28 ข้อที่คุณควรรู้
28 ข้อที่คุณควรรู้
1. อย่าขับรถเร็วเกินกว่าที่เทวดาประจำตัวของคุณบินทันเป็นอันขาด
2. จงวางแผนล่วงหน้า : ฝนยังไม่ตกหรอกนะตอนโนอาห์สร้างเรือน่ะ
3. การแก้แค้นไม่ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นเหมือนกับดื่มน้ำทะเลเวลาหิวน้ำนั่นแหละ
4. ความหมายของความสุขขึ้นอยู่กับสิ่งที่คุณอยากให้มันเป็น
5. "อย่ากลัวความฝันของคุณ : มันง่ายกว่าที่คิด"
6. นักวิทยาศาสตร์กล่าวว่า ทุกๆ 4 คน จะมีคนหนึ่งที่สติเพี้ยนๆลองเช็คเพื่อนคุณสัก 3 คนสิ ถ้าทุกคนปกติดี ก็คุณน่ะแหละ
7. แบ่งปันรอยยิ้มของคุณให้กับทุกคน แต่ให้เก็บจุมพิตให้กับคนเพียงคนเดียว
8. บางครั้งวิธีช่วยที่ดีที่สุดที่คุณทำได้ก็คือ ผลักเขาแรงๆ (หมายถึงผลักดันให้เขาทำสิ่งที่ลังเลอยู่น่ะ)
9. น้ำตาจะให้คุณก็แค่ความเห็นอกเห็นใจ แต่เหงื่อจะทำให้คุณประสบความสำเร็จ
10. สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตนี้ไม่ใช่วัตถุ
11. มอบสองสิ่งให้กับลูกของคุณ อย่างหนึ่งคือรากฐานที่มั่นคง อีกอย่างก็คือ ปีกที่จะบินออกไปเอง
12.การออกกำลังกายที่ดีที่สุดสำหรับจิตใจคือการก้มลงแล้วช่วยคนอื่นให้ลุกขึ้น
13. คนคนหนึ่งอาจทำอะไรผิดพลาดได้หลายอย่างแต่มันจะกลายเป็นความพ่ายแพ้ไปจริงๆ เมื่อเขาเริ่มโยนความผิดไปให้คนอื่น
14. เพื่อนแท้คือคนที่เชื่อว่าคุณเป็นฟองไข่ที่สมบูรณ์แม้ว่าจริงๆแล้วคุณจะมีรอยร้าวไปแล้วครึ่งหนึ่ง
15. นี่คือวิธีที่จะรู้ว่าหน้าที่ของคุณบนโลกใบนี้จบสิ้นแล้วหรือยัง :ถ้าคุณยังมีชีวิตอยู่ มันก็ยังไม่จบ
16. ชีวิตเรียนรู้ได้จากการย้อนระลึกถึง แต่ชีวิตต้องก้าวไปข้างหน้า
17. การใช้ชีวิตอยู่บนโลกนั้นต้องเสียค่าใช้จ่ายแพงมากแต่เราก็ได้เดินทางรอบดวงอาทิตย์ฟรีๆ
เป็นของแถม
18. ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่มนุษย์เราจะร่ำรวยความผิดพลาดเกิดขึ้นเมื่อความร่ำรวย เริ่มครอบครองมนุษย์
19. เรารู้สึกดีที่มีความสำคัญ แต่ที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือเป็นคนดี
20. มีแต่ปลาตายที่ลอยตามน้ำ
21. คุณค่าของคนคนหนึ่งบอกได้จากวิธีที่เขาปฏิบัติต่อคนที่เขาไม่ต้องการ
22. เงยหน้าขึ้นรับแสงตะวัน แล้วคุณจะไม่มีวันพบกับเงามืด -เฮเลนเคลเลอร์
23. คนอ่อนแอเท่านั้นที่ให้อภัยใครไม่เป็นการให้อภัยเป็นคุณสมบัติของผู้เข้มแข็ง
24. คำว่า listen (ฟัง) นั้นใช้ตัวอักษรชุดเดียวกับคำว่า silent (เงียบ)
25. ไม่มีผู้โดยสารบนยานอวกาศที่ชื่อว่า "โลก" พวกเราทุกคนล้วนแต่เป็นลูกเรือทั้งสิ้น
26. ในโลกนี้ไม่มีคนแปลกหน้าสำหรับเรามีแต่เพื่อนที่เรายังไม่ได้พบเท่านั้น
27. เมื่อคุณพูดความจริง คุณไม่จำเป็นต้องไปนั่งจำอะไรทั้งนั้น
28. เด็กๆต้องการความรักมากที่สุดเมื่อพวกเขาทำตัวไม่น่ารัก
ความบังเอิญที่โชคดี
ความบังเอิญที่โชคดี
ผมกำลังเดินอยู่บนถนนท่ามกลางแสงไฟสลัวในช่วงโพล้เพล้ของวันหนึ่งพลันได้ยินเสียงร้องอู้อี้เหมือนถูกผ้าอุดปาก
ดังออกมาจากหลังพงไม้ อารามตกใจ ผมชะลอฝีเท้าเพื่อพังและรู้สึกตื่นตระหนกเมื่อรู้ว่าเสียงที่ผมได้ยินคือเสียงการต่อสู้กันอย่าง
แน่นอน มีทั้งเสียงตะคอก และเสียงเสื้อผ้าฉีกขาดมีหญิงกำลังถูกทำร้ายห่างจากจุดที่ผมยืนไม่กี่เมตร ผมควรเข้าไปยุ่งดีหรือเปล่า ผมรู้สึกหวั่นกับสวัสดิภาพของตัวเองและนึกตำหนิตัวเองที่ตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางกลับบ้านใหม่กระทันหัน
ผมควรจะเข้าไปช่วย หรือแค่วิ่งไปยังโทรศัพท์เครื่องที่ใกล้ที่สุดเพื่อโทรแจ้งตำรวจ
เสียงร้องของเด็กผู้หญิงเริ่มเบาลง ผมรู้ทันทีว่าจะต้องรีบทำอะไรสักอย่าง
ผมจะเดินหนีเหตุการณ์นี้ไปได้อย่างไร เอาละ ผมตัดสินใจได้แล้ว ผมไม่อาจหันหลังให้กับชะตาของผู้หญิงที่ไม่รู้จักคนนี้ได้
แม้มันหมายถึงการเอาชีวิตเขาไปเสี่ยง ผมไม่ใช่คนกล้า และไม่ใช่นักกีฬา
ผมไม่รู้ว่าความกล้าและพละกำลังในตัวนั้นมาจากไหน แต่ทันทีที่ตัดสินใจช่วยเธอ ผมดูเหมือนจะเปลี่ยนไป
ผมวิ่งไปหลังพุ่มไม้และดึงเจ้าวายร้ายออกมาจากร่างของหญิงสาว
เราต่อสู้กันจนกลิ้งไปกับพื้นทั้งคู่ และปล้ำสู้กันอยู่สักพักหนึ่ง ในที่สุดเจ้าตัวร้ายก็ลุกขึ้นและวิ่งหนีไป
ผมหอบฮักๆ และพยายามตะเกียกตะกายไปหาเด็กผู้หญิงซึ่งนอนหมอบร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หลังต้นไม้
ท่ามกลางความมืด ผมแทบไม่เห็นตัวเธอเลย แต่มีความรู้สึกว่าเธอต้องกำลังตกใจกลัวจนตัวสั่นอยู่แน่นอน
ด้วยไม่อยากจะให้เธอตกใจมากไปกว่านี้
ผมจึงพูดกับเธอในระยะไกลๆ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ผมปลอบ มันวิ่งหนีไปแล้ว คุณปลอดภัยแล้วตอนนี้
เธอเงียบไปสักพัก แล้วผมก็ได้ยินเธอเปล่งเสียงออกมาด้วยความประหลาดใจ
พ่อคะ นั่นพ่อเหรอคะ
แล้วผู้ที่ก้าวออกมาจากหลังต้นไม้ก็คือแคเธอรีน ลูกสาวคนเล็กของผมเอง
...
*** จะเกิดอะไรขึ้น
หากชายผู้นี้ลังเลที่จะไม่ช่วยเด็กหญิงที่กำลังถูกทำร้าย ซึ่งท้ายที่สุดแล้วก็คือลูกของตัวเอง ???
(จากหนังสือที่รวบรวมเหตุการณ์บังเอิญที่เกิดขึ้นจริงในชีวิต และติดอันดับbest seller ใน สหรัฐฯ Small Miracle)
จิตใจของเรา ใกล้แสนใกล้ หรือไกลแสนไกล
จิตใจของเรา ใกล้แสนใกล้ หรือไกลแสนไกล
มีนิทานเรื่องหนึ่งเล่ากันสืบต่อมาในหมู่อินเดียนแดงเผ่าซูว่าเมื่อพระเจ้าได้สร้างโลกและสรรพสัตว์ขึ้นมาแล้ว
ก็ถึงคราวที่พระองค์จะสร้างมนุษย์ แต่แล้วพระองค์ก็เป็นห่วงว่าถ้ามอบปัญญาแก่มนุษย์แล้ว ต่อไปมนุษย์อาจทำตัวยิ่งใหญ่เกินกว่าพระองค์ได้
จึงมอบหมายให้สิงโตคิดอ่านหาวิธีซ่อนปัญญาของมนุษย์ สิงโตจึงเรียกประชุมบรรดาสัตว์ เพื่อหาอาสาสมัครที่จะทำภารกิจนี้ หมีเสนอตัวว่าจะเอาปัญญาของมนุษย์ไปซ่อนในภูเขาที่ไกลสุดขอบฟ้ามั่นใจว่ามนุษย์หาไม่เจอแน่ สิงโตคิดสักครู่แล้วก็ส่ายหัวพูดว่าวิธีนี้ไม่ได้ผล ไม่ว่าภูเขาลูกนั้นจะอยู่ไกลแค่ไหน มนุษย์ต้องหาเจอแน่
สักพักปลาวาฬก็ออกความคิดว่า เอาไปซ่อนในสะดือทะเลสิมนุษย์ไม่มีทางดำไปพบหรอก สิงโตส่ายหัวอีก
ไม่ว่าสะดือทะเลจะอยู่ลึกแค่ไหน สักวันมนุษย์ก็ต้องหาวิธีไปถึงจนได้ สัตว์นานาชนิดต่างออกหัวคิด แต่ก็ไม่มีวิธีไหนที่น่าพอใจ จนที่สุดก็หมดปัญญา ที่ประชุมตกอยู่ในความเงียบงัน
"ผมขออาสาเอง"
สัตว์ทั้งหมดหันไปมองเจ้าของเสียง พอรู้ว่าเป็นเจ้าหนูตัวน้อย ก็ฮาลั่น ต่างนึกในใจว่าช่างไม่เจียมตัวเสียเลยสิงโตถามอย่างเสียไม่ได้ว่า
"เจ้าจะเอาปัญญามนุษย์ไปซ่อนที่ไหน"
"เอาไปซ่อนไว้ในใจมนุษย์ไงครับ"
หนูกล่าว "ถ้าเอาไปซ่อนที่นั่น มนุษย์ไม่มีวันหาเจอแน่"
มาถึงวันนี้กาลเวลาได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า
วิธีการของสัตว์ตัวไหนที่แยบคายที่สุด ไม่ว่าจะเป็นยอดเขาหิมาลัยใต้มหาสมุทรแปซิฟิก หรือสุดขอบกาแล็กซี มนุษย์ก็ยังหาทางไปถึงจนได้หรืออย่างน้อยก็สอดส่ายสายตาไปจนรู้ว่ามีอะไรอยู่ที่นั่นบ้าง
ไม่ว่าจะไกลแค่ไหน เราก็สำรวจค้นคว้าไม่เลิกรา
แต่แล้วเราแทบจะไม่รู้จักจิตใจของเราเลย เราเดินทางไปทุกหนแห่งแต่กลับปล่อยจิตใจให้กลายเป็นแดนสนธยา ใช่หรือไม่ว่าเรารู้มากมายแต่ล้วนเป็นเรื่องนอกตัว
ไม่มีอะไรที่ใกล้แสนใกล้เท่ากับจิตใจของเรา
แต่แล้วมันกลับดูเหมือนไกลแสนไกล
สำหรับคนที่เริ่มท้อ...แท้...
สำหรับคนที่เริ่มท้อ...แท้...
โลกกลมๆใบนี้ ไม่มีอะไรที่ได้มาฟรีอยู่ให้ไว้ใจ ไปให้คิดถึง
คนเราต้องเดินหน้า เวลายังเดินหน้าเลย
ไม่ต้องสนใจว่าแมวจะสีขาวหรือดำ ขอให้จับหนูได้ก็พอ
ยิ่งมีใจศรัทธา ยิ่งต้องมีสายตาที่เยือกเย็น
ในโลกกลมๆใบนี้ไม่มีคำว่าแน่นอน
ความปราถนาอย่างแรงกล้า นั่นแหละคือเหตุผล
คนเราเมื่อม้าตาย ก็ต้องลงเดิน
คนเราจะไม่ต้องใช้สมองเลย ถ้าพูดแต่ความจริง
ท้อแท้ได้แต่อย่าท้อถอย อิจฉาได้แต่อย่าริษยา
พักได้แต่อย่าหยุด
เหตุผลของคนๆ หนึ่ง อาจจะไม่ใช่เหตุผลของคนอีกคนหนึ่ง
ถ้าคุณไม่ลองก้าว จะไม่มีวันรู้เลยว่า ข้างหน้าเป็นอย่างไร
ปัญหาทุกอย่าง ล้วนอยู่ที่ตัวเราทั้งสิ้น
น้ำใจส่วนน้ำใจ เหตุผลส่วนเหตุผล
เรื่องดีหรือเรื่องร้ายทางที่ดีบอกกันก่อน
หนทางยาวไกลนับหมื่นลี้ ต้องเริ่มต้นด้วยก้าวแรกก่อนเสมอ
เราจะเห็นค่าความอบอุ่น ก็ต่อเมื่อเราผ่านความเหน็บหนาวมาแล้ว
อันตรายที่สุดสำหรับชีวิตคนเรา คือ การคาดหวัง
เริ่มต้นดีแล้ว ลงท้ายก็ต้องดีด้วย
สวรรค์นั้นพึ่งยาก คนนั้นพึ่งยากกว่า
อย่ายอมแพ้ถ้ายังไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่
จงใช้สติ อย่าใช้อารมณ์
เบื้องหลังความเข้มแข็ง สมควรมีความอ่อนโยน
เบื้องหลังของสติ สมควรมีอารมณ์
ไม่มีคำว่าบังเอิญในเรื่องของความรัก มีแต่คำว่าตั้งใจ
ยินดีกับสิ่งที่ได้มา และยอมรับกับสิ่งที่เสียไป
หลังพายุผ่านไป ฟ้าย่อมสดใส
หลังผ่านปัญหา จะรู้ว่าปัญหานั้นเล็กนิดเดียว
ไม่เป็นขุนนางนะได้ แต่ไม่เป็นคนไม่ได้
มีแต่วันนี้ ที่มีค่า ไม่มีวันหน้า วันหลัง
เมื่อวานก็สายเกินแก้ พรุ่งนี้ก็สายเกินไป
เรื่องของความเป็นเพื่อน
เรื่องของความเป็นเพื่อน
เรื่องเกิดขึ้นในวันหนึ่ง เมื่อครั้งผมยังเป็นน้องใหม่ในโรงเรียนมัธยม
ผมเห็นเด็กคนหนึ่งซึ่งเรียนอยู่ชั้นเดียวกันกำลังเดินกลับบ้านหลังเลิกเรียน
ผมจำได้ว่าเขาชื่อ ไคลล์ ดูราวกับว่าเขากำลังขนหนังสือทุกเล่มของเขากลับบ้านด้วย
ผมคิดกับตัวเองว่า
ทำไมนะถึงยังมีคนหอบหนังสือทั้งหมดของตัวกลับบ้านในวันศุกร์ด้วย หมอนี่มันจะต้องเป็นพวกคนประหลาดแน่ ๆ เลย
ผมเองนั้นมีแผนการสำหรับวันหยุดเอาไว้แล้ว นั่นคือไปงาน party และเล่นฟุตบอลกับพวกเพื่อน ๆ
ตอนบ่ายพรุ่งนี้ คิดไปแล้วผมก็ยักไหล่จะเดินจากไป แต่ขณะนั้นผมก็เห็นเด็กกลุ่มหนึ่งวิ่งแข่งกันตรงมายังไคลล์
จนชนเขาล้มลงคลุกฝุ่นข้างทาง หนังสือในอ้อมแขนของเขาก็ตกกระจัดกระจาย
ผมเห็นแว่นตาของเขากระเด็นไปตกบนพื้นหญ้าห่างจากตัวเขาประมาณ 10 ฟุต เขาเงยหน้าขึ้น
และผมก็ได้เห็นความโศกเศร้าอย่างที่สุดในดวงตาของเขา ใจผมวูบลงทันที ผมวิ่งเยาะ ๆ ไปหาเขา
ขณะที่เขากำลังคลำหาแว่นตาของตัวเองอยู่ ผมสังเกตเห็นว่าตาของไคลล์มีน้ำตาคลอ
ขณะที่ผมยื่นแว่นตาให้เขา ผมก็พูดกับเขาว่า งี่เง่าพวกนั้นน่ะ มันน่าจะเก็บซะจริง ๆ ไคลล์มองผมและพูดว่า เฮ ขอบคุณนะ
ด้วยใบหน้าที่สดใสขึ้นจากรอยยิ้มที่แสดงถึงความสำนึกขอบคุณอย่างจริงๆ
ผมช่วยเขาเก็บหนังสือ และถามว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน มันน่าแปลกใจมากที่กลายเป็นว่าบ้านของเขาอยู่ใกล้ ๆกันกับผมนั่นเอง
ผมถามเขาว่าทำไมผมถึงไม่เคยพบเขามาก่อนเลย เขาบอกว่าก่อนหน้านี้เขาได้ไปเข้าเรียนอยู่ในโรงเรียนเอกชน
ซึ่งแน่นอนว่าผมก็ไม่เคยได้คบหากับเด็กโรงเรียนเอกชนด้วย
ผมช่วยเขาหอบหนังสือและเราสองคนก็พูดคุยกันไปตลอดทางที่กลับบ้าน ผมพบว่าไคลล์เป็นเด็กหนุ่มที่น่าสนใจทีเดียว
ผมถามเขาว่าต้องการจะมาเล่นฟุตบอลด้วยกันกับผมและเพื่อนในวันเสาร์รึเปล่า เขาตอบตกลง
ดังนั้นเราสองคนก็ได้ใช้เวลาในวันหยุดด้วยกันกับพวกเพื่อนๆ ของผม
และยิ่งผมได้รู้จักไคลล์มากขึ้นเท่าไรผมก็รู้สึกชอบเขามากขึ้นเท่านั้น พวกเพื่อน ๆ ของผมเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
ในเช้าวันจันทร์ถัดมาผมก็ได้เจอไคลล์อีกพร้อมหนังสือกองโตเด็มหอบแขน
ผมหยุดเขาและพูดกับเขาว่า ให้ตายเถอะ นายคิดที่จะเพาะกล้ามด้วยกองหนังสือพวกนี้ทุกวันเลยงั้นเหรอ!?
ไคลล์หัวเราะและแบ่งหนังสือครึ่งหนึ่งให้ผมช่วยถือ จากวันนั้นมาจนตลอด 4 ปี
ไคลล์และผมก็กลายเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก
จนเมื่อพวกเราได้เป็นรุ่นพี่ปีสุดท้าย พวกเราก็ต่างเริ่มคิดถึงเรื่องการเรียนต่อในมหาวิทยาลัย
ไคลล์ตัดสินใจไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย Georgetown ส่วนผมก็จะไปเรียนที่ Duke
ผมรู้ดีว่าเราจะยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่เสมอและระยะทางห่างไกลนี้ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับความสัมพันธ์ของเราเลย
ไคลล์จะเรียนให้จบแพทย์และผมก็จะเรียนทางด้านธุรกิจโดยใช้ทุนการศึกษาของทีมฟุตบอล
ไคลล์ถูกเลือกให้เป็นผู้กล่าวคำอำลาในพิธีจบการศึกษาของชั้นเรา
ผมยังคงล้อเลียนเขาอยู่ตลอดเวลาในเรื่องที่ว่าเขาเหมือนพวกคนประหลาด
ในขณะที่เขาต้องเตรียมสุนทรพจน์สำหรับงานการจบการศึกษา
ผมก็รู้สึกดีใจมากที่ไม่ใช่เป็นผม ที่จะต้องขึ้นไปพูดบนเวทีในวันงานจบการศึกษา ผมมองดูไคลล์และคิดว่าเขาดูดีมากทีเดียว
ไคลล์นับว่าเป็นหนึ่งในบรรดาคนหนุ่มที่ในที่สุดก็สามารถค้นพบตัวเองในช่วงชีวิตของนักเรียนมัธยม
ไคลล์มีรูปร่างล่ำสันขึ้น และดูเหมาะมากกับแว่นตา เขามีนัดกับสาว ๆ มากกว่าผมอีกและพวกผู้หญิงก็รักเขาทุกคน
ให้ตายเถอะมันทำให้ผมอดนึกอิจฉาไม่ได้ในบางครั้ง
ผมสังเกตเห็นว่าไคลล์กำลังกังวลเกี่ยวกับการกล่าวสุนทรพจน์ ผมจึงเข้าไปตบหลังให้กำลังใจและพูดว่า
เฮ้ หนุ่ม..นายจะต้องทำได้เยี่ยมอย่างแน่นอน! ไคลล์มองผมด้วยสายตาเช่นทุกครั้ง
สายตาที่แสดงความขอบคุณอย่างจริง ๆ เขายิ้มพร้อมพูดว่า ขอบคุณ
ไคลล์กระแอม และ ได้เริ่มต้นสุนทรพจน์ของเขาว่า
.
วันจบการศึกษาเป็นโอกาสที่เราจะได้ขอบคุณบรรดาผู้ซึ่งได้ช่วยเหลือพวกเราให้ผ่านพ้นปีแห่งความยากลำบาก
พวกเขาเหล่านั้นก็คือ พ่อ แม่ คุณครู พี่น้องของคุณหรือแม้แต่โค้ชกีฬาของคุณด้วย
แต่อันที่จริงแล้วผู้ที่คอยช่วยเหลือคุณมากที่สุดนั้นก็คือเพื่อนๆ ของคุณนั่นเอง ผมได้มายืนอยู่ ณ ที่นี้ก็เพื่อที่จะบอกคุณทุกคนว่า
การได้รับความเป็นเพื่อนจากใครบางคนนั้น นับเป็นการได้รับของขวัญอันสุดวิเศษ
และผมขอยืนยันสิ่งนี้ด้วยการเล่าเรื่องของผมให้พวกคุณ
ผมมองไคลล์ เพื่อนคนนี้ของผมอย่างไม่เชื่อสายตา ในขณะที่เขาเล่าถึงวันแรกที่เราสองคนได้พบกัน
เขาเล่าว่าเขาได้วางแผนที่จะฆ่าตัวตายในช่วงวันหยุด โดยเขาเตรียมการทำความสะอาดล๊อคเกอร์เก็บของที่โรงเรียน
และขนของทุกอย่างในนั้นกลับบ้าน เพื่อที่แม่ของเขาจะได้ไม่ต้องลำบากมาทำให้เขาอีกในภายหลัง
ไคลล์มองนิ่งมาที่ผมพร้อมยิ้มน้อย ๆ
น่าขอบคุณจริง ๆ ที่ผมได้ถูกช่วยชีวิตไว้
เพื่อนของผมช่วยผมไว้จากการตัดสินใจกระทำสิ่งซึ่งจะ
ทำให้ผมไม่มีโอกาสได้มายืนพูดอยู่ ณ ที่นี้อีกเลย
ผมได้ยินเสียงเฮือกหายใจจากกลุ่มคนที่อยู่ในพิธี ในขณะที่ได้ฟังเด็กหนุ่มรูปหล่อที่เป็นที่ชื่นชอบของพวกเขาเล่าให้ฟังถึงช่วง
เวลาแห่งความอ่อนแอในชีวิต
ผมได้เห็นแม่และพ่อของไคลล์มองมาที่ผม
พร้อมรอยยิ้มแสดงความขอบคุณอย่างเดียวกันและในบัดนั้นเองที่ผมได้เข้าใจถึงความหมายอันลึกซึ้งของคำที่ว่า
คนเราไม่ควรประเมินค่าในการกระทำของตนเองน้อยไป เพราะเพียงแค่สิ่งเล็กน้อยที่คุณแสดงต่อใครบางคน
ก็สามารถที่จะเปลี่ยนชีวิตของเขาคนนั้นได้ทันที ไม่ว่าจะเป็นในทางดีหรือทางร้ายก็ตาม
ในความเป็นเพื่อนนั้น
พวกเราได้ถูกกำหนดให้มาพบเจอกันเพื่อที่จะได้ช่วยเป็นแรงผลักดันในชีวิตของกันและกันในทางใดทางหนึ่ง...
ไคลล์จบสุนทรพจน์ของเขาว่า ....
"เพราะ
เพื่อนคือ Angel ผู้ที่จะช่วยโอบอุ้มเราให้สามารถยืนหยัดบนขาได้อีกครั้ง
เมื่อปีกของเราลืมวิธีการที่จะบิน ไปชั่วขณะหนึ่ง
ผู้ติดตามบล็อก : 111 คน [
