ก่อนรุ่งอรุณหนึ่งชั่วโมง บร็อคตื่นขึ้นมาขยี้หูขยี้ตา หยิบเสื้อคลุมตำแหน่งกัปตันที่มีสัญญลักษณ์รูปตาพันดวงมาสวม แล้วเดินเข้าไปในที่พักของพวกทหารพร้อมกับแรทแฟลงค์ ทั้งสองช่วยกันเตะร่างตะคุ่มๆของทหารที่นอนระเกะระกะอยู่บนพื้นและดึงผ้าห่มที่คลุมตัวพวกมันอยู่ออก

“ตื่นๆ” พวกมันออกคำสั่ง “ลุกขึ้นยืน ได้เวลาออกโจมตีอีกครั้งแล้ว”

พวกทหารยังนั่งอยู่บนพื้นพลางบ่นพึมพำประท้วง บ้างก็เกาเนื้อเกาตัวแกรกๆกรากๆ และบ้างก็ใช้มือขยี้ตา

“บ้าจัง ข้ากำลังฝันหวานอยู่เชียว”
“เออ ข้าก็เหมือนกัน ข้าฝันว่าเรากำลังกินอาหารเช้าร้อนๆอร่อยๆอยู่ทีเดียว”
“เจ้าโชคดีเท่าไหร่แล้ว ไอ้โง่ ที่ยังมีขนมปังกับน้ำให้กินน่ะ”
“ไอ้พื้นที่แบนๆที่เราจะต้องไปอยู่ที่ไหนกันน่ะ ข้าอยากรู้?”

แรทแฟลงค์เตะเข้าไปที่ร่างงอๆที่นอนห่มผ้ากระสอบอยู่ ทันใดนั้นหมาจิ้งจอกผอมเกร็งสวมต่างหูทองเหลืองตัวหนึ่งกระโดดลุกขึ้นยืน

“เอาตีนโสโครกของเจ้าไปให้พ้นข้า ไอ้หัวปูด” มันคำราม “ข้าไม่ใช่ไอ้พวกลูกสมุนงี่เง่าของเอ็งนะ มีแต่เบนน์ผู้เดียวเท่านั้นที่จะมาออกคำสั่งกับข้าได้”

แรทแฟลงค์รีบถอยออกห่างแทบจะหลบเขี้ยวสีเหลืองที่แยกขู่อยู่ไม่พ้น

เบนน์และทซาร์มิน่าเดินวนไปมาอยู่ตรงปากทางเข้าห้องโถงอย่างหงุดหงิด เจ้าหมาจิ้งจอกใช้อุ้งมือตบลงไปบนบานประตู

“พวกมันมัวทำอะไรกันอยู่?” เบนน์ตั้งคำถาม “ถ้าชักช้าแบบนี้กว่าจะถึงก็คงบ่ายแน่ๆ”
ทซาร์มิน่าขบฟันแน่น นางหันหลังออกเดินไปที่ค่ายทหาร “บร็อค แรทแฟลงค์ พาพวกทหารออกมาที่นี่เร็วที่สุด ไม่งั้นข้าจะมาจัดการกับเจ้าเอง!”

ทหารกลุ่มแรกเดินโซเซออกมา พวกมันเดินพลางก็ดึงเสื้อเครื่องแบบไปพลางรวมทั้งปรับโล่ห์ที่อยู่บนหอก

“นี่ทหารของข้าทั้งนั้น ทหารของเจ้าอยู่ไหนล่ะ เบนน์?” ทซาร์มิน่ากระทบกระเทียบ

อีกครู่ต่อมากองหทารของเบนน์ก็เดินตามสบายตามหลังทหารโกตีร์ที่แต่งเครื่องแบบออกมา เบนน์ ผู้บัญชาการทหาร ใช้ดาบเคาะลงไปบนโล่ห์จนทุกคนเข้าแถวเป็นระเบียบ

“เอาละทหารทุกนาย เราจะปฏิบัติเหมือนเมื่อวานนี้----ตั้งแถวเรียงหน้ากระดานกวาดล้างให้ทั่วทั้งป่า เปิดหูเปิดตาและเปิดสมองให้กว้างเอาไว้ พบพวกมันเมื่อไหร่จำไว้อย่างเดียวคือ ไม่ต้องปราณี!”

กองทหารเดินแถวออกจากที่ตั้งเข้าไปในลานฝึก ทันทีที่ทหารกลุ่มแรกประมาณหกเจ็ดนายเดินผ่านประตูออกสู่ที่โล่งก็มีเสียงห้าวๆของสัตว์ในป่าตะโกนก้องออกมา

“ยิง!”

เสียงอาวุธวิ่งผ่านอากาศดังซ่าซ่า ทหารหกนายล้มลงจากการโจมตีด้วยธนูและหลาว

“ถอย ถอย กลับเข้าไปข้างใน เร็ว!” เบนน์ตะโกนออกคำสั่งอย่างร้อนรน

ความสับสนอลหม่านเกิดขึ้นทันทีเมื่อทหารในแถวหลังที่กำลังออกมาสะดุดเข้ากับทหารแถวหน้าๆที่กำลังถอยกลับเข้าไป ทหารอีกหลายนายถูกอาวุธของข้าศึกยิงล้มลง

“เกิดอะไรขึ้นที่ข้างนอกนั่นน่ะ?” ทซาร์มิน่าแผดเสียงใส่เบนน์
เบนน์ซึ่งกำลังยืนพิงกำแพงอยู่หายใจหอบๆ “พวกมันต้อนเราให้อยู่ในนี้ รอประเดี๋ยว แบดเทล!”

เจ้าหมาจิ้งจอกผอมกระหร่องวิ่งเหยาะๆเข้ามาหา “ข้าอยู่นี่ เบนoN”
“ไปสังเกตสถานการณ์ข้างนอกโน่นซิแล้วกลับมารายงานข้า”

แบดเทลล้มตัวลงบนพื้นโดยแนบท้องให้แบนราบติดกับพื้นแล้วเลื้อยออกไปทางช่องประตูมุ่งตรงไปยังลานฝึกทหาร เมื่อผ่านไปได้ครึ่งทางมันก็กระดกลำตัวขึ้นๆลงๆ มองผ่านประตูใหญ่ที่เปิดอยู่ออกไปสำรวจดูตามต้นไม้และพุ่มไม้เตี้ยๆข้างนอก

“เห็นอะไรบ้าง?” เสียงของเบนน์ดังข้ามมา

ทั้งๆที่ยังนอนแนบพื้นอยู่แบดเทลก็ยกหัวขึ้นเล็กน้อยพลางตะโกนตอบกลับไปว่า “พวก กระรอกและนาก พวกมันเปิดประตูใหญ่ออกแล้วซุ่มยิงมาจากต้นไ…..”

หลาวที่ถูกพุ่งมาหุบปากมันจนสนิทชั่วนิรันดร

เบนน์โผล่หัวออกไปนอกประตู ลูกธนูวิ่งแหวกอากาศตรงมาทำให้เขาต้องรีบผลุบเข้าไปข้างใน พร้อมๆกับลูกธนูสองดอกวิ่งมาเสียบเข้าที่ประตูตรงจุดที่เขาเพิ่งจะหดหัวกลับเข้าไป

สกิปเปอร์ซึ่งหมอบอยู่หลังพุ่มไม้ส่งสัญญาณให้เลดี้แอมเบอร์ซึ่งเกาะอยู่บนคบไม้กิ่งที่ต่ำที่สุดของต้นโอ๊คต้นหนึ่ง

“ร่วงไปสิบเอ็ดตัวแล้ว เดี๋ยวจะมากกว่านี้อีก” เขารายงาน
แอมเบอร์โก่งเชือกคันธนูให้ตึงแล้วปล่อยลูกธนูออกไปอีกหนึ่งดอก “ทำให้เป็นสิบสองเสียเลย สกิป”

ทั้งพวกกระรอกและนากซึ่งมีสีหน้าเคร่งเครียดเอาจริงเอาจังเหมือนหัวหน้าทั้งสองของพวกมันขึ้นคันธนู โก่งหนังสติ๊กและกระชับหอกและหลาวไว้มั่น เตรียมพร้อมจะยิงทันทีที่หัวของศัตรูโผล่พ้นประตูป้อมทหารของโกตีร์ออกมา

บรรยากาศในโรงทหารมีแต่ความสับสนวุ่นวายหลังจากถูกลอบโจมตี ทซาร์มิน่าวิ่งขึ้นไปอยู่ในห้องนอนแล้วก็รีบเผ่นกลับลงมาอีกเมื่อธนูหลายดอกแล่นมาปักเข้าที่หน้าต่างห้องนอนของนางที่เปิดโล่งอยู่ เบนน์ลงนั่งอยู่ตรงตีนบันได

“ลิขิตของสงคราม” เขาพึมพำปรัชญาออกมา
“โอ้ เผามันให้หมด ปราบศัตรูให้ราบคาบ ข้าเคยได้ยินมาหมดแล้วละ” ทซาร์มิน่าทำเสียงเยาะ
“ว่าไง เจ้าหมาจิ้งจอก เจ้าจะทำอย่างไรต่อไป?”
“มีทางออกทางอื่นอีกไหม?”
“มีทางออกตรงห้องล้างจานและห้องเสบียงทางด้านเหนือ แต่ประตูเล็กมาก”
“ก็คงต้องใช้ ลองดูแล้วกัน”

ประตูตรงทางเข้าห้องล้างจานและห้องเสบียงปิดลั่นดาลแน่น ซึ่งต้องใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะเปิดได้ แต่เมื่อเปิดประตูออกได้พวกทหารก็รีรอไม่กล้าผ่านออกไป ดูเหมือนว่าไม่มีใครกล้าออกไปเผชิญกับการต่อสู้ เบนน์ใช้ดาบในมือชี้ไปที่ทหารโกร์ตีนายหนึ่ง

“ออกไปเลย พวกเจ้ามีโล่ห์กำบังนี่ ออกไปเดี๋ยวนี้!”
ทหารตัวสโต๊ทนายนั้นหันไปหาบร็อคด้วยสีหน้าบึ้งตึง “เขาไม่มีสิทธิมาสั่งข้า ข้าเป็นทหารอยู่ที่นี่มาหกปีแล้ว เขากับพวกของเขาเพิ่งมาเมื่อวานนี้เอง”

ทซาร์มิน่าวิ่งมาจากระเบียงทางเดินแล้วแหวกทหารที่ออกันอยู่แถวนั้นเข้ามา

“ออกไปเดี๋ยวนี้ เจ้านี่ เจ้านี่ และก็เจ้านี่” นางออกคำสั่ง “จัดโล่ห์เข้าด้วยกันให้ใช้กำบังตัวได้แบบที่เคยทำกันมาแล้ว!”

คำสั่งของนางศักดิ์สิทธิเสมอ ไม่มีใครกล้าโต้เถียงกับราชินีแห่งตาพันดวง

ทหารสามนายวิ่งออกไปในที่โล่งโดยยกโล่ห์ขึ้นบังไว้ข้างหน้า หินที่ยิงมาจากหนังสะติ๊กวิ่งเข้าใส่มือของทหารพังพอนที่อยู่ตรงกลางเต็มแรง มันร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดแล้วปล่อยโล่ห์ในมือตกลงโดยอัตโนมัติ ลูกธนูหลายดอกวิ่งแหวกอากาศมาสังหารทหารอีกสามนาย

บาร์คแลดซึ่งซ่อนตัวอยู่บนยอดต้นยิวยิงธนูออกไปอีกดอกหนึ่งพร้อมกับถามเพื่อนที่อยู่ข้างๆว่า “เจ้าคิดว่าเราจะทำอย่างนี้ไปได้อีกนานเท่าไหร่ เพียร์?

กระรอกสาวเพียร์ถูขี้ผึ้งลงบนสายธนูก่อนจะตอบว่า “เลดี้แอมเบอร์บอกว่าจนถึงเที่ยงวัน เพราะถึงตอนนั้นก็คงสายเกินไปสำหรับพวกมันที่จะออกไปโจมตีสัตว์ในมอสฟลาวเวอร์ ข้าคิดว่าความจริงเราน่าจะปล่อยให้พวกมันออกมาในป่าตอนเที่ยง เราจะได้ตามไปตลบหลังมันแล้วจัดการกับพวกมันในตอนบ่าย”

กระรอกอีกตัวหนึ่งกระโดดมาตามกิ่งไม้ “เจ้าทั้งสองมีลูกธนูพอไหม?” มันถามแทบหายใจหายคอไม่ทัน “เอานี่ไปเยอะๆเลย ถ้าเหลือน้อยอีกเมื่อไหร่ก็เรียกข้าได้เลยนะ” แล้วมันก็หอบลูกธนูที่เหลือกระโดดแผลวไปยังต้นไม้ต้นอื่นๆ

เบนน์พยายามทุกวิถีทางที่ส่งทหารออกไป แต่ทุกครั้งก็ต้องผิดหวังเมื่อฝ่ายศัตรูส่งอาวุธมาอย่างแม่นยำ เขาลองทางออกทุกทางแล้ว ไม่ว่าจะเป็นหน้าต่างหรือประตู แต่ผลที่ได้คือการสูญเสียกำลังพลเพิ่มขึ้น แสงแดดฤดูร้อนที่ส่องกราดลงมาทำให้เห็นร่างของพวกทหารที่นอนตายกันเป็นเบืออยู่บนลานข้างนอก

ทซาร์มิน่ามีข้อเสนอที่ดูเข้าท่ามากที่สุดสำหรับสถานการณ์ในตอนนี้ “ทำไมเราไม่ปิดประตูเสียแล้วเลิกสนใจพวกมันล่ะ ถ้าไม่มีอะไรให้มันยิงอีกแล้วมันก็คงล่าถอยไป”

เบนน์รู้สึกดีใจที่มีทางออก เขาคงจะทำเช่นนั้นไปนานแล้วละถ้านางแมวป่าจะไม่อยู่ในอารมณ์บูดตลอดเวลาเช่นนี้

สกิปเปอร์ก็ปีนต้นไม้ได้คล่องแคล่วเหมือนกัน ตอนนี้เขายืนอยู่บนคบไม้เตี้ยๆคู่กับแอมเบอร์ปรึกษากันเรื่องประตูทุกบานที่ถูกปิดลั่นดานสนิทแถมยังมีโต๊ะไม้หลายตัวมาวางขวางตรงหน้าต่างที่เปิดโล่งอยู่เสียอีก

“ราวกับมันกำลังซ่อนตัวยันเราเอาไว้งั้นแหละ แอมเบอร์”
เลดี้แอมเบอร์กระชากธนูดอกหนึ่งที่ปักคาอยู่ที่บานประตูออก “ไอ้พวกขี้ขลาดตาขาว! ทำเป็นเก่งนักเวลาทำร้ายหรือฆ่าพวกสัตว์ในป่าที่ไม่มีทางสู้น่ะ แต่พอถึงเวลาจะต้องต่อสู้กันจริงๆกลับไม่กล้าโผล่หน้าออกมา”
สกิปเปอร์แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าซึ่งกระจ่างสดใส “อ้า ฤดูร้อนเพิ่งเริ่มได้สองวันเอง แต่เราก็ยังไปได้สวย ถอนกำลังกลับไปบร็อคฮอลล์กันดีกว่า”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนางหัวหน้ากระรอก “ตกลง สกิป แต่ขอให้ข้าส่งของที่ระลึกไปให้พวกมันก่อน”

ทซาร์มิน่ากับเบนน์กำลังนั่งกินนกพิราบป่ากันอยู่ในห้องด้านในที่ไม่มีหน้าต่าง มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“เข้ามาได้!” นางแมวป่าตะโกนบอก
แรทแฟลงค์เดินเข้ามา “คุณหญิงขอรับ บร็อคให้มารายงานว่าพวกสัตว์ในป่าวางเพลิงเรา”
“อะไรนะ?”
“เอ้อ คุณหญิงขอรับ ธนูไฟขอรับ พวกมันยิงธนูไฟเข้ามาตามประตูหน้าต่างไม้ที่ปิดอยู่ แต่บร็อคบอกว่าไม่เป็นไรขอรับ เพราะส่วนใหญ่เป็นหิน มันคงจะไหม้ได้เฉพาะส่วนที่เป็นไม้เท่านั้น”

ทซาร์มิน่ากระโดดพรวดพราดลุกขึ้นชนโต๊ะล้มไปทางหนึ่ง “ห้องนอนของข้า! เบนน์ ดูซิว่าจะทำอะไรได้บ้าง เร็วเข้า หาถังน้ำมาเยอะๆ ดับไฟให้ได้ คอยดูนะ ถ้าพวกมันแตะต้องห้องนอนข้า ข้าจะ ข้าจะ…อู๊อออออออออ!”

แล้วนางก็วิ่งปราดออกจากห้อง กระโดดขึ้นบันไดทีละสองสามขั้น รูปภาพที่ประดับอยู่บนผนังห้องถูกไฟไหม้คุกรุ่นเหลือแต่ซาก บานประตูก็กำลังคุไฟ---ซึ่งเป็นอภินันทนาการพิเศษจากเลดี้แอมเบอร์

“เอาถังใส่น้ำขึ้นมาบนนี้เร็ว!” ทซาร์มิน่าร้องสั่งลั่นลงมาจากชานบันได
“แต่พวกเรากำลังพยายามดับไฟที่ประตูหน้าอยู่นะขอรับ คุณหญิง” เสียงสั่นๆเสียงหนึ่งตอบกลับมาจากข้างล่าง
“ข้าไม่สนใจ! เอาถังน้ำขึ้นมาข้างบนนี้อีกสองเท่า!”
“แล้วประตูหน้านี่เล่าขอรับคุณหญิง?”
“ใช้ถ่มน้ำลายดับเอาก็แล้วกัน ข้าไม่แคร์หรอก นี่ห้องนอนข้านะ---ห้องนอนของราชินีกำลังถูกไฟไหม้นะ เอาน้ำมาเดี๋ยวนี้ ไอ้พวกงี่เง่า!”
“เจ้าน่ะสิที่งี่เง่า!”
“นั่นใครพูดน่ะ?” นางต้องการคำตอบ