แม้จะรู้สึกขนพองสยองเกล้าแต่กอนฟฟ์ก็อดยิ้มกับตัวเองไม่ได้ หลังจากจ้องมองซาลามานดาสตรอนจากระยะไกลและเห็นเปลวไฟที่ผุดออกมาจากส่วนยอดของภูเขา รวมถึงสมญาที่เรียกเขาลูกนี้ว่า “ภูเขาแห่งกิ้งก่าไฟ” แล้ว เจ้าจอมขโมยก็เข้าใจได้ทันทีว่าคำร่ำลือนั้นเกิดมาจากสมองที่ฉลาดแกมโกงและช่างคิดของใครบางคนที่คล้ายคลึงกับตัวเขาเอง ที่นี่ไม่มีมังกรพ่นไฟ แต่มีอะไรบางอย่างที่น่าประทับใจพอๆกันอยู่ในถ้ำใหญ่โตแห่งนี้

กอนฟฟ์คิดว่าที่จริงมันไม่ได้เป็นแค่ถ้ำเท่านั้น แต่มันคือห้องโถงมหึมาในภูเขา ตรงกลางถ้ำมีเตาหลอมขนาดใหญ่ที่ทำด้วยเหล็กตั้งอยู่และต่อกับเสาแกะจากหินซึ่งสูงทะยานหายลับตาไปแถวเพดานถ้ำ ล้อมรอบด้วยกระต่ายป่าคือร่างของต้นตระกูลของพวกตัวแบดเจอร์ซึ่งดูคล้ายเงินบริสุทธ์ทั้งแท่งจากหัวจรดหาง เหนือกกหูทั้งสองพาดด้วยลายทางสีขาวขนาดใหญ่สองเส้น เหนือท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามหนาและหน้าอกที่เหมือนถังเป็นที่ตั้งของดวงตาดุร้ายที่จ้องเขม็งมายังผู้มาใหม่ เขาโยนปลายแหลมของหอกที่มีไฟคุแดงอยู่ออกไปข้างหน้าด้วยการสบัดมือที่เปล่าเปลือยเพียงนิดเดียว กระเด็นไปตกลงในอ่างน้ำแล้วมีเสียงฉ่าเกิดขึ้นพร้อมกับฟอง

ขณะที่ตัวแบดเจอร์ผู้นั้นเคลื่อนตัวตรงเข้ามา มาร์ตินเกือบจะสัมผัสได้ถึงความสั่นสะเทือนที่ส่งผ่านมาตามพื้นหิน แล้วเขาก็มายืนค้ำอยู่เหนือหัวพร้อมกับยื่นมือที่หยาบกระด้างมีลักษณะคล้ายก้อนหินออกมาข้างหน้า

“ขอต้อนรับสู่ซาลามานดาสตรอน ข้าคือนักรบโบอาร์” เสียงห้าวใหญ่ดังสะท้อนกึกก้องไปทั่วห้องโถง

เมื่อนักรบโบอาร์จับมือกับเขา มาร์ตินรู้สึกราวกับตัวเองเหลือเล็กนิดเดียว ตอนนี้คำพูดของเบลล่าวิ่งเข้ามาในสมอง แน่นอนนี่คือผู้ที่จะช่วยปกป้องมอสฟลาวเวอร์ ดูเหมือนว่าแบดเจอร์เงินตัวนี้สามารถจะฉีกโกตีร์ออกเป็นชิ้นๆได้โดยใช้เพียงมือเท่านั้น

“ข้าคือนักรบมาร์ติน นี่คือหนุ่มน้อยดินนี่ อีกสองคนที่เหลือคือกอนฟฟ์กับล็อค-อา-ล็อค พวกเราเดินทางมาจากมอสฟลาวเวอร์ นำข่าวจากเบลล่าแห่งบร็อคฮอลล์ บุตรสาวของท่านมาให้ท่าน”

โบอาร์ปลดผ้ากันเปื้อนออกทิ้งไป “ข้ารู้แล้ว ไปที่ถ้ำของข้ากันดีกว่า สบายกว่าที่นี่แยะ พวกกระต่ายป่าจะได้หาอาหารและเครื่องดื่มมาให้พวกเจ้า แล้วพวกเจ้าจะได้อาบน้ำอาบท่าให้สบายด้วย”

ระหว่างที่เดินตามนักรบโบอาร์ไป กอนฟฟ์แอบกระซิบกับมาร์ตินว่า “เขารู้ได้ยังไงน่ะ? เขาเป็นผู้วิเศษหรือ?”
“จุ๊” มาร์ตินปราม “รักษามารยาทหน่อย เราคงจะได้รู้ในไม่ช้านี้แหละ”

ถ้ำของโบอาร์สบายจริงๆ มีหิ้งใหญ่ยื่นออกมาจากผนังถ้ำหลายอันซึ่งแต่ละอันปกคลุมด้วยหญ้าอ่อนนุ่มราวกับกำมะหยี่ สำหรับไว้นั่งเล่นหรือนอนเล่น ต้นไม้ปลูกไว้รอบๆแนวกำแพงและแขวนห้อยลงมาจากเพดาน มุมหนึ่งของถ้ำมีโต๊ะหินหยาบและน้ำพุร้อนมีควันขึ้นโขมง

“น้ำพุนี่ได้ความร้อนจากเตาหลอมเหล็กข้างนอกโน่น” นักรบโบอาร์บอกเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าที่แสดงความประหลาดใจของสี่สหาย “เดี๋ยวพวกเจ้าไปอาบน้ำตรงนั้นได้ สังเกตไหมว่าในนี้ไม่หนาวเลย ต้องขอบคุณเตาหลอมของข้า นั่งลงตามสบาย อาหารมาแล้ว”

พวกกระต่ายป่าช่วยกันลำเลียงอาหารสุกใหม่ๆเข้ามา ทั้งสลัดผักสด ปลาเผา น้ำสะระแหน่ และผลไม้หลากหลายจากฤดูใบไม้ผลิที่แล้ว หลังจากต้องอดๆอยากๆมานาน สี่สหายกินอาหารมื้อนี้กันจนพุงกาง

โบอาร์มองการกินของพวกเขาอย่างสนุก มีรอยยิ้มบนใบหน้าขนาดมหึมา

กอนฟฟ์หลิ่วตาให้เขาอย่างขันๆ “ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าเปลวไฟจากเตาหลอมเป็นตัวการทำให้ก้อนหินลุกแดงแล้วส่งมันผ่านปล่องออกไปตรงยอดเขา ใช่ไหมขอรับ?”
โบอาร์หลิ่วตาให้กอนฟฟ์บ้าง “เจ้าเป็นผู้ที่มีสายตายาวไกลมาก เจ้าหัวขโมยกอนฟฟ์”
“เจ้าชายหนูจอมขโมยต่างหาก” กอนฟฟ์แก้ให้
“แต่ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นขโมย?” มาร์ตินถามขัดขึ้น

โบอาร์วางคางลงบนฝ่ามือที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ทำให้สายตาเขาจ้องประสานกับมาร์ตินพอดี “ข้ารู้อะไรเยอะแยะ แล้วข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง เจ้าหนุ่มดินนี่นั่นเป็นหลานปู่ของดินนี่ เพื่อนเล่นสมัยเด็กของข้าหรือ?”

“เฮอรรร์ นักรบโบอาร์ ใช่แล้วขอรับ ท่านรู้จักปู่ของข้าด้วยหรือ?”
“รู้จักสิ เจ้าวายร้ายนั่นยังแข็งแรงดีอยู่หรือ?”
“โฮ่ เอออร์ เขายังแข็งแรงและกระฉับเฉงมาก”
“ข้าดีใจที่รู้ว่าเขายังอยู่ดี แล้วเจ้าล่ะ ล็อค-อา-ล็อค?”
“ข้าเป็นนักต่อเรือ ครั้งหนึ่งข้าเคยเป็นหัวหน้าเผ่าของพวกสัตว์รูที่อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ”
“อ้าว แล้วทำไมถึงบอกว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นหัวหน้าล่ะ?”
“เพราะข้าเป็นพียงผู้เดียวที่ยังเหลือรอดเป็นอิสระอยู่” ล็อค-อา-ล็อคอธิบาย “หนูทะเลจับพวกเราไปเป็นทาส ข้าเป็นผู้เดียวที่หนีรอดจากเรือของพวกมันมาได้”

ดวงตาของนักรบโบอาร์กล้าแข็งและลุกโชนราวกับเปลวไฟ เสียงเหมือนกระดูกหักดังลั่นออกมาเมื่อเขาบีบมือทั้งสองข้างเข้าหากัน “ไอ้พวกหนูทะเล! โสโครก ทรยศหักหลัง ไอ้พวกฆาตกร!!!”

มาร์ตินรู้สึกช็อคเมื่อได้ยินความเกลียดที่รุนแรงในน้ำเสียงของโบอาร์ เขาฟังอย่างตั้งอกตั้งใจเมื่อนักรบแบดเจอร์พูดต่อไป

“ไม่เพียงแต่เผาและปล้นสดมภ์พวกสัตว์ที่สุจริตแล้ว พวกมันยังป่าเถื่อนโหดเหี้ยมกับพวกของมันเองอีกด้วย พวกมันต่างก็จมเรือกันเอง ฆ่าฟันกันเองเพียงเพื่อแย่งชิงทรัพย์สินเล็กๆน้อยๆเท่านั้น”
“ล็อค-อา-ล็อคเคยเล่าให้ฟังถึงหนูทะเลที่ชื้อริปแฟงแห่งบลัดวอเตอร์” มาร์ตินถามขัดขึ้น “ท่านรู้จักเขาไหม?”

โบอาร์ชี้มือออกไปทางทะเล “เจ้านั่นแหละ ตอนนี้มันออกทะเล—สายสืบของข้าแอบติดตามดูมันตลอดฤดูใบไม้ผลิ—มันแล่นเรือจากเหนือไปใต้รอคอยโอกาสที่จะเข้าโจมตีซาลามานดา สตรอน เจ้าริปแฟงนี่เป็นหนูทะเลที่ชั่วร้ายที่สุด มันเที่ยวออกโจมตีและทำลายเรือที่สัญจรไปมาในน่านน้ำแห่งนี้ แล้วจับพวกลูกเรือไปเป็นทาส แต่มันก็ฉลาดและเล่ห์เหลี่ยมจัดที่สุด”

“ฉลาดและเล่ห์เหลี่ยมจัดในด้านไหนหรือ?” กอนฟฟ์ซักถามเมื่อสังเกตเห็นรอยกังวลบนใบหน้าของโบอาร์

“มันไม่เคยกลัวซาลามานดาสตรอนแล้วก็ไม่เชื่อถือตำนานเล่าขานใดๆเกี่ยวกับที่นี่ มันห้าวหาญมากด้วย มันเคยมาที่นี่แล้วและรู้ดีว่ามีแต่ข้ากับพวกกระต่ายป่าสองสามตัวเท่านั้นที่คอยเฝ้าพิทักษ์ภูเขาลูกนี้อยู่และทำให้เกิดเป็นตำนานขึ้นมา ไม่มีใครกล้ามาที่นี่ยกเว้นริปแฟง มีหลักฐานบันทึกไว้ว่าอีกไม่นานมันจะมาทำสงครามกับซาลามานดาสตรอน”

มาร์ตินสังเกตว่านี่เป็นครั้งที่สองที่นักรบโบอาร์พูดถึงสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น มาร์ตินรู้สึกพิศวงมาก “ท่านพูดว่ามีหลักฐานบันทึกไว้ใช่ไหม?”
นักรบโบอาร์ลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้วชี้มาที่มาร์ติน “ดาบหักที่เจ้าห้อยไว้ตรงคอราวกับเหรียญรางวัลนั่นคืออะไรกันแน่?” เขาถาม

นักรบหนุ่มถอดดาบที่ห้อยคอออกส่งให้โบอาร์ ซึ่งรับไปพินิจพิจารณาอย่างใกล้ชิดพร้อมกับฟังเรื่องที่มาร์ตินเล่า

“ดาบเล่มนี้เคยเป็นของพ่อข้าซึ่งเป็นนักรบ ข้ากำลังจะเล่าให้ฟังถึงสาเหตุที่ดาบด้ามนี้หัก เพราะเบลล่าลูกสาวของท่านสั่งให้เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่มอสฟลาวเวอร์ให้ท่านฟัง”

ระหว่างการกินอาหารและพักผ่อน มาร์ตินเล่าให้นักรบโบอาร์ฟังตั้งแต่ตอนที่เขาเดินทางไปถึงโกตีร์ การอพยพหลบหนีของพวกสัตว์ในป่ามอสฟลาวเวอร์ และคำร้องขอของเบลล่าที่ต้องการให้โบดอาร์กลับไปที่บร็อคฮอลล์เพื่อกู้แผ่นดินเกิดคืนมา ระหว่างที่มาร์ตินบรรยายเรื่องราวต่างๆนักรบโบอาร์ฟังอย่างสงบ เขาเดินวนอยู่ในห้องพร้อมกับพลิกดาบของมาร์ตินที่อยู่ในมือไปมา พลางจ้องมองมันราวกับว่ามันมีข่าวสารอะไรสำหรับเขาโดยเฉพาะ

มาร์ตินจบเรื่องที่เล่าแล้ว “ท่านคงเห็นแล้วว่ามอสฟลาวเวอร์ต้องการท่าน” เขาสรุป “โปรดกลับไปพร้อมกับพวกเรา”
ความเงียบบังเกิดขึ้น เมื่อแบดเจอร์พูดขึ้นมาโดยไม่ตอบคำร้องขอของมาร์ตินว่า
“นี่เป็นด้ามของดาบโบราณ ดาบที่วิเศษมาก ข้าทำดาบใหม่ให้เจ้าได้ จะต้องทำใบมีดที่ไม่มีอะไรทำให้แตกหักได้อีก”

มาร์ตินเข้าใจได้ทันทีว่านักรบโบอาร์ไม่ชอบให้ใครมาคาดคั้นเอาคำตอบ เขาตัดสินใจที่จะไม่เซ้าซี้จนกว่าตัวแบดเจอร์ผู้นี้จะอารมณ์ดีขึ้น

“ขอบคุณท่านมาก ข้ายินดีที่จะได้เห็นดาบเล่มเก่าของพ่อข้าถูกหลอมเป็นดาบขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ข้ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักรบเพียงครึ่งเดียว เพราะดาบที่พกอยู่มีเพียงครึ่งด้ามเท่านั้น”

โบอาร์ส่ายหัวใหญ่มหึมาของเขา “เจ้าเข้าใจผิดแล้วละ มาร์ติน เจ้าเป็นนักรบเต็มตัวแล้ว ข้าเห็นได้ชัดเจนว่าเจ้ามีหัวใจของนักรบ แต่เมื่อข้าทำดาบเล่มนี้เสร็จแล้วเจ้าจะต้องจำไว้เสมอว่ามันไม่สำคัญที่ดาบ ที่สำคัญคือผู้ที่ใช้มันเท่านั้น ดาบจะมีพลังก็ต่อเมื่อมันอยู่ในมือของนักรบผู้สุจริตเท่านั้น พอแค่นี้ก่อนเถอะ พวกเจ้าเหนื่อยกันมามากแล้ว ไว้ค่อยคุยกันต่อพรุ่งนี้ซึ่งเจ้าจะได้เห็นได้พบอะไรอีกหลายอย่าง นอนที่นี่ แต่ถ้าอยากจะอาบน้ำเอาฝุ่นที่เขรอะอยู่นั่นออกข้าจะให้กระต่ายป่าเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ แล้วโนอาร์ก็ปล่อยแขกของเขาไว้ตามลำพัง


บ่อน้ำร้อนลึกและอุ่นสบาย ทรับบ์ โวเธอร์และฟริงก์นำผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่นุ่มนิ่มมาแจกให้

“คนละผืนเลย อย่าทำให้น้ำกระเด็นออกมา”
“ล้างข้างหลังหูด้วยนะ”
“ราตรีสวัสดิ์ เจอกันพรุ่งนี้เช้านะ”

สี่สหายลงนอนบนแคร่ที่ปกคลุมด้วยหญ้าแห้ง รู้สึกอุ่นสบายและอิ่ม
“ฮู เออร์” ดินนี่หาวกว้าง “ในที่สุดเราก็มาถึงซาลามานดาสตรอนจนได้”
ล็อค-อา-ล็อคนอนมองเพดานถ้ำ “เป็นที่ที่น่ามหัศจรรย์จริงๆ นักรบโบอาร์นั่นแปลกมากนะ จริงไหมมาร์ติน?”
“พร้อมเมื่อไหร่เขาก็คงจะบอกเราเองว่าเขาจะเอาอย่างไร” มาร์ตินพูดอย่างรู้ดี “พยายามนอนให้หลับกันเถอะ ข้ารู้สึกว่าพรุ่งนี้คงได้เจออะไรแปลกๆอีกเยอะเชียว”

กอนฟฟ์อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องเพลงบทใหม่ขึ้นมาอีก

ในที่สุดนักเดินทางผู้เหนื่อยล้า
ก็มาถึงจุดหมายปลายทางที่ปรารถนา
เราเสาะหามาเรื่อยๆตามสถลมารค
แล้วก็มาถึงภูเขาแห่งไฟ
มาพบนักรบโบอาร์ผู้ล่วงรู้ความลับทั้งหลาย
ที่ทั้งมืดมิดและลึก---


กอนฟฟ์ผลุดลุกขึ้นนั่งแล้วเกาหนวด “คำอะไรสัมผัสคล้องจองกับคำว่าลึก?”

กอนฟฟ์ถูกฟาดจนล้มลงบนแคร่ที่นอนด้วยผ้าเช็ดตัวเปียกๆสามผืน
“หลับนอนเสียทีสิ!”




หมายเหตุ: แปลจากเรื่อง "Mossflowers"