มาร์ตินกระโดดหลบเมื่อเจ้าปูตัวนั้นวิ่งเข้าชาร์ททางด้านหน้า “เร็วเข้า รีบวิ่งลงไปที่ทราย” เขาตะโกนอย่างเร่งร้อน “ข้าจะพยายามล่อมันไว้ก่อน ไปเลย ไปเร็วๆ!!”

แต่เพื่อนทั้งสามไม่ยอมทิ้งเขาไว้ตามลำพัง พวกเขาถอยหลังช้าๆอย่างระมัดระวังไปยังก้อนหิน ในขณะเดียวกันมาร์ตินซึ่งทำหน้าที่คล้ายยามระวังหลังค่อยๆเคลื่อนตัวตามไป

ปูยักษ์จะกระโดดเข้าโจมตีแล้วก็ถอยออก แล้วก็เปลี่ยนยุทธวิธีไปโจมตีด้านข้างแทน มาร์ตินไม่มีเวลาที่จะขึ้นคันหนังสะติ๊ก จึงจำเป็นต้องใช้วิธีเล็งก้อนหินแล้วขว้างออกไปใส่เจ้าปูบ้าอย่างรวดเร็ว ลูกหินกระทบกระดองปูมีเสียงพล๊องทำให้เจ้าปูหยุดชะงักทุกครั้ง แล้วเหลือกตาที่อยู่บนก้ามให้โปนออกมา มันเปลี่ยนวิธีใหม่โดยชูก้ามข้างหนึ่งขึ้นสูง ส่วนอีกข้างหนึ่งกางตรงๆออกมาจากลำตัว แล้วก็วิ่งเข้าปะทะราวกับนักดาบที่ไม่มีดาบ ก้ามมหึมาของมันขยับปิดๆเปิดๆทำให้เกิดเสียงแคล็กๆที่น่าสยดสยอง

จากส่วนยอดของหินงอกที่พวกเขายืนอยู่จนถึงพื้นทราย มีระยะสูงจนน่ากลัวถ้าตกลงมา ล็อค-อา-ล็อคยืนโซเซอยู่ติดริมหินพร้อมกับหลับตาปี๋เมื่อนึกถึงความสูง กอนฟฟ์จับชายเสื้อคลุมยับยู่ยี่ของเจ้าสัตว์รูไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ยึดมือของดินนี่ไว้แน่นแล้วก็กระโดดลงจากก้อนหิน ทันทีที่รู้สึกว่าถูกดึงลงมาจากหินก้อนเรียบ ดินนี่ก็คว้าหางของมาร์ตินไว้ด้วยมือข้างที่ว่าง

เจ้าปูยักษ์กระโดดพรวดเข้ามาทันที แต่ก้ามของมันก็ควานพบแต่ความว่างเปล่า สี่สหายที่จับต่อๆกันอยู่จากมือหนึ่งไปยังขน จากขนไปยังอีกมือหนึ่ง และจากอีกมือหนึ่งไปยังหาง ลอยขึ้นไปในอากาศแล้วหัวทิ่มตกลงเบื้องล่าง เฉียดหินแหลมๆที่ยื่นออกมาจากกองหินใหญ่ไปเพียงนิดเดียว

โครม!!!
พวกเขาตกลงมานอนแผ่หราอยู่บนหาดทราย แรงกระแทกทำให้หมดสติไปตามๆกัน

มาร์ตินรู้สึกตัวขึ้นมาเป็นคนแรก เขาลูบคลำหลังเพราะรู้สึกราวกับว่าหางถูกรากไม้เกี่ยวลากออกมา ดินนี่ตกลงมานอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้นทราย เจ้าตุ่นยกหัวขึ้น สูดดมทราย แล้วแหงนหน้าขึ้นมองส่วนบนของหิน

“ฮู อารร์ ระวัง มันกำลังลงมา!” เขาร้องเตือนพวกเพื่อนๆ

จริงอย่างที่ว่า เจ้าปูตัวมหึมากำลังโคลงเคลงไต่ลงมาจากหินโดยเอาข้างลง มุ่งหน้ามาที่พวกเขาอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ มาร์ตินรีบวิ่งไปเผชิญกับมันโดยไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตัวเอง ปล่อยให้เพื่อนใช้เวลาฟื้นตัวจากการตกลงมาจากที่สูง เขาคว้าไม้ได้ก็หวดเข้าไปที่ตัวมันเเต็มเหนี่ยว มีเสียงดังพลั่ก เจ้าสัตว์มีกระดองใช้ก้ามทั้งสองหนีบไม้เอาไว้แน่นแล้วกระชากออกจากมือของนักรบหนู
มาร์ตินรู้สึกหมดหวังอย่างสิ้นเชิงขณะเตรียมตัวรับการโจมตีครั้งต่อไปของปูยักษ์

มันหมุนตัวและหกหน้าหกหลังไปมาอยู่บนพื้นทราย ปากที่มีลักษณะเฉียงเอียงของมันอ้ากว้างมีน้ำลายเป็นฟองฟอด เจ้าปูยักษ์ชูไม้ขึ้นสูงแล้วเต้นรำไปรอบๆ มาร์ตินได้แต่จ้องมันตาค้างอย่างพิศวงงงงวย

ล็อค-อา-ล็อคลากมือมาร์ติน “เร็ว มาร์ติน รีบไปซะตอนที่ยังมีเวลา เจ้าปูนั่นคงไม่ยอมทิ้งไม้นั่นแน่ๆ!”
“ฮ่า!” กอนฟฟ์ทำจมูกฟุดฟิด “คงไม่ใช่เพราะยอมหรือไม่ยอมหรอก มันไม่มีปัญญาเอาไม้นั่นออกจากก้ามมากกว่า ไม่เห็นหรือ?”

และราวกับต้องการพิสูจน์ความเห็นของตัวเอง เจ้าหนูจอมขโมยกระโดดเข้าไปร่วมเต้นรำกับเจ้าปูยักษ์ตัวนั้น ทั้งสองหมุนตัวเต้นไปรอบๆ กอนฟฟ์เต้นตามเจ้าปูทุกจังหวะราวกับเล่นตลก ไม่ว่าจะเป็นการเต้นแบบบิดตัวหรือกลับหลังหัน ปูกลอกตาของมันไปมาและอ้าปากบ้างหุบปากบ้างเป็นจังหวะ ระหว่างเต้นรำอย่างบ้าคลั่งไปรอบๆ ไม้ยังถูกชูขึ้นสูงอยู่เหมือนเดิม

มาร์ดินและเพื่อนพยายามกลั้นหัวเราะจนเจ็บซี่โครง น้ำตาไหลเป็นทางลงบนแก้ม ขบขันเป็นอันมากกับยุทธวิธีของเจ้ากอนฟฟ์

“โอ ฮ่าฮ่าฮ่าฮู่ฮู่ หยุดเถอะ กอนฟฟ์ ได้โปรดเถอะ” มาร์ตินขอร้อง “ฮิฮิฮิฮ่าฮ่าฮ่า ออกมาเถอะ ปล่อยเจ้าปูบ้าให้เต็นไปคนเดียวเถอะ ฮ่าฮ่าฮ่า!”

กอนฟฟ์หยุดเต้นแล้วโค้งคำนับอย่างมีพิธีรีตรอง ให้เจ้าปูยักษ์คู่เต้นที่กำลังบ้าของเขา “ขอบใจมากนะ เจ้าเป็นนักเต้นรำมือโปรเชียวแหละ”

เจ้าปูยักษ์จ้องมองกอนฟฟ์อย่างกึ่งๆระหว่างความดุร้ายกับความพิศวง ในขณะที่เจ้าหนูจอมขโมยร่ายยาวชมเชยมันต่อไป

“ข้าหวังว่าเราคงจะได้พบกันอีกในงานบอลล์ประจำปีของร็อคพูลนะ พวกกุ้งงุ่มง่ามมาก เจ้าก็รู้ใช่ไหมล่ะ พวกมันมักจะชอบเหยียบเท้าเวลาเต้น สู้เจ้าไม่ได้เลยแม้แต่ครึ่ง ว่าแต่ว่าใครสอนเจ้าให้เต้นรำได้เก่งขนาดนี้ เท้าสองข้างของเจ้าตามกันได้จังหวะเลย แถมยังเต้นไม่สะดุดเลยแม้แต่ครั้งเดียว เก่งจริงๆ วันหลังเราต้องมาเต้นด้วยกันอีกนะ”

ปูนักเต้นรำยืนจังงังชูไม้ขึ้นสูงมองตามหลังนักเดินทางทั้งสี่ ที่ผละออกเดินไปตามชายฝั่ง เสียงหัวเราะของพวกเขาดังแว่วตามลมมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ข้าต้องเล่าให้โคลัมไบน์ฟัง บางทีเจ้าปูนั่นอาจจะช่วยสอนให้เธอเต้นรำก็ได้นะ ถ้าข้าพาเธอมาแถวนี้สักวันหนึ่ง ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“เบอรรร์ มันเป็นนักเต้นแท็ปที่เก่งนะ”
“แล้วเจ้าล่ะ ดิน? เจ้าน่าจะร่วมเต้นรำด้วยนะ จะได้เป็นสามขาไงล่ะ”

ช่างเป็นวันที่เต็มไปด้วยเหตุการณ์ต่างๆมากมายเสียจริง ตอนนี้ขณะที่แสงแดดยามบ่ายเริ่มทอดยาวขึ้น น้ำก็เริ่มขึ้น สี่สหายเดินเลียบชายฝั่งที่ทอดตัวยาวไม่มีที่สิ้นสุดไปอย่างอ่อนล้า มองเห็นซาลามานดาสตรอนทะมึนทึนอยู่ไกลๆ แต่เดินเท่าไหร่ก็ไม่ถึงสักที

แม้จะรู้สึกเหน็ดเหนื่อยและท้อแท้แต่พวกเขาก็ยังก้มก้มตาเดินต่อไปเรื่อยๆ ทั้งหิวและกระหายน้ำ นอกจากฝูงนกทะเลขี้สงสัยที่แวะเวียนเข้ามาทำให้พวกเขาต้องคอยตะเพิดออกไปแล้ว ก็ไม่มีใครอื่นอีกเลยในบริเวณนั้น

ล้อค-อา-ล็อคยกมือขึ้นป้องตาแล้วชี้ไปข้างหน้า “ดูโน่นสิ นกพวกนั้นที่อยู่ไกลออกไปตรงนั้นกำลังทำอะไรน่ะ?”

ไม่ไกลออกไปเท่าไรนัก นกนางนวลฝูงหนึ่งบินวนเวียนแล้วก็ปักหัวลงต่ำ มีวัสดุสีดำไม่เป็นรูปเป็นร่างชัดเจนสองชิ้นกองอยู่บนพื้นทราย นกกำลังพยายามโจมตีชิ้นที่มีขนาดเล็กกว่า

สี่สหายสาวเท้าให้เร็วขึ้นเนื่องจากอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเข้าไปในระยะใกล้พอสมควรพวกเขาก็เห็นว่า สิ่งที่ฝูงนกกำลังเข้ามะรุมมะตุ้มคือร่างของสิ่งมีชีวิตร่างหนึ่ง ไม่ไกลจากร่างนั้นนักมีกระต๊อบโกโรโกโสหลังเล็กๆตั้งอยู่

มาร์ตินวิ่งไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับแกว่งหนังสะติ๊กไปด้วย “เร็วเข้า มาช่วยกันไล่ไอ้พวกตัวโสโครกนั่นออกไปก่อน โจมตีเลย!”

สัตว์ที่นอนอยู่บนพื้นทรายป้องกันตัวเองไม่ได้นั้นเป็นหนูตัวผอมโซกระรุ่งกระริ่ง โดนฝูงนกทั้งรุมจิกรุมทึ้ง

เมื่อโดนซัลโวอย่างหนักทั้งจากก้อนหินและไม้เท้า ในที่สุดนกนางนวลฝูงนั้นก็บินขึ้นไปในท้องฟ้า ส่งเสียงร้องและบินวนเวียนอยู่เหนือหัวพวกที่บุกรุกเข้ามาแย่งเหยื่อไปจากปากสักพักหนึ่ง ก็บินจากไปเพื่อเสาะหาเหยื่อที่จับได้ง่ายกว่า

มาร์ตินคุกเข่าลงแล้วช้อนหัวหนูตัวนั้นขึ้นจากพื้น มันเป็นหนูที่แก่ชราและผ่ายผอมมาก

“ทำใจให้ดีๆไว้นะ ผู้เฒ่า” เขาพูดพร้อมกับหยิบเม็ดทรายออกจากดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของหนูชรา “พวกเราเป็นมิตร ตอนนี้ท่านปลอดภัยแล้ว”
ล็อค-อา-ล็อคจับมือที่อ่อนปวกเปียกของหนูตัวนั้น “กลั้นใจเอาไว้นะมาร์ติน หนูตัวนี้ตายแล้วละ”
“ตายแล้วหรือ?”
“ใช่ ตายสนิทเลยละ”

พวกเขาช่วยกันนำร่างหนูชราเข้าไปในกระต๊อบทรุดโทรมหลังนั้น ค่อยๆวางเขาลงตรงมุมหนึ่งแล้วเอาผ้าใบเรือเก่าๆผืนหนึ่งคลุมเอาไว้ ต่อจากนั้นกอนฟฟ์ก็สำรวจของที่อยู่ในกระต๊อบ

“ดูนี่สิ มีทั้งอาหารและน้ำ” เขาพูดอย่างมีชัย

ในกระต๊อบมีกุ้งแห้งและสาหร่ายทะเลเล็กน้อย มีขนมปังแตกๆหักๆหนึ่งถุง แต่ที่วิเศษที่สุดคือน้ำจืดที่บรรจุอยู่ในเปลือกน้ำเต้าสองลูก ดินนี่พบเศษไม้ที่ลอยน้ำมาซึ่งหนูชราคงเก็บสะสมไว้ แล้วเอามาก่อกองไฟเล็กๆโดยอาศัยหินเหล็กไฟจากคันหนังสะติ๊กของมาร์ติน และเหล็กจากกริชของกอนฟฟ์

“เจ้าหนูเฒ่าที่น่าสงสาร ข้าอยากรู้จังว่าเขาเป็นใคร” เจ้าตุ่นส่ายหัวอย่างเศร้าใจ
ล็อค-อา-ล็อครินน้ำลงในเปลือกหอย “หนูทะเลแน่นอนไม่ต้องสงสัยเลย ข้าเห็นรอยแผลเป็นที่เกิดจากการลูกล่ามโซ่ไว้กับกรรเชียงเรือตรงข้อเท้าของเขา ครั้งหนึ่งข้าก็เคยมีแผลเป็นแบบนั้นเหมือนกัน”

มาร์ตินพบเปลือกหอยลึกหนาที่ด้านนอกมีสีดำจากการถูกไฟเผา เขาเริ่มฉีกเนื้อกุ้งและสาหร่ายทะเลออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยใส่ลงไป

“แต่ท่านเคยเล่าให้ข้าฟังว่าพวกมันใช้สัตว์อื่นเป็นทาสแจวเรือ แต่นี่เป็นหนูไม่ใช่หรือ?”
ล็อค-อา-ล้อคเทน้ำลงไปในเปลือกหอยแล้วยกขึ้นตั้งบนหินสองก้อนที่อยู่บนเตาไฟ “ก็อย่างนั้นแหละ แต่ก็เอาแน่กับหนูทะเลพวกนี้ไม่ได้หรอก พวกมันโหดร้ายทารุณมาก หนูแก่ตัวนี้อาจจะทำอะไรที่เป็นการขัดคำสั่งกัปตันของเขาก็ได้ ข้าเคยเห็นพวกหนูทะเลที่ดื่มกินด้วยกันหัวเราะให้กันอยู่นาทีหนึ่ง แล้วอีกนาทีต่อมาก็ฆ่ากันตายเสียแล้วด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง”

เมื่อยามค่ำคืนกรายมาถึง ก้อนเมฆที่ลอยเคว้งคว้างอยู่ก็กลายเป็นสีเทาปนม่วง สายลมเย็นพัดจากทะเลเข้าหาฝั่ง ขณะที่สี่สหายยืนนิ่งๆอยู่รอบร่างไร้ชีวิตที่ห่อหุ้มด้วยผ้าใบในหลุมที่ดินนี่ขุดไว้บนทราย หลังพิธีกรรมสั้นๆพวกเขาเฝ้ามองเจ้าตัวตุ่นกลบหลุมด้วยทรายจนเต็ม แล้วเอาเปลือกหอยหลากสีวางประดับไว้บนเนินทราย

“ทำได้แค่นี้แหละ แต่ก็คงดีกว่าที่พวกหนูทะเลจะทำให้เขามาก”
ซาลามานดาสตรอนที่ตั้งตะหงานอยู่มองเห็นเป็นสีแดงเข้มตัดกับความมืดของท้องฟ้า แล้วกอนฟฟ์ก็เริ่มบรรเลงเพลงบทใหม่

กระแสน้ำไหลเข้าหาฝั่งเป็นนิตย์
แล้วก็ไหลกลับออกไปใหม่
หลับไหลอยู่ใต้พื้นทราย
ไม่ต้องหิวโหยหรือเจ็บปวดอีกต่อไป
รุ่งอรุณจะนำดวงอาทิตย์มา
ฤดูกาลหมุนเวียนเปลี่ยนไป
เดินทางห่างไกลจากถิ่นพำนัก
เพื่อค้นหาซาลามานดาสตรอน

ล็อค-อา-ล็อคตัวสั่นเพราะความหนาว เขาหันไปที่กระต๊อบ “เข้าไปข้างในกันเถอะ ซุปคงสุกดีแล้วละ”
มาร์ตินก้มหัวอำลาผู้ที่อยู่ในหลุมฝังศพแล้วเดินตามเจ้าสัตว์รูเข้าไปในกระต๊อบ
“ชีวิตต้องดำเนินต่อไป” เขาเห็นด้วย “มีที่แห้งๆให้นอน กองไฟที่ทำให้อุ่นและอาหารให้กิน หลังจากนั้นสิ่งที่เราต้องการคือนอนพักผ่อน พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางไปที่ภูเขาไฟนั่น”