มาร์ตินรู้สึกอัศจรรย์ใจกับความใหญ่โตมโหฬาร ของอาณาจักรของลอร์ดเคเวียร์ แบต เมาท์พิทมีขนาดใหญ่และน่าประทับใจ เต็มไปด้วยเหว อุโมงค์ ลำธาร ถ้ำ น้ำตก และทะเลสาปใต้ดิน ลอร์ดเคเวียร์ชี้ให้มาร์ตินดูพวกพลเมืองของเขา ที่กำลังปลูกพืชกินได้นานาพันธ์ รวมทั้งเห็ด และพืชใต้ดินที่ไม่รู้จักชื่อมากมายลงในนาหลายร้อยเอเคอร์ ส่วนค้างคาวตัวอื่นๆก็กำลังหาปลาในทะเลสาป แต่ก็ยังไม่มีร่องรอยของเจ้าหนูจอมขโมยกอนฟฟ์

การเดินทางค้นหาพาทั้งสองขึ้นมาในถ้ำสูงที่มีระเบียงบนหลังคา ระเบียงนี้ทอดไปสู่ทางเดินที่อยู่สูงขึ้นไปอีกหลายเส้น เมื่อมาถึงยอดสูงสุด ลอร์ดเคเวียร์ก็หยุดเดิน หันหน้ามาหามาร์ตินพร้อมกับกางปีกออกกว้าง

“หมดทางเดินแล้ว เราไปต่อไม่ได้แล้ว” เขาแถลง
มาร์ตินชี้มือขึ้นไปข้างบน “แต่ท่านลอร์ด ข้าแน่ใจว่าข้าเห็นแสงอาทิตย์สลัวๆอยู่บนโน้นนะ”

ค้างคาวผู้สูงศักดิ์ไม่คล้อยตาม “ใช่ มีแสงส่องลงมาจริง มาร์ติน จากข้างบนนั้นสามารถออกไปสู่โลกภายนอกได้ แต่ไม่มีใครออกไปได้ไกลนัก เพราะสูงขึ้นไปบนโน้นมีนกยักษ์ ที่คอยจับเหยื่อกินเป็นอาหารทำรังอยู่ ตัวมันใหญ่กว่าค้างคายมากมายนัก มันเป็นนักฆ่า ค้างคาวหลายตัวของข้าที่เคยขึ้นไปบนโน้นไม่เคยได้กลับลงมา ไม่กลับลงมา”

มาร์ตินจ้องมองลำแสงสลัวที่มองเห็นอยู่ลิบๆข้างบนอย่างเศร้าใจเป็นครั้งสุดท้าย

พวกค้างคาวตัวเล็กๆติดอกติดใจดินนี่กันเป็นแถว พวกมันเข้าใจว่าเจ้าตัวตุ่นผู้นี้เป็นค้างคาวอ้วนที่ไม่มีปีก ซึ่งดินนี่ชอบอกชอบใจมาก

“โฮ่ เออรรร์ ค้างคาวหนู ข้าก็บินได้นะแต่บินใต้ดินไง ข้าเลยถอดปีกทิ้งไปเพราะต้องขุดดิน”
ลูกค้างคาวพากันหัวเราะคิกคัก “คุณดินนี่ คุณตลกจังเลยฮะ ตลกจังเลย!”

มาร์ตินเรียกดินนี่และล็อค-อา-ล็อคมาปรึกษากันถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“เท่าที่ข้ารู้ มีทางเข้าเมาท์พิทแค่ทางเดียวคือทางที่เราเข้ามา แต่ทางออกเป็นทางเดินสูงลิบ เหนือถ้ำมีช่องเปิดอยู่ข้างบน ซึ่งมีนกยักษ์ที่คอยจับเหยื่อกินขวางทางอยู่ แม้แต่ลอร์ดเคเวียร์ก็ไม่กล้าใช้เส้นทางนั่นเลย”
“บรื๋อว์ ท่านคิดว่ามันเป็นนกชนิดใดหรือ?” ดินนี่ถาม
มาร์ตินยักไหล่ “ข้ายังไม่รู้เลย ดิน ตอนนี้ข้าได้แต่ภาวนาว่ากอนฟฟ์ไม่ได้ถูกมันจับไปกินเสียแล้ว ฟังนะ ข้าว่าเราต้องหาทางผ่านเจ้านกยักษ์นั่นไปให้ได้ เพื่อจะได้เดินทางต่อไปได้ กอนฟฟ์ก็คงต้องการให้เราทำอย่างนั้นแหละ”

แต่ล็อค-อา-ล็อค ไม่ได้เห็นแต่แง่ดีเหมือนเพื่อนของเขา “ถ้าเจ้านกยักษ์นั่นใหญ่พอที่จะฆ่าลอร์ดเคเวียร์ได้ แล้วสำมะหาอะไรกับพวกเราล่ะ?”
มาร์ตินปลดหนังสติ๊กออกมาถือไว้ “แต่เราก็ต้องลองดู”
“แค่หนังสติ๊กคงไม่พอหรอกนะ มาร์เทน ถ้าเจ้านกยักษ์นั่นซ่อนตัวอยู่ในที่สูงขนาดนั้น ข้าก็มีกลเม็ดเก่าของพวกตุ่นที่จะบีบให้มันลงมา” ดินนี่กล่าว
ลอร์ดเคเวียร์โผล่ออกมาจากความมืด “เจ้ามีวิธีใดหรือ? มีแผนอย่างไร? แผนอย่างไร?”
“เออรรรร์ อารรร์ ข้าจะเข้าไปใต้รัง ขุดรังมันไปเรื่อยๆแล้วผลักให้ตกลงไปบนไหล่เขาด้านนอก” เจ้าตุ่นอธิบาย
ลอร์ดเคเวียร์ตีปีกพึ่บพั่บแล้วบินขึ้นข้างบนไปเกาะหินไว้ด้วยกรงเล็บแล้วห้อยหัวลง “เจ้าทำได้จริงๆหรือ จริงๆหรือ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
มาร์ตินตบหลังเจ้าตุ่น “ลอร์ดเคเวียร์ ถ้าเจ้าตุ่นตัวนี้ยืนยันว่าทำได้ ก็เชื่อถือเขาได้เลย ไปกันเถอะ เราต้องช่วยเขาด้วย”



ความมืดยังไม่ครอบคลุมทั่วป่า ยอดไม้ยังมีแสงอาทิตย์ใกล้อัศดงแตะแต้ม นกกลางวันที่ยังหลงเหลืออยู่บ้างส่งเสียงร้องเพลงสุดท้ายของสายัญ ฝูงกระรอกและนากที่สกิปเปอร์และเลดี้แอมเบอร์คัดเลือกมาเป็นพิเศษออกันอยู่ตรงละเมาะทางด้านตะวันออกของปราสาทโกตีร์ หัวหน้าทั้งสองฟังรายงานที่เข้ามาเรื่อยๆ

“พวกกระรอกพร้อมแล้ว พลธนูประจำอยู่บนกิ่งไม้เตี้ยๆ บีชกับเพียร์รวมทั้งบาร์คแลดและสปริงพอว์รอส่งเจ้าพวกตัวเล็กนั่นขึ้นยอดไม้กลับไปบร็อคฮอลล์”
“นากเต็มอัตราศึกพร้อมแล้ว สกิป บูล่ากับรู๊ธอยู่อีกด้านหนึ่งเผื่อเราจำเป็นต้องใช้นกต่อ นากตัวอื่นๆติดอาวุธพร้อมทั้งหอกและหนังสติ๊ก ถ้าจำเป็นต้องต่อสู้กันเราก็จะให้บทเรียนที่มันต้องเอากลับไปทบทวน”

ทั้งหมดคอยอยู่เงียบๆในขณะที่เวลากลางคืนล่วงเลยไปเรื่อยๆ เบลล่าและเบน สติคเกิล รวมทั้งหนูจากลอมเฮดช์คอยอยู่ที่บร็อคฮอลล์ สภาคอริมลงมติว่าปฏิบัติการครั้งนี้ ต้องใช้แต่พวกนักรบและพวกที่ว่องไวที่สุดเท่านั้น


ภายในปราสาทโกตีร์ มาสค์หาทางลงไปแถวๆห้องขัง ความจริงหลังการสนทนากับนางทซาร์มิน่า มาสค์รู้สึกตัวสั่นด้วยความขยะแขยง แผนการของนางที่จะเอาชัยชนะเหนือพวกสัตว์ในป่า เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากเก็บเอามาคิดเลย มันมีทั้งการทำให้เป็นทาส ความตายและการถูกจำขังไว้ในคุก มาสค์ไม่อยากจะนึกถึงสีหน้าชั่วร้ายราวปีศาจของนางแมวป่า ตอนพูดถึงการแยกสมาชิกครอบครัวของพวกสัตว์เหล่านั้นออกจากกัน เอาพวกลูกๆไปขังไว้ในคุก ฆ่าล้างแค้นพวกนากและกระรอกให้หมดสิ้น ส่งพวกแก่ๆและผู้ที่ไม่แข็งแรงออกไปทำงานเยี่ยงทาสในทุ่งนา

มาสค์เล่นเกมอันตรายของเขาต่อไปโดยมีจุดประสงค์ใหม่

ไต้ที่มีไฟลุกโชนปักอยู่ในที่ครอบบนกำแพงทางเดินลงไปสู่บริเวณคุกที่มืดมัวซัว เจ้าทหารยามสโต๊ทที่กำลังเข้าเวรได้รับคำเตือนจากเพื่อนของมัน เรื่องกัปตันใหม่ขี้โมโหที่ชื่อแพชโค๊ต ดังนั้นมันจึงเตรียมตัวอย่างดี รวมทั้งกุลีกุจอปัดกวาดทำความสอาดทางเดินด้วยไม้กวาด

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของกัปตันใกล้เข้ามา ทหารยามก็รีบตั้งท่าให้ทะมัดทะแมงแข็งขันและยืนรอคำสั่ง มาสค์เดินอย่างกระฉับกระเฉงมาตามทางเดิน

“อืมม์ ใช้ได้ ค่อยดูเป็นค่ายทหารขึ้นมาหน่อย ยกหอกนั่นขึ้นสูงอีกนิด” เขาสั่งขณะมองสำรวจทหารยามผู้นั้น “ดีมาก มีอะไรจะรายงานไหม?”
“ทุกอย่างเรียบร้อยดี ขอรับ ท่านกัปตัน”
“ดี เอาลูกกุญแจมาสิ ราชินีต้องการจะคุยอะไรกับเจ้าทรยศจินจิเวียร์หน่อย”
“แต่ว่า กัปตันขอรับ” ทหารยามกลืนน้ำลายฝืดๆ “ราชินีสั่งเอาไว้เด็ดขาดไม่ให้ใครพูดถึงเขาเลย เขาจะได้รับแค่อาหารเท่านั้น ห้องขังของเขาก็ต้องล็อคและใส่กุญแจไว้ตลอดเวลาด้วย นางสั่งว่าอย่างนั้น ขอรับ”

“ใช่แล้ว ก็นางเป็นราชินีนี่นา” มาสค์หัวเราะพลางตบไหล่เจ้าทหารยาม “แต่ถ้านางเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา ข้ากับเจ้าจะมีปัญญาไปค้านนางได้อย่างไร จริงไหม? เราก็เป็นแค่ทหารยามธรรมดาๆเท่านั้น แต่ข้าชื่นชมเจ้านะ เจ้าดูมีสติปัญญาดีกว่าไอ้ตัวตลกที่ยืนยามอยู่ตรงนี้ก่อนหน้าเจ้า จำไว้ว่าเจ้ามีหน้าที่ต้องรับคำสั่งจากข้า และอีกไม่นานเกินรอ ข้าจะจัดการให้เจ้าได้สวมเสื้อคลุมกัปตัน เอายังงี้นะ เจ้าเอากุญแจมาให้ข้าแล้วข้าจะรับผิดชอบทั้งหมดเอง ไปหาอาหารค่ำกินเสียแล้วก็ไปเล่นเกมโยนลูกโอ๊คกับพวกเพื่อนๆของเจ้าได้”

เจ้าตัวสโต๊ทส่งพวงกุญแจให้มาสค์อย่างเต็มอกเต็มใจ ใครนะพูดออกมาได้ว่ากัปตันหมาจิ้งจอกผู้นี้ขี้โมโห? มันคิดพร้อมกับทำความเคารพอย่างกระฉับกระเฉง

“ขอบคุณมากขอรับ ท่านกัปตัน ถ้าท่านมีอะไรจะให้กระผมรับใช้ก็เรียกได้เลยนะขอรับ”
มาสค์เดินลงไปตามทางเดินแล้วตะโกนข้ามบ่ามาว่า “ไม่ต้องหรอก เจ้าไปเถอะ ข้าจัดการกับไอ้แมวป่าครึ่งดีครึ่งบ้านี่เองได้ ไม่งั้นเขาไม่เรียกข้าว่าแพชโค๊ตหรอก”

จินจิเวียร์และเม่นน้อยทั้งสองพร้อมอยู่แล้ว ตอนที่ลูกกุญแจถูกสอดเข้ามาในล็อค ประตูเปิดออกให้เห็นเจ้าหมาจิ้งจอกแปลกหน้าที่มีสีหน้าเจ้าเล่ห์

“เร็ว เดี๋ยวนี้เลย” มาสค์กระซิบขณะยกมือวางไว้ที่จมูก “ไม่มีเวลาอีกแล้ว จินจิเวียร์ เดินนำหน้าข้า ข้าจะเอากริชนี่จ่อหลังท่านไว้ เหมือนกับว่ากำลังจะพาท่านขึ้นไปพบนางราชินีแมวป่าในห้องนอนของนาง เฟอร์ดี้กับค๊อส์เข้าไปซ่อนในชายเสื้อคลุมของข้า แล้วเดินตามหลังข้ามาให้ติดตัวข้ามากที่สุด อย่าทำเสียงดังเป็นอันขาด มิฉะนั้นเจ้าจะมีอันตรายถึงชีวิต”

ถ้ามองเพียงเผินๆก็ดูเหมือนว่ามีเพียงร่างสองร่าง ที่เดินตามกันมาบนทางเดิน คือแพชโค๊ตและจินจิเวียร์ ส่วนเฟอร์ดี้และค๊อกส์ซ่อนตัวมิดชิดอยู่ใต้ชายเสื้อคลุมกัปตันตัวยาว ทั้งหมดเดินผ่านบริเวณคุกออกไปได้โดยสะดวก มีสองครั้งที่ต้องเดินผ่านพวกทหารยาม ที่ได้ยินได้ฟังกิตติศัพท์ความขี้โมโหของกัปตันหมาจิ้งจอกมาแล้ว ก็จะแสดงความเคารพอย่างแข็งขัน ตาจ้องตรงไปข้างหน้า

มาสค์พยักหน้ารับความเคารพอย่างเคร่งขรึม คณะผู้หลบหนีผ่านบันไดสองชั้นลงไปสู่ทางเดินหน้าห้องโถงใหญ่

คลัดด์เดินเรื่อยๆออกมาจากห้องโถงกับทหารวีเซอร์ที่ชื่อบร็อคในเวลาเดียวกับที่มาสค์และจินจิเวียร์มาถึงพอดี คลัดด์ซึ่งยังเจ็บใจไม่หายกับการถูกลดตำแหน่งหลิ่วตาให้บร็อคอย่างมีเลศนัยพร้อมกับพูดว่า “จับตาดูไอ้เจ้านี่ไว้ให้ดี บร็อค คอยดูนะ ข้าจะทำให้เจ้าหนวดอวดฉลาดตัวนี้เตลิดเปิดเปิงเผ่นออกไปทางหลังคาแทบไม่ทันเลย”

หางปลอมของมาสค์ที่เป็นพุ่มสวยงามโผล่ออกมาจากชายเสื้อลุมกัปตันที่ครั้งหนึ่งคลัดด์เคยชื่นชมและภูมิใจนักหนา คลัดด์แอบเข้าไปข้างหลังของมาสค์แล้วตะปบอุ้งมืออย่างแรงลงบนหางของมาสค์ หวังจะได้เห็นเจ้าหมาจิ้งจอกกระโดดตัวลอยขึ้นไปในอากาศและร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด แต่มาสค์ยังคงเดินเฉยต่อไป ส่วนหางหลุดออกและตกลงไปอยูใต้ฝ่าเท้าของคลัดด์ เจ้าทหารวีเซอร์จ้องมองหางปลอมนั้นจนตาค้าง ปลายหางมียางสนติดแน่นอยู่กับเชือกสองเส้นที่ฟั่นเข้าไว้ด้วยกันอย่างฉลาด

ใช้เวลาเพียงครู่เดียวเจ้าวีเซอร์สมองทึบก็นึกออก “เฮ้ แพชโค๊ต! หยุดนะ! จับมันไว้! มันไม่ใช่หมาจิ้งจอก!”

คลัดด์วิ่งถลาไปข้างหน้า มาสค์ดึงเครื่องห้อยประดับฝาลงมาแล้วทุ่มลงไปบนหัวของศัตรูที่ไล่ตามมา คลัดด์ล้มลง มันพยายามลุกขึ้นและดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากสิ่งกีดขวาง จินจิเวียร์คว้าเจ้าเม่นน้อยสองตัวมาได้แล้วกระโดดไปที่ประตูห้องโถง ทั้งมาสค์และจินจิเวียร์ช่วยกันกระแทก จนประตูเปิดออกกระแทกแอชเลคที่เดินกระโผลกกระเผลกสวนเข้ามาพอดีจนล้มลง

เชลยทั้งหมดวิ่งอย่างรวดเร็วไปบนลานฝึกทหาร โดยมีเสียงร้องเสียงตะโกนดังตามหลังมาอย่างอึกทึกครึกโครม

“หลบหนี! หลบหนี! เชลยหลบหนี จับพวกมันไว้เร็วๆเข้า ถ้าจำเป็นก็ฆ่าพวกมันให้หมด!”