| No. 717 บล๊อกประจำ จันทร์ - พฤหัสบดี |
|
| |
| เล่าต่อจากที่ไปทำงาน ณ โรงงานผลิตเฟอร์นิเจอร์ส่งออก ห้วยกะปิ ชลบุรี |
| งานไม่มีปัญหาอะไรเลยก็ว่าได้ เพราะงานส่วนที่ผม เข้าไปทำยังไม่มีใครเคยทำ |
| ดูบัญชี ภาษี และทำหน้าที่ประสานงาน กับ ฝ่ายผลิตของโรงงาน |
| เน้นการฝ่ายจัดซื้อวัตถุดิบ ต้องมีใบเสร็จที่ถูกต้อง หักเป็นค่าใช้จ่ายได้ไม่ใช่ ใบส่งของชั่วคราว |
| ถ้าใช้ไม่ได้ต้องเสียภาษีมาก เช่น กิจการใดมีกำไร สิ้นปีต้องเสียภาษี 25 - 30 % |
| |
| ถ้ารัฐ นำไปใช้จ่าย ให้เป็นประโยชน์ในการบริการ ประชาชน เช่นดูแลเจ็บป่วย |
| ตัดถนนเพิ่ม มีไฟฟ้าส่องสว่าง สวนสาธารณะ มี งบปกป้อง มิให้ใคร ฉกฉวยใช้ทรัพยากร |
| เช่น สายน้ำ ป่าไม้ แร่ พื้นดิน คลื่นความถี่ ในราคาพิเศษ กันเอง หุ หุ หรือให้ใช้ฟรี |
| เรายินดีจ่ายภาษีด้วยความเต็มใจ |
|
| ที่ผ่านมาหลาย รัฐบาล ตั้งงบประมาณค่าใช้จ่ายไว้เกิน ก่อนสิ้นงบประมาณ กันยายน ของทุกปี |
| พาคนในองค์กร หรือ หัวคะแนนในอนาคต ไปสัมนา ทัศนศึกษา ก็เที่ยว |
| กันมากในเดือน สิงหาคม กันยายน. แต่รัฐปัจจุบันมีหรือไม่.. ไม่รู้เหมือนกัน หุ หุ |
| บ่น ๆ ตามประสาคนทำงาน และเสียภาษี งั้นเข้าเรื่องก่อนจะ ออกอ่าวไทย ห้วยกะปิอยู่ใกล้อ่าวด้วย หุ หุ |
ผจก.โรงงาน กับทีมงาน กับผมต้องประสานงานกันตลอดเวลา |
| ทีมช่างเริ่มยอมรับในตัวผมอย่างไม่น่าเชื่อ คงจะเห็นอะไรบางอย่างมั้ง ผมคิดว่าน่าจะใช่ |
| ดูดูกันไปก่อน |
| วันนั้นรถสิบล้อ ขนไม้ยางพารา มา 2 คันเกือบสี่โมงเย็น เกิดปัญหา เราเป็นโรงงานใหม่เลย |
| ซื้อไม้ราคา ส่งหน้าโรงงาน เราขนลงเรียงเอง ได้ราคาพิเศษ ใช้คนงานและช่าง ขนลง วางเรียง |
ใส่แพลเลทไม้ แล้วใช้แฮนด์ลีฟช้อน ไปวาง ในไลน์ผลิต
|
| เป็นงานที่คนงานของเรา ไม่ชอบเลย แต่ก็ต้องทำ บรรทุกมา 1 คันสิบล้อประมาณ 500 คิวบิก |
| ฟุตหนักพอตัว... เลยต้องเบรคงานบางอย่างให้มาช่วยกัน |
| คนงานขนลงได้ได้ 4 แพลเลท โฟร์ปีนขึ้นรถ ใช้เครื่องมือ วัดความชึ้น แทงปักไปแผ่น |
| ไม้ ดูเลขมิเตอร์วัดได้ 12 % โอเค โฟร์แมนให้ขนลงให้หมด |
|
| แต่ไม้บนรถสิบล้ออีกคัน ขนลงได้นิดหน่อย เช็คแล้วความชื้นไม่ผ่าน |
| ผจก.โรงงานอิคคิว เลยขึ้นไป ใช้เหล็กแหลมมิเตอร์แทงไม้เพิ่ม ผลออกมาเช่นเดิมความชื้นเกือบ 18 % |
| เลยสั่งหยุดขน โทรหา โรงไม้ยางพารา |
| เฮีย ไม้อีกคัน ของเฮียทำเองเปล่า |
| มีไรเหรอ ผจก. |
| ความชื้น 18 กว่า % ทำไงดี งานชุดนี้ส่ง เมืองหนาวด้วย |
| อ้าวเหรอ ของผมหมด เลยสั่งไม้จากระยองมาให้แทน บอกคนขับ ให้ส่งคืนที่ รง.ผมก็แล้วกัน |
| |
| เย็นวันนั้น เลยได้เลิกงานตามเวลา ไม่ต้องจ่ายโอทีให้คนงาน เรา 7 คนเลยนั่งรถพิคอัพ |
ไปตลาดหนองมน เข้าไปข้างในตลาด
แวะซื้อผัด ๆ แกง ๆ แห้ง ๆ ใส่ถุง
|
ไปริมหาดบางแสน ตอนนั้นคนเดินทางกลับ เกือบจะไม่มีคน เงียบ...เหงาหงอย
|
| เปิดท้ายรถ แล้วก็ แหะ ๆ เปิดฝาน้ำพรรค์นั้น เทใส่แก้ว 2 ใบผลัดกันกรึ๊บ ตามด้วยตักผัดเผ็ด |
| ใส่ปาก อร่อยดี |
| เออ อิคคิว ถามหน่อย แกล้งเจ้าของโรงไม้เปล่า |
| อ๋อ..เปล่าแกล้ง เรารับไม้ไว้ไม่ได้ ความชื้นสูงกว่าสเป็คที่ ลูกค้ากำหนด ถ้าเกินทำเฟอร์นิเจอร์ |
| แล้วพ่นแลคเกอร์ แพคส่งไป ตปท.เจออากาศหนาวติดลบ ชิ้นงานบิดงอ เสียหายนะพี่ |
| งั้นเราสั่งโรงไม้ ให้อบไม้ให้แห้งสนิท ก็ได้ไม่ใช่เหรอ |
| ยิ่งไม่ได้เลยพี่... ไปถึงตปท.เจอหิมะ หนาวจัด มันจะดูดน้ำในชิ้นงานออก ก็บิดตัวอีกแหละ |
| ลำบากเนาะ |
| ใช่ ชิ้นงานที่ส่งออก เป็นที่รู้กันว่า ต้องมีความชื้นประมาณ 12 % จะดีที่สุด |
| |
นั่งนึกถึงความหลังแล้ว แหวะ แหะ ๆ คิดดู 7 คนผลัดกัน จิบน้ำพรรค์นั้นจากแก้ว 2 ใบ
|
| ช้อนคันเดียว ผลัดกันตักแกง มั่ง ผัดปลา เข้าปาก เอื๊อก ๆ |
| ตอนนั้นคิดว่าน้ำสีเหลืองอำพัน คงจะฆ่าเชื้อไปมากแล้ว 555 |
| ก่อนหน้านั้น ตอนเย็น ๆ เราต่างว่างเหงาเลยไปกินข้าวกันบ่อย เริ่มสนิทกัน |
| |
| ผมกับ ทีม ผจก.โรงงาน โฟร์แมน ช่าง เริ่มจะเข้ากันได้ดี น่าจะมาจาก |
| อีตาผจก.อิคคิว ชวนผมไปออกกำลังกาย โดยวิ่งจ๊อกกิ้ง ผมแกล้งอิดออด |
| |
| พี่ไวน์ ทำงานมานาน ไม่เห็นออกกำลังกาย แย่นะพี่ |
| ก็เล่นกีฬานาน ๆ ครั้ง ว่าแต่ อิคคิว ออกบ้างเปล่า |
| โด่..ผมนะเป็นครูสอนเทนนิส มานาน ไม่ต้องห่วงเลย เอางี้เช้าวันอาทิตย์ไปจ๊อกกิ้งกัน |
| ได้ซิ จากไหนไปไหน |
| เนี๊ยะที่โรงงาน ไปเมืองใหม่ แล้วเลยไป ป่าชายเลน พี่ไวน์ไหวเร้อ |
| ไม่รู้ซิ |
|
| เช้ามืด พวกเขา 7 คน ก็ใส่กางเกงขาสั้น เสื้อยืดรองเท้าผ้าใบ ดูหึกเหิม |
| ผมเห็นแล้วก็อมยิ้ม เดินข้ามถนนไปแล้วก็ ชวนกันวิ่งจ๊อกกิ้ง อีตาผจก.อิคคิววิ่งตีคู่กับผมได้ ครึ่ง กม. เห็นผมวิ่งช้า ๆ |
| ผมไปก่อนนะพี่ไวน์ วิ่งช้าไม่ทันใจวัยรุ่น |
ได้เลย ไปก่อน
|
| วิ่งไปได้ 2 ก.ม.กว่า เห็นหลังอิคคิวอยู่ข้างหน้า โฟร์แมน 2 คนหยุดวิ่งแล้วเดินหอบตัวโยน |
ผมเลยสับเท้าวิ่งตามหลังอิคคิว ชนิดหายใจรด ต้นคอ แต่ไม่แซง
อิคคิวเร่งสับเท้าหนี ผมก็เร่งตาม
พออิคคิวผ่อนความเร็วลง ผมก็ผ่อนตาม หุ หุ
คงทำให้อิคคิว หงุดหงิด
|
| อิคคิวเร่งฝีเท้าหนี ดูแล้วคงจะหมดแรง ผมเครื่องกำลังร้อนได้ที่ เลยวิ่งแซงปรึ๊ดไป |
| เจอกันที่ป่าชายเลนนะ ผจก. |
| เออ.. |
| เช้าวันนั้นเหนื่อยมากก็วิ่งเกือบ 10 ก.ม. ปกติ วิ่งในสวนหลวง กท. แค่ 6 กม. |
ขากลับทำไงดีหว่า... เลยถาม พี่วสันต์โฟร์แมนที่วิ่งถึง ศูนย์ศึกษาป่าชายเลนด้วยกัน
ทำไงดีพี่สันต์ ผมหมดแรง
ไม่เป็นไร ก่อนออกวิ่ง ผมให้ โฟร์แมน ขับรถมารับที่นี่ รู้อยู่แล้วว่าต้องตามเก็บกัน 555
|
| รอไม่นาน นครโฟร์แมน กลับไปขับพิคอัพจากโรงงาน คอยเก็บตก เพื่อน ๆ รวมทั้งอีตาอิคคิว |
| แล้วเลย ไปรับผมที่ป่าชายเลน เฮ้อโล่งอก กำลังหมดแรง |
| |
| ภายหลังจึงรู้ว่า อิคคิววิ่งได้ 4 กม.ก็นั่งหยุดไม่วิ่งต่อ พวกเขามีจิตใจเป็นนักกีฬา แพ้ คือ แพ้ |
เริ่มยอมรับในตัวผม และให้ความสนิทสนมเป็นอย่างดี คงเป็นการซื้อใจเขาด้วยวิธีนี้
|
|
| ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ |
| L 1,357,677 |
| st. ผู้เข้าชม 1,353,343 |
| = 4,324 |
| งานเขียนประเภท Diarist |
| |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 92 คน [
สวัสดียามเช้าครับพี่ไวน์
เวลาจะดูว่าใครนิสัยเป็นอย่างไร
ผมว่าเล่นกีฬาด้วยกันนี่เห็นนิวสัยชัดดี
อีกอย่างคือไปเที่ยวด้วยกันนะครับ
นิสัยเป็นยังไงจะออกมาหมดเลย
ยิ่งเวลาโกรธ เวลาหิว เห็นชัดมาก 555
โหวตครับพี่