ยังไม่ทันจะรุ่งเช้าดี ล็อค-อา-ล็อค ก็ตกแต่งบานประตูเป็นครั้งสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย มาร์ตินชะโงกมองภูมิประเทศทางด้านข้างของภูเขาจากขอบช่องที่เปิดกว้างโดยยึดดินนี่ที่อยู่ข้างๆไว้แน่น

“วิวทางด้านข้างของภูเขาเป็นอย่างนี้เองนะ ดิน”
“เฮ่อ ไม่เห็นมีอะไรให้ดูมากเลยนะ มาร์เตน”

ด้านข้างของภูเขาที่ลาดยาวลงไปมองเห็นได้ชัดเจนจากช่องเปิด แต่ต่ำลงไปซึ่งเป็นพื้นดินมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากหมอกหนาทึบสุดสายตา

ลอร์ดเคเวียร์เข้ามาสมทบ “ข้าไม่รู้ว่าข้างล่างโน่นมีอะไรบ้าง” เขาบอกสหายทั้งสาม “ขอบใจมากนะ ล็อค-อา-ล็อค ที่ช่วยทำประตูที่สวยงามนั่น ต่อนี้ไปพวกของข้าคงจะปลอดภัยอีกครั้งหนึ่ง เราจะได้ดูแลแบท เมาท์พีทของเราได้เต็มที่ แบท เมาท์พีท”

ล็อค-อา-ล็อค สัมผัสกรอบประตูไม้หนาหนักซึ่งไม้ที่ใช้ส่วนใหญ่เก็บมาจากซากไม้ของเรือวอเตอร์วิงที่พังเสียหายไป

“ตอนนี้ไม่เห็นแม้แต่เงาของเจ้านกฮูกตัวนั้นเลยนะ ถึงแม้ประตูนี้จะกันมันไว้ได้ก็เถอะ นอกจากนี้ก็ยังต้องระวังนกตัวอื่นๆอีกด้วย ข้าไม่เคยชอบพวกนกฮูกเลย”


ไม่ไกลจากแคมป์วิลโล ต้นไม้เก่าแก่ตะปุ่มตะป่ำชื่อเดียวกันทอดคาคบห้อยย้อยไปเหนือแม่น้ำที่มีน้ำใสไหลเอื่อย แสงแดดอ่อนๆยามเช้าส่องทะลุผ่านกิ่งไม้ลงไปยังบริเวณใต้ต้น ซึ่งมีร่างหลายร่างยืนเรียงรายอยู่รอบบริเวณที่จะเป็นที่พำนักแห่งสุดท้ายชั่วนิรันดร์ของมาสค์ นั่นคือกองหินหน้าเรียบเกลี้ยงเกลาตรงริมแม่น้ำ พวกนากที่มาชุมนุมเพื่อฝังศพมาสค์วางช่อดอกไม้และคันหนังสติ๊กเรียงรายไว้บนหลุมศพเพื่อไว้อาลัยสหายผู้จากไป

สกิปเปอร์ทอดถอนลมหายใจอันหนักอึ้ง เขาหันไปหาเลดี้แอมเบอร์ผู้ซึ่งกำลังฟังรายงานจากเจ้ากระรอกหนุ่มบาร์คแลด หัวหน้าพวกนากรู้สึกได้ถึงความโกรธอันรุนแรงของตนซึ่งมีอำนาจเหนือความเศร้าโศก เขายืนกรานว่าพวกนากจะรับมือกับกองทัพทหารจากโกตีร์โดยลำพัง เลดี้แอมเบอร์ฉลาดพอที่จะยินยอม



ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้วและภายในอีกหนึ่งชั่วโมงแสงแดดก็จะแริ่มแรงกล้าขึ้นเรื่อยๆ แต่แทนที่หมอกจะสลายคัวไป มันกลับรวมตัวกันหนาแน่นมากขึ้นกว่าเดิม มาร์ตินและเพื่อนกระตือรือร้นที่จะเริ่มออกเดินทางกันอีกครั้งหนึ่ง พวกเขาปฎิเสธข้อเสนออย่างเอื้ออารีของพวกค้างคาว ให้อยู่ในถ้ำนั้นต่อไปได้อีกนานเท่าที่ต้องการ คำปฏิเสธนั้นเป็นไปอย่างสุภาพและแฝงไว้ด้วยความซาบซึ้งในไมตรีจิตรมิตรภาพและการต้อนรับอย่างอบอุ่น ที่พวกค้างคาวแห่งเมาท์พิทมอบให้

ลอร์ดเคเวียร์นำถุงผ้าบรรจุอาหารสดๆและเครื่องดื่มจนเต็มมามอบให้ ค้างคาวผู้สูงศักดิ์และบริวารของเขายืนแอบอยู่ตรงที่มืดใกล้กับช่องเปิด โดยพยายามเลี่ยงแสงอาทิตย์แรงกล้าที่ส่องผ่านเข้ามา

มาร์ตินเขย่ามือกับท่านลอร์ดอย่างซาบซึ้ง “อย่าลืมปิดประตูนั่นทันทีที่พวกเราออกไปหมดแล้วนะ ปลอดภัยเอาไว้ก่อนดีกว่า”
พวกลูกต้างคาวตัวเล็กๆเกาะแจอยู่กับดินนี่ “อย่าลืมบินจากใต้ดินมาเยี่ยมพวกเรานะฮะ” พวกเด็กๆสั่งเสียดินนี่
เจ้าตัวตุ่นรู้สึกปลื้มใจมาก “อย่าวิตกไปเลยนะ เจ้าตัวน้อยทั้งหลาย ดินนี่สัญญาว่าจะกลับมาเยี่ยมพวกเจ้าสักวันหนึ่ง”

ล็อค-อา-ล็อคสั่งเสียพวกค้างคาวเป็นครั้งสุดท้ายถึงวิธีใช้และดูแลรักษาประตูบานนั้น หลังจากนั้นสามสหายก็ยืนกันอยู่เงียบๆอย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ซึ่งเป็นเรื่องปกติสำหรับสถานการณ์ที่ต้องอำลาจากเพื่อนที่ดีไป มาร์ตินเกือบจะหลุดปากพูดออกมาแล้วว่าถ้ากอนฟฟ์อยู่ด้วยในตอนนี้ เขาคงจะต้องแต่งเพลงขึ้นมาร้องสักเพลงหนึ่งเป็นแน่ แต่เขาก็ทำได้เพียงถอนใจยาวแล้วหันหน้าไปทางอื่น เพื่อปรับเชือกห้อยดาบที่คล้องคออยู่ให้เข้าที่ แล้วหันกลับไปเพื่อเผชิญกับโลกนอกถ้ำต่อไป

พวกเขาเริ่มไถลตัวลงไปตามทางลาดของภูเขาโดยมีเสียงกล่าวคำอำลาของท่านลอร์ดกระซิบแว่วๆอยู่ข้างหู

“จิตวิญญาณของพวกเราจะติดตามพวกท่านไป ขออวยพรให้ได้พบในสิ่งที่ท่านแสวงหา ที่แสวงหา”

การไถลตัวลงไปตามลาดเขาไม่ยากเหมือนที่คิด พวกเขาใช้มือเกาะจิกดิน หิน และรากไม้แถวนั้นเพื่อช่วยพยุงตัวเอาไว้แล้วครึ่งเดินครึ่งไถลตัวลงไป

“ถ้าเพียงแต่กอนฟฟ์อยู่กับเราตอนนี้” มาร์ตินอดไม่ได้ที่จะพูดถึงเจ้าหนูจอมขโมย “มันคงจะจำคำโคลงของนกกระจอก ได้แม่นยำทุกคำ รู้สึกว่าจะคล้ายๆอย่างนี้นะ ‘แผ่นดินจมหายไปในละอองหมอกสีน้ำตาลแกมเทา—‘ หรืออะไรคล้ายๆยังงี้แหละ ข้าจำไม่ได้ทุกคำหรอก”
ดินนี่หยุดตัวเองไม่ให้ชนหินก้อนใหญ่ที่หล่นลงมาจากยอดเขา “ข้าก็จำไม่ได้เหมือนกันแหละ ฮ่าฮ่า”

ล็อค-อา-ล็อคหยิบหินก้อนหนึ่งแล้วโยนออกไปห่างตัว มันลอยละลิ่วหายลงไปในหมอกเบื้องล่าง “ปกติใต้หมอกแบบนี้มักจะมีบึงหรือพื้นดินที่ชื้นแฉะ เราคงต้องระมัดระวังตัวกันมากหน่อยเมื่อลงไปถึงที่นั่นแล้ว” เขาเตือนสหายทั้งสอง

ทั้งหมดลงไปถึงบริเวณพื้นดินเมื่อตอนเที่ยงวัน หมอกที่ลอยอยู่เหนือหัวทั้งหนาและหนักบดบังท้องฟ้าจนหมดสิ้น รอบตัวนักเดินทางทั้งสามมีแต่เกลียวหมอกที่ลอยวนเวียนไปมา พื้นดินปกคลุมไปด้วยโคลนเละๆและหญ้าใบเรียวยาว ราที่มีกลิ่นเหม็นฉุนดารดาษอยู่ทั่วไปเป็นบริเวณกว้าง มีทางน้ำเล็กๆอยู่ตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้างราวกับพยายามจะหาทางออกไปให้พ้นจากเขตแดนต้องห้ามนี้

ดินนี่จ้องมองฝ่าละไอหมอกออกไป “เย่ มีอะไรเคลื่อนไหวอยู่เหนือหัวหรือเปล่า?”
ทั้งสามหยุดยืนพยายามจ้องออกไป ล็อค-อา-ล็อคขยี้ตา “อาจเป็นไปได้ แต่ก็นั่นแหละอาจจะเป็นหมอกเล่นตลกเองก็ได้ ถ้าคิดมากเกินไปก็อาจจะวาดภาพประหลาดๆหลอกตัวเองได้อีกเยอะแยะ”

ทั้งสามเอนกายพิงหินก้อนใหญ่เตรียมกินอาหารกลางวัน มาร์ตินบิขนมปัง “ข้ารู้สึกราวกับว่ามีใครหรืออะไรกำลังจ้องเราอยู่นะ” เขาพูดขณะเคี้ยวขนมปัง

ดินนี่ใช้อุ้งมือเคาะหินที่พิงอยู่ “อุ้งมือข้าก็บอกอย่างนั้นเหมือนกัน มาร์เตน”

ทันใดนั้น กบยักษ์หกตัวพร้อมด้วยร่างแหที่ทำจากเส้นกกถักก็กระโดดจากก้อนหินที่อยู่ด้านหลังข้ามหัวพวกเขาลงมาที่พิ้น แล้วใช้ร่างแหนั้นครอบทั้งสามเอาไว้ข้างใน กบตัวหนึ่งใช้สามง่ามที่ถืออยู่จ่อพวกเขาเอาไว้

“ครรย๋ออิค กล็อคฟลัค กลัมบัต จับได้แล้ว จับได้แล้วสามตัว!”



ทซาร์มิน่ากระตุ้นพวกทหารให้เดินทางเข้าไปในป่ามอสฟลาวเวอร์อย่างเร็วจี๋ ตัวนางเองหยุดเดินบ่อยครั้งเพื่อสูดดมกลิ่นบนพื้นดิน หรือค้นหาร่องรอยเท้าของพวกสัตว์ป่า

“ไม่ผิดหรอก ของพวกมันน่ะแหละ ดูนี่สิ นี่เป็นรอยเท้าของไอ้พี่ชายทรยศของข้า มันแบกอะไรหนักๆมาด้วย เดินต่อไปเรื่อยๆอย่าหยุด ใกล้จะสว่างแล้ว เราจะช่วยเลี้ยงอาหารให้มันแบบที่มันจะต้องจำไปจนวันตายเชียว”

สูงขึ้นไปเหนือหัวพวกทหารของนางทซาร์มิน่า กระรอกบาร์คแลดนั่งอยู่บนยอดไม้พลางบ่นพึมพำกับตัวเอง “เยอะแยะจนนับไม่ไหว สงสัยมันจะขนกันมาถล่มพวกเราจนไม่มีใครเหลืออยู่ที่ปราสาทโกตีร์เลยละมั๊ง”

กระรอกหนุ่มกระโดดแผลวๆไปตามยอดไม้เพื่อรีบไปรายงานข่าว


คลัดด์ใช้หอกที่ถืออยู่ชี้ไปที่กิ่งไม้กิ่งหนึ่ง “หยดเลือดขอรับ คุณหญิง”
นางแมวป่าสำรวจหยดเลือดเล็กๆสีแดงเข้มที่ติดอยู่บนใบของพุ่มดอกไลแลค
“พวกนากแน่ๆ คงจะเป็นของไอ้ตัวที่หลอกพวกเราว่าเป็นหมาจิ้งจอกน่ะแหละ—เจ้าแพชโค๊ตไง มันรับเคราะห์แทนเจ้าจินจิเวียร์”

คลัดด์ขบฟันดังกึกกึก “เจ้าแพชโค๊ตหรือขอรับ? กระผมขออนุญาตจัดการกับมันเอง ไม่ว่ามันจะบาดเจ็บหรือไม่ก็ตามที มันขโมยเสื้อคลุมตำแหน่งกัปตันของกระผมไป”

นางแมวป่าออกเดินต่อไป “ตามใจเจ้า แต่ข้าจะจัดการกับเจ้าจินจิเวียร์ด้วยมือของข้าเอง ปล่อยมันไว้เป็นธุระของข้า” นางออกคำสั่ง

พวกทหารเดินกันต่อไปด้วยความมั่นใจมากขึ้น เพราะคราวนี้พวกมันมีจำนวนมากมายด้วยกัน

โอนอ่อนตามความต้องการอันแรงกล้าของสกิปเปอร์ แต่พร้อมกันนั้นเธอก็ขยายแผนการของเธอเองให้สกิปเปอร์รับรู้ด้วย
“ทำตามที่ท่านต้องการจะทำ สกิปเปอร์ และขอให้โชคดีดัวย พวกทหารโกตีร์ยกกันมาในป่ามอสฟลาวเวอร์ทั้งกอง ท่านต้องระวังตัวให้ดี แต่นี่ก็เป็นโอกาสอันดีที่เราไม่ควรพลาด ข้าส่งผู้เดินสารไปที่บร็อคฮอลล์แล้ว โฟร์โมลและคณะของเขาคงยินดีที่จะมีโอกาสได้เข้าไปสำรวจภายในปราสาทโกตีร์ตอนที่นางแมวป่าไม่อยู่ ข้าและพวกของข้าจะติดตามไปสังเกตการณ์ว่าพวกเขาเข้าไปและออกจากที่นั่นอย่างปลอดภัย เห็นด้วยไหม?”
“เห็นด้วยแน่นอน!”

แอชเลคเป็นคนแรกที่เห็นแม่น้ำสายนั้นซึ่งปกคลุมไปด้วยหมอกหนาทึบจากฝั่งหนึ่งไปยังอีกฝั่งหนึ่ง

“เราเคยมาที่แม่น้ำตรงนี้มาครั้งหนึ่งแล้ว” แอชเลคเตือนความจำของทซาร์มิน่า “ตรงนี้ไงที่เราสูญเสียเจ้ากลูมเมอร์ไป ข้าคิดว่ากองบัญชาการของพวกมันคงไม่ได้อยู่แถวนี้แน่”

ราชินีแห่งตาพันดวงจ้องมองฝ่าหมอกตรงหน้าเข้าไป “นั่นไม่สำคัญหรอก ร่องรอยพวกนั้นนำเรามาที่นี่ ขณะนี้พวกมันต้องอยู่แถวๆนี้แหละ นั่นอะไรน่ะ?”
คลัดด์เดินไปข้างหน้าพร้อมกับควงหอกในมือ “เจ้านากตัวนั้นแหละขอรับ คุณหญิง มันยังทะลึ่งใส่เสื้อคลุมของกระผมอยู่เลย โปรดอนุญาตให้กระผมไปจัดการกับมันด้วย”

ทซาร์มิน่าพยักเพยิดไปยังร่างงอๆที่เห็นลางๆอยู่ในหมอก

“ไปจัดการกับมันเลย คลัดด์” นางออกคำสั่ง “เห็นได้ชัดว่าพวกมันรู้ตัวว่าเราตามมา ข้าจะไปสำรวจรอบๆให้มันประหลาดใจ เราอย่ายอมให้ถูกมันหลอกเป็นครั้งที่สอง อ้อ คลัดด์—“
“ขอรับ คุณหญิง?”
“ทำงานให้สำเร็จเรียบร้อยถ้าเจ้ายังอยากได้ตำแหน่งคืน”

คลัดด์ยกหอกขึ้นเดินตรงรี่ไปที่ร่างในเสื้อคลุมกัปตัน “โปรดเชื่อฝีมือข้า คุณหญิง เฮ้ แพชโค๊ต มาจัดการเรื่องของเราให้จบๆไปเสียที” มันร้องท้าทาย

สกิปเปอร์ก้าวออกมาจากกลุ่มหมอกพร้อมกับสลัดเสื้อคลุม “ข้าพร้อมเสมอ เจ้าวีเซอร์ นากตัวที่เจ้าเรียกว่าแพชโค๊ตคือน้องชายของข้าเอง เจ้าไม่คู่ควรกับเขาหรอก ข้านำเสื้อคลุมมามอบให้เจ้าเพื่อเจ้าจะได้เอามันติดตัวไปที่ประตูแห่งความตาย ที่นั่นมีสถานที่พิเศษสำหรับพวกขี้ขลาดตาขาวอย่างเจ้า”

คลัดด์ร้องตะโกนอย่างโกรธจัดเมื่อถูกหมิ่นศักดิ์ศรี แล้วกระโดดเข้าโจมตีทันที
สกิปเปอร์ยิ้มเครียดๆให้กับตัวเองอย่างสมใจ เขาทำตัวอ่อนแล้วกระโจนเร็วจี๋ราวกับติดสปริง เข้าใส่เจ้าวีเซอร์ที่กำลังสวนเข้ามา ทั้งสองปะทะกันมือเปล่าแล้วปล้ำกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนพื้นดิน แยกเขี้ยวคำรามและฉีกทึ้งกันไปมาราวกับสัตว์ป่าที่ดุร้าย


มาร์ติน ดินนี่ และล็อค-อา-ล็อคต่างพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดอยู่ในร่างแหราวกับปลานอกน้ำ เมื่อมาร์ตินเริ่มรู้สึกว่ายิ่งพยายามดิ้นรนมากเท่าไหร่ ร่างแหก็ยิ่งมัดอีรุงตุงนังมากขึ้นเท่านั้น เขาจึงนอนนิ่งๆ

“ข้าคือนักรบมาร์ติน” เขาร้องตะโกนออกไป “ส่วนเพื่อนสองคนของข้านี่ชื่อดินนี่กับล็อค-อา-ล็อค ทำไมถึงทำกับพวกเราแบบนี้ล่ะ? เราไม่มีอันตรายกับพวกท่าน เราเป็นเพียงนักเดินทางที่บังเอิญผ่านมาแถวนี้เท่านั้น โปรดปล่อยพวกเราออกไปเถอะนะ”

พวกกบหันไปมองกันแล้วส่งเสียงกิ๊บๆกั๊บๆที่ฟังไม่รู้เรื่องออกมา ท่าทางพวกมันตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก ตัวหัวหน้าทิ่มสามง่ามเข้าไปในร่างแหเป็นทำนองเตือน “เกอออกลัก ยัคยัค! เงียบนะ เจ้าหนูมีขน แดมป์วอชบอกให้ออกมาเดี๋ยวนี้”

เชลยทั้งสามถูกลากออกไปตามพื้นดินเละๆอย่างไม่มีพิธีรีตรอง กบอีกหลายตัวออกมาจากหมอกเพื่อร่วมขบวน เมื่อถึงจุดหมายปลายทาง พวกนักโทษพบตัวเองถูกห้อมล้อมไปด้วยกองทัพของสัตว์หลากหลายประเภท

หัวหน้ากบโยนชายร่างแหไปคล้องไว้ที่เสาซึ่งปักอยู่ในดิน แล้วกางมือที่มีลักษณะเป็นผังผืดติดกันเป็นพรืด “กรรพล็อค! ดูนี่ ตุ่นหนึ่งตัว หนูสองตัว มาร์ชกรีนว่าไง?”

บนดอกเห็ดขนาดใหญ่ที่ตกแต่งคล้ายบัลลังก์ มีกบตัวใหญ่กว่าเพื่อนและน่าขยะแขยงที่สุดนั่งอยู่ กบตัวนี้ไม่มีปุ่มปม ลำตัวมีน้ำเมือกเปียกๆสีเขียว ดวงตาใสแจ๋วขนาดมหึมาของมันที่เหมือนมีฝ้าคลุม กระพริบปริบๆขณะจ้องมองเชลย หิ่งห้อยเต้นรำส่องแสงวูบวาบอยู่ในกระถางทึบที่ทำหน้าที่เป็นตะเกียง กบสี่ตัวพร้อมสามง่ามในมือยืนล้อมรอบบังลังก์ เจ้ากบยักษ์กระโดดจากบัลลังก์ลงมาบนพื้นดินมายืนตรงหน้านักโทษทั้งสาม พร้อมกับกระพริบตาไม่หยุด ชีพจรตรงคอหอยของมันเต้นระริก

“กรรกล็อค! ดีมาก แด็มวอช มาร์ชกรีนชอบหนูมีขนมาก”
มาร์ตินคิดว่าถึงพยายามพูดดีๆต่อไปก็คงไม่เกิดประโยชน์อันใด พวกกบทำกับพวกเขาราวกับข้าทาสที่ยึดเอาตัวมาได้

นักรบหนุ่มพูดเสียงดังด้วยความโกรธว่า “ฟังนะ เจ้ามาร์ชกรีน หรือชื่ออะไรก็ตาม เจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะทำกับพวกเราแบบนี้ ปล่อยพวกเราให้เป็นอิสระเดี๋ยวนี้!”

ฝูงกบที่มาชุมนุมอยู่ตรงนั้นพากันร้องโพล่งๆออกมาอย่างตกใจ กับคำพูดที่ห้าวหาญไม่เคารพราชาของพวกมัน มาร์ชกรีนเป่าลมเข้าปากจนคอโป่งพองเหมือนลูกโป่ง ดวงตาของมันถลนออกมาราวกับดอกเห็ด

“สปลากกาฟล็อตต์! หุบปากนะเจ้าหนู สครีมโฮล จับมันโยนลงไปในสครีมโฮล!”
“ดูโน่นแน่ะ” ล็อค-อา-ล็อคกระซิบกับมาร์ติน “ข้าน่าจะรู้ว่าฤดูใบไม้ผลิจะมาโดยปราศจากไอ้วัชพืชหนวดหรอมแหรมสองตัวนั่นไม่ได้”

เจ้าสองตัวนั่นก็คือตัวกิ้งก่า กับงูดินที่ชื่อวิปส์เกลกับเดธคอยล์นั่นเอง มันทั้งสองแสยะยิ้มส่งมาให้ เมื่อรู้ว่าสามสหายสังเกตเห็นพวกมันแล้ว

“ยังคิดอยากจะเหยียบหางข้าอีกไหม เจ้าสัตว์รู?”
“โฮะโฮะ พวกเจ้าเสร็จแล้วคราวนี้”
ดินนี่เขย่าร่างแห “ไปต้มหัวตัวเองซะไป๊ ไอ้พวกสัตว์สมองไหล”
เดธคอยล์ยืนอยู่เกือบบนปลายหางของมัน “ยังไม่ไปไหนหรอก ข้าจะคอยดูเจ้าถูกจับโยนลงไปให้เจ้าสเนคฟิชในบ่อสครีมโฮลด์”

ก่อนจะมีโอกาสรู้ว่าเจ้าเดธคอยล์พูดถึงอะไร สามสหายก็ถูกลากไปทั้งๆที่อยู่ในตาข่ายอีกครั้งหนึ่ง แต่คราวนี้การลากใช้เวลาไม่นานเพราะมีกบมาช่วยกันลากมากกว่าครั้งก่อนหลายตัว

ตาข่ายถูกลากมาหยุดตรงสิ่งที่มีลักษณะเหมือนบ่อ ที่มีพืชขึ้นปกคลุมหนาแน่น ก้นบ่อที่มีรูปทรงกลมจมลึกหายลงไปในดิน

มาร์ชกรีนเดินเตาะแตะเข้ามาพร้อมงูและกิ้งก่า โดยมีกบที่ถือสามง่ามซึ่งมีตะเกียงหิ่งห้อยแขวนอยู่ตรงปลายเดินตามมาเป็นขบวน

“กรรปุ๊ค! อาหารดีๆสำหรับสเนคฟิช มาร์ชกรีนเอาหนูมีขนมาให้ท่าน” หัวหน้าฝูงกบตะโกนลงไปในบ่อ

กบตัวหนึ่งนำสามง่ามที่สลักเสลาอย่างดีมาส่งให้มาร์ชกรีน ซึ่งบรรจงทิ่มเข้าไปที่เหล่าเชลยในร่างแห แล้วก็ทิ่มสามง่ามลงบนปากบ่อสามครั้ง ฝูงกบที่รายล้อมอยู่ตรงปากบ่อพากันนอนลงเอาตัวแนบพื้น แล้วร้องเพลงสวดประสานเสียงขรม

“สเนคฟิชผู้ทรงพลังที่อยู่ในบ่อสครีมโฮลด์ โปรดปล่อยแด็มช์วอชให้อยู่อย่างสบายๆ!”

มาร์ตินและเพื่อนทั้งสองนอนฟังเพลงสวดซึ่งดังขึ้นทุกทีนั้นอย่างหวาดหวั่น แล้วโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยเสียงเพลงนั้นก็หยุดลง กบที่ถือร่างแหอยู่เปิดปากแหและกระชากมันถอยหลังไปอย่างแรง

มาร์ติน ดินนี่และล็อค-อา-ล้อคถูกเหวี่ยงผ่านกอเฟิร์นที่ขึ้นอยู่หนาแน่น กระเด็นตกลึกลงไปในบ่อ