว อาร์โนรู้ว่าบางสิ่งที่เลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น บางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับการเกิดมาเป็นยิว ผู้ใหญ่บอกว่าทุกอย่างดีขึ้นหากสามารถเดินทางไปถึงดินแดนใหม่ที่เรียกว่า อเมริกา
ผู้ใหญ่บอกว่าสงครามกำลังจะมา แต่อาร์โนไม่รู้สึกว่ามันน่ากลัวตรงไหน แม้เมื่อครอบครัวของเขาถูกเนรเทศออกนอกประเทศไปยังโปแลนด์ เขาก็ไม่คิดว่ามันน่ากลัว จนกระทั่งถึงวันที่เขากับน้องชายแยกจากพ่อแม่เดินทางออกไปสู่ดินแดนแปลกถิ่นเพียงลำพัง
อาร์โนเกลียดกระเป๋าเดินทางตั้งแต่บัดนั้น
หลายเดือนถัดมา อาร์โนแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อเห็นแม่อีกครั้ง แม่ตามมาสมทบจนได้ หลังจากได้รับใบอนุญาตออกนอกประเทศ ไม่นานต่อมา พ่อตามมาสมทบอีกคน ทั้งครอบครัวมีความสุข แม้ไม่รู้ชะตาชีวิตในอนาคต
แล้วสงครามโลกครั้งที่สองก็บังเกิด
โชคดีที่พ่อมีวิสัยทัศน์ไกล ซื้อตั๋วไปอเมริกาล่วงหน้าถึงหนึ่งปีครึ่ง ครอบครัวของอาร์โนจึงเดินทางไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่อเมริกา เมื่อไปถึงดินแดนใหม่ พ่อกับแม่หางานทำ พ่อได้งานไม้ในพิพิธภัณฑ์ แม่เย็บเสื้อในโรงงาน ไม่นานอาร์โนก็เข้าโรงเรียน
ที่อเมริกาพวกเขาไม่ได้ยินเสียงระเบิด เสียงปืนจากสมรภูมิรบ เสียงร้องโหยหวนของผู้คนที่ถูกสังหาร แต่รู้ดีว่าพวกเขารอดจากการตกเป็นเหยื่อการสังหารหมู่ชาวยิวหกล้านคนมาได้หวุดหวิดเพียงใด อาร์โนคิดในใจ จะเกิดอะไรขึ้นหากพ่อกับแม่หนีออกมาจากประเทศนั้นไม่ทัน เกิดอะไรขึ้นหากเขาทำป้ายชื่อหลุด
อาร์โนตั้งใจเรียนเพื่อหนีให้พ้นความยากจนและชีวิตอดอยากช่วงสงคราม อาร์โนชอบดาราศาสตร์ เขาเลือกเรียนฟิสิกส์ และไม่คิดว่าเขาไปไกลถึงขนาดประสบความสำเร็จในงานของเขา
งานของเขาคือวิจัยและศึกษาเกี่ยวกับดาราศาสตร์วิทยุ ฟังเสียงแห่งจักรวาล ช่วงหลายปีนั้นอาร์โนกับเพื่อนร่วมงาน ได้ยินเสียงหึ่งๆ ผ่านการวัดค่าแผ่รังสีคลื่นไมโครเวฟ เสียงแผ่วนั้นดังมาจากทุกทิศของโลก ความยาวคลื่น 7.3 เซนติเมตร ที่อุณหภูมิ 2.7 K เสียงนั้นพิสูจน์ว่า กำเนิดของจักรวาลที่เรียกว่า บิ๊ก แบง เกิดขึ้นจริง ซากของเสียงแห่งกำเนิดจักรวาลเดินทางมาถึงโลกหลังจากผ่านไปหนึ่งหมื่นห้าพันล้านปี ทั้งสองได้รับรางวัลโนเบลจากผลงานชิ้นนี้**
ผ่านมาหลายสิบปี อาร์โนยังคงได้ยินเสียงหวูดรถไฟของการเดินทางเที่ยวนั้น เขารู้แล้วว่า วันนั้นเป็นการทำใจที่ยากที่สุดของแม่ แม่คงพยายามเต็มที่ที่จะไม่ร้องไห้ต่อหน้าลูก ในวัยผู้ใหญ่เขารู้ว่ามันยากเพียงใดที่แม่คนหนึ่งจะส่งลูกเล็กๆ สองคนเดินทางตามลำพังไปยังดินแดนที่ไม่รู้จัก โดยไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกหรือไม่ แต่แม่ก็ไม่ยอมส่งเสียงร้องไห้ เพื่อไม่ให้สถานการณ์เลวร้ายกว่าเดิม
ผ่านมาหลายสิบปี อาร์โนยังคงได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้คน เสียงปืน เสียงสงคราม เป็นเสียงที่ไม่มีวันหายไปจากโลก ได้ยินโดยไม่ต้องใช้เครื่องมืดใดๆ วัด และกลบเสียงกำเนิดของจักรวาล...
* Kindertransport เป็นชื่อสายรถไฟช่วยเหลือเด็กออกจากพื้นที่ที่นาซีครอง เช่น เยอรมนี ออสเตรีย เชคโกสโลวาเกีย โปแลนด์ เป็นโครงการที่ริเริ่มโดยชาวยิวในอังกฤษที่เสนอต่อรัฐสภาให้ช่วยนำเด็กอายุ 5-17 ปีเข้าไปอยู่ในอังกฤษ เด็กแต่ละคนได้รับเงิน 50 ปอนด์เพื่อให้สามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ ส่วนใหญ่อยู่กับครอบครัวชาวอังกฤษ หรือบ้านเด็กกำพร้า หลายคนทำงานตามไร่ หลายคนที่โตครบ 18 ได้เข้าร่วมเป็นทหารอังกฤษและออสเตรเลีย เด็กนับหมื่นคนเดินทางโดยรถไฟโดยไม่มีพ่อแม่ไปด้วย เที่ยวสุดท้ายออกเดินทางสองวันก่อนสงครามโลกครั้งที่สองระเบิด หลายคนไม่ได้พบกับพ่อแม่ของตนอีกเลย
** Arno Penzias กับ Robert Wilson ได้รับรางวัลโนเบล สาขาฟิสิกส์ ในปี 1978
วินทร์ เลียววาริณ
//www.winbookclub.com/
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
