ขนมเดินทางและหลงอยู่ในป่านานหลายชั่วโมง ตั้งแต่เช้า...ขนมยังไม่ได้กินอะไรเลย ขนมทั้งเหนื่อยทั้งหิว เธอจึงหาที่นั่งพัก แล้วลงมือทำอาหารกินเติมพลังก่อนออกเดินทางต่อไป
          เมื่อขนมลงมือทำอาหารโดยนำตะแกรงมาตั้งไฟ แล้วย่าง ‘ขนมแก้มตุ่ย’ กลิ่นของขนมก็ลอยคลุ้งฟุ้งไปทั่ว ทำให้สัตว์ต่าง ๆ น้ำลายไหลและแอบมาซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้เต็มไปหมด
          ขนมเป็นเด็กใจดี พอเธอเห็นว่ามีสัตว์มาแอบดูเธอทำขนม แถมสัตว์ทั้งหลายยังมีทีท่าว่าอยากกินขนม เด็กน้อยจึงจัดแจงแจกขนมแก้มตุ่ยให้สัตว์เหล่านั้นได้ลองชิม ซึ่งหลังจากที่สัตว์ต่าง ๆ ได้ชิมขนมแก้มตุ่ยแล้ว พวกมันก็ยิ้มแก้มตุ่ยกันโดยถ้วนหน้า
          ครั้นเมื่อสัตว์ทั้งหลายรู้ว่าขนมตั้งใจจะเดินทางไปช่วยพี่ชาย ราชสีห์เจ้าป่าจึงบอกให้ขนมขึ้นขี่หลังของมัน แล้วมันก็พาเด็กหญิงตัวน้อยเดินฝ่าป่าดงไปส่งยังชายหาดซึ่งอยู่ใกล้กับเกาะเวทมนตร์มากที่สุด
          เมื่อขนมไปถึงชายหาด ขนมก็ขอบคุณราชสีห์ที่มาส่งและขอให้ราชสีห์นั่งรอสักพัก เพราะเธออยากทำ ‘ขนมซู่ซ่า’ ตอบแทนราชสีห์ผู้มีน้ำใจ
          เด็กหญิงผู้เชี่ยวชาญการทำของหวานใช้เวลาทำขนมซู่ซ่าไม่นานนัก ครั้นเมื่อเธอทำขนมใกล้จะเสร็จ กลิ่นหอมของขนมก็ดึงดูดสัตว์ที่อยู่แถว ๆ นั้น เช่น ปู ปลา เต่า และนก ให้มารวมตัวกันโดยไม่ได้นัดหมาย

          แน่นอนว่า...เมื่อเด็กหญิงผู้ใจดีเห็นสัตว์ต่าง ๆ ทำท่าอยากกินขนมที่เธอทำ เธอก็อดใจแบ่งขนมซู่ซ่าให้สัตว์เหล่านั้นไม่ได้ และหลังจากที่สัตว์ต่าง ๆ ได้ชิมขนมแสนอร่อยแล้ว ฝูงนกทะเลก็อาสาพาขนมไปส่งยังเกาะเวทมนตร์เพื่อตอบแทนน้ำใจของเด็กน้อย
          ขนมดีใจมากที่ฝูงนกอาสาพาเธอไปที่เกาะ เมื่อเธอพร้อม ฝูงนกก็บินเข้ามาเกาะที่เสื้อผ้าของขนม แล้วขยับปีกพาขนมบินขึ้นสู่ท้องฟ้า
          เมื่อฝูงนกพาขนมไปถึงเกาะ นกทั้งหลายต่างก็ดูอ่อนเพลียจนน่าเป็นห่วง ขนมรู้สึกผิดที่ทำให้ฝูงนกหมดเรี่ยวหมดแรง ขนมจึงลงมือทำ ‘ขนมปึ๋งปั๋ง’ ให้นกทั้งฝูงได้กินเสริมพลัง
          ครั้นเมื่อเด็กน้อยทำขนมได้สักพัก กลิ่นของขนมปึ๋งปั๋งก็โชยไปยังบ้านของพ่อมดและแม่มดตัวน้อย พ่อมดกับแม่มดอยากชิมขนมปึ๋งปั๋งมาก ทั้งคู่จึงขี่ไม้กวาดตามกลิ่นขนมมาที่ชายหาด
          เมื่อขนมเผชิญหน้ากับพ่อมดและแม่มด ขนมก็จำได้ว่าทั้งคู่เป็นคนจับต้นข้าวพี่ชายของเธอไป ขนมจึงอ้อนวอนให้พ่อมดกับแม่มดปล่อยตัวพี่ชายที่เธอรัก ซึ่งหากทั้งคู่อยากกินขนมอะไร เธอก็ยินดีทำให้กินจนพุงกาง
          พ่อมดกับแม่มดมองตากันแล้วอธิบายให้ขนมฟังว่า ในความเป็นจริง ทั้งคู่ไม่ได้จับตัว
          ต้นข้าวมาแต่อย่างใด เพียงแต่คืนนี้เป็นวันที่คุณพ่อคุณแม่แต่งงานกันครบ 100 ปี พ่อมดกับแม่มดจึงอยากทำให้คุณพ่อคุณแม่แปลกใจด้วยการจัดงานเลี้ยงแบบลับ ๆ ทั้งคู่จึงไปขอร้องให้ต้นข้าวมาปรุงอาหารให้ และที่ต้องใช้เชือกมัดต้นข้าวไว้กับไม้กวาดก็เพราะกลัวต้นข้าวจะตกลงมานั่นเอง

          ขนมเขินมากที่ตนเองเข้าใจผิด อาหารมื้อพิเศษสำหรับคุณพ่อคุณแม่เป็นความคิดที่น่ารักเหลือเกิน ขนมขอโทษพ่อมดกับแม่มดที่มองพวกเขาเป็นคนร้าย จากนั้น ขนมก็อาสาทำของหวานเพื่อทำให้งานเลี้ยงน่าประทับใจยิ่งขึ้น
          แม้เวลาจะมีไม่มาก แต่ขนมก็ทำขนมรูปหัวใจเพื่อฉลองวันพิเศษได้ทันเวลา เมื่อคุณพ่อคุณแม่ของพ่อมดกับแม่มดน้อยกลับมาถึงบ้านและได้เห็นสิ่งที่ลูกจัดเตรียมไว้ให้ ทั้งคู่ก็ปลื้มใจจนน้ำตาแทบไหล ครั้นเมื่อทุกคนได้ชิมอาหาร ทุกคนก็สัมผัสได้ถึงความอร่อยที่ยอดเยี่ยมเสียจนหาอาหารมื้อใดมาเทียบเทียมได้ยาก
          หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุดลง พ่อมดกับแม่มดก็ขอโทษขนมที่ทำให้ตกอกตกใจ และเมื่อพ่อมดกับแม่มดพาสองพี่น้องมาส่งที่บ้าน ทั้งคู่ก็มอบไม้กวาดวิเศษให้พี่น้องทั้ง 2 คนแทนคำขอบคุณ
          ค่ำคืนนั้น ต้นข้าวกับขนมมีความสุขมากที่ได้ใช้ความสามารถในการทำอาหารทำประโยชน์ให้แก่ผู้อื่น พรุ่งนี้ ...ทั้งคู่ตั้งใจจะตื่นแต่เช้า แต่ไม่ใช่ตื่นมาเพื่อทำอาหารหรือไปจ่ายตลาดเท่านั้น ทั้งคู่ยังมีแผนที่จะหัดขี่ไม้กวาดวิเศษให้คล่องแคล่วอีกด้วย

Create Date : 23 เมษายน 2555
Last Update : 23 เมษายน 2555 8:42:02 น.		0 comments
Counter : 3446 Pageviews.
Share Tweet