มาร์ตินเดินผละออกไปโดยไม่ซักถาม เขาหันหลังกลับมามองแว่บหนึ่งและได้เห็นโบอาร์ก้มตัวลงในเวิ้งกลมหลังบัลลังก์ที่ลอร์ดบร็อคทรีนั่งอยู่ เขากำลังอ่านคำจารึกที่สลักไว้ด้านล่างสุดของกำแพง

หลังจากนั้นไม่นานโบอาร์ก็เข้ามาในห้องโถง เขาดูแก่ชราและเหน็ดเหนื่อยลงไปทันที ทำให้มาร์ตินรู้สึกกังวล

“ท่านสบายดีหรือ โบอาร์? มันจารึกไว้ว่าอย่างไรหรือ?”
แบดเจอร์ร่างยักษ์หมุนตัวมาหามาร์ติน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้า
“เงียบ! มีแต่นักรบชราโบอาร์เท่านั้นที่ควรจะรู้เรื่องนี้!”

เสียงตะโกนพรวดพราดของโบอาร์ก่อให้เกิดเสียงก้องสะท้อนไปมาเป็นพันๆครั้ง วิ่งกลับไปกลับมากระแทกกำแพงถ้ำอย่างรุนแรงน่าสะพรึงกลัว เสียงนั้นแทบทำให้หูดับตับไหม้ มาร์ตินกระโจนลงนอนบนพื้นถ้ำใช้มือทั้งสองข้างปิดหู เพื่อต่อสู้กับคลื่นเสียง ที่ก้องดังขึ้นเรื่อยๆและแหลมเหมือนเสียงระฆังในวิหารใหญ่เป็นพันๆใบที่ดังพร้อมๆกัน หน้าของโบอาร์เต็มไปด้วยความเสียใจและกังวล เขาช้อนตัวมาร์ตินขึ้นจากพื้นด้วยมือเดียวแล้วพาออกไปจากห้อง

เมื่อรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง มาร์ตินพบตัวเองนอนอยู่ในถ้ำของโบอาร์ซึ่งกำลังใช้ผ้าชุบน้ำเย็นเช็ดหน้าให้เขาอยู่

“ยกโทษให้ข้าเถอะนะ มาร์ติน ข้าลืมตัวส่งเสียงดังไปหน่อย เจ้าบาดเจ็บที่ตรงไหนหรือเปล่า?”
“ไม่หรอก ข้าสบายดี อย่าโทษตัวเองเลย เป็นความผิดของข้าเองแหละ”
นักรบโบอาร์ส่ายหัวอย่างชื่นชม “พูดเหมือนพวกนักรบที่แท้จริงเลย ลุกขึ้นแล้วตามข้ามาเถอะ ข้าจะสอนวิธีต่อสู้แบบนักรบให้เจ้า”


ทรับบ์ โวเธอร์และฟริงก์มาพบพวกเขาตรงเตาหลอม มีเสียงคิกๆคักๆและยักคิ้วหลิ่วตาเกิดขึ้นในหมู่กระต่ายป่า

“ตกลงเขารู้หรือยังที่ท่าน---ท่านคงรู้ว่าข้าหมายถึงอะไร โบอาร์?”
“ข้าว่าท่านให้เขาดูเลยดีกว่า ท่านโบอาร์”
“ใช่แล้ว ไม่งั้นเขาคงหกคว่ำขมำหงายแน่ ถ้ายังปล่อยให้เขามืดมนอยู่อย่างนี้”
ดวงตาของนักรบโบอาร์มีรอยยิ้มขบขันเมื่อหันไปถามนางลูแปง ภรรยาของบัฟฮาร์ต
“เจ้าล่ะว่ายังไง ลูแปง? คิดว่าเขาพร้อมหรือยัง?”
“อ๋อ ข้าว่าเขาพร้อมแล้วละ แต่เดี๋ยวเราก็จะได้เห็นกัน”


โบอาร์เดินเข้าไปตรงขอบเตาหลอมแล้วยื่นมือลงไปหยิบอะไรบางอย่าง ซึ่งห่อหุ้มด้วยผ้าเปลือกไม้นุ่มบาง

“ตอนที่เจ้านอนหลับเมื่อคืนนี้ ข้าและพวกกระต่ายป่าช่วยกันทำงานชิ้นนี้จนรุ่งเช้า” ในที่สุดเขาก็เอ่ยขึ้น “ข้าทำอะไรบางอย่างให้เจ้า มาร์ติน”

นักรบหนูรู้สึกว่าขนบนหลังคอของเขาลุกชูชัน เขากลืนน้ำลายลงคอฝืดๆอย่างตื่นเต้นขณะที่โบอาร์กล่าวต่อไปเรื่อยๆ

“คืนหนึ่งขณะออกลาดตระเวณ ลูปินเห็นดาวตกลงมาจากฟ้า นางค้นหาจุดที่ดาวตกจนพบ ตรงนั้นมีเหล็กร้อนๆตกฝังจมลึกลงไปในทราย นางขุดออกมาหลังจากมันเย็นลงแล้วเอามาให้ข้า เมื่อคืนนี้ข้าเอาถ่านหินทะเลและถ่านไม้ใส่ลงไปในเตาหลอมจำนวนมากกว่าครั้งใดๆ ทำให้ซาลามานดาสตรอนมีเปลวไฟร้อนแรงลุกโชนขึ้นมาก จนสามารถมองเห็นได้ข้ามทะเลไปถึงอีกฝั่งหนึ่ง ข้าจำเป็นต้องทำอย่างนั้นเพราะหินดาวตกก้อนนั้นใช้เวลาค่อนคืนกว่าจะอ่อนตัว แล้วข้าก็เอาฆ้อนมาตีให้มันแผ่ตัวออก หยอดน้ำมันแล้วใช้ทั่งตีกลับไปกลับมาจนนับครั้งไม่ถ้วน ตลอดเวลาข้าก็จะเอ่ยชื่อนักรบผู้ยิ่งใหญ่ทุกคนที่ข้ารู้จักและที่คิดออก แล้วข้าก็เอ่ยชื่อเจ้าเป็นคนสุดท้าย นี่ไง มาร์ติน ดาบของเจ้า รับไปเลย”

สัตว์ทุกตัวเข้ามารุมล้อมรวมทั้งสหายทั้งสามของมาร์ติน ซึ่งเพิ่งกลับจากการสำรวจภูเขาด้วย พวกเขากลั้นหายใจไปตามๆกันเมื่อมาร์ตินแก้ผ้าเปลือกไม้ที่ห่อหุ้มอยู่ออกทีละชั้น ดาบนั่นเอง!

ดาบเล่มนั้นมีคมสองด้านซึ่งคมปราบยิ่งกว่าใบมีดโกน ส่องประกายเหล็กระยิบระยับ ปลายดาบชี้ตรงราวกับยอดเขาในกลางฤดูหนาว เศษสามส่วนสี่ของตัวดาบเป็นสีแดงเหมือนเลือด ตัดกันอย่างดีกับด้ามของมัน ซึ่งตอนนี้มีหนังสีดำใหม่เอี่ยมร้อยติดอยู่และตกแต่งด้วยปุ่ม ที่ทำจากหินสีแดงสดเหมือนทับทิมและกากะบาทโค้งตรงจุดที่ประสานกับใบมีด

มาร์ตินไม่เคยคิดฝันมาก่อนเลยว่าจะได้เป็นเจ้าของดาบอันสวยงามเล่มนี้ นับตั้งแต่วันที่เริ่มออกเดินทางมาเขาลืมนึกถึงดาบหักที่คล้องคออยู่เสียสนิท ตอนที่ต้องผจญกับเหตุการณ์และอันตรายต่างๆระหว่างการเดินทางเขาก็ใช้อาวุธอื่นเท่าที่จะหาได้ เช่นหนังสะติ๊ก เศษไม้หรือไม้เท้า มาร์ตินไม่เคยคาดฝันว่าดาบเก่าของบิดาจะฟื้นคืนชีพมาเป็นดาบเล่มใหม่ซึ่งงดงามเกินคาด และโดยทันทีที่ได้เห็นอาวุธเล่มนี้ที่ไม่มีใครกี่คนจะมีโอกาสได้เห็น เขาก็รู้สึกว่าเลือดนักรบจากบรรพบุรุษของเขาไหลพล่านไปทั่วร่าง เขาคิดถึงโชคชะตาในอนาคตขณะหยิบดาบขึ้นมาถือไว้ในมือ ขนรอบคอของเขาลุกตั้งชันและเลือดฉีดพล่านไปทั่วหน้า ตอนนี้เขาเป็นนักรบแท้จริงแล้ว

คนอื่นๆถอยไปชิดผนังห้องเมื่อมาร์ตินใช้สองมือกุมดาบไว้มั่น แล้วยื่นออกไปข้างหน้า ปล่อยให้ปลายชี้ขึ้นเล็กน้อยเพื่อประเมินน้ำหนักดาบ แล้วเขาก็กวาดมันไปรอบๆเป็นวงกลม ชูขึ้นข้างบนแล้วกดต่ำลงข้างล่างและรอบๆตัว ใบดาบซึ่งเป็นเหล็กกล้าส่งเสียงหวือหวายามกวัดแกว่ง พวกที่ยืนอยู่มองตามปลายดาบไปราวกับถูกสะกด มาร์ตินกระโดดขึ้นไปยืนบนทั่งฝนเหล็กของโบอาร์พร้อมกับกวัดแกว่งดาบไปด้วย มีเสียงดังปิ๊งเกิดขึ้นเมื่อเขาเฉือนส่วนปลายของทั่งขาดกระเด็นไปปะทะผนังหิน พวกที่ยืนอยู่แถวนั้นกระโดดหลบกันวุ่นวายเมื่อเศษเหล็กกระเด็นผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับตัวต่อที่กำลังบ้าคลั่ง ในขณะที่ใบดาบไม่มีรอยอะไรเลย

“นางทซาร์มิน่า ได้ยินเสียงข้าไหม?” มาร์ตินแผดเสียงสนั่นจนกลบเสียงร้องวืดๆของดาบ “ข้าคือนักรบมาร์ติน ข้ากำลังจะกลับไปมอสฟลาวเวอรรรรรรรรรร!”