บ่อสครีมโฮลด์ทั้งมืดและเต็มไปด้วยโคลนตม มาร์ติน ดินนี่ และล็อค-อา-ล้อคหล่นโครมลงไปในเลน

เจ้าตุ่นหนุ่มน้อยสะดุดอะไรอย่างหนึ่งที่มีขนาดใหญ่และผิวเรียบ

“แหยะ อะไรน่ะ?” มันส่งเสียงดังลั่น พร้อมกับถ่มน้ำเหม็นๆออกมาจากปาก
“อย่านั่งจมอยู่อย่างนั้น เพื่อน จับมือข้าไว้ ข้าจะช่วยฉุดให้” นั่นเป็นเสียงของกอนฟฟ์!!!

มาร์ตินและสหายทั้งสองเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนและไม่เห็นแสงสว่างส่องผ่านลงมาเลย รวมทั้งไม่มีเสียงของพวกกบด้วย เหนือหัวพวกเขาเป็นช่องบนผนังบ่อ กอนฟฟ์นั่งอยู่บนปากช่องนั้น ถือตะเกียงหิ่งห้อยไว้ในมือ แม้ว่าหน้าตาเนื้อตัวจะดูสกปรกมอมแมมและเปียกโชก แต่มันก็ยังคงสดชื่นรื่นเริงเหมือนเดิม

มาร์ตินดีใจจนระงับไม่อยู่ “กอนฟฟ์ ไอ้เพื่อนยาก นั่นเจ้าจริงๆหรือ?”

เพื่อนที่หายไปนานของพวกเขาหัวเราะโดยไม่ออกเสียงจนตัวสั่น กอนฟฟ์ชูอุ้งมือขึ้นเป็นเชิงเตือนให้เงียบ “จุ๊จุ๊ อย่าพูดดังนัก เดี๋ยวเจ้าปลายักษ์จะตื่นขึ้นมา เอ้า จับเถาวัลย์เส้นนี้ไว้แล้วข้าจะช่วยดึงอีกแรง”

กอนฟฟ์ช่วยลากมาร์ตินขึ้นไปบนปากช่อง แล้วต่อจากนั้นทั้งสองก็ช่วยดึงดินนี่และล็อค-อา-ล็อคให้ตามขึ้นไปได้โดยปลอดภัย ทั้งสามสลัดน้ำออกจากเสื้อผ้าแล้วก็พากันกอดเจ้ากอนฟฟ์ไว้แน่น

“มีอาหารติดมาบ้างไหม?” กอนฟฟ์หิวจัด
“ไม่มี พวกกบริบไปหมดเลย”
กอนฟฟ์ทำท่าเซ็ง “อ๋อ ไอ้พวกตัวเป็นปุ่มปมนั่นน่ะเหรอ ข้าน่าจะรู้ว่าต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว”

ล็อค-อา-ล็อคหาที่นั่งที่แห้งที่สุดได้ “แล้วไปยังไงมายังไงเจ้าถึงมาติดอยู่ในนี้ล่ะ?” เขาถามกอนฟฟ์อย่างสงสัย “พวกเราคิดว่าเจ้าตายแล้วแน่ๆตอนที่เจ้าหายไปในน้ำตกน่ะ”

กอนฟฟ์ยืดอกอย่างโกรธๆ “ข้านี่นะตาย! ไม่หรอก ตอนที่ตกลงไปในน้ำตกกระแสน้ำคงจะพาข้าไหลรอดเข้าไปใต้ภูเขา พอฟื้นขึ้นมาข้าพบเจ้างูกับเจ้ากิ้งก่าสองตัวนั่นยืนค้ำหัวข้าอยู่ ไอ้งูเหม็นสาปนั่นจับข้ามัดมือมัดเท้าเอาไว้แล้วลากข้าไปหาเจ้ากบกรีนฟร็อค หรืออะไรสักชื่อนี่แหละ เฮอะ ไอ้เจ้าตัวกระโดดบึงเหม็นฉึ่งนั่นฟังเรื่องที่เจ้าสองตัวนั่นบรรยายให้ฟังแล้ว ก็อยากจะรู้ว่าข้าเอาพวกเจ้าทั้งสามไปซ่อนไว้ที่ไหน ข้าเลยบอกให้มันไปย่างก้นอ้วนๆเขียวๆของมันกินซะ มันโกรธจัดเลยสั่งให้ลูกสมุนลากข้ามาอยู่กับสเนคฟิชในบ่อนี้แหละ”

“เจ้าสเนคฟิชอะไรที่ว่านี่เป็นอะไรหรือ?” มาร์ตินซัก
“เป็นอะไรน่ะหรือ? มันไม่ควรจะเป็นอะไรทั้งนั้นแหละ นอกจากปลาไหลยักษ์ ใหญ่โตมโหฬารมาก ไม่เคยเห็นปลาอะไรใหญ่ขนาดนี้มาก่อน ใหญ่พอๆกับลำต้นไม้เลย เอ้า คอยดูให้ดีๆนะ”

กอนฟฟ์ดึงกรวดที่หล่นอยู่ใกล้ๆมาถือไว้ ชะโงกตัวออกไปแล้วโยนกรวดก้อนนั้นลงไปที่อะไรอย่างหนึ่ง ที่เหมือนหินขนาดใหญ่ที่โผล่พ้นน้ำขึ้นมา ในแสงสลัวๆพวกเขาเห็นน้ำปนโคลนสีน้ำตาลหมุนเดือดพล่าน ขณะที่ลำตัวที่ขดเป็นวงหนาเคลื่อนไหวและคลายตัวออกฟาดเหวี่ยงไปมาด้วยกำลังมหาศาล

กอนฟฟ์ตัวสั่น “เจ้าวายร้ายนั่นเกือบจะเอาข้าไปกินซะแล้ว ดีที่ข้าเกาะเถาวัลย์ที่เลื้อยอยู่ตามผนังบ่อนี่เอาไว้ทัน อย่าลืมว่าข้าเป็นราชาแห่งการปีนป่ายเชียวนา ทุกวันนี้ข้ายังต้องหมั่นตรวจปลายหางตัวเองอยู่เลยว่ายังอยู่ดีหรือเปล่า แต่เจ้าปลาตัวนี้ก็ไม่เลวร้ายอะไรนักหรอก ถ้ามันรู้จักอยู่ให้ห่างเราเข้าไว้ รู้ไหมว่าข้ากับมันเคยพูดคุยกันด้วยละ เจ้าสเนคฟิชนี่เป็นแชมเปี้ยนนักกินกบประจำละแวกนี้เลยทีเดียว จนกระทั่งวันหนึ่งมันติดกับพวกกบแล้วหล่นลงมาในบ่อนี้และออกไม่ได้ แต่พวกกบก็เลี้ยงดูให้อาหารมันโดยโยนพวกศัตรูบ้าง ปลาบ้าง หรือบางทีก็นกที่ตายแล้ว หรือพวกนักเดินทางที่ผ่านมาทางนี้แล้วแต่โอกาสให้มัน เจ้าสเนคฟิชขยอกกินเกลี้ยงไม่เดือดร้อนอะไร”

กอนฟฟ์ชะโงกตัวออกไปตะโกนพูดกับปลาไหลว่า “ข้าพูดว่าเจ้าไม่เดือดร้อนอะไร จริงไหม เพื่อน?”

ผิวน้ำแตกซ่าออกเป็นวงกว้างพร้อมกับหัวของสเนคฟิชโผล่ขึ้นมา รูปร่างหน้าตาของมันราวกับฝันร้าย หน้าของมันใหญ่มโหฬาร ลำตัวมีสีดำปนเงิน ใต้ท้องเป็นสีเหลืองเหมือนงาช้าง หัวมหึมาเหมือนท่อนซุง มันส่งเสียงขู่ฟ่อราวกับงูแล้วส่ายเอียงไปมา ฟันที่เรียงรายนับไม่ถ้วนอยู่ในปากที่เปิดอ้าขาวจั๊วะแหลมราวกับเข็ม ดวงตาสีดำสนิทที่โหดร้ายจ้องพวกเขาอย่างแข็งกร้าวโดยไม่กระพริบ กล้ามเนื้อของร่างที่ขดม้วนเป็นวงขยับเขยื้อนตัวโป่งขึ้นและคลาย ออกราวกับแต่ละส่วนมีชีวิตของมันเอง

สเนคฟิชพูดว่า “สักวันหนึ่งข้าจะหาทางออกไปจากบ่อนี้ให้ได้ แล้วข้าจะได้ลิ้มรสพวกกบอีกครั้งหนึ่ง”

ดินนี่ใช้มือที่ใช้สำหรับขุดดินทำความเคารพ “ข้าหวังว่าพวกเราก็คงจะหาทางออกไปได้เหมือนกัน อย่าลืมกินเผื่อพวกเราสักสองสามตัวล่ะ สงสัยว่าท่านคงจะชอบกินเนื้อกบพวกนั้นมาก”

สเนคฟิชทำตาลอยราวกับกำลังฝันหวาน “อาอาอาอาฮฮฮ มีมีมีมี ไม่มีอะไรรสฃาติวิเศษเหมือนกบอ้วนๆสักตัว ยกเว้นกบสองตัวเท่านั้น”
ล็อค-อา-ล็อค วุ่นวายใจมาก “เอ้อ ที่ท่านพูดนั่นถูกแล้วละ พวกเรานี่ทั้งผอมและเต็มไปด้วยขน อั้ค! ทำไมท่านไม่แอบออกไปจับพวกกบมากินเป็นอาหารค่ำล่ะ?”

สเนคฟิชชูหัวขึ้นสูงกระแทกลำตัวเข้ากับผนังบ่ออย่างแรง แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วมันก็เลื่อนตัวลงไปในน้ำเหมือนเดิม

“เห็นหรือยังล่ะ ข้าเลิกล้มความพยายามเพราะเหตุนี้แหละ” มันพูดอย่างท้อแท้ “ข้ายิ่งพยายามจะพังบ่อออกไปเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเรียบและลื่นมากขึ้นเท่านั้น ใช้กำลังแต่เพียงอย่างเดียวไม่สำเร็จหรอก”

สมองของมาร์ตินเริ่มมีความคิดดีๆเกิดขึ้น เขาตัดสินใจลองเสี่ยง “ฟังนะสเนคฟิช ข้ามีข้อเสนอให้ท่านพิจารณา ถ้าพวกเราช่วยท่านให้ออกไปจากบ่อนี้ได้ ท่านจะปล่อยให้พวกเราไปตามทางโดยไม่ทำอันตรายพวกเราได้ไหม?”

หัวมหึมาจมหายไปสักครู่ก็โผล่ขึ้นมาใหม่ใต้ช่องพอดี มาร์ตินตระหนักว่าสเนคฟิชสามารถเอื้อมมาคว้าตัวพวกเขาได้ถ้ามันจะทำจริงๆ เจ้าปลาไหลยักษ์ถอยหลังห่างออกไปเล็กน้อย เพื่อความสบายใจของสี่สหาย

“ถ้าพวกเจ้าช่วยข้าให้ออกไปได้ พวกเจ้าจะไปไหนก็ตามใจ” ปลาไหลให้คำสัญญา “ข้าคงจะชอบกินกบมากกว่าหนู แถมยังได้แก้แค้นพวกของมาร์ชกรีนอีกด้วย แต่ถ้าพวกเจ้าคิดจะทำอะไรก็ต้องรีบๆนะ ก่อนวันพรุ่งนี้จะผ่านไป เพราะข้าจะต้องกินอาหาร พวกเจ้าเข้าใจที่ข้าพูดไหม?”

นักรบหนูให้คำตอบแทนเพื่อนๆว่า “พวกเราเข้าใจดี สเนคฟิช ตอนนี้ปล่อยให้เราอยู่กันตามลำพังได้ไหม จะได้ช่วยกันวางแผน เสร็จแล้วเราจะบอกท่าน”

เจ้าปลาไหลที่น่าสยองเลื่อนตัวกลับลงไปในน้ำโคลนอย่างเงียบเชียบ
กอนฟฟ์หัสเราะคิกคักแบบประสาทกิน “ถูกแล้ว เพื่อน ช่วยกันคิดหน่อย ไม่งั้นหนูสองตัว สัตว์รูหนึ่งตัวและตุ่นหนึ่งตัวจะกลายเป็นพายสำหรับมื้อเย็นพรุ่งนี้”


=========================================================================

โกตีร์ถูกทิ้งร้างไว้ ทหารหมดทั้งค่ายถูกระดมไปไล่ล่าพวกสัตว์ในป่า

แม่อธิการเจอร์เมนและโฟร์โมลยืนอยู่ที่หน้าต่างในห้องนอนชั้นบนของนางทซาร์มิน่ามองออกไปในบริเวณป่า พวกเขาไม่พบอะไรมากนักในโกตีร์ บริเวณปราสาทดูมัวซัวและขาดแคลนพอๆกับสภาพของสัตว์ในป่า—ทั้งชื้นแฉะและหม่นมัว ห้องเล็กห้องน้อยต่างๆและตามทางเดินเปียกชื้นและเหม็นอับ คบไฟที่จุดไว้ส่องให้เห็นผนังปูนที่เต็มใบด้วยราและวัชพืช แม้แต่เสบียงอาหารในห้องเสบียงก็ร่อยหรอ

โฟร์โมลใช้มือดึงจมูกตัวเองอย่างไตร่ตรอง “ฮืมม์ มาร์ม มันมีอาหารเลี้ยงทหารของพวกมันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”

พวกตุ่นและหนูช่วยกันสำรวจที่มั่นของโกตีร์อย่างละเอียดละออกทุกซอกทุกมุมและพบว่ามีแต่ความว่างเปล่า

โคลัมไบน์กับตาเฒ่าดินนี่เดินไปด้วยกันในค่ายทหารที่ถูกทิ้งให้ร้าง พวกทหารเอาอาวุธติดตัวไปหมด

แม่อธิการจากโลมเฮดจ์เม้มปากอย่างขยะแขยง “มีประโยชน์อะไรที่จะมาเดินไปมากันอยู่ในสถานที่ชั่วร้ายสกปรกรกเรื้อนี่?”

ปู่ผู้ชราของเจ้าตุ่นดินนี่วุ่นวายอยู่กับการสำรวจของตัวเองจนไม่ได้ตอบข้อกังขาของแม่อธิการ เขาสูดดมพิ้นห้องตรงรอยแตก เคาะฝาผนัง ใช้มือขุดลงไปในคานผุๆ พร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเองไปด้วย “เบรอออ อุ้งมือข้าบอกข้าว่ามีอะไรบางอย่างในป้อมนี้ ข้าต้องไปสูดดมกลิ่นแถวๆห้องขังอีกหน่อย”

โคลัมไบน์เดินขึ้นไปสมทบกับเจอร์เมนในห้องนอนของทซาร์มิน่า เธออดสังเกตไม่ได้ถึงความแตกต่างกันอย่างมากระหว่างที่อยู่ของนางแมวป่าที่โอ่อ่าหรูหราผิดกันลิบลับกับที่อยู่ของพวกทหาร

“แม่อธิการคะ ดิฉันเลือกที่จะอยู่อย่างแร้นแค้นในป่ามากกว่าที่ที่น่ากลัวแบบนี้ ท่านเห็นวิธีที่นางปฏิบัติต่อพวกทหารของนางไหมคะ?”

แม่อธิการชราไล้มือไปบนผืนผ้าปักสีฉูดฉาดที่แขวนอยู่และพรมที่มีรอยเปรอะเปื้อน ที่ทซาร์มิน่าฉีกมันจนขาดด้วยแรงโทสะ “ตอนนี้เจ้ารู้ความแตกต่างระหว่างการใช้ชิวิตของสัตว์พวกนั้นกับของพวกเราดีแล้วนะ”
โฟร์โมลแสดงความขยะแขยงของเขาออกมาด้วยคำพูดเพียงคำเดียวว่า “ขยะ!”

เจอร์เมนทำตาลอยเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ “โคลัมไบน์ ที่นี่ปราศจากผู้คน ทำไมพวกเราไม่เข้ายึดครองมันเสียเลยล่ะ?”
“โอ พระเจ้า!! นี่เป็นคำพูดของแม่อธิการผู้ใฝ่หาสันติภาพหรือนี่?” นางหนูสาวน้อยจากลอมเฮดจ์ร้องถาม พร้อมกับมีรอยยิ้มขบขันปรากฏขึ้นในดวงตา “ความจริงเมื่อตะกี๊นี้ดิฉันก็คิดเหมือนท่านเช่นกัน แต่แล้วก็ได้คำตอบว่าพวกเราไม่ได้เป็นนักรบ และตอนนี้กำลังพลของเราก็ถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มๆ พวกนากและกระรอกก็เข้าไปในป่า และถ้าอยู่ที่นี่เราก็ไม่มีทั้งอาวุธและเสบียงอาหาร พวกเราไม่มีคนนี่ จะทนอยู่ได้สักกี่วันล่ะคะ?”

หนูชราส่ายหัวอย่าประหลาดใจ “ตายแล้ว นี่เป็นคำพูดของแม่หนูตัวเล็กๆหรือนี่? ยุทธวิธี เสบียงอาหาร ไม่มีอาวุธ กำลังถูกแบ่งแยกไป….เจ้าอาจจะต้องหยุดพักร้อนแล้วละมั้ง สาวน้อย เจ้านี่น่าจะเป็นผู้บัญชาการกองทัพเสียจริง ข้าเห็นจะต้องคำนับให้กับความรอบรู้ทางทหารของเจ้าเสียแล้ว พลเอกโคลัมไบน์”

นางหนูสาวน้อยหัวเราะก๊ากใหญ่แล้วย่อตัวลงถอนสายบัว
เฒ่าดินนี่เดินโคลงเคลงเข้ามาด้วยท่าทางเหมือนสมหวังอะไรบางอย่าง
“มีอะไรหรือ เฒ่าดิน ดูสิ ตาของท่านเป็นประกายเชียว”
โคลัมไบน์ตบมือเปาะแปะ “โอท่านคงได้พบอะไรบางอย่างแล้ว ช่วยเล่าให้พวกเราฟังหน่อยสิ!”
ตุ่นชรายกมือขึ้นแตะจมูกและกระพริบตาวับวับ “ตามข้ามาทางนี้สิ ข้าพบเส้นทางใหม่ในที่สกปรกเหม็นหึ่งแห่งหนึ่ง”

ทั้งคู่เดินตามเฒ่าดินไปอย่างสงสัยใคร่รู้ พวกเขาเดินพูดกันไปตลอดทางถึงแผนการของตุ่นชรา