[Books] The Corinthian : Georgette Heyer
เรื่องนี้เราเคยอ่านฉบับแปลงไทยมาก่อนค่ะ ชื่อเรื่อง เพชรเทพกานต์ สมัยนั้นอ่านแล้วเฉยๆ แต่พออ่านภาษาอังกฤษรู้สึกว่าสนุก+น่ารัก
ฉากของเรื่อง อังกฤษ ยุครีเจนซี่
เซอร์ริชาร์ด วินด์แฮม หนุ่มสังคมผู้ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง กำลังถูกครอบครัวกดดันให้แต่งงานเพื่อมีทายาทสืบสกุล แม้จะหดหู่กับอนาคตที่แลเห็นในวันข้างหน้า เซอร์ริชาร์ดก็ตัดสินใจจะทำตามคำเรียกร้องของญาติๆ คืนก่อนวันที่เขาจะประกาศความตั้งใจ โชคชะตาบันดาลให้เขาได้พบกับ เพเนโลป ครีด สาวน้อยในเสื้อผ้าเด็กชาย กำลังห้อยโหนลงมาจากหน้าต่างบ้านชั้นสอง เพเนโลปเป็นทายาทสาวผู้ร่ำรวยและกำพร้าพ่อแม่ ซึ่งกำลังหนีจากป้าที่จะบังคับจับเธอแต่งงานกับลูกชายตนเอง ทั้งสองตกลงร่วมมือเป็นพันธมิตรเดินทางออกจากลอนดอนไปตามหาหวานใจวัยเด็กของเพเนโลป แต่ในระหว่างทางกลับต้องเผชิญกับอันตรายจากปริศนาลึกลับ เครื่องเพชร และคดีฆาตกรรม
คำว่า Corinthian ในนิยายรีเจนซี่หมายถึง ชายหนุ่มที่ให้ความสำคัญกับการแต่งตัวแต่ก็ยังแมนอยู่ ^_- ชายหนุ่มประเภทนี้มักจะเล่นกีฬาเอาจริงเอาจัง โดยเฉพาะขับรถม้า และโดยส่วนใหญ่จะร่ำรวยและมีหน้าตาทางสังคม รากศัพท์มาจากชื่อเมือง Corinth ในกรีซโบราณ หลายคนคงเคยเห็นเสาหินแบบโครินเธียน ที่สลักซะวิจิตรหยดย้อย ต้นตอมาจากที่เดียวกัน
คำพรรณนาลักษณะของเซอร์วินด์แฮมจึงเลิศหรูละเอียดลออไปตามกัน
He was a very notable Corinthian. From his Windswept hair (most difficult to achieve), to the toes of his gleaming Hessians, he might have posed as an advertisement for the Man of Fashion. His fine shoulders set off a coat of superfine cloth to perfection, his cravat ... had been arranged by the hands of a master; his waistcoat was chosen with a nice eye; his biscuit-coloured pantaloons showed not one crease; and his Hessians with their jaunty gold tassels, had not only been made for him by Hoby, but were polished ... with a blacking mixed with champagne. A quizzing-glass on a black ribbon hung round his neck; a fob at his waist; and in one hand he carried a Sevres snuff-box. His air proclaimed his unutterable boredom, but no tailoring, no amount of studied nonchalance, could conceal the muscle in his thighs, or the strength of his shoulders. Above the starched points of his shirt-collar, a weary, handsome face showed its owner's disillusionment. Heavy lids dropped over grey eyes which were intelligent enough, but only to observe the vanities of the world; the smile which just touched that resolute mouth seemed to mock the follies of his fellow man.
เรื่องนี้เลี้ยงต้อยอีกแล้ว พระเอกอายุ 29 นางเอกอายุ 17 ห่างกันตั้งรอบแน่ะ แต่เพน (เพเนโลป) แก่นได้น่ารักมาก และริชาร์ดก็เท่ดี เลยอ่านได้เพลินไม่ต้องคิดอะไร
ชอบ
- ที่พระเอกนางเอกมีบทอยู่ด้วยกันเกือบทั้งเรื่อง ความสนุกของ road romance เขาล่ะ
- ตัวร้าย เลวแต่เท่จัง ถ้าเป็นนิยายโรแมนซ์สมัยนี้ เตรียมตังค์ไว้ซื้อเล่มที่หมอนี่เป็นพระเอกได้เลย
- เซอร์ริชาร์ดกับแว่นขยาย ในหนังสือบรรยายว่าในวงสังคมมีอาวุธมหาประลัยอยู่สองอย่าง คือ คิ้วที่เลิกข้างหนึ่งของโบ บรุมเมลล์ และแว่นขยายของเซอร์ริชาร์ด วินด์แฮม
- ตอนจบ ตลกที่สุดแล้ว ขนาดฉบับแปลงไทยยังขำพอๆกับต้นฉบับเลย
| Create Date : 28 กุมภาพันธ์ 2555 |
| Last Update : 25 ธันวาคม 2562 9:55:06 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 2419 Pageviews. |
|
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 29 คน [
เราว่าเราชอบฉบับแปลไทยมากกว่าค่ะ พระเอกกรีดกราย แต่ก็ยังดูเท่ กับนางเอกเด็ก ๆ แต่แก่นแก้ว อ่านแล้วมันได้ฟีลของสมัยนั้นดี
ส่วนฉบับแปลงไทย เราว่าคุณชายเพชรดูเป็นนักวิชาการมากกว่าหนุ่มสำรวยอ่ะค่ะ ส่วนนางเอกก็ดูเด็กไปแล้วก็แก่แดดแก่ลมชอบกล อ่านแล้วขัดใจค่ะ