| No. 671 บล๊อกประจำ จันทร์ - พฤหัสบดี |
|
| |
ชอบอยู่บ้านบนดอย เส้นทางจาก อ.แม่ริม ไป ม่อนแจ่ม เลยไป อ.สะเมิง
|
| แม้จะมีเวลาไม่มากนัก ก็มักจะไปพัก เพราะอากาศเย็นเกือบตลอดปี ถ้านับหนึ่งจากสามแยก |
| อ.แม่ริมไปถนนเส้นนี้ ถนนจะเป็นถนนดำ กว้างพอประมาณ คดเคี้ยว ร่มรื่น ไม่สูงชัน |
| ขับรถได้สบาย ๆ ขับไปประมาณ 18 กม.ก็ถึงบ้านพัก |
|
| ละแวกที่อยู่จะมีชาวบ้านปลูกผัก พืชเมืองหนาว มีรีสอร์ทที่ราคาพอประมาณ กับแบบราคา |
แบบพวกเราไปพักได้ คืนไม่ถึงพันบาทก็มี
|
| ผมมักจะ ขับรถซอกซอนไป ตามถนนรองที่เป็นถนนดินลูกรัง ขับขึ้นลงเขา จะเห็นแปลงผัก |
| สายหมอกลอยเรี่ยไปตามแปลงผัก ขอแวะเข้าไปถ่ายภาพ |
ชาวบ้านน่ารักครับ.. เชิญเลย
|
| พี่สาวเคยขับรถพาไป สวนทูนอิน ของคุณรงค์ วงษ์สวรรค์นักเขียน ถนนอาจจะสูงต่ำ |
แต่ก็สวย มองซ้ายเป็นสวนผักเมืองหนาว ขวามองลงไปข้างล่างก็ใช่อีก
|
เราอยู่บนสันดอย ไม่ถึงกับเสียว แต่ก็กลัวนิดหน่อย ก็ไม่ได้ขับเองนี่นา
ละแวกนั้น จะเห็นไร่ปลูกพืช กางมุ้ง เป็นส่วนใหญ่ แสดงว่า ชาวไร่ชาวสวนต้องการจะลด ต้นทุน ยาฆ่าแมลง หรือ
สัตรูพืช เลยกางมุ้ง ป้องกันมิให้เข้าไปกัดกิน หรือเกาะดูดน้ำเลี้ยงของใบ ต้น แต่เขาปลูกลงดินนะครับ
คงจะเป็นที่ถูกใจ คนกินที่วิตก ว่าปลูกแบบไร้ดิน ลอยในน้ำ จะเจอสารไนเตรทเยอะ
|
สังเกต หลายสวน หลายไร่ เขามีหลังคาพลาสติก มีมุ้ง บังมิดชิด บางโรงเรือน เปิดไว้ แบบภาพข้างบน เคยสอบถาม
อ๋อ เราไม่ได้ปิดตลอดเวลา เปิดระบายอากาศด้วย
ผมก็ หงึกคอ รับทราบ... นึกถึงญาติคนหนึ่ง ทำราชการ เกี่ยวกับการวิจัย พี่เขาปลูกผักกินเอง ไม่ยอมซื้อผักกินเลย
แต่ดูแล้วพี่เขาไม่แข็งแรงเลย อ่อนแอมาก ๆ
ผมเดินไปซื้อผ้า ที่บางลำพู หรือ ไม่ก็ตลาดประตูน้ำ ซื้อไปขายอยู่หลายปี เห็นคนเขานั่งเก้าอี้เตี้ย กินขนมจีนป่าบนฟุตบาต
อู๊..อร่อย.. ไปจนจำหลายคนได้ เห็นเขาแข็งแรงดี.. สันนิษฐานว่า กินอาหารริมถนน ฝุ่น
คลุัง ไหนจะควันรถ ตกแทรกในชามอาหาร
คงเกิด ความต้านทานโรต (มั้ง) เลยแข็งแรง หุ หุ
หัวเราะไปงั้นเอง ผมดูแล้วเขาทำวัคซีน ก็ใช้หลักการเดียวกัน ใช้เชื้อโรคที่อ่อนตัว ไปเพาะเชื้อเกิดความต้านทาน
แล้วนำไปฉีดให้พวกเราใช้ เกิดภูมิต้านทาน
|
| เช้า ๆ จะเดินจากบ้านพัก มาถึงสามแยก เจอถนนไปสะเมิง จะขึ้นไปชมวัด ชมวิว |
เป็นวัดเฉลิมพระเกียรติ(วัดโป่งแยง นอก) อยู่บนดอย
|
ที่สูงพอประมาณ ผมชอบไป แหะ ๆ ถ่ายภาพวิว กับมุมต่าง ๆ ของวัด พระท่านออกบินทบาต เลยไม่ค่อยเห็นตุ๊เจ้า
|
| เคยรีวิวมา 2 ครั้งแล้ว แต่คราวนี้เกรงว่า เพื่อน ๆ จะเบื่อ หรือกลัวผมชวนเข้าวัด เลยให้ดูภาพนิดหน่อย |
เป็นภาพถ่ายจาก บนวัดลงไปสู่หมู่บ้าน สวนผัก พืชเมืองหนาว
|
ภาพข้างล่าง จะเห็น สามแยก ถนนขึ้น ม่อมแจ่ม ตรงหลังคาสีเขียว
ผมอยากได้ภาพมุมสูง เลยเดินขึ้นไปข้างบนหน่อย คน ที่ ส.ว.ไม่ค่อยมีใครเดินขึ้นเลย หุ หุ
ข้างบนเหมาะสำหรับ คนที่แข็งแรง หรือไม่ ก็หนุ่ม (น้อย) อยากได้ภาพสวย ๆ แปลกตา
ไปเช้า ๆ ก่อนตุ๊เจ้า(ภิกษุ จะกลับเข้าวัด) มักจะ เห็นหมอกลอยเรี่ย หลังคาโรงปลูกผักแต่ไปคราวนี้ไม่มี
...
ตอนบ่าย วันนั้น เราขับรถไปเที่ยว อ.สะเมิง เมืองของสตรอเบอรี่ เป็นบ้านเกิดบล๊อกเกอร์หญิง คนหนึ่ง
ที่พวกเราคุ้นเคย ผมกับ เธอมักจะพูด "กำเมือง" เป็นประจำเจ้าของร้าน เต้ยติ่มซำ
|
| อ.สะเมิงเป็นอำเภอเล็ก ๆ ห่างจากบ้านที่ผมพักประมาณ 15 กม.เอง..... |
|
| ผมจะขับรถซอกซอน ไปตามถนนหมู่บ้าน เมื่อถึงสามแยกหน้าโรงเรียนก็เลี้ยวขวา ชมบ้าน |
เรือน ไร่สวน แล้วโค้งกลับ เข้าสู่ตัวตลาด แล้วเลี้ยวขวา ไปแถวคุ้มสะเมิง
|
ทีมเที่ยว เข้าไปเที่ยวในคุ้มสะเมิง ส่วนผม อยากเห็น ทิวทัศน์ที่อยู่ตรงกันข้าม เลขเดินข้ามถนนไป
เดินไป นิดเดียวเห็น ชาวสวน กำลัง ปิดกั้นทางน้ำเล็ก ให้มันล้นเอ่อ ไปตาม ร่องน้ำ
เข้าสู่ พื้นที่เพาะปลูก เอ่อท่วม เขาบอกว่า ปล่อยให้มันเต็ม แล้วจะปิดน้ำให้ขัง ซึมลงไป
|
นำเอ่อ ท่วมแปลงผัก ไม่ต้องรดน้ำหลายวัน ภูมิปัญญา ชาวบ้าน
เขาปลูก ข้าวโพดหวาน กับกะหล่ำ พืชที่ใกล้กับตัวหนังสือนี้เรียกว่า ผักกาดจ้อน เป็นพันธ์ต้นเล็ก เขาปลูกให้ดอกออก
นำไป แกงใส่หมู ใส่ถั่วเน่าแผ่นปิ้งหอม หรือ ทำผักกาดจอใส่กระดูกหมู อร่อย
เพียงข้ามถนน สิบกว่าเมตร พื้นท้องนา แห้ง ยังไม่ได้ทำอะไร
เดินลึกเข้าไป เจอร่องน้ำ
เช้าไปข้างในเป็น รีสอร์ท ในขุนเขา
เข้าไป คุย หญิงสาว อ้าวกลายเป็น คนต่างชาติ พูดก็ไม่ซัก 555 แต่ก็โอเค
เธอบอกว่า เป็นรีสอร์ท ค่าบริการรวมอาหารเช้า ประมาณ 1,500 ถึง 1,900 บาทต่อหลัง
...
รู้สึกจะ เงียบไปหน่อย วันที่ไป เป็นวันธรรมดา คงไม่มีลูกค้าเข้าพัก เขาปลูกสตรอเบอรี่ไว้ด้วย
ข้างล่างเป็น ผักซาโยเต้ หรือฟักแม้ว เขาปลูก เก็บยอดขาย หรือ ทำอาหาร
ใกล้ ๆ เป็นลำห้วย น้ำไหลช้า ๆ ใส
|
...
หยุดตรงถนน ลึกเข้าไปเป็นถนนคอนกรีต เห็นวัด กับรีสอร์ทอยู่ข้างใน เลยเดินกลับไปที่รถ
พนักงานที่คุ้มสะเมิง ยิ้มแย้ม คอยต้อนรับ เลยขออนุญาต ถ่ายภาพ ข้างใน กลับออกมา บอกเขาว่า สวยมาก แหะ ๆ หมายถึง
สถานที่นะเออ เธอได้ยิน ก็อู้ว่า ขอบคุณเจ้า..
...
......
ชวนกันขึ้นรถ ไปเที่ยวฝั่งตรงข้าม ถนนเส้นที่ผมไปถ่ายภาพ ขับผ่านวัด ผ่านรีสอร์ท ใหญ่กว้าง สวย แต่ จำชื่อไม่ได้.
ต้องไปพัก จึงจะจำได้ เกี่ยวกับวันเวลานี่แหละ หุ หุ
ภาพข้างบน หลานสาวชื่อ กองฟาง น่ารัก กับคุณพ่อยังหนุ่ม ส่วนคุณยาย ขวามือ คุณยายกลัวตกน้ำกอดเสาไว้
เห็นพี่สาวใส่ผ้าทอพืนเมือง นึกได้ว่า โรงเรียนที่สะเมิง กำหนดให้ เด็กนักเรียนใส่ผ้าซิ่นทุกคน เด็กชายใส่ เตี่ยวสะดอ
กางเกงยาวครึ่งแข้ง น่ารักมาก น่าจะใส่ทุกวันพฤหัสบดี
ดูดวงอาทิตย์ คล้อยต่ำลงแล้ว กลับบ้านดีกว่า ก่อนกลับ แวะซื้อของฝากก่อน
ซื้อ สตรอเบอรี่แห้ง กิโลละ 350 บาท คนที่หัวหินฝากซื้อ แถมเร่งอีกต่างหาก ให้ส่งทางไปรษณีย์
ว่าจะไม่ซื้อให้แล้ว แต่เขาชอบ ซื้อทุเรียนป่าละอูให้บ่อย หุ หุ เลย ต้องซื้อให้หน่อย
ตอนซื้อก็ไม่ได้ชิม เพราะเขาแพคใส่ถุงซีนเรียบร้อย... ป่านนี้คงบ่นพึม ก็มันเปรี้ยวได้ใจเลยแหละ
ที่รู้ก็เมื่อกลับเข้า กรุงเทพ ชิมที่เหลือ ถุงละครึ่ง กล. 3 ถุง เป็นของที่ซื้อ จากสะเมิง กับ ดอยอ่างขาง
เสียดาย จำไม่ได้ว่าที่เปรี้ยวเป็นของที่ไหน คือเปรี้ยวพอกัน สาว ๆ ชอบกิน
สันนิษฐานอีกแหละว่า เขาใช้สตรอเบอรี่ตกเกรด ลูกเล็ก ตาก อบ ทำแห้งขาย
สตรอเบอรี่ สด เราไม่ได้ซื้อ เพราะ ซื้อจากอ่างขาง ยังกินไม่หมด.
ระหว่างที่ขับรถไปเที่ยวสะเมิง หมู่บ้านเขาสวย อยู่กับอย่างสงบ ชาวบ้านน่ารัก ใบหน้ายิ้ม ทำให้อยากไปเที่ยวอีก
ผมว่า เราไม่ต้อง บินไปเที่ยวเวียตนาม ไปดูไร่ สวนเขาให้เปลืองเงิน ดูในไทยก็สวยไม่แพ้กัน
แต่ พอกลับมาเขียนบล๊อก เข้าดูภาพถ่ายดาวเทียม อ้าว มีสะเมิงใต้ กับสะเมิงเหนือ ที่เราไปเที่ยวว่า สวย เป็นสะเมิงใต้
ตาย ๆ ผมไปสะเมิง 8 ครั้งไม่รู้เลยว่า มีสะเมิงเหนือด้วย วันหลังต้องไปอีก...
ดูแผนที่ดาวเทียม ข้างบนจะเห็น สะเมิงเหนือ ซ้ายมือเป็นแอ่งดอยเหมือนกัน แต่ ต้องขับรถข้ามดอยไปไม่ไกลเลย
|
| ขอบคุณเพื่อนผู้เอื้อเฟื้อภาพ |
| End 1,234,557 |
| st. ผู้เข้าอ่าน 1,228,446 |
| = 6,111 |
| งานเขียน ประเภท Diarist |
| |
| |
แวะมาทักทายจ้าา ^__^ อิอิ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 92 คน [
สวัสดียามเช้าครับพี่ไวน์
สมัยก่อนครูฝึก
พาผมขับรถจากแม่ริมไปออกสะเมิง
เงียบมากๆๆๆๆจริงๆครับ
แต่ขับง่ายเพราะไม่มีรถเลย 5555
ตอนนี้สะเมิงเจริญมากแล้ว
กลายเป็นย่านการทำการเกษตรที่โด่งดังโดยเฉพาะสตอเบอรี่
กับเป็นรีสอร์ตหรูสวยๆมากมาย
เห็นด้วยกับพี่ไวน์ครับ
บางคนที่ผมรู้จักก็เหมือนกัน
กลัวเชื้อโรคมากไปไหนก็เช็ดแอลกอฮอล์
ไม่กินข้าวนอกบ้าน สุดท้ายเป็นมะเร็งครับ
ในขณะที่เด็กดอยวิ่งเล่นคลุกฝุ่นขี้มูกย้อย
แข็งแรงมาก แทบไม่ป่วย ไม่แอดมินเหมือนเด็กในเมืองเลย 555
โหวตครับ