ไกลไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของค่ายวิลโลว์ พวกตุ่นกำลังเตรียมพร้อมอยู่ไม่ไกลจากฝั่งแม่น้ำ การขุดอุโมงค์ขนาดใหญ่กำลังจะเริ่มขึ้น

ชิบบ์เฝ้าสังเกตการณ์อยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีใบห้าแฉก ตอนนี้เจ้านกสปายกำลังอยู่ระหว่างการพักผ่อน มันเก็บตุนลูกกวาดเกาลัดจำนวนมากที่ได้รับเป็นค่าบริการไว้ในรัง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังอยากได้เพิ่มอีกสักหน่อยโดยอาสามายืนยามอยู่ตรงนี้

โฟร์โมลและผู้เฒ่าดินนี่เดินนับก้าวแล้วก็กะระยะ ทีมตุ่นนักขุดเดินไปเดินมาอยู่แถวนั้น

“พื้นต้องแน่น เก็บรากไม้เอาไว้ค้ำดินให้แน่นขึ้น”
“โฮ เออร์ ต้องเกรดพื้นอุโมงค์ข้างล่างให้ดีด้วย น้ำจะได้ไหลผ่านได้สะดวก”
“แล้วต้องมีใครมาช่วยขนหินด้วย บิลลัมเก่งเรื่องนี้”
“ใช่แล้ว แต่ต้องระวังอย่าให้เขาเอาหินเข้ามาในอุโมงค์ ไม่อยากให้น้ำท่วมตรงที่ไม่ได้กำหนดไว้”

ทีมของเลดี้แอมเบอร์ซึ่งอยู่บนต้นไม้กำลังหย่อนไม้กระดานลงมาเพื่อทำประตูระบายน้ำ

“ระวังข้างล่างด้วย!”
“ยกปลายไม้ขึ้นหน่อย บาร์คแลด”
“ออกไปให้พ้นทางหน่อย เจ้าหนุ่ม”
“เอาละ ปล่อยไม้ลงไปเลย!”

ส่วนบนพื้นดิน พวกหนูจากลอมเฮดจ์กำลังลอกเปลือกไม้ออก ทำความสะอาดท่อนซุงและเตรียมประกอบเข้าด้วยกัน เจอร์เมนถลกแขนเสื้อขึ้นสูงและตรงเข้าช่วยอย่างทะมัดทะแมง

“โคลัมไบน์! มานี่แน่ะ มานั่งตรงปลายซุงท่อนนี้หน่อยและทำให้มันอยู่นิ่งๆ “ นางเรียก “ข้าจะทำเครื่องหมายรอยต่อไว้บนซุงนี่”
“ขอโทษขอรับ แม่อธิการ จะให้เอากิ่งสนพวกนี้ไปไว้ที่ไหนขอรับ?” หนูหนุ่มท่าทางแข็งแรงตัวหนึ่งร้องถาม
“เอาไปวางไว้ตรงโน้น คุณสติคเกิลใช้ให้พวกลูกๆลอกเปลือกและเอากิ่งก้านใหม่ๆออกให้หมดด้วยนะ”
“เฮ้ เฟอร์ดี้ ข้าคิดว่าข้าอยากเป็นช่างไม้มากกว่านักรบแล้วละ แล้วเจ้าล่ะ?” ค็อกส์เปลี่ยนใจอีกแล้ว
“ข้าเหรอ ข้าจะเป็นนักรบช่างไม้ไง ค็อกส์ เฮ้ โพซี่ เลิกเขียนลวดลายเสียทีแล้วก็ลอกเปลือกไม้ไป”
“อุ๊ย ดูนั่น คุณเบลล่าลากหินก้อนใหญ่ๆมาด้วยละ โอ้โฮ แข็งแรงจังเลยเนอะ!” โพซี่ร้องอุทานอย่างตื่นเต้น
“เอาหินวางตรงนี้ได้ไหม สไปค์? ว๊าว ข้าต้องกลับไปเอาหินมาเพิ่มแล้วละ ข้าเห็นกู๊ดดี้กำลังเดินผ่านป่ามา คงเอาลูกมะเดื่อบดกับลูกเอลเดอเบอร์รี่ชุปแป้งทอด มาเป็นอาหารกลางวันสำหรับพวกเราแน่เลย”
“ไชโย ของโปรดของข้าเลย!” เฟอร์ดี้ป่าวประกาศอย่างดีอกดีใจ
“อย่าลืมล้างมือในแม่น้ำก่อนกินอาหารล่ะ” เบลล่าเตือนพวกเด็กๆ
“แต่พวกโตๆที่มาทำงานนี่ก็มือเปื้อนกันทั้งนั้นละฮะ คุณเบลล่า” ค๊อกส์ประท้วง “ซึ่งแสดงว่าพวกเราทำงานกันอย่างหนัก
“ งั้นหรือ แล้วพวกเด็กๆล่ะ? พวกเด็กๆมือเปื้อนเพราะเล่นซนล่ะสิ เจ้าต้องใช้ทรายถูมือให้สอาดหมดจดนะ ค็อกส์”

หลังอาหารกลางวันพวกสัตว์นั่งพักคอยจนกระทั่งผู้เฒ่าดินนี่มาถึงจุดที่กำหนดให้ขุดอุโมงค์ บิลลัม ซอยฟลายเออร์ และเอิชคลอว์—สามแชมเปี้ยนตุ่นนักขุดอยู่ตรงบริเวณนั้นแล้ว พวกเขายืนหลบไปทางหนึ่งอย่างแสดงความเคารพเมื่อโฟร์โมลพาผู้เฒ่าดินนี่เดินตรงไปข้างหน้า บิลลัมนำเหล้าหมักเดือนตุลาคมมามอบให้ผู้เฒ่าหนึ่งจอก ซึ่งเขารับไปดื่มทีเดียวเกือบหมดจอกแล้วเทส่วนที่เหลือลงบนพื้นดินตรงจุดเริ่มต้นที่จะขุด เสร็จแล้วก็กล่าวออกมาเป็นคำโคลงคล้องจองว่า

ตุ่นนักสร้างอุโมงค์ทั้งลึกและไกล
ตุ่นนักขุดรู...นั่นแหละที่พวกเราเป็น

โฟร์โมลผงกหัวอย่างเห็นชอบด้วย ผู้เฒ่าดินนี่เป็นนักแต่งโคลงกลอนมือฉมัง เขายกมือหงิกๆงอๆชี้ไปที่ตุ่นนักขุดทั้งสาม ผู้ซึ่งเริ่มลงมือขุดดินท่ามกลางเสียงร้องเชียร์กระหึ่ม ทีมอื่นๆจะขุดตามหลังให้กว้างและแต่งให้เรียบหลังจากตื่นนอนหลังอาหารกลางวัน

การขุดอุโมงค์แห่งมอสฟลาวเวอร์เริ่มต้นขึ้นแล้ว!!!

นกพิราบป่าตัวหนึ่งซึ่งซ่อนตัวอยู่หลังใบไม้ทึบบนต้นเอล์มสูงใหญ่ รู้เห็นเหตุการณ์แปลกประหลาดที่เกิดขึ้นในป่าทางด้านใต้ของปราสาทโกตีร์ เมื่อนางทซาร์มิน่าซึ่งมีอาวุธคือคันธนูและลูกศรครบมือกำลังพูดคุยอยู่กับใบไม้ที่อยู่รอบๆ

“ข้ารู้นะพี่ชาย ว่าเจ้าอยู่ที่นั่น ไม่มีประโยชน์ที่จะหลบซ่อนหรอก ข้า ราชินีแห่งตาพันดวงจะหาเจ้าจนเจอ”

นกพิราบป่าทำตัวให้เงียบสนิท ไม่จำเป็นที่จะทำให้ตัวเองกลายเป็นเป้านิ่งให้นางแมวป่าผู้มีทั้งคันธนูและลูกศร แม้ดูเหมือนว่านางกำลังตามไล่ล่าใครบางคนอยู่ก็ตาม

“ออกมาซะดีดี จินจิเวียร์ แสดงตัวหน่อย นี่เป็นเรื่องระหว่างเจ้ากับข้าเท่านั้น”
มีแต่ความเงียบเป็นคำตอบ ทซาร์มิน่ายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “คิดว่าตัวเองฉลาดแล้วใช่ไหม? ฮ่าฮ่า ฉลาดไม่ได้ครึ่งของน้องสาวของเจ้าหรอก ข้ารู้เท่าทันเกมของเจ้าหรอกน่า ยังไงข้าก็ต้องหาเจ้าให้เจอ!”

นางพญาแมวป่าเดินต่อไปเรื่อยๆในป่าที่เงียบสงัด บางครั้งก็เข้าไปแอบหลังต้นไม้ และบ่อยครั้งที่นางย้อนกลับทางเดิมอย่างตื่นตัวตลอดเวลา

บร็อคและแรทแฟรงค์นั่งอยู่ด้วยกันในห้องเสบียง ต่างก็คิดว่าในฐานะกัปตันพวกมันมีอภิสิทธิ์ที่จะลองชิมอาหารที่มีเหลืออยู่ในห้อง ทั้งสองกินขนมปังและดื่มน้ำผลไม้ที่เหลืออยู่เพียงครึ่งกระติกอย่างตะกละตะกราม

เสียงเคาะประตูทำให้ทั้งสองรีบกลืนอาหารลงคอและเช็ดปากอย่างรุกรี้รุกรน บร็อคใช้เท้าเตะกระสอบและตรวจสอบถังไม้ พร้อมกับร้องตะโกนถามไปว่า “นั่นใครน่ะ?”
“ตัวสโต๊ทที่ชื่อสควินท์ขอรับ กัปตัน” เสียงแหลมๆแบนๆตอบกลับมา
เจ้ากัปตันทั้งสองโล่งอก
“เข้ามาเลย สควินท์ เจ้าต้องการอะไร?” บร็อคถาม
สควินท์เข้ามาในห้องแล้วหยุดยืนทำความเคารพนายทหารทั้งสองก่อนตอบ
“ข้าตามคุณหญิงไปเหมือนที่ท่านสั่งให้ทำ กัปตันบร็อค”
“แล้วนางไปที่ไหนล่ะ?”
“เข้าไปในป่ามอสฟลาวเวอร์ทางด้านใต้ ขอรับ นางเอาคันธนูกับลูกศรติดตัวไปด้วย ข้าตามไปห่างๆและคอยเฝ้าดู ตลกมากขอรับ นางหลบๆซ่อนๆตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้าง บางทีก็เข้าไปแอบหลังต้นไม้”
“นางทำอย่างนั้นทำไม?”
“พี่ชายของนาง---ท่านก็รู้นี่ขอรับ จินจิเวียร์น่ะ นางร้องเรียกชื่อเขาอยู่ตลอดเวลา ทำอย่างนั้นแหละนานเนเลย ข้าเลยคิดว่าควรกลับมารายงานให้ท่านรู้”

แรทแฟรงค์ปัดเศษขนมปังออกมือ “เจ้าทำได้ดีมาก สควินท์” มันเริ่มชม
บร็อคดุทันที “เจ้าหุบปากซะดีกว่า ที่นี่ข้าเป็นผู้ออกคำสั่งแต่เพียงผู้เดียว” แล้วบร็อคก็หันมาเล่นงานเจ้าทหารสโต๊ทผู้โชคร้าย “เจ้าคิดว่าเจ้าควรจะกลับมารายงานข้างั้นหรือ? ใครอนุญาตให้เจ้าคิดตั้งแต่เมื่อไหร่? เจ้ารู้หรือเปล่าว่าเจ้าทิ้งให้ราชินีของเจ้าอยู่เพียงลำพังในป่า และอาจตกเป็นเหยื่อการโจมตีของพวกสัตว์ในป่าพวกนั้นได้?”

“แต่กัปตันขอรับ ก็ท่านสั่งให้กระผม----“
“หุบปาก! เจ้าจะพูดได้ก็ต่อเมื่อข้าถามเท่านั้น เดินย่ำเท้าสองจังหวะกลับเข้าไปในป่า แล้วก็อย่ากลับมาก่อนราชินีเป็นอันขาด นี่คือคำสั่ง!”

สควินท์ยืนทำท่างงงวยจนกระทั่งแรทแฟรงค์เข้ามาร่วมตำหนิด้วย

“เจ้าได้ยินที่กัปตันบร็อคสั่งแล้วนี่ เดินย่ำเท้าสองจังหวะเดี๋ยวนี้ หนึ่ง-สอง หนึ่ง-สอง เอ้า หนึ่ง-สอง ทำให้กระฉับกระเฉงหน่อย สควินท์!”

เจ้าตัวสโต๊ททหารยามเดินถอยหลังย่ำเท้าสองจังหวะออกไปจากห้องเสบียง กัปตันทั้งสองล้มตัวลงไปบนกระสอบแล้วหัวเราะกันยกใหญ่

“โฮ่ะโฮ่ะโฮ่ะ เจ้าบ้านั่นสมองทึบจริงๆ เฮ้ เกมสนุกๆแบบนี่ไม่เลวนะ บร็อค”
“ใช่แล้ว” บร็อคเห็นด้วย “ช่วยจัดการให้พวกทหารอยู่ในบริเวณค่ายตอนที่ข้าสำรวจห้องเสบียง ตกลงไหม?”
“ได้เลย กัปตันบร็อค ข้าจะขึ้นไปบนค่าย สั่งตรวจอาวุธ แล้วก็อาจจะส่งพวกทหารสักสองสามตัวที่หอกประจำตัวสกปรกไปขังไว้ที่ป้อมยาม เจ้าก็ตรวจที่นี่ไปเรื่อยๆแล้วกัน”
“ฮิฮิฮิ ตกลง กัปตันแรทแฟรงค์ อย่าลืมสั่งให้พวกมันกระโดดด้วยล่ะ”


เมื่อแรทแฟรงค์ออกไปจากห้องแล้ว บร็อคก็ล้วงมือลงไปควานก้นกระสอบได้แยมสตอเบอร์รี่มาครึ่งกระปุก มันเอากระปุกไปหนีบไว้ข้างจมูกแล้วใช้มือทุบก้นกระปุกให้น้ำหวานเหนียวๆไหลออกมา น้ำสตรอเบอร์รี่ส่วนหนึ่งไหลลงไปในปาก และบางส่วนติดอยู่ที่จมูกและหนวด แล้วเจ้าบร็อคก็หัวเราะคิกคักชอบใจ

“ฮิฮิ ฮึ่มม์ มัมม์ แยมนี่อร่อยเกินไปสำหรับพวกทหาร!”

สควินท์เดินดุ่มไปในป่าตามรอยไปเรื่อยๆอย่างไม่ระมัดระวังตัว แหวกพุ่มไม้ให้แยกออก หักกิ่งไม้และแขนงไม้ที่ยื่นเกะกะให้พ้นทาง

ทซาร์มิน่าไม่รู้ตัวว่าบร็อคสั่งให้ทหารคอยติดตาม นางย่องไปแอบอยู่หลังกอดอกไม้สีเหลืองกอใหญ่พร้อมกับขึ้นคันธนูเตรียมพร้อม ขณะฟังเสียงฝีเท้าโครมครามของผู้ที่ไล่ล่า

“ออกมาหาข้าหน่อย จินจิเวียร์” นางแมวป่าทำเสียงอ่อนเสียงหวาน “วิ่งออกมาเร็วๆ! น้องสาวของเจ้ากำลังคอยอยู่”

ทันทีที่สควินท์เดินหัวทิ่มหัวตำผ่านกอดอกไม้สีเหลือง ลูกธนูดอกหนึ่งก็แล่นมาเสียบเข้าที่ตัวมันอย่างไร้ความปราณี มันล้มลงนอนคว่ำหน้ากับพื้นโดยมีปลายธนูปักยื่นออกมาจากคอด้านหลัง ทซาร์มิน่ายืนคร่อมร่างของมันไว้ ดวงตาบ้าคลั่งของนางมองเห็นแต่สิ่งที่นางต้องการจะเห็น

“จบสิ้นกันทีนะพี่ชายของข้า เจ้าเล่นกลอะไรกับข้าไม่ได้อีกแล้ว!”



คณโฑน้ำเสียบอยู่ที่ปลายทั้งสองด้านของไม้เท้า อาหารอะไรที่พอจะเอาไปได้สี่สหายก็ขนไปด้วย ตอนนี้พวกเขามีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งแล้ว ไม่ต้องอดหยากหิวโหยกันอีกนาน แถมภูเขาก็อยู่อีกไม่ไกล

ทั้งสี่ออกเดินทางกันตั้งแต่เช้าตรู่และรู้สึกดีใจที่พ้นจากกระต๊อบและเจ้าของกระต๊อบเดิมไปเสียได้ การเดินทางง่ายและสะดวกขึ้น อากาศก็กำลังสบาย เมื่อเวลาบ่ายจัดมาถึง พวกเขาก็ลงนั่งพักในบ่อหินตื้นๆ

ล็อค-อา-ล็อคเคี้ยวขนมปังกรอบพลางจ้องมองปูที่เกาะติดอยู่ใต้หิน “ข้าไม่ชอบพวกปูเลย ไม่รู้ว่ามันจะเล่นงานเราให้ต้องเผ่นหนีเมื่อไหร่”
กอนฟฟ์กระดิกหางอยู่ในบ่อหินที่แสงแดดอบอุ่น “อ๋อ ข้าไม่รู้หรอก ข้านึกอยากให้มันสอนเต้นรำให้ข้า ถ้ามันอารมณ์ดีน่ะนะ”

ทั้งสี่หัวเราะกันอย่างครื้นเครงเมื่อนึกถึงเจ้าปูยักษ์ที่ได้ผจญกันมา

มาร์ตินเงยหน้าขึ้นมองไปที่ซาลามานดาสตรอน “ดูสิ เห็นแสงไฟจางๆเลย ไม่ว่าจะเป็นแสงอะไรก็ตามมันก็คงอยู่อย่างนั้นตลอดเวลา ดิน เจ้าคิดว่ามันอาจจะเป็นกิ้งก่าไฟได้ไหม?”
“เฮอร์ ข้าไม่รู้จักสัตว์ที่เจ้าว่าหรอก เบรอร์ อาจเป็นมังกรก็ได้ ปู่ข้าเคยพูดถึงมันบ้างเหมือนกัน แต่ข้าจำไม่ได้”
“ข้าก็ไม่รู้จักเหมือนกัน” ล็อค-อา-ล็อคพูดพร้อมกับพยักเพยิดไปทางภูเขา “ภูเขานั่นเป็นสิ่งเดียวที่กั้นพวกหนูทะเลไว้จากแผ่นดิน พวกหนูทะเลทั้งเกลียดและกลัวภูเขานั่น”
กอนฟฟ์เช็ดมือจนแห้ง “แล้วทำไมพวกมันไม่อ้อมภูเขาไปล่ะ?”

“ข้าคิดว่าคงเป็นเพราะมันอยู่ตรงนั้นมาตลอด” ล็อค-อา-ล็อคยักไหล่ “มันกลายเป็นสิ่งท้าทาย เรือลำที่ข้าเคยอยู่พยายามหลีกเลี่ยงภูเขาลูกนี้ราวกับมันเป็นโรคระบาด ยกเว้นกัปตันริปแฟงเท่านั้น เขาเป็นผู้บังคับการเรือบลัดเวค เป็นหนูทะเลที่ใจคอโหดเหี้ยมที่สุด เขาเข้าโจมตีซาลามานดาสตรอนหลายครั้งแล้ว และสาบานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิว่าจะไม่หยุดโจมตี จนกว่าจะได้ครอบครองภูเขาลูกนั้น”

มาร์ตินลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ “บนเขาลูกนั้นมีอะไร? แล้วเขาทำสงครามกับใคร?”
ล้อค-อา-ล็อคสั่นหัว “คนหนึ่งบอกอย่างหนึ่ง อีกคนก็บอกอีกอย่างหนึ่ง มังกรไฟบ้างละ สัตว์ประหลาดในเสื้อเกราะบ้างละ หรือไม่ก็ปีศาจที่ฆ่าสัตว์ให้ล้มตายลงโดยที่ไม่ได้ถูกต้องเนื้อตัวเลย ใครจะไปรู้ล่ะว่าเรื่องไหนจริงหรือไม่จริง”

“ก็คงจะเป็นพวกเรานี่แหละที่จะต้องไปค้นหาความจริง” กอนฟฟ์สรุปแล้วยกเสบียงขึ้นใส่บ่า “สัตว์ประหลาดน่ะหรือจะสู้กับเจ้าชายแห่งพวกหนูจอมขโมยอย่างข้าได้ แถมยังมีทั้งนักรบ นักขุดดิน แล้วยังสัตว์รูอีกตั้งหนึ่งตัว ไปกันเถอะ ออกเดินทางต่อได้แล้ว”

ตกเย็นพวกเขาก็มาถึงเชิงเขาที่มีไฟลุกโชนอยู่เบื้องบน มาร์ตินเป็นคนแรกที่รู้สึกว่ามีใครกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่

“เห็นอะไรบ้างไหม กอนฟฟ์?” มาร์ตินถามหลังจากบอกเพื่อนถึงเรื่องที่เขาสงสัย
“ไม่เห็น แต่ข้ารู้ว่าท่านหมายถึงอะไร ข้าเองก็รู้สึกว่าขนที่คอข้าตั้งชัน แล้วเจ้าล่ะ ดิน?”
“โฮ่ เออร์ มือขุดดินของข้าก็บอกข้าเหมือนกัน แต่ข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไร”
ล็อค-อา-ล็อคก็รู้สึกเหมือนกัน “ข้ารู้สึกว่ามีอะไรบางอย่าง พวกเจ้าเห็นก้อนอะไรหรือของอะไรสักอย่างที่อยู่ตรงระลอกคลื่นโน่นไหม? สาบานได้ว่าข้าเห็นมันเคลื่อนไหวเมื่อตะกี๊นี้เอง”
“อย่าจ้อง” มาร์เตือนสหาย “เดินต่อไปเรื่อยๆ อีกสักพักค่อยทำเป็นว่ากำลังหาที่ตั้งแค้มป์พักนอน เวลานอนเราก็ต้องเตรียมอาวุธไว้ใกล้มือแล้วอยู่กันเงียบๆ คอยให้มันบุกเข้ามา”

สี่สหายหาที่ตั้งแค้มป์ได้ในที่โล่งห่างจากกองหิน เก็บไม้แห้งๆที่ลอยมาเกยหาดมาก่อกองไฟแล้วลงนอนกันรอบๆกองไฟ อย่างไม่ค่อยมั่นใจในความปลอดภัยนัก

มาร์ตินหลับตาลงเพียงครึ่งเดียวและหันไปทางกองไฟที่จุดอยู่ มือหนึ่งจับด้ามหนังสะติ๊กไว้แน่น ส่วนอีกมือก็กุมดาบที่หักไว้ นาทีอันแสนทรมานยืดยาวออกไปเรื่อยๆ โดยไม่มีวี่แววการเคลื่อนไหวใดๆจากฝ่ายตรงข้าม จนทำให้สี่สหายเริ่มสงสัยว่าคงจะระแวงกันไปเองมากกว่า ตอนนี้มืดสนิทแล้วและอากาศก็ค่อนข้างร้อน ไม่มีแม้แต่ลมที่จะพัดพื้นผิวหน้าทรายให้ปลิวไป

กองไฟเริ่มมอดลง มาร์ตินเริ่มง่วงนอนแต่ก็พยายามเบิกตาเอาไว้ ดินนี่กรนเบาๆมาเข้าหู ส่วนกอนฟฟ์ก็นอนนิ่งจนไม่น่าเป็นไปได้ที่จะยังตื่นอยู่

“ข้าถามว่า พวกท่านมาจากเรือพวกหนูทะเลขี้เมาหรือ?” มีเสียงถามเบาๆอยู่ข้างหูของมาร์ติน
“เปล่า พวกเรามาจากมอสฟ-----“ มาร์ตินพึมพำตอบอย่างง่วงๆ

แล้วเขาก็กระโดดลุกขึ้นยืนแกว่งคันหนังสะติ๊ก กระต่ายป่าสามตัวนอนอยู่เคียงข้างพวกเขารอบกองไฟ นักรบหนุ่มรู้สึกตกใจมากพร้อมกับโกรธตัวเอง

“ลุกขึ้นมาสู้กันเลย เจ้าพวกนักย่องเบาโสโครก!” มาร์ตินท้ารบ

กระต่ายป่าตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดยกมือชูให้เห็น ว่าพวกมันมาตัวเปล่าไม่มีอาวุธใดๆ ส่วนกระต่ายป่าอีกสองตัวยิ้มให้อย่างซื่อๆปราศจากเล่ห์เหลี่ยม

“สวัสดี เพื่อน ข้าชื่อทรับบ์”
“ส่วนข้าชื่อโวเธอร์ วอ สระ โอ น่ะ”
“ข้าชื่อฟริงก์ ขึ้นต้นด้วย ฟ นะ ไม่ใช่ พ ท่านคงสบายดีนะ”
คันหนังสะติ๊กหลุดจากมือของมาร์ติน “เอ้อ สบายดี ขอบใจ พวกท่านมาที่นี่ได้อย่างไรนี่?”
“เดินมาเรื่อยๆจากทางโน้นบ้าง ทางนี้บ้าง”
“หลบๆซ่อนๆบ้าง เดินบ้าง”
“พวกเราเคยไปไหนกันบ้างล่ะ?”

ดินนี่จ้องมองพวกกระต่ายป่าซึ่งมีสีเหมือนทรายจนแยกแทบไม่ออก
“ท่านคือดรับบ์ใช่ไหม?” ดินนี่ถามอย่างง่วงๆ
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ ข้าชื่อทรับบ์ต่างหากล่ะ”
“ส่วนข้าคือโวเธอร์ ยินดีรับใช้”
“ฮ่าฮ่า งั้นข้าก็คือฟริงก์ล่ะสิ”

กอนฟฟ์เริ่มเป็นฝ่ายรุกบ้าง เขามองเห็นได้ไม่ยากว่ากระต่ายป่าทั้งสามมาอย่างมิตร กอนฟฟ์โค้งคำนับอย่างต่ำ

“ยินดีที่ได้รู้จักพวกท่าน ข้าชื่อกอนฟฟ์ เป้นเจ้าชายของพวกหนูจอมขโมย นี่คือนักรบมาร์ติน หัวหน้าของพวกเรา ตรงนั้นคือหนุ่มน้อยดินนี่ นักขุดผู้ยิ่งใหญ่ของโลก และสุดท้ายโน่นคือล็อค-อา-ล็อค สัตว์รูผู้เก่งกาจเรื่องการสร้างเรือ”

ทั้งหมดสัมผัสมือกันอย่างวุ่นวาย แล้วเจ้ากระต่ายป่าทั้งสามก็ได้รับเชิญให้นั่งรอบกองไฟร่วมกับสี่สหาย มาร์ตินและเพื่อนๆรู้สึกขบขันที่กระต่ายป่าทั้งสามผลัดกันพูดทีละตัวต่อเนื่องกัน

“ดีจัง ดีจัง ที่นี่สบายดีจริงๆ เล่าเรื่องของพวกท่านให้เราฟังหน่อยสิ”
“จริงด้วย! เรือของพวกท่านมาจากส่วนไหนของประเทศน่ะ?”
“ห่างจากที่นี่มากไหม?”

มาร์ตินเล่าให้กระต่ายป่าฟังถึงการเดินทางมาค้นหาของพวกเขา มื่อเขาเอ่ยชื่อนักรบโบอาร์ผู้เป็นบิดาของเบลล่า กระต่ายป่าขยิบตาให้กัน นักรบหนูเล่าไปเรื่อยๆจนถึงตอนที่ได้พบหนูชราบนชายหาด

“เรื่องของพวกเราก็มีแค่นี้แหละ” เขาสรุป “แล้วเรื่องของพวกท่านล่ะ? พวกท่านทั้งสามมาอยู่กันตรงไหนใกล้กับภูเขาที่มีไฟลูกนี้?”

“เราจะเล่าให้ท่านฟัง”
“เอ้อ ฮ่าฮ่า ข้าเห็นชอบ”
“เอาเลย ตกลง”

การที่จะเค้นเอาคำตอบแบบตรงไปตรงมาจากทรับบ์ โวเธอร์ หรือฟริงก์ ค่อนข้างลำบาก กอนฟฟ์พยายามตามวิธีง่ายๆของเขา

“พวกท่านจะอยู่กับเราที่นี่ก็ได้นะ หรือจะไปตามทางของพวกท่านเองก็ตามใจ พวกเราต้องการจะนอนหลับพักผ่อนให้สบายทั้งคืน เพื่อที่จะพร้อมไต่ภูเขาลูกโน้นในตอนเช้า”

กระต่ายป่าบิดตัวไปมาแล้วก็เริ่มพูดด้วยเสียงที่เป็นงานเป็นการขึ้น
“อ้า….ภูเขา ความจริงพวกเราถูกส่งให้มาพบพวกท่าน”
“มาพาพวกท่านไปที่ภูเขา”
“ท่านยินดีที่จะไปกับพวกเราหรือเปล่าล่ะ?”

ล็อค-อา-ล็อคปรบมืออย่างดีใจ “ฮ่าฮ่า ตอนนี้พวกท่านพูดเป็นแล้วนี่”
กระต่ายป่ากระดิกหางรับคำชม

“ใช่แล้ว ข้าคิดว่าตอนนี้พวกข้าพูดได้แล้ว”
“พูดพร้อมกันเลย ท่านคงสังเกตเห็นนะ”
“งี่เง่านะ หวังว่าพวกท่านคงให้อภัยพวกเรานะ จริงไหม?”

“สหาย” กอนฟฟ์หัวเราะ “พวกเราจะอภัยให้ทุกอย่างเลย ถ้าท่านจะช่วยพาไปขึ้นภูเขาลูกนั้น”

“อืมม์ ความจริงไม่เรียกว่าขึ้นเขาหรอก”
“ไม่ขึ้นหรอก มุดลงไปข้างใต้มากกว่า”
“แต่พวกเรายินดีที่ท่านจะมากับเรา”

ดินนี่เกาหัวแกรกๆ “โฮ่ เออร์ ตกลงเราจะไปกับพวกท่าน แต่ใครส่งพวกท่านมาหาเราล่ะ?”

“เดี๋ยวท่านก็รู้เองแหละ”
“ใช่ เดี๋ยวก็รู้”
“ได้รู้แน่นอน”

มาร์ตินใช้เท้าเตะทรายเข้าไปที่กองไฟเพื่อทำให้มันดับ “ตกลง นำพวกเราไปเลย ทรับบ์ โวเธอร์ แล้วก้อฟริงก์”

“โอ ดีจัง เดินไปพร้อมๆกันเลย”
“พวกเราทั้งสามไม่มีใครนำหน้าใคร ว่าไงนะ?”
“ความคิดเจ๋งดี”

ระหว่างที่เริ่มต้นออกเดินไปยังภูเขา กระต่ายป่าทั้งสามควักเปลือกหอยหน้าตาประหลาดออกมา แล้วเป่าโดยพร้อมเพรียงกันออกมาเป็นโน๊ตสามระดับ ซึ่งคล้ายกับเสียงทรัมเปตเล็กๆสามตัวดังก้องสะท้อนสั่น เสทือนไปทั่วชายหาดที่เงียบสงัด

“นำสันติภาพมาสู่หุบเขาแห่งกิ้งก่าไฟ !”

ล็อค-อา-ล็อคทิ้งกายนอนคว่ำลงบนพื้นทราย ใช้มือทั้งสองข้างปิดหูทันทีที่เสียงกึกก้องนั้นดังขึ้น แต่กระต่ายป่าทั้งสามดูจะไม่สนใจกับเสียงนั้น

“โอ๊ะโอ๋ ล็อค-อา-ล็อคหกล้ม”
“สงสัยจะตกใจเสียงคำรามนั่นนะ”
“คิดว่ายังงั้นแหละ ลุกขึ้นเถอะ เพื่อน”

ระหว่างหินกับทรายมีทางเดินแคบๆที่ต้องเดินเรียงแถวเข้าไปทีละคน มีถ้ำตั้งอยู่ปลายทาง ทรับบ์ ดึงเชือกที่ซ่อนอยู่ ทันใดนั้นก็มีบันไดอันหนึ่งกลิ้งลงมาจากความมืดมิดเหนือหัว ทำให้ต้องกระโดดหลบกันพัลวัน

“ขึ้นไปเลย เจ้าหนุ่ม”
“ไม่เอา เชิญท่านผู้อาวุโสก่อนดีกว่า”
“ข้าก็เหมือนกัน”

มาร์ตินกระโดดขึ้นไปบนขั้นบันได “ข้าจะไปก่อนก็ได้ เผื่อจะช่วยให้พวกท่านเลิกเถียงกันเสียที”

“หาทางออกได้เจ๋ง”
“มีเหตุมีผลดีจัง”
“ใช่ เขามีเหตุมีผล”

บนขั้นบนสุดของบันได พวกเขาพบตัวเองอยู่บนทางเดินกว้างขวางที่ทอดตัวสูงขึ้นไป ทางเดินนี้ตัดผ่านเข้าไปในก้อนหิน บันไดถูกชักรอกลงมาแล้วทั้งหมดก็เดินขึ้นไปตามทางลาดชัน ซึ่งมีคบไฟจุดไว้เป็นระยะในเวิ้งกำแพง มีเสียงคำรามดังมาจากที่ไหนสักแห่งหนึ่งเหนือหัว

“เสียงอะไรน่ะ คุณกระต่ายป่า?” ดินนี่ถามอย่างสงสัย
“อาจจะเป็นเสียงกิ้งก่าไฟชรา”
“อาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็ได้”
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า”

ทั้งหมดต้องเดินขึ้นบันไดที่ยึดติดไว้กับก้อนหินไปอีกห้าชุด ผ่านถ้ำอีกหนึ่งถ้ำแล้วเดินไปตามระเบียงยาวที่นำไปสู่จุดหมายปลายทาง ใจกลางของซาลามานดาสตรอน!


หมายเหตุ: แปลจากเรื่อง WMossflowers