ชี

เวลาเหมือนหยุดเดินไปชั่วขณะ มาร์ตินคิดว่าเขากำลังอยู่ใต้แม่น้ำในมอสฟลาวเวอร์และถูกนากตัวหนึ่งลากตัวไป มีแต่ความมืดมิดและเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง อะไรต่างๆมากมายวิ่งวนอยู่ในหัว ความทรงจำเก่าๆที่ผ่านมานานแล้วหลั่งไหลกลับเข้ามา พ่อกำลังจะจากบ้านไปเพื่อไปต่อสู้กับพวกหนูทะเล….นางทซาร์มิน่ากำลังแยกเขี้ยวขู่…หน้าที่มีแววปราณีของเบลล่าแห่งบร็อคฮอลล์…เสียงดินนี่หัวเราะคิกคักขณะเล่นปล้ำกันกับกอนฟฟ์…เหตุการณ์ต่างๆเหล่านี้หมุนเวียนเข้ามาตามกระแสน้ำวนในห้วงเหวมหันตภัยแห่งนี้ หลังจากนั้นก็มีแต่ความเงียบ มาร์ตินรู้สึกว่าหลังที่เปียกโชกของเขาสัมผัสกับพื้นหญ้า

“ยังไม่ตาย เอายามาเร็ว” เสียงแปร่งๆเสียงหนึ่งพูดอยู่ที่ไหนสักแห่งใกล้ๆตัว
นักรบหนูรู้สึกว่ามีของเหลวรสชาติน่าสะอิดสะเอียนถูกป้อนเข้ามาในปาก เขาลืมตาขึ้นและพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเชิงหินกว้าง ที่ปกลุมไปด้วยตะไคร้น้ำอ่อนนุ่มเหมือนกำมะหยี่ แสงอ่อนๆสาดส่องไปจับระยิบระยับบนน้ำที่อยู่บนผิวหน้าหิน หนูตัวหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าและอีกตัวหนึ่งหมอบอยู่ใกล้ๆ

มาร์ตินมองซ้ำอีกครั้งหนึ่งและชักไม่แน่ใจว่าทั้งสองเป็นหนูจริงๆหรือเปล่า เพราะทั้งคู่มีขนเพียงเล็กน้อย ผิวหนังที่มีสีดำเป็นมันปลาบราวกับหนัง และที่แปลกที่สุดคือมีปีกด้วย! ตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดใช้อุ้งมือที่มีสีดำสนิทผลักถ้วยยามาตรงหน้าเขา มาร์ตินได้กลิ่นยาบูดๆจึงผลักมันออกไปห่างตัว

“พอแล้ว ข้าสบายดีแล้ว ตอนนี้ข้าอยู่ที่ไหน่นี่ย? พวกท่านเป็นใคร?”
“นอนนิ่งๆ นอนนิ่งๆ พวกเราเป็นพวกเผ่าพื้นเมืองในการปกครองของลอร์ด เคเวียร์แห่งแบต เมาท์พิท ท่านจะไม่มีอันตรายใดๆ ไม่มีอันตรายใดๆทั้งสิ้น” สัตว์ประหลาดตัวนั้นให้คำรับรอง

นักรบหนูพยุงกายขึ้นนั่ง รู้สึกเนื้อตัวเปียกชื้นไปหมด แต่ก็ไม่มีอาการเจ็บปวดที่ตรงไหน “ข้าชื่อนักรบมาร์ติน ข้ามีเพื่อนมาด้วยอีกสามคน—สัตว์รู หนู แล้วก้อตัวตุ่น พวกเขาไปอยู่ที่ไหนกันหมด? มีใครช่วยพวกเขาขึ้นมาจากน้ำไหม?"

ค้างคาวอีกตัวขยับกาย “ข้าคือร็อคแฮงเกอร์ โน่นคือวิงโฟลด์ พวกเราพบแต่เพื่อนขี้โมโหและเพื่อนตุ่นนักขุดอุโมงค์ผู้เก่งกาจของท่านเท่านั้น ไม่มีใครอีก”

มาร์ตินลุกขึ้นยืนพิงหิน หัวของเขาปวดตุ๊บๆและเพิ่งรู้สึกว่ามีรอยปูดบวมระหว่างหูสองข้าง “หนูอีกตัวชื่อกอนฟฟ์ ท่านจะหาเขาได้ไม่ยาก แก้มเขาป่องๆ เป็นขโมยที่ชอบร้องเพลง เขาเป็นเพื่อนรักของข้า เราต้องช่วยกันหาเขาให้เจอ” มาร์ตินอธิบายอย่างกังวล

ร็อคแฮงเกอร์ใช้ปีกสัมผัสรูปร่างหน้าตาของมาร์ตินทำให้เขาขนลุก แต่แล้วก็กลับยืนนิ่ง รู้ทันทีว่าร็อคแฮงเกอร์ตาบอด

ค้างคาวตัวนั้นหัวเราะด้วยเสียงแห้งๆ “ไม่มีสัตว์ตัวไหนถือว่าตาบอดถ้าสามารถเห็นได้ด้วยการสัมผัส ถ้าข้าตั้งใจจริงๆข้าก็สามารถมองเห็นท่านได้ด้วยตา แต่พวกค้างคาวแห่งเมาท์พิทเลิกใช้ตามองมานานแล้ว เราสามารถสัมผัสได้ในความมืด”

ค้างคาวนำหน้าพามาร์ตินออกไปจากชั้นหิน ที่มีเสียงน้ำตกดังคุกคามสม่ำเสมอ เดินผ่านถ้ำต่างๆที่อยู่ติดกันเป็นกระจุกและเชื่อมต่อกันโดยทางเดินมากมาย เมื่อเข้าไปในถ้ำๆหนึ่งมาร์ตินพบล็อค-อา-ล็อคและดินนี่

“เยอรรรร์ มาร์เตน เช็ดตัวเสียให้แห้ง” พูดแล้วตัวตุ่นก็โยนหญ้าแห้งนุ่มๆมาให้
นักรบหนุ่มเช็ดตัวอย่างแรงจนรู้สึกว่าร่างกายของเขาอบอุ่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

“ได้ข่าวกอนฟฟ์บ้างไหม?” มาร์ตินถามเพื่อนทั้งสอง

ล็อค-อา-ล็อค ทำตาปริบๆ เห็นได้จากแสงสว่างอ่อนๆที่กระจายอยู่ทั่วทั้งถ้ำ “ไม่ได้ข่าวอะไรเลย” เขาตอบเศร้าๆ “แล้วเราก็เสียเรือวอเตอร์วิงไปด้วย ข้าทุ่มเททุกอย่างลงไปในเรือลำนี้จนหมด”
ดินนี่ย่นจมูก “โฮ เฮอร์ เรือพังก็สร้างใหม่ได้น่า แต่กอนฟฟ์หาไม่ได้อีกแล้ว”

ค้างคาวตัวหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหาร “ข้าชื่อดาร์คเฟอร์ กินอาหารกันเสียก่อน กินเสียก่อน พวกเรากำลังเที่ยวค้นหาเพื่อนของท่านอยู่ เพื่อนของท่านน่ะ”

สหายทั้งสามสลัดความกังวลทิ้งไปชั่วคราวแล้วกินอาหารที่ค้างคาวนำมาให้ มีซุปเห็ดร้อนๆและเครื่องดื่มรสชาติเค็มๆทำจากวัชพืช พวกเขาไม่รู้จักอาหารจานอื่นนอกจากนี้ แต่ทุกจานก็มีรสชาติอร่อย

มาร์ตินกินอาหารอย่างไม่รู้รสชาติ เขารู้สึกหนักในหัวอก นึกไม่ออกเลยว่าจะมีชีวิตที่ไม่มีเพื่อนหัวขโมยอยู่เคียงข้างต่อไปได้อย่างไร

หลังอาหารสามสหายนอนพักเอาแรงหลังการผจญภัยอันดุเดือดที่ผ่านมา เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งมาร์ตินพบว่าสหายทั้งสองยังคงหลับอยู่ มีค้างคางมหึมาตัวหนึ่งยืนค้ำร่างของพวกเขาทั้งสามอยู่ ค้างคาวแปลกหน้าใช้เล็บที่อยู่ตรงปีกแตะมาร์ตินเบาๆ

“เจ้าคือนักรบมาร์ติน ส่วนข้าคือลอร์ดเคเวียร์ หัวหน้าใหญ่สูงสุดของถ้ำมืดแห่งนี้ ขอต้อนรับ ขอต้อนรับ”
มาร์ตินรีบลุกขึ้นยืนและคำนับ “ลอร์ดเคเวียร์ ขอบคุณท่านมากที่ช่วยพวกเราจนปลอดภัย ตอนนี้ท่านได้ข่าวกอนฟฟ์เพื่อนของพวกเราหรือยัง?”
“ยังไม่มีข่าวอะไรเลย แต่บางครั้งการไม่มีข่าวถือว่าเป็นข่าวดีนะ” ลอร์ดเคเวียร์ให้กำลังใจ “หน่วยลาดตระเวนของข้ากำลังตามหาอยู่ ตามหาอยู่”
มาร์ตินเดินพล่านไปมาอย่างร้อนใจ “ลอร์เคเวียร์ ข้าไม่สามารถจะนั่งอยู่เฉยๆอย่างนี้ได้ ตราบที่เพื่อนของข้ายังตกอยู่ในอันตราย”
ค้างคาวผู้ทรงศักดิ์หุบปีกของเขา “ข้ารู้ ข้ารู้ ถ้าเจ้าไม่เดือดร้อนใจเจ้าก็ไม่ใช่เพื่อนแท้ของเขา มากับข้าสิ ไปตามหาเขาด้วยกัน ปล่อยเพื่อนเจ้าให้นอนต่อไปเถอะจะได้แข็งแรงขึ้น แข็งแรงขึ้น”



มาสค์เดินลงไปที่คุกใต้ดินด้วยท่าทางเป็นงานเป็นการ เสื้อคลุมตำแหน่งกัปตันของเขาปลิวไสวอย่างสง่างาม

“เฮ้ นั่นเจ้าคิดว่ากำลังจะไปไหนน่ะ?” ทหารยามวีเซอร์ที่อยู่ตรงระเบียงทางเดินตะโกนถามอย่างหยาบคาย

เจ้านากที่ปลอมตัวมาเดินเข้าไปหาทหารโชคร้ายนายนั้นแล้วกระทืบเท้าลงบนพื้นอย่างหนักแน่นแบบทหาร “ยืนระวังตรงเวลาพูดกับกัปตัน ไอ้โง่จอมขี้เกียจสมองขี้เลื่อย”
ทหารยามผู้นั้นกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ขณะรีบลุกขึ้นยืนตัวตรง “ขอโทษขอรับ กัปตัน กระผมไม่ทันสังเกต…”

มาสค์ยืนเอามือเท้าสะเอวแล้วพูดอย่างเหยียดหยามว่า “หุบคางเข้าไป ยืดอก ตาจ้องไปข้างหน้า ยื่นหอกออกไปให้ตรง ยกโล่ห์ขึ้น ข้าบอกให้ยกขึ้นไง เมื่อกี้เจ้าพูดว่าไม่ทันสังเกต ทำให้ข้ารู้สึกว่ามีอะไรที่ไม่ทันสังเกตเกิดขึ้นมากมายแถวนี้ เจ้าก็คงไม่ทันสังเกตเหมือนกันใช่ไหม ตอนที่เชลยสองตัวหลบหนีไปได้น่ะ ข้าขอบอกเจ้าว่าต่อไปนี้จะมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นหลายอย่างที่นี่ จนกระทั่งเวลาได้ยินชื่อกัปตันแพชโค๊ต เจ้าจะต้องกระโดดอย่างกระตือรือร้นทันที มิฉะนั้นเจ้าจะได้รู้รสชาติของการถูกส่งไปทำงานหนัก โดยได้กินอาหารเพียงครึ่งเดียวของที่เคยกิน ข้าพูดชัดพอไหม?”

ทหารยามกระแทกด้ามหอกลงบนพื้นดังสนั่น “ชัดเจนแจ่มแจ้งขอรับ!”
“ดีมาก ทีนี้พาข้าไปที่ห้องขังของเจ้าแมวป่า แล้วก็ไปยืนยามของเจ้าต่ไป” มาคส์ออกคำสั่งด้วยเสียงห้วนๆ
“ตามกระผมมาเลย ขอรับ!”

จินจิเวียร์ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินลงมาตามทางเดิน เขารีบจับเฟอร์ดี้และคอกส์ใส่ลงไปในถุงผ้าใบที่แขวนอยู่อย่างรวดเร็ว แล้วนั่งลงบนพื้นทำท่าทางหมดอาลัยตายอยาก

แมวป่าหนุ่มมองลอดซี่ลูกกรงออกไปที่หมาจิ้งจอกหน้าตาเจ้าเล่ห์ ที่อยู่อีกค้านหนึ่งของลูกกรงประตูอย่างไม่ยินดียินร้าย

เมื่อทหารยามผละจากไปแล้ว มาสค์ชูอุ้งมือขึ้นเพื่อขอพูดก่อน “ข้าคือมาสค์ สภาคอริมส่งข้ามาช่วยปลดปล่อยท่าน ลูกเม่นสองตัวอยู่กับท่านหรือเปล่า?”
“อยู่”
“ดีมาก ถ้างั้นคืนนี้เตรียมตัวไว้เลย”
“ท่านหมายความว่าเราจะได้ออกไปคืนนี้เลยหรือ?” จินจิเวียร์ถามเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง
“แน่นอน ถ้าข้าจัดการได้เรีนบร้อย บอกชิบบ์ว่าพวกสัตว์ในป่าจะต้องมาคอยอยู่ในละเมาะทางด้านตะวันออก ตอนนี้ข้าต้องไปก่อนแล้ว เตรียมตัวให้พร้อม!” พูดจบมาสค์ก็ผละจากหน้าห้องขัง เดินลงไปตามทางเดินด้วยท่าทางของกัปตันตัวฉกาจทุกกระเบียดนิ้ว

เฟอร์ดี้กับค็อกส์เต้นระบำและบิดตัวไปมา “ไชโย คืนนี้เราจะได้กลับบ้านแล้ว!”
“ใครกันน่ะ คุณจินจิเวียร์? หมาจิ้งจอกใช่ไหมฮะ”
“เจ้าบอกข้าสิ ค็อกส์ ว่าสภาคอริมหาสัตว์ท่าทางชั่วร้ายแบบนี้มาได้อย่างไรกันนี่”

“มองผมสิฮะ คุณจินจิเวียร์ ผมดูชั่วร้ายไหม?” เฟอร์ดี้ถามพร้อมกับยื่นจมูกออกมานอกถุงผ้าใบ “ผมก็ทำท่าให้ดูชั่วร้ายได้เหมือนกันนะฮะ ถ้าผมเพียงหลับตาข้างหนึ่งแล้วดึงจมูกไปทางซ้ายแบบนี้ไง”

“โอ๊ย เจ้าทำให้ข้ากลัวเกือบตายเลยนะ เฟอร์ดี้ เลิกทำแบบนั้นเสียที ไม่งั้นจมูกเจ้าอาจจะเป็นอย่างนั้นไปตลอดข้าไม่รู้ด้วยนะ”
“ให้พวกเราลงไปเล่นข้างล่างได้หรือยังฮะ คุณจินจิเวียร์?” ค็อกส์อ้อนวอน
“อย่าเพิ่งเลย พยายามนอนเสียให้หลับในนั้นแหละ แล้วข้าจะปลุกพวกเจ้าตอนที่มาสค์กลับมาอีกครั้งในคืนนี้ เจ้าต้องทำตัวให้สดชื่นแข็งแรง ถ้าต้องการจะกลับไปหาครอบครัวและเพื่อนๆของเจ้าในมอสฟลาวเวอร์”