ทซาร์มิน่าและเบนน์ต่างก็คอยระวังซึ่งกันและกัน นางแมวป่าแอบมองมาจากหน้าต่างห้องนอนของนาง ในขณะที่เจ้าหมาจิ้งจอกเบนน์เฝ้าระวังจากที่ที่หมอบตัวสั่นด้วยความหนาวเย็นจากหยาดน้ำค้างอยู่กับกองทหาร มันเซ็งกับกลางคืนในป่าที่ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา ความแตกแยกระหว่างนางแมวป่ากับเจ้าหมาจิ้งจอกทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

เบนน์นั่งราบอยู่บนพื้นหญ้าเปียกๆกับเจ้าบร็อค

“เห็นหรือยังว่าราชินีของเจ้าทำกับพวกเราอย่างไร? พวกเราต้องมานั่งหนาวสั่นอยู่ที่นี่ทั้งคืน ส่วนนางนอนอุ่นสบายอยู่ในปราสาท”

บร็อคมองเบนน์อย่างทื่อๆ “นางก็ทำอย่างนั้นเป็นประจำอยู่แล้วนี่ เจ้าก็รู้นี่นาว่านางเป็นราชินี”

เบนน์ถ่มน้ำลายใส่แมลงเล็กๆตัวหนึ่ง “ถ้าข้าได้ปกครองโกตีร์ ทหารของข้าจะได้รับทุกอย่างเท่าเทียมกับข้า ลองถามพวกลูกน้องข้าดูสิ พวกเรามีอาหารกินกันอย่างอุดมสมบูรณ์ ข้าไม่เคยเอาตัวรอดปล่อยลูกน้องไปผจญอันตรายตามลำพัง”
“งั้นทำไมเจ้าผลักพวกสมุนของเจ้าให้ออกไปนอกประตูไปผจญกับลูกธนูและหอกล่ะ?” แรทแฟลงก์กระแนะกระแหน

เบนน์ตะปบมือเข้าที่จมูกของแรทแฟลงค์ “ใครถามความเห็นเจ้าน่ะ ไอ้ขี้มูกเยิ้ม? ข้าเองก็ไม่เห็นเจ้าอาสาออกไปต่อสู้กับไอ้พวกสัตว์ในป่าเหล่านั้นเลยนี่”

บร็อคลุกขึ้นยืนแล้วปัดหยดน้ำค้างที่เกาะอยู่บนเสื้อคลุม “พวกมันคงไม่มากันแล้วละเช้านี้น่ะ สงสัยจังว่าพวกมันรู้ได้อย่างไรว่าเราออกมาซุ่มคอยที”
เบนน์หลิ่วตาพลางกะเดาะปาก “นางแมวอาจจะบอกให้พวกมันรู้ก็ได้ นางจะได้ครองโกตีร์ตามลำพัง แถมยึดอาหารไปหมดด้วย ในปราสาทนั่นมีเสบียงอาหารเพียบพอที่นางจะกินได้ตลอดชีวิตเลย”

บร็อคเกาคางแกรกๆ “จริงเหรอ? เจ้าคิดว่านางจะทำอย่างนั้นหรือ?”
“อืมม์ ตามหลักฐานที่ข้าได้มาน่ะนะ” เบนน์หัวเราะอย่างไม่มีอารมณ์ขัน “จากที่ข้าได้ยินมาก่อนที่จะนำกำลังทหารและเสบียงของข้ามาร่วมกับนาง ค่ายทหารที่นี่ยุ่งเหยิงมากและไม่มีเสบียงอาหาร เขาพูดกันว่านางมีพฤติกรรมแปลกๆ เจ้าก็คงรู้นี่---นางสั่งให้เจ้าตรวจหางและหนวดของพวกทหารไม่ใช่หรือ คนปกติที่ไหนเขาจะทำแบบนั้น”

เมื่อถึงเวลาที่กำลังทหารเคลื่อนกลับเข้าไปในโกตีร์ เบนน์กับบร็อคก็ได้คุยกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว


ทซาร์มิน่าแอบมองพวกมันมาจากหน้าต่างบานสูง พร้อมๆกับคอยสำรวจตรวจตราบริเวณยอดไม้เผื่อเจ้านกอินทรีย์แก่จะแอบโผล่มา นางคิดแผนการใหม่ได้อีกแผนหนึ่งแล้ว

ในตอนสายวันนั้นขณะที่เบนน์วุ่นวายอยู่กับการควบคุมพวกทหารให้เปลี่ยนประตูหน้าต่างบานที่ไหม้ไฟ ทซาร์มิน่าก็เรียกเจ้าบร็อคให้ไปพบที่ห้องและเอาน้ำผลไม้กับนกพิราบป่าย่างมาเลี้ยงพร้อมๆกับปะเหลาะหาข่าวที่ต้องการ

เจ้ากัปตันวีเซอร์บอกความลับให้นางฟังจนหมดสิ้น

ทซาร์มิน่ากลับไปยืนประจำที่หน้าต่าง มองออกไปที่นกซึ่งกำลังกระพือปีกอยู่บนยอดคาคบของต้นไม้ต้นหนึ่ง เมื่อหันกลับมาหาเจ้าบร็อคอีกครั้งหนึ่งน้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความจริงใจ

“เจ้าเป็นกัปตันที่ดีและจงรักภักดีต่อข้า บร็อค ไม่ต้องกังวลอะไรเลยนะ ข้าจะให้รางวัลเจ้าแน่นอน เจ้าหมาจิ้งจอกตัวนี้เข้ามาอยู่ที่นี่โดยสถานการณ์พาไป เพราะตอนนั้นเราถูกสัตว์ในป่าพวกนั้นรบกวนมาก มันชอบยกเลิกคำสั่งของข้าและพูดเรื่องโกหกเกี่ยวกับข้าให้พวกทหารฟัง เจ้าคงไม่รู้สินะว่าถ้ามันไม่พาพวกทหารโกโรโสของมันเข้ามาอยู่ที่นี่โดยพละการ ข้ากำลังคิดจะเลื่อนตำแหน่งให้เจ้าเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดอยู่แล้ว”

“กระผมน่ะหรือขอรับ คุณหญิง?”

“ใช่ เจ้าน่ะแหละ แต่อย่าเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเป็นอันขาดนะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าเบนน์ ปล่อยให้มันช่วยซ่อมค่ายให้เราเรียบร้อยก่อน มันคิดจะเข้าครอบครองโกตีร์ เจ้าทำหน้าที่ของเจ้าให้เข้มแข็งต่อไป บร็อค ทำให้พวกทหารจงรักภักดีต่อข้า ส่วนเจ้าเบนน์ ปล่อยให้ข้าจัดการกับมันเอง ถ้ามันมาพูดกับเจ้าก็บอกมันด้วยว่าข้าต้องการพบมันในห้องของข้า”

“ขอรับ คุณหญิง ไว้ใจกระผมได้ขอรับ”
“ข้าไว้ใจเจ้ามาก บร็อค เจ้าเป็นเพื่อนที่ดีของข้า ไปได้แล้ว”

เจ้ากัปตันเดินถอยหลังออกไปจากห้อง พร้อมกับโค้งคำนับนางราชินีไปตลอดทางจนพ้นประตูห้อง

เมื่อตอนบ่ายมาถึงงานซ่อมแซมก็เสร็จเกือบหมดแล้ว เบนน์เดินลอยชายขึ้นไปที่ห้องชั้นบนแล้วยืนงอตัวพิงโต๊ะที่นางทซาร์มิน่านั่งอยู่

“เจ้าต้องการพบข้าเรื่องอะไร นางแมว?” มันถามอย่างอวดดี

ทซาร์มิน่าผลักจอกไวน์เอลเดอเบอร์รี่ข้ามโต๊ะมาให้เบนน์ แล้วรินอีกจอกหนึ่งสำหรับตัวเอง

“ดื่มให้เจ้า เบนน์ สำหรับการซ่อมประตูหน้าต่างให้เราอย่างดี ข้าคงไม่มีปัญญาทำได้ดีเท่าเจ้า”

หมาจิ้งจอกมองนางอย่างระวังตัวและไม่ยอมยกไวน์ขึ้นดื่ม จนกระทั่งนางแมวป่ายกจอกของนางขึ้นดื่ม

“ทำไมถึงมายกย่องชมเชยอะไรตอนนี้ล่ะ ทซาร์มิน่า? เจ้ามีแผนอะไรหรือ?”

นางพญาแมวสั่นหัวอย่างเสียใจ “ทำไมเราถึงหมดความไว้วางใจกันและกินแหนงแคลงใจกันแบบนี้ได้นะ เบนน์?” ว่าแล้วก็ชี้มืออย่างเจ้าบทบาทไปที่หน้าต่างที่เปิดโล่งอยู่ “ศัตรูของเราอยู่ข้างนอกโน่น เราควรต่อสู้กับสัตว์ในป่าพวกนั้น ไม่ควรจะมาต่อสู้กันเอง”

เจ้าหมาจิ้งจอกดื่มไวน์เข้าไปอึกใหญ่ “ข้าเห็นด้วยกับเจ้า ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นล่ะเจ้าถึงได้เปลี่ยนท่าทีขึ้นมาอีกแล้ว? เจ้าควรบอกให้ข้ารู้นะถ้าคิดว่าเราควรไว้ใจซึ่งกันและกัน”

ทซาร์มิน่ายกมืออ่อนล้าขึ้นลูบคิ้ว “ก่อนเจ้าจะมาที่นี่ข้าไม่เคยเอาชนะเจ้าสัตว์พวกนั้นได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้แต่ในการโจมตีของพวกมันเมื่อวานนี้ก็ตาม ถึงแม้ว่าเจ้าจะพยายามทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ แต่ข้าก็ยังไม่ไว้ใจเจ้าอยู่ดี” นางแมวป่าสารภาพ “ข้าปล่อยให้เจ้าออกไปรอเจ้าพวกสัตว์นั่นอยู่ในป่าทั้งคืน แต่เจ้าก็ไม่บ่นสักคำ แล้ววันนี้ข้ามองจากหน้าต่างออกไปก็ยังเห็นเจ้าช่วยพวกทหารของเจ้าซ่อมแซมโกร์ตี ทำให้ข้าได้คิดและเปลี่ยนอคติที่มีต่อเจ้า”

ทซาร์มิน่าเติมไวน์ลงในจอกของเบนน์ และคราวนี้เมื่อเริ่มพูดต่อเสียงของนางมีเสียงสะอื้นเจือปน

“ยกโทษให้ข้าเถิดนะ ข้าดูเจ้าผิดไป เจ้าเป็นเพื่อนแท้ของข้านะ เบนน์”
เจ้าหมาจิ้งจอกดื่มไวน์จนหมดแล้วถือโอกาสเติมไวน์ให้ตัวเอง
“เจ้าชอบฝีมือการซ่อมแซมประตูหน้าต่างที่ถูกไฟไหม้ของข้าหรือ?”
ทซาร์มิน่าเลื่อนเหยือกไวน์มาใกล้เจ้าเบนน์เพื่อที่มันจะได้ไม่ต้องเอื้อมไปไกล
“ชอบสิ มันออกมาดีกว่าพวกทหารโง่ๆของข้าทำได้ตั้งสิบเท่า” นางรับรองแข็งขัน

เบนน์พยักหน้าหงึกๆเป็นเชิงเห็นด้วย “ลูกสมุนข้าทำอะไรดีๆได้หลายอย่าง ตอนนี้มันก็ยังง่วนอยู่กับการซ่อมบริเวณทางเข้าห้องเสบียงและห้องล้างจานอยู่เลย”

“ดีแล้ว” ทซาร์มิน่าพูดขณะหันหลังให้เบนน์เพื่อค้นหาอะไรบางอย่างในหีบไม้ “แต่ข้ากังวลเรื่องประตูใหญ่ที่อยู่ระหว่างลานฝึกกับชายป่ามากกว่า”

เจ้าหมาจิ้งจอกดื่มไวน์หมดเกลี้ยงแล้วกระแทกจอกลงบนโต๊ะอย่างมุ่งมั่น “ถ้ายังงั้นลองออกไปดูกันหน่อย แต่ความจริงข้าคิดว่าคงไม่ต้องซ่อมแซมอะไรมากนักหรอก ข้าว่าประตูบานนั้นเก่าแก่แข็งแรงดีมากอยู่แล้ว”

ทซาร์มิน่าหยิบเสื้อคลุมตัวหนึ่งออกมาจากหีบ มันเป็นเสื้อคลุมตัวยาวระพื้นทำจากผ้ากำมะหยี่สีแดงสดขลิบด้วยขนนกพิราบป่า มันเพิ่งได้รับการทำความสะอาดและแปรงขนจนสวยงามเหมือนเดิม

“ข้าอยากให้เจ้ารับเสื้อคลุมตัวนี้ไปไว้ใช้” นางพูดอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส “เจ้าควรสวมมันเพื่อเป็นสัญญาณพันธมิตรระหว่างกัน เจ้าคงเห็นแล้วนะว่าเสื้อคลุมตัวนี้ไม่ใช่เสื้อคลุมธรรมดาๆของกัปตัน แต่เป็นเสื้อคลุมที่ทำขึ้นมาสำหรับขุนนางโดยเฉพาะ”
เบนน์รับเสื้อคลุมไปแล้วหมุนดูรอบๆ มันชอบทั้งสีและน้ำหนักของกำมะหยี่ที่พอเหมาะพอดีกับรสนิยม เบนน์สวมเสื้อและจัดบริเวณไหล่ให้แนบตัว ทซาร์มิน่าช่วยกลัดเข็มกลัดตรงคอให้

“โอ้โฮ! เจ้าดูหล่อขึ้นจริงๆ ท่าทางน่าจะเป็นผู้ปกครองโกตีร์มากกว่าข้าเสียอีก”

เบนน์ลูบคล้ำผ้ากำมะหยี่ที่มีขนนกปักอยู่ตรงขอบ “ขอบใจมากนะ ราชินีทซาร์มิน่า เสื้อคลุมตัวนี้พิเศษจริงๆ โฮะโฮะ รอให้พวกสมุนของข้าเห็นข้าในชุดนี้ก่อนเถอะ ไปเถอะ ออกไปดูประตูกันดีกว่า”

พวกทหารของเบนน์ชำเลืองมองอย่างชมเชยและบ้างก็อิจฉาเมื่อเบนน์เดินตัดลานฝึกออกไป

“เฮ้ ดูผู้เฒ่าเบนน์ของเราสิ เสื้อคลุมของเขาสวยจริงๆ!”
“เขาสวมเสื้อคลุมแล้วดูโก้ขึ้นเยอะ พนันกันก็ได้ว่าเขาได้เลื่อนตำแหน่ง”
“ฮ่าฮ่า เขาดูเหมือนเป็นหัวหน้าโกตีร์นี่มากกว่านางแมวนั่นเสียอีก”

บร็อคและแรทแฟลงค์ชโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างในค่ายทหาร เจ้กัปตันวีเซอร์อดไม่ได้ที่จะพูดอะไรบางอย่าง

“เจ้าคิดว่าเจ้าหมาจิ้งจอกนั่นใส่เสื้อคลุมของแอชเลคเพื่ออะไรน่ะ?”