สิงหาคม 2557

เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าหลังไมค์ ที่สมาชิกท่าหนึ่ง ส่งเข้ามาแชร์ เพื่อเป็นกำลังใจให้คนที่ท้อแท้ต่อโชคชะตาอยู่ ได้ มีแรงฮึดสู้นะคะ แต่ ใช่ว่าทุกคนจะโชคดีเหมือนเธอ

ขอเล่าเรื่องจากชีวิตจริง เพื่อเป็นกำลังใจ ให้ทุกๆคน ที่ท้อต่อโชคชะตา ให้มีกำลังใจต่อสู้และเริ่มต้นใหม่น่ะค่ะ ขอใช้คำนำหน้าว่าน้องน่ะค่ะ

น้องเป็นคนชอบทำบุญค่ะ ตลอดระยะเวลาที่น้องลำบากน้องใส่บาทตลอดค่ะ และทำมาตลอดจนปัจจุบันค่ะ และน้องปฏิญาณตนเลยว่าชาตินี้ถ้าน้องไม่ได้ผัวฝรั่งน้องจะอยู่คนเดียว

น้องเป็นคนจังหวัดหนองบัวลำภูค่ะ ช่วงนึงของชีวิตที่ถึงจุดต่ำสุดมืดแปดด้าน จากที่ทำงาน 7-11 เป็นผู้ช่วยผู้จัดการที่ขอนแก่น เพราะมรสุมชีวิตทำให้ตัดสินใจ ลาออก ไป กทม เพื่อจะไปทำงานกับเพื่อน ที่ร้านสปา 

ด้วยความบ้านนอกไม่เคยรู้มาก่อนว่า ร้านสปาคืองานแบบไหน แต่ด้วยความที่อ้วน ขี้เหร่ ไม่สวย เจ้าของร้านเลยไม่รับ แต่ให้มาทำความสะอาดแทน แต่ได้เดือนเดียวก็ออก เพราะเงินเดือนไม่พอใช้ และมีหนี้สิน แถมหนี้เงินดอกร้อยละ10 

จานั้นน้องก็ไปทำ7-11 อีกครั้งแต่ภาพเก่าๆมันหลอกหลอน จึงลาออก ไปทำงานเสริฟที่ผับแถวรัชดา เงินเดือน2,000 ยิ่งหนักเข้าไปอีกชีวิตนี้

ตลอดระยะเวลาที่อยู่ กทม พักอาศัยอยู่กับลูกพี่ลูกน้องกัน ฟรีตลอด น้องเลยลาออกจากงานและไปสมัครทำงานที่บาร์ญี่ปุ่น ไปทำในตำแหน่งแม่บ้านค่อ อชน้องทำได้ 4 เดือน เขาก็ไล่ออก เพราะลดค่าใช้จ่าย

ตอนนั้นน้องมีเงินติดตัวประมาณ 8,000 บาท และ ซ้ำหนัก โดนญาติไล่ออกจากห้องเหมือนหมา เพราะเกาะเขากินมานาน เขาคงเอืมระอาที่น้องไปเป็นภาระให้เขาค่ะป้า 

หลังจากที่โดนออกจาบ้านญาติ น้องก็ เลยไปเช่าห้องเดือน ละ 4,000 บาท และไปทำงานบาร์พัฒพงษ์ เป็นแม่บ้าน เงินเดือน4,000 แต่ มันก็ไม่พอใช้จ่าย แลยลาออกอีก คราวนี้กลับไปสมัครทำงานที่ 7-11 อีกครั้ง ที่คอนแวนตรงข้ามกับซอยพัฒพงษ์

และแล้วค่าห้องก็ไม่มีจ่ายเขาล็อคห้อง เงินก็ไม่มี ยืมใครเขาก็ไม่คุยด้วย ปิดเครื่องใส่ แม้แต่ญาตินามสกุลเดียวกันแท้ๆ ไม่มีที่นอน

น้องเลยบอกหน้าไปขอนอนร้านเสริมสวยที่รู้จักกัน นอนได้ประมาน 4 วัน เงินก็หมดค่ะ ไม่มีเงินค่ารถแท็กซี่ น้องก็เลยนอนมันป้ายรถเมล์หน้า โรงบาลจุฬา 

ช่งนั้นท้อแท้กับชีวิตจริงๆค่ะป้า แต่น้องก็ไม่เคยถอยนะคะ ค่ะน้องสู้จนวินาทีสุดท้ายค่ะ ไปทำงานเหลือ เงิน 4 บาทค่ะ หิวข้าวก็เลยหน้าด้านไปขอให้พี่ที่ร้านเลี้ยงข้าว พี่เขาสงสาร เลยเลี้ยงข้าว และเขาแนะนำให้ไปพัทยา เพื่อไปทำงานบาร์ 

และแล้วระหว่างที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่นั้น!!! ก็มีผู้ชายฝรั่งแก่ๆ แต่หล่อ คนนึงมาซื้อเบียร์พอดี เพื่อนเลยแซวว่าเนื้อคู่มาเว๊ยเฮ๊ยเมริง น้องก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะ เพราะในหัวคิดแต่เรื่องหาเงินอย่างเดียว

อีกอย่างน้องพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ไม่รู้อะไรดลใจให้เพื่อนของน้องเดินไปาหาฝรั่งคนนั้นแ ล้วบอกเขาว่าให้รอก่อนนะ แล้วชี้มาทางน้อง แล้วบอกว่า เห็นผุ้หญิงคนนั้นหรือเปล่า หล่อนโสดไม่มีผัวนะหลังเลิกงาน หล่อนจะไปเป็นเพื่อนกับคุณ

ฝรั่งก็ตอบกลับมาว่า ผมมาเมืองไทยครั้งแรกตั้งใจจะมาตลาดแต่ไม่รู้ว่าตลาดพัฒพงษ์ มันเปิดตอน 6โมงเย็น ผมก็เลยมาหาซื้อเบียร์ไปดื่มรอ ไม่ได้มาหาผู้หญิง!!!

แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะนั่งรอจนเขาเลิกงานก็ได้  

แล้วก็รอจริงค่ะป้า หลังเลิกงาน น้องก็ออกไปกับเขาจริงๆ ตอนนั้น มันหมดหนทางจริงๆ ไม่ได้คิดว่าจะไปขายตงขายตัวหรืออะไรนะคะ แค่คิดว่า ลองดู

ตลอดเวลาที่คุยกัน น้องขอบอกว่าน้องไม่รู้เรื่อง Yes อย่างเดียวค่ะ น้องอยู่กับเขาจนรุ่งเช้า คุณตาฝรั่งผู้ใจดีก็พากลับไปที่ทำงานของน้องแล้วเข้าไปบอกกับผู้จัดการน้องว่า จะให้ น้องลาออกจากงาน เพราะต่อไปนี้ฉันจะดูแลหล่อนเอง

คบกัน 3 เดือน เขาให้เงินน้องมาซื้อที่ แต่น้องไม่เคยทำอะไรเสียหายนะค่ะ เพราะน้องไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก และต่อมา อีก 7 เดือน เขาก็ซื้อรถ คบหากันเข้าปีที่2 เขาก็ขอน้องแต่งงานกันค่ะ ตามธรรมเนียมไทยทุกอย่างค่ะ  

ปัจจุบันที่อังกฤษน้องอยู่เมืองดาร์บี้ค่ะ เมืองไทยน้องอยู่ที่พัทยาค่ะ ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ดีๆค่ะ ขอบคุณมากๆ

จากวันนั้นถึงวันนี้ ค่ะป้า น้องก็ ได้ ร่วมใช้ชีวิต กับผู้ชายที่แสนดี ชีวิตฟ้าหลังฝนจริงๆค่ะป้า น้องเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนหนึงก็ว่าได้ค่ะ 

ที่เจอคนดี ผู้ชายคนนี้คือเทวดา คือพระเอกขี่ม้าขาวเหมือนในนิยายจริงๆค่ะ แต่น้องรู้ตัว และเตือนตัวเองเสมอว่า น้องมาจากไหน

ทุกวันนี้ชีวิตน้องมีความสุข และน้องก็พอใจกับมันค่ะ ถึงเขาจะไม่ได้รวย ให้ได้ไม่มากเหมือนฝรั่งคนอื่น แต่ผู้ชายตนนี้มีแต่ให้จริงๆค่ะ  

ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันน้องไม่เคยมองผู้ชายคนไหนเลย ไม่เคยคิดนอกใจ ไม่เคยคิดว่าเขาแก่ มีแต่คิดว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุด เขาเป็นคนดีจริงๆ เขาไม่เคยสัญญา แต่เขาทำให้เห็นเลย เขาไม่เคยให้ความหวัง แต่เขาให้ในสิ่งที่เราต้องการ ทุกอย่างที่น้องอยากได้ และเขามีกำลังมี่จะหาให้ และที่สำคัญเขาให้ชีวิตใหม่กับน้องค่ะ

ปัจจุบัน สามีน้อง 73 ปีนี้ค่ะ ส่วนน้อง 31 ปีนี้ค่ะ เราอยู่กันด้วยความเข้าใจมากกว่าค่ะ และต่างคนต่างดูแลกันมากกว่า

ขอบคุณนะคะป้าและทุกคนที่รับฟังชีวิตของน้อง

ขอบคุณเรื่องเล่าหลังไมค์

หยิบมาบอกเล่าโดย ป้าแก้ว ยูเค.