เบนน์มีแผนใหม่อีกแล้ว

“ตอนนี้พวกสัตว์ในป่าพวกนั้นไปกันหมดแล้ว” เขาออกความเห็นอย่างหลักแหลม “ทำไมพวกเราไม่ออกจากโกตีร์ไปซ่อนตัวอยู่หลังแนวที่พวกมันมาซุ่มอยู่เมื่อเช้านี้ล่ะ ถ้ามันกลับมาใหม่พรุ่งนี้เช้าเราจะได้ตีตลบหลังมันเสียเลย”
“ฮึ ฮุฮุฮุ เข้าท่าดีนี่ เจ้าหมาจิ้งจอก” บร็อคชมเชยพร้อมกับหัวเราะกั้กๆ

ทซาร์มิน่าหันขวับมาจ้องหน้าเจ้ากัปตันตาเขียว ทำให้มันหุบปากที่กำลังหัวเราะอยู่ลงแทบไม่ทัน ตอนนี้สถานการณ์ระหว่างนางแมวป่ากับเจ้าเบนน์ตึงเครียดใกล้ความเป็นศัตรูเข้าไปทุกทีแล้ว ทซาร์มิน่าเริ่มรู้สึกเสียใจที่ยอมให้เบนน์กับทหารของเขาเข้ามาอยู่ในโกร์ตี

“ไอ้โง่บร็อค” นางร้องด่า “เจ้ามองไม่เห็นหรือไงว่าเจ้าหมาจิ้งจอกตัวนี้ต้องการให้พวกเราออกไปจากโกร์ตี พวกมันจะได้ตลบหลังเราแอบกลับเข้ามาในนี้?”
เบนน์กางนิ้วมือออกกว้างเหมือนปราศจากเขี้ยวเล็บ “โฮ่โฮ่ ถ้าเจ้าคิดอย่งนั้นละก้อ คุณผู้หญิง”
“นั่นแหละที่ข้าคิด เจ้าหมาจิ้งจอก!” ทซาร์มิน่ากระแทกกลับ

“ถ้าอย่างนั้นก็แก้ได้ไม่ยากนี่” เบนน์ยักไหล่ “เจ้าก็อยู่ในโกตีร์กับพวกกัปตันตัวเจ๋งๆของเจ้าสิ แล้วให้ข้าเป็นฝ่ายนำกำลังออกไปข้างนอก ความจริงข้าตั้งใจจะพาพวกมันออกไปคืนนี้ จะได้ไปหลบซ่อนตัวมิดชิดตอนที่พวกมันกลับมาโจมตีอีกครั้ง”
ทซาร์มิน่าทำจมูกฟุดฟิด “ก็ดี ข้าเห็นด้วย เบนน์”
เจ้าหมาจิ้งจอกหัวเราะก๊ากแล้วดึงดาบออกจากฝักยื่นมาข้างหน้า “คิดว่าไว้ใจข้าได้หรือ? หรือเจ้ายังอยากจะยึดดาบข้าไว้ด้วย?”
ดวงตาของนางพญาแมวป่าวาววับขึ้นอย่างน่ากลัว “ถ้าข้ายึดดาบเจ้ามาก็หมายความว่าต้องมีหัวของเจ้าติดมาด้วย เจ้าหมาจิ้งจอก”
เบนน์เก็บดาบเข้าฝักแล้วถุยน้ำลายออกมา “ถ้าเจ้าพยายามจะเอาดาบข้าไป ดาบนี่จะตัดหัวเจ้าขาดติดออกมา นางแมว”
“แล้วเราจะได้เห็นกัน”
“ใช่ แล้วเราจะได้เห็นกัน”


ชิบบ์ทั้งเห็นและได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด เพียงกระพือปีกอย่างรวดเร็วไม่กี่ครั้งมันก็มาบินอยู่แถวป่ามอสฟลาวเวอร์มุ่งหน้าไปบร็อคฮอลล์แล้ว

โฟร์โมลกับผู้เฒ่าดินนี่กำลังเดินไปเดินมาอยู่ในหล่มดินร่วนที่เต็มไปด้วยใบไม้ ทั้งสองพยายามมองหาจุดที่เป็นที่ตั้งของอุโมงค์เก่าที่เลิกใช้แล้ว

“อาจจะเป็นตรงนั้นก็ได้นะ ข้าว่า”
“ไม่ใช่หรอก น่าจะเป็นตรงนี้มากกว่า”
“ไม่น่าจะใช่ น่าจะเป็นตรงระหว่างสองจุดที่ว่านั่นมากกว่า”
“โว เออร์ฮู๊บส์ แผ่นดินไหว ระวัง!”

พื้นดินเบื้องล่างใต้ฝ่าเท้าสั่นไหวเป็นระลอกคลื่น ส่งร่างของตุ่นทั้งสองกระเด็นไปนอนแอ้งแม้งอยู่ในหล่มเลน หัวของซอยล์ฟลายเออร์โผล่ขึ้นมาจากดิน มันปัดไบไม้แห้งออกจากจมูกแล้วส่งยิ้มกว้างขวางมาให้

“เฮอร์ ดีใจจังที่เห็นพวกท่าน” มันร้องบอกอย่างดีใจ “เราพบเส้นทางตัดกันตรงที่อุโมงค์เก่าเคยอยู่ตรงนี้”
โฟร์โมลพยายามรักษาหน้าตัวเอง “เห็นไหมล่ะผู้เฒ่าดิน ข้าบอกแล้วไงว่ามันต้องอยู่ตรงนี้”
“ให้เกียรติท่านโฟร์โมลหน่อย เขาเป็นนักค้นพบที่เก่งจริงๆ!”

ซอยล์ฟลายเออร์ปัดเศษดินเลนออกจากตัว บิลลัมและเอิชคลอว์โผล่ตามขึ้นมาแล้วจับจมูกตัวเองเป็นการคาระวะผู้อาวุโสทั้งสอง บิลลัมหัวเราะกั้กๆ

“หนุ่มเฒ่าที่นี่บางคนยังชอบเล่นใบไม้เหมือนเด็กเล็กๆเลยนะ ข้าแปลกใจจริงๆ”
โฟร์โมลชูกำปั้นให้บิลลัม “หุบยิ้มนั่นเสียที แล้วรีบกลับไปบร็อคฮอลล์”


สถานการณ์ที่บร็อคฮอลล์ยังไม่มีอะไรผิดปกติ พวกเด็กๆเล่นเกมกับโคลัมไบน์และกู๊ดดี้ ขณะที่แม่อธิการเจอร์เมนช่วยเบน สติคเกิลและพวกหนูจัดเรียงลูกธนูซึ่งมัดรวมกันอยู่เป็นตั้ง ในฐานะผู้ดูแลบร็อคฮอลล์ตอนที่เบลล่าไม่อยู่ แม่อธิการไม่ค่อยชอบใจนักที่เลดี้แอมเบอร์และสกิปเปอร์ขัดคำสั่งของสภาคอริม แต่ก็พยายามทำใจว่าเป็นเพราะพวกเขาต้องสูญเสียเพื่อนไปในการโจมตีของพวกทหารจากโกตีร์ตรงที่ขุดอุโมงค์ แต่ถึงอย่างไรแม่อธิการก็คิดว่าเป็นหน้าที่ของนางที่จะต้องว่ากล่าวตักเตือนเสียบ้าง

“พวกเจ้าไม่มีสิทธิที่จะออกไปทำเช่นนั้นหลังจากถูกมอบหมายให้อยู่เฝ้าบร็อคฮอลล์ เจ้าทั้งคู่อาจจะถูกฆ่าตายก็ได้”

สกิปเปอร์กำลังวุ่นวายอยู่กับการควานหาลูกเกาลัดในหม้อสตูว์ ซึ่งถูกวางทิ้งไว้ให้เย็นอยู่ข้างเตาไฟ เจอร์เมนใช้ธนูดอกหนึ่งเคาะลงบนโต๊ะ

“เจ้านากสกิปเปอร์ ฟังข้าอยู่หรือเปล่า?”
“อ๋อ ฟังสิขอรับ คุณแม่อธิการ ได้ยินเต็มสองหูเลย” เขาตอบลอยๆ “ลูกนัทพวกนี้เป็นลูกนัทจากฤดูที่แล้ว หรือฤดูก่อนหน้านั้น? รสชาติหอมหวานอร่อยมากเลย”
แม่อธิการพ่นลมหายใจแรงอย่างโกรธๆ “เจ้าทั้งสองต้องสัญญากับข้าเดี๋ยวนี้นะ ว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆแบบนั้นอีก ข้าประหลาดใจกับเจ้ามากนะ เลดี้แอมเบอร์ เจ้าก็เป็นถึงราชินีของพวกกระรอก แต่ไม่ทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีให้บริวารเลย จริงไหม?”
แอมเบอร์เอียงหูที่เหลือแต่ติ่งที่มีผ้าพันแผลปิดอยู่มาทางเจอร์เมน
“เอ ท่านพูดว่าอะไรนะ?”
ทั้งสามหัวเราะออกมาพร้อมๆกันแบบกลั้นไม่อยู่

ชิบบ์มาถึงพอดีพร้อมกับพวกตัวตุ่น ช่วยให้ผู้ฝ่าฝืนทั้งสองรอดพ้นจากการถูกตำหนิไปได้สภาคอริมเท่าที่เหลืออยู่รับฟังรายงานของชิบบ์ เฟอร์ดี้กับค็อกส์ทำหน้าที่เสิร์ฟอาหารว่างและเครื่องดื่ม หลังจากตัดสินใจกันแล้วว่าจะเป็นนักรบ ช่างไม้และพ่อครัว

ระหว่างกินอาหารแม่อธิการสรุปสถานการณ์ว่า “ถ้ากำลังทหารของโกร์ตีแอบซ่อนตัวอยู่ในป่า เจ้าทั้งสองก็โง่มากถ้าคิดจะออกไปทำแบบเมื่อวานอีก”

สกิปเปอร์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “คิดอีกทีนะ แม่อธิการ ฟังดูแล้วพวกมันคงกำลังเตรียมตัวกันวุ่ยวายแน่ คืนนี้พวกเราจะปล่อยให้พวกมันนอนไม่หลับอยู่ในป่านั่นทั้งคืนเลย คงนอนหนาวตายสงสัยว่าทำไมเราไม่โผล่ไปสักที น่าขันจัง”

โฟร์โมลใช้ขนมปังกรอบแผ่นหนึ่งของเฟอร์ดี้ทุบลงไปบนโต๊ะ “เฮอร์ พวกมันคงคิดว่าพวกตุ่นเลิกออกไปขุดดินแล้วนะ เฮอะ พวกมันไม่รู้จักเราดีพอ พวกนักขุดจะไปขุดอุโมงค์ก่อนมืด จำไว้”

เบลล่าแห่งบร็อคฮอลล์เดินลึกเข้าไปในป่าเพื่อเสาะหาที่หลบภัยสำรอง ถ้ากองทหารของทซาร์มิน่าค้นพบบร็อคฮอลล์ พวกสัตว์ในป่าก็ยังสามารถไปหลบซ่อนตัวอย่างปลอดภัยในที่แห่งใหม่ได้

นางแบดเจอร์มักจะคิดถึงความรับผิดชอบของนางต่อพวกสัตว์ในป่าเสมอ เบลล่าคิดว่าเป็นหน้าที่ของนางที่ต้องเสาะหาที่พักแห่งใหม่นี้ ตอนนี้นางรู้สึกยินดีกับความร่มเย็นเงียบสงัดของป่ามอสฟลาวเวอร์ หลังจากที่พวกสัตว์จำนวนมากอพยพเข้ามาแออัดกันอยู่ในบร็อคฮอลล์

เมื่อเที่ยงวันมาถึงเบลล่าก็เดินอยู่ทางตะวันออกผ่านชุมชนท้องทุ่งที่กว้างใหญ่ไพศาล นางแบดเจอร์รู้ได้ทันทีโดยสัญชาตญานว่าแม่น้ำมอสคงอยู่ไม่ไกลจากที่นางเดินอยู่นัก และก็จริงดังที่คาดเอาไว้ เบลล่าทรุดตัวลงนั่งบนฝั่งแม่น้ำที่มีน้ำหมุนวนแล้วม่อยหลับไปอย่างเป็นสุข

“เบลล่า เฮ้ เบลล่าแห่งบร็อคฮอลล์!”

นางแบดเจอร์ผลุดลุกขึ้นนั่งตัวตรง ฝืนความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้จากการเดินมาเสียไกล จินจิเวียร์กำลังวิ่งตรงเข้ามาโดยมีแมวป่าตัวเมียสีแดงตัวหนึ่งวิ่งตามมาด้วย

นางแบดเจอร์กระโดดขึ้นยืนโบกมือให้อย่างดีใจ “ฮ่าฮ่า จินจิเวียร์เพื่อนยาก เพื่อนเจ้านี่ใครล่ะ?”
นางแมวยิ้มและโบกมือให้ “โอ เบลล่า ท่านเป็นเหมือนที่ข้าคิดไว้เลย” เธอพูด “จินจิเวียร์เล่าให้ข้าฟังหมดแล้วเกี่ยวกับท่านและพวกสัตว์ในป่าเพื่อนของเขา ข้าชื่อแซนดินกอมม์”

ทั้งหมดนั่งร่วมกันบนชายฝั่งแม่น้ำขณะที่เบลล่าเล่าเหตการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฟัง รวมทั้งภารกิจของนางในครั้งนี้ด้วย เบลล่าสังเกตเห็นว่าจินจิเวียร์ทั้งแข็งแรงขึ้นและมีความสุขมากขึ้น และสาเหตุที่ทำให้เขามีความสุขก็พอมองเห็นได้

“เบลล่า มองข้าสิ ท่านเชื่อไหมว่าตอนนี้ข้าเป็นชาวนาแล้ว ข้า จินจิเวียร์ ลูกชายของลอร์ดเวอร์ดูกากลายเป็นชาวนา เรามีนาเล็กๆเหนือฝั่งแม่น้ำขึ้นไป แล้วปลาในแม่น้ำนี้ก็เยอะมากอีกด้วย”

เบลล่าพลอยยินดีไปด้วย “ตอนนี้เจ้าก็สบายดีแล้วสิ ซึ่งเจ้าก็สมควรจะสบายได้แล้วละ ทุกข์ยากลำบากลำบนมามากพอแล้ว ข้าขอแสดงความยินดีกับเจ้าทั้งสองด้วยนะ”

แซนดินกอมม์ขอบคุณนางแบดเจอร์ “ท่านพาสัตว์ในป่าพวกนั้นไปพักกับเราได้เลยนะ เมื่อไรก็ได้ ที่นาของเราอยู่ไกลเกินกว่าที่น้องสาวผู้โหดร้ายของจินจิเวียร์จะตามเขาพบ”

เบลล่าลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นออกจากตัว นางปฏิเสธอาหารกลางวันที่พวกเขาเชื้อเชิญให้กิน

“ข้าไม่อยากรบกวนความสุขของพวกเจ้านานนัก” นางกล่าว “ข้าต้องรีบกลับไป
บร็อคฮอลล์และบอกข่าวดีแก่พวกเขา ไม่เพียงแต่จะหาที่หลบภัยสำรองได้แล้ว ข้ายังได้พบจินจิเวียร์เพื่อนเก่าของพวกเราอีกด้วย แถมยังได้พบเพื่อนใหม่คือเลดี้แซนดินกอมม์อีกต่างหาก”

จินจิเวียร์ยิ้มอย่างเข้าใจ “ตามใจท่านแล้วกัน เบลล่าแห่งบร็อคฮอลล์ ส่งความปรารถนาดีของข้าให้ทุกคนที่นั่นด้วย อย่าลืมบอกเฟอร์ดี้กับค๊อกส์ให้มาเยี่ยมลุงจินจิเวียร์และป้าแซนดินกอมม์บ้างล่ะ”
“อ๋อ ต้องบอกแน่นอน ไม่ต้องห่วง” เบลล่ารับรอง “ขอบใจมากนะ ดีจังที่ได้รู้ว่าสภาคอริมมีเพื่อนอีกสองคนที่พร้อมจะช่วยพวกเราเสมอ”

นางแบดเจอร์เดินจากไปมุ่งตรงสู่ตะวันตกแล้ววกกลับเข้าไปในหมู่แมกไม้ของป่ามอสฟลาวเวอร์ในแสงอาทิตย์ยามบ่าย

“ลาก่อน เบลล่าแห่งบร็อคฮอลล์ ขอให้โชคดี” แมวป่าทั้งสองตะโกนตามหลัง
“ขอบใจมาก ดูแลกันให้ดีๆนะ ลาก่อน ชาวนาจินจิเวียร์ ลาก่อน เลดี้แซนดินกอมม์”