สำหรับผู้อ่านที่กำลังติดตามอ่านเรื่อง "สุภาพสตรีหมายเลขสอง" อยู่ ต้องขออภัยด้วยนะคะที่ยังอัพต่อไม่ได้ เพราะยังแปลไม่เสร็จ จึงขอนำวรรณกรรมเยาวชนเรื่อง "สัตว์เล็กในป่าใหญ่ - ภาคสอง" ที่อัพค้างไว้มาอัพต่อ เพราะเรื่องนี้แปลจบนานแล้ว ต้องขออภัยด้วยนะคะ แปล "สุภาพสตรีหมายเลขสอง" บทใหม่เสร็จเมื่อไหร่ จะนำเสนอทันทีค่ะ

ดอยสะเก็ด

================================================================================

สัตว์เล็กในป่าใหญ่ - บทที่ 22

เวลากลางคืนเข้าปกคลุมทั่วซาลามานดาสตรอน

พวกที่เตรียมตัวเข้าต่อกรกับศัตรูไต่บันไดหลังคาลงมาที่พื้นทราย กอนฟฟ์ ดินนี่และล็อค-อา-ล็อคถูกข่มจนราบคาบด้วยพวกกระต่ายป่า ซึ่งแต่งกายกันเต็มที่ด้วยหมวกเหล็กและถือไม้แหลมยาว ส่วนอาวุธขนาดเล็กอื่นๆอยู่ในมือของพลพรรคนักรบกระต่ายป่าตัวอื่นๆ

มาร์ตินมองไปรอบๆตัวเพื่อสำรวจผู้เข้าร่วมทำศึก มีทั้งทรับบ์ โวเธอร์และฟริงก์ แฮร์แบล ฮันนี่ดิว และวิลโลว์ สหายทั้งสามของเขาและนักรบโบอาร์ ซึ่งสูงใหญ่ชะโงกเงื้อมอยู่เหนือทุกคนดูน่าสยองขวัญ พอที่จะทำให้เลือดของพวกหนูทะเลกลายเป็นน้ำแข็ง เขาสวมเสื้อเกราะทั้งด้านหน้าและด้านหลังแถมด้วยเกราะเหล็กครอบหัวมันวับซึ่งยื่นออกมาข้างหน้าคล้ายหน้ากากของพวกตัวแบดเจอร์

โบอาร์ชูดาบนักรบยิ่งใหญ่ของเขาไปที่บั๊ฟฟฮาร์ต พร้อมกับสั่งเป็นครั้งสุดท้ายว่า“อย่าลืมชักบันไดขึ้นไป เลื่อนหินมาปิดปากทางเข้าถ้ำ แล้วห้ามเปิดให้ใครเป็นอันขาด”

“แล้วถ้าท่านจะกลับเข้าไปอีกล่ะโบอาร์ จะทำอย่างไร?” สตาร์บัคถามผ่านมาจากเบื้องหลังพ่อของเขา

ตัวแบดเจอร์หัวเราะแหบๆ “ไม่ต้องวิตกหรอก ข้าปีนขึ้นไปได้ ใกล้ๆแค่นี้เอง”

นางลูปินโผล่ออกมาทางช่องประตู “บรีซแอบไปร้องไห้อยู่แถวเตาหลอมแน่ะ ท่านจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม โบอาร์?”

โบอาร์ตอบโดยไม่เงยหน้า “แน่นอน ลูปิน เจ้าเป็นคนเข้มแข็ง เจ้ารู้ว่าจะต้องทำอย่างไร”
“ข้ารู้ ท่านโบอาร์”
“ดีแล้ว งั้นเราก็ไปกันเถอะ ตามข้ามา เราจะไปร่วมงานเลี้ยงกับพวกหนูทะเล”

ระหว่างที่เดินออกไปด้วยกัน กอนฟฟ์ใช้ศอกกระทุ้งดินนี่ “ช่างเป็นแบดเจอร์ที่มีความสุขเสียนี่กระไร ข้าสังเกตว่ายิ่งใกล้ทำศึกเข้าไปเท่าไหร่ เขายิ่งสดชื่นมากขึ้นเท่านั้น”

“อืมม์ ข้าก็อยากเป็นอย่างเขาเหมือนกันแหละ” ดินนี่ว่า “แต่มือคู่นี้ของข้าสั่นจังเลย”
“ข้าดีใจที่ไม่ได้เป็นแบบเจ้า” กอนฟฟ์หัวเราะคิกคักอย่างประหม่า “มือของข้าเย็นเฉียบไปตั้งนานแล้ว”

พวกเขาเดินกันออกไปที่ชายหาดอย่างเงียบๆ โดยพยายามให้อยู่ใกล้ก้อนหินมากที่สุด คณะหยุดเดินเมื่อหันหลังให้ภูเขา ทั่วทั้งหาดทรายว่างเปล่า แม้ว่าเรือบลัดเวคจะจอดทอดสมออยู่ใกล้ฝั่งแล้วก็ตาม

ทรับบ์ยกมือขึ้นบิดหนวด “ข้าไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่ชอบแม้แต่น้อย”
“ข้าเห็นด้วย เจ้าหนุ่ม”
“ข้าก็เห็นด้วย ลูกเสือเก่า”

กอนฟฟ์จ้องมองออกไปที่เรือบลัดเวค “พวกมันอาจจะยังอยู่ในเรือก็ได้”
ล็อค-อา-ล็อคจับไม้ในมือไว้แน่น “ไม่หรอก เพื่อน เรือโต้คลื่นสูงเกินกว่าที่พวกมันจะทนอยู่ในเรือได้”

“ล็อคพูดถูก” มาร์ตินกระซิบกับโบอาร์ “ท่านคิดว่าอย่างไรล่ะ?”

“พวกมันอยู่บนหาดนี่แหละ ที่ไหนสักแห่ง” โบอาร์หัวเราะเบาๆ “ข้าได้กลิ่นสาปหนูทะเลบนแผ่นดินของข้า ทรับบ์ เจ้าไปทางซ้าย แฮร์แบล เจ้าอ้อมภูเขาไปทางขวา ไปสำรวจดูสิเผื่อจะเห็นอะไรบ้าง”

กระต่ายป่าทั้งสองหายแวบไปทันทีราวกับสายลมที่พัดผ่านทราย

“ดูโน่นสิ มีพวกมันกลุ่มเล็กๆ” โบอาร์ร้องอุทานพลางชี้มือตรงไปข้างหน้า “มันแอบอยู่ต่ำๆตรงที่คลื่นวิ่งเข้ากระทบฝั่งน่ะ ฮ่าฮ่า มันหลอกข้าไม่สำเร็จหรอก มันคงเตรียมจะเข้าโจมตีเราแถวนี้ แต่ไม่ต้องวิตก พวกเราพร้อมรับมือกับมัน”

ทรับบ์และแฮร์แบลกลับมาพร้อมกันพอดี “ท่านโบอาร์ พวกมันอยู่กันแถวหลังภูเขา เป็นฝูงเลย!”

“ใช่แล้วละ ข้าก็เห็นพวกมันเหมือนกัน พวกมันแอบซุ่มอยู่ตรงที่มืดๆ”

นักรบโบอาร์ยังใจเย็นเป็นปกติ “ฮึ รู้สึกว่าเจ้าริปแฟงก์จะใช้สมองมากขึ้นและใช้ปากน้อยลงกว่าเก่า พวกมันคงจะขึ้นจากเรือนอกฝั่งไกลออกไปทางโน้นแล้วว่ายน้ำมาขึ้นฝั่ง อ้อมมาข้างหลังเรา ข้าบอกเจ้าแล้วนี่ว่ากลุ่มเล็กๆที่เห็นเมื่อกี้เป็นอุบายหลอกเราเท่านั้น”

ดินนี่ร้องตะโกนลั่นว่า “ระวัง! พวกมันกำลังมา!”

พวกหนูทะเลตีวงเข้าโอบล้อมจากสองข้างภูเขาในลักษณะปากคีบ ทรับบ์ประเมินได้ถูกต้องพวกมันยกพลกันมาเป็นฝูงใหญ่ มาร์ตินมองอยู่เงียบๆเมื่อพวกหนูทะเลแปรขบวนเป็นรูปครึ่งวงกลม เขาไม่เคยเห็นฝูงหนูทะเลมากมายขนาดนี้มาก่อนเลย

พวกหนูหน้าตาชั่วร้ายที่โพกหัวด้วยผ้าสีดำและสวมต่างหูทองเหลืองส่งเสียงขู่พร้อมกับชูดาบรูปร่างเหมือนเคียวที่มีโล่ห์รูปกลมติดอยู่ขึ้นสูง ส่วนพวกที่ไม่มีดาบก็ชูกริชและแซ่ มาร์ตินรู้สึกขอบคุณสวรรค์ที่พวกมันไม่มีธนูมาด้วย

โบอาร์ก้าวออกไปข้างหน้าแล้วยืนพิงดาบ “มากันหมดทั้งแก๊งแล้วนี่ ไอ้จมูกหนวดอยู่ไหนล่ะ?”

แถวแตกออกให้หนูสองตัวเชิญธงสัญลักษณ์หนูทะเลผ่านออกมา ระหว่างหนูเชิญธงทั้งสองมีหนูตัวใหญ่กว่าหนูตัวอื่นๆสักครึ่งหนึ่งยืนอยู่ ถือดาบรูปเคียวและแซ่ไว้ในมือ เขี้ยวที่โผล่พ้นมุมปากด้านซ้ายออกมาทำให้หน้าตาของมันเหมือนยิ้มเยาะเย้ยอยู่ตลอดเวลา

“ข้าอยู่นี่ ลอร์ดแห่งภูเขา พวกเราล้อมพวกเจ้าไว้หมดแล้ว เตรียมตัวตายได้”

โบอาร์ไม่ตอบโต้คำทักทายนั้นว่าอย่างไร แต่เขาชูดาบสงครามขึ้นสูงแล้วกระโดดเข้าใส่พร้อมกับส่งเสียงสนั่นประกาศสงคราม

“ยูยูยูยูฮาฮาฮาราราราลาลาลาลีลีลีลีลี!!!”

กำลังพลของทั้งสองฝ่ายเข้าประจัญบานกันบนพื้นทราย เสียงอาวุธปะทะกันดังโช้งเช้งโคร้งเคร้งไปทั่ว

มาร์ตินรู้สึกถึงความบ้าดีเดือดที่วิ่งพล่านเข้าไปในสายเลือด เขากระโดดแล้วแทง ฟันแล้วหลบ แทงแล้วกรีดอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ ดาบของเขาฟันโล่ของพวกมันขาดกระเด็นไป พวกหนูทะเลล้มตายลงมากมายต่อหน้าต่อตา พวกมันเบียดเสียดกันเข้าไปกลางกลุ่มกวัดแกว่งเคียวในมือ ดินนี่ถูกฟันเข้าที่ไหล่และจวนเจียนจะล้มลงถูกฟันซ้ำ ก็พอดีทรับบ์ใช้หอกในมือยันเจ้าหนูตัวนั้นพร้อมดาบกระเด็นพ้นไปจากดินนี่ หอกของกอนฟฟ์หลุดมือไปแล้ว แต่เขาก็ใช้กริชด้ามละมือไล่แทงพวกหนูร่วงลงไป ทั้งแทงขึ้น แทงลง แทงสูง แทงต่ำ ความกลัวในตอนแรกถูกลืมไปหมดสิ้น

ฟริงก์ถูกรุมล้อมไว้รอบด้าน หางของเขาถูกคมมีดตัดขาด แต่โวเธอร์และล็อค-อา-ล็อคใช้หอกในมือปักเป็นหลัก ทยานข้ามหัวเจ้าหนูทะเลเข้ามาช่วยเจ้ากระต่ายป่าที่ถูกล้อมกรอบอยู่ พวกมันปัดป่ายซ้ายขวาโดยมีแฮร์แบลปราดเข้ามาร่วมวง ทั้งสี่หันหลังชนกันต่อสู้กับพวกหนูทะเลอย่างดุเดือด ใช้ทั้งหอกแทงและฉีกอย่างเมามันราวกับเมาสุราในงานเลี้ยง

กลุ่มหนูที่ซุ่มอยู่แถวแนวน้ำขึ้นเริ่มเคลื่อนไหว นักรบโบอาร์หันเข้าใส่ศัตรูในระดับเท้าของพวกมัน ทำให้พวกมันกระโดดโลดขึ้นสูง แล้วเขาก็ตวัดดาบตามขึ้นไปตัดหัวพวกมัน เลือดกระเด็นกระจัดกระจายไปหลายจุด โบอาร์ยังต่อสู้ต่อไปโดยไม่สนใจกับบาดแผลของตัวเอง เขาพยายามรุกเข้าไปให้ถึงตัวริปแฟงก์ซึ่งยืนบัญชาการอยู่ข้างหลัง

“ออกมาเลย ริปแฟงก์” ตัวแบดเจอร์ท้าทาย “มาเจอกับนักรบโบอาร์หน่อย ข้าคือลูกชายของลอร์ดบร็อคทรี ผู้ปกครองป่ามอสฟลาวเวอร์และเจ้าแห่งภูเขา ดาบของข้ากำลังบรรเลงบทเพลงแห่งความตายของเจ้าแล้ว คืนนี้ขอให้ข้าเป็นผู้พาเจ้าและสมุนของเจ้าไปส่งที่ประตูดำแห่งความตายเถอะ ดวงอาทิตย์ฤดูร้อนไม่สามารถทนมองเจ้าทำความมืดมิดให้แก่โลกได้อีกต่อไปแล้ว!”

ตอนนี้พวกหนูทะเลรวมตัวกันแน่นหนาตามคำสั่งของริปแฟงก์ พวกมันมีจำนวนมากมายจนนับไม่ถ้วน มาร์ตินและสหายปาดทั้งเหงื่อและเลือดออกจากดวงตา พร้อมกับต่อสู้อย่างกล้าหาญกับพวกหนูทะเลตรงแนวน้ำขึ้นซึ่งพยายามจะล้อมกรอบพวกเขา

นักรบหนูพบว่าตัวเองกำลังต่อสู้แบบหลังชนหลังอยู่กับนักรบโบอาร์

“ท่านโบอาร์ เราถูกต้านทานหนักและมีกำลังน้อยกว่ามันมากนะ” เขาตะโกนท่ามกลางเสียงอึกทึกครึกโครมของการต่อสู้ “คงต้องใช้เวลาตลอดฤดูร้อนทีเดียวกว่าจะฆ่าเจ้าพวกนี้ลงหมดได้ ถึงแม้ว่ามันจะยืนเฉยๆเข้าคิวรอให้เราฆ่าก็เถอะ”

โบอาร์ฟันหนูทะเลตัวหนึ่งขาดเป็นสองท่อนก่อนตอบว่า “ข้ารู้ เจ้านักรบจิ๋ว ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่านี่เป็นสงครามของข้า ข้าเสียใจที่ทำให้เจ้าต้องลำบากไปด้วย”

มาร์ตินฟันหน้าเจ้าหนูทะเลตัวหนึ่งด้วยดาบในมือ “ไม่ใช่ความผิดของท่านหรอก มันถูกกำหนดมาแบบนั้น”

แบดเจอร์ยักษ์ใช้ด้ามดาบบดขยี้หนูตัวหนึ่งที่เข้ามาใกล้เขามากเกินไป “ฟังนะ มาร์ติน จัดการกับไอ้พวกหนูที่อยู่รอบๆตัวเจ้า ล่อมันไว้ ข้าจะแหวกออกไปทางนั้น แล้วเจ้าก็วิ่งตามข้าไป มีหนูทะเลเพียงกลุ่มเดียวขวางอยู่ระหว่างเรากับเรือบลัดเวค พร้อมหรือยัง?”

มาร์ตินต่อสู้กับข้าศึกต่อไปอีกสองสามนาทีก็ไปรวมตัวกับสหายของเขาได้ การต่อสู้ชะงักลงชั่วคราวเมื่อพวกเขาตกอยู่ในวงล้อมของหนูทะเล นักรบโบอาร์กระโดดเข้ามาร่วมวงอย่างดุร้ายด้วยความเร็วราวสายฟ้าแลบ การต่อสู้อย่างดุเดือดบ้าคลั่งผลักพวกเขาไปข้างหน้าจนถึงตรงด้านริมที่พวกหนูทะเลออกันอยู่ ด้วยการใช้ดาบฟาดฟันเปิดทางไปเรื่อยๆในที่สุดมาร์ตินและคนอื่นๆที่เหลือก็ตีหักออกไปได้ แล้วพากันวิ่งตรงเข้าใส่กลุ่มหนูทะเลกลุ่มเล็กๆตรงแนวน้ำขึ้นซึ่งกำลังดาหน้าขึ้นมา

หอกปะทะกับเคียว พวกหนูทะเลที่กำลังงงงวยกับกับความดุร้ายของคู่ต่อสู้แตกกระเจิงหนีกระจัดกระจายไป

มาร์ตินและเพื่อนๆออกวิ่งต่อไปจนมาถึงริมทะเล

ฮันนี่ดิวมองไปข้างหลังแล้วร้องว่า “เราทิ้งนักรบโบอาร์ไว้ข้างหลังคนเดียว!”
“ไม่ได้ทิ้ง เขาไม่มากับเราเอง”
“เรากลับไปหาเขากันเถอะ”
“รออยู่นี่แหละ” เสียงตะโกนออกคำสั่งของมาร์ตินฟังเยียบเย็น

ทั้งหมดหันมามองหน้ามาร์ติน

“อย่าลืมคำสั่งของโบอาร์ ทำตามที่เขาสั่งเอาไว้เพราะมันเป็นวิถีของนักรบ โบอาร์รู้โชคชะตาของเขาล่วงหน้าแล้ว เราไม่สามารถหยุดยั้งมันได้ เราจะต้องยึดเรือลำนั้นไว้”

พวกเขาเคลื่อนตัวลงไปในยอดคลื่นโดยที่เสียงการสู้รบยังกึกก้องอึงคนึงอยู่ในหู


บนเรือมีเพียงยามหนูทะเลอยู่หนึ่งตัวเพื่อคอยเฝ้าพวกทาสเอาไว้ เมื่อพวกของมาร์ตินกระโดดขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือพร้อมเสียงคำราม พวกทาสเหล่านั้นก็กระโจนหนีลงไปในทะเลด้วยความตื่นตกใจ

มาร์ตินซึ่งหอบจากการออกแรงอย่างหนักร้องบอกล็อค-อา-ล็อคว่า “แล่นเรือลำนี้ออกไปใช้ความเร็วเต็มสปีด!”

เจ้าสัตว์รูหันไปออกคำสั่งกับลูกเรือกลุ่มใหม่ทันที “ตัดสายสมอ กว้านใบเรือขึ้น ถือหางเสือทีมาร์ติน--- หันหัวเรือออกสู่ทะเลลึก ส่วนเจ้าพวกที่อยู่ข้างล่างน่ะ ถ้าอยากได้อิสรภาพก็ช่วยกรรเชียงเข้า”

เมื่อมาร์ตินหมุนพวงมาลัยให้เดินหน้าเขารู้สึกว่าเรือบลัดเวคมีการตอบสนองอย่างดี มันเลี้ยวตัดไปตามกระแสน้ำโดยมีกระแสลมอ่อนๆที่ท้ายเรือช่วยส่งให้มันโต้คลื่นตรงออกสู่ทะเลลึก เพื่อนทั้งหมดมาสมทบกับมาร์ตินแล้วมองกลับไปทางด้านหลังข้ามคลื่นเข้าไปที่ชายฝั่ง

เสียงของนักรบโบอาร์ลอยตามกระแสลมมาถึงพวกที่อยู่บนเรือ

“แล่นออกไปเลย นักรบของข้า อย่าลืมเล่าให้เบลล่าและพวกที่มอสฟลาวเวอร์ฟังเรื่องของนักรบโบอาร์ เข้ามาใกล้ๆเลย เจ้าพวกหนูทะเล ให้คมดาบของข้าทำให้เจ้าหลับไหล ริปแฟงก์เพื่อนยาก ข้าได้ตัวเจ้าแล้ว! เห็นไหมว่าข้ากำลังกอดเจ้าแบบกอดเพื่อนอยู่?”

พวกเขาเฝ้ามองโบอาร์ที่ล้มลงไปในฝูงหนูทะเลซึ่งกระโดดโลดเต้นโห่ร้อง แบดเจอร์กวัดแกว่งดาบด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างหนึ่งเหนี่ยวเจ้าริปแฟงก์เข้ามาจนติดเสื้อเกราะที่เขาสวมอยู่และบดขยี้จนมันขาดใจตาย

มาร์ตินหันหน้าหนี น้ำตาไหลพราก เขาไม่อาจทนดูได้ต่อไป พวกเพื่อนๆของเขาก็เช่นเดียวกัน

ท้องทะเลลึกปรากฏอยู่เบื้องหน้า ส่วนเบื้องหลังของพวกเขาคือซาลามานดาสตรอนที่มีเปลวไฟโชติช่วงและหาดทรายที่กลาดเกลื่อนไปด้วยศพและผู้บาดเจ็บ

วิญญาณของนักรบโบอาร์ยังรีรออยู่บนหาดทราย ลังเลที่จะจากสมรภูมิรบไปสู่ประตูป่าดำแห่งความตาย แบดเจอร์สีเงินได้อ่านคำจารึกบนผนังถ้ำแล้ว และได้ทำให้ตำนานแห่งภูเขาเสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้ว!


หมายเหตุ: แปลจากเรื่อง "Mossflowers"