ผู้ชนะ..ตัวจริง..

  บรรยากาศหรือควันหลงของ กีฬาซีเกมส์ครั้งที่ 28 กำลังจะจืดจางลงไป..

ก็ขอแสดงความยินดีกับนักกีฬาและกองเชียร์ทุกท่านที่สุขสมหวังกันไป

และก็ขอแสดงความเห็นใจกับผู้ที่ไปไม่ถึงดวงดาวทุกท่านด้วยครับ..

 

น้ำตาและรอยยิ้มของ ผู้ชนะ ผสมผสานกับความผิดหวังคำปลอบใจของ ผู้แพ้

ไม่มีใครอยากเป็น ผู้แพ้ หรอกครับไม่ว่าจะในเกมส์กีฬา หรือในเกมส์ชีวิต..

ผู้ที่ชนะในวันนี้ก็อาจจะเป็นผู้แพ้ในวันข้างหน้าก็ได้ มันไม่แน่.. อย่าได้ลำพองใจ

สักวันก็อาจจะต้องมา สิ้มรสชาติที่ขมขื่น ของความพ่ายแพ้..

ผลัดกันสมหวัง ผลัดกันผิดหวังบ้าง ก็ดูเหมือนจะยุติธรรมดี ไม่น้อย..

 

โลกของการแข่งขันก็เป็นแบบนี้ ถ้าไม่มีเรื่องแพ้ชนะ หรือ ศักดิ์ศรีมาเป็นเครื่องล่อ

ก็ไม่รู้จะไปแข่งกันเพื่ออะไร.? แข่งกันเพื่อสุขภาพหรือ แข่งเพื่อมิตรภาพ

ที่ดูเหมือนจะเป็นการสร้างมิตร แต่ลึกๆในใจทุกคนก็ไม่อยากแพ้

อยากชนะด้วยกันทั้งนั้น.. หรือไม่จริง..?

 

ในทางธรรมะ ไม่ว่าการแข่งขันใดๆย่อมมีผู้แพ้ ผู้ชนะ..

ผู้ชนะย่อมก่อเวร ผู้แพ้ย่อมจองเวร จ้องเอาคืน..

อย่างที่เขาเรียกกันว่า ผูกเวรจองกรรม กันก็คงไม่ผิดนัก..

ชนะก็เห่อเหิม ลำพอง แพ้ก็ฟ่อแฟบ ห่อเหี่ยว..

 

ดังนั้นถ้ารักจะแข่งขันกันเสียแล้ว หากหลงลืม สโลแกนของคำว่ากีฬา

ก็นับว่า ผิดพลาดใหญ่หลวง..

รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย

 

รู้แพ้ คือการ ยอมรับจากหัวใจจริงๆของเราว่า เราแพ้เขาจริงๆ ยังสู้เขาไม่ได้..

รู้จักความพ่ายแพ้ว่าหน้าตาอารมณ์มันเป็นเช่นนี้ ความรู้สึกมันเป็นเช่นนี้

ยินดีกับผู้ชนะเพราะเขาดีกว่า มีความสามารถมากกว่าเรา

ปรับหัวใจให้กล้ายอมรับความจริงที่กำลังแสดงตัวตนอยู่ กลับไปฝึกฝนพัฒนาใหม่

ไม่ใช่โทษมันทุกสิ่งทุกอย่าง ยกเว้นตัวเอง..

หากทำได้เช่นนี้ เขาเรียกว่า ผู้รูจักแพ้

 

รู้ชนะ รู้ว่าการชนะไม่ใช่แค่ชนะคู่แข่งขันในเกมส์เท่านั้น..

แต่เป็นการ ชนะหัวใจคู่แข่งด้วย ชนะใจคนดูด้วย และที่สำคัญ ต้องชนะใจตนเองด้วย

ชนะความท้อแท้ ขี้เกียจสันหลังยาว ชนะจิตใจที่ไร้ระเบียบวินัยของความเเป็นนักกีฬา

ชนะแม้กระทั้งความฮึกเหิม ลำพองของตัวเอง ไม่ทับถมดูถูกผู้แพ้ มีน้ำใจนักกีฬา..

ทำได้เช่นนี้ เรียกว่า ผู้รู้จักชนะ

 

รู้อภัย คือการยกโทษให้แก่ผู้ผิด แม้ว่าเขาจะไม่เดินมาขอโทษเราด้วยตัวเองก็ตาม..

เป็นการไม่กอดเก็บความรู้สึกโกรธแค้นชิงชังเอาไว้กับใจเรา

แม้ว่าเราจะมีรอยช้ำจากการแข่งขัน ไม่ว่าจะทางกายหรือทางใจก็ตาม

การให้อภัยเป็นการ ปลดปล่อยตัวเองออกจากกรงขังและกับดักของ กรรม ได้

เป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่กว่าการเป็นผู้ชนะเสียอีก..

ทำได้อย่างนี้ เรียกได้ว่าเป็น ผู้รู้จักอภัย..

 

การรู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย จะเรียกกันให้ทันสมัยก็อาจเรียกว่า ความเป็นมืออาชีพ ก็ได้..

 

แม้โลกจะมีมุมที่โหดร้ายสำหรับผู้แพ้ก็จริงอยู่

แต่ในความโหดร้ายนั้นมันก็บอกได้ถึง ความเป็นจริง ที่ทุกชีวิตจะต้องเจอแน่นอน

หัดปรับใจยอมรับความพ่ายแพ้ ทั้งในเกมส์กีฬา ความรัก การทำงาน การเรียน ให้เป็น..

หากอยากจะชนะใคร ก็ต้องรู้จักแพ้ให้เป้นเสียก่อน..

ไม่อย่างนั้นเขาจะวาง รู้แพ้ ไว้ข้างหน้า รู้ชนะ หรือ..

หากทำไม่ได้ แล้วเราจะเป็น ผู้ชนะตัวจริง ได้อย่างไรกัน.. จริงใหม..?

 

ชนะผู้อื่นได้นั้นเรียกว่า ผู้เข้มแข็ง

ชนะตนเองได้นั้นเรียกว่า ผู้ยิ่งใหญ่

 

 

 

 

 ขอขอบคุณเจ้าของภาพดีๆทุกท่านครับ

 

 

Create Date : 17 มิถุนายน 2558 Last Update : 18 มิถุนายน 2558 1:19:10 น. Counter : 2147 Pageviews.		0 comments
Share Tweet