เลดี้แอมเบอร์และบาร์คแลดยืนอยู่ในละเมาะทึบเฝ้ามองไปทางประตูด้านตะวันออก
นางกระรอกกระแทกเท้าลงบนพื้นดินอย่างหงุดหงิด “พวกนั้นทำอะไรกันอยู่นะ?”
“จะให้ข้าพากำลังพลเข้าไปข้างในเอาพวกเขาออกมาไหม?” บาร์คแลดซึ่งสังเกตเห็นความกังวลของเลดี้แอมเบอร์อาสา
เลดี้แอมเบอร์มองขึ้นไปตรงหน้าต่างบานสูงในห้องนอนของทซาร์มิน่า “ไม่ต้องหรอก รออีกสักครู่ก่อน แต่บอกตรงๆนะบาร์ค ข้าไม่ชอบมายืนแขวนอยู่แถวนี้เลย ดูสิ พวกเขาไม่ให้ใครสักคนเฝ้าระวังอยู่ที่หน้าต่างนั่นเลย แล้วถ้านางแมวนั่นหรือทหารของมันกลับมาเราจะบอกให้พวกเขารู้ตัวได้อย่างไรล่ะ? โธ่เอ๊ย มัวแต่ทำอะไรกันอยู่นะ?”
“อยู่ข้างหลังท่านนี่ไงล่ะ คุณนาย!”

นางกระรอกหมุนตัวกลับไปทันทีอย่างตกใจ และพบโฟร์โมล เลดี้แอมเบอร์และโคลัมไบน์รวมทั้งพวกหนูและกระรอกที่ติดตามเข้าไปในปราสาทโกตีร์ยืนยิ้มเผล่อยู่

“โอ้ พระเจ้า พวกท่านโผล่ออกมาจากทางไหนกันนี่?”

โคลัมไบน์ลูบไล้ขนสีเทาของเลดี้แอมเบอร์ “ผู้เฒ่าดินนี่พบทางออกลับๆใต้คุก มันเป็นถ้ำที่มีทะเลสาปอยู่ด้วย คุณปู่ผู้นี้พบแผ่นหินที่ขยับเขยื้อนได้ มีอุโมงค์อยู่ข้างใต้ เราเดินเรื่อยๆไปตามอุโมงค์จนมาโผล่ขึ้นแถวตอต้นโอ๊คกลวงที่อยู่ข้างหลังท่านนั่นแหละ”

เลดี้แอมเบอร์ม้วนหางตัวเองจนเป็นพวงกลมอย่างอัศจรรย์ใจ “โอย ข้าอยากเป็นลม!!”
แม่อธิการหัวเราะอย่างมีเลศนัย “ถ้าเราเอาการพบทางลับนี้ไปรวมเข้ากับแผนการของผู้เฒ่าดินนี่ เราอาจจะแก้ปัญหาระหว่างเรากับโกตีร์ได้อย่างเด็ดขาด”
โคลัมไบน์อดพูดไม่ได้ว่า “ข้ามั่นใจว่ากอนฟฟ์ เจ้าตุ่นดินนี่ และมาร์ตินก็คงจะมีแผนการอะไรบางอย่างเหมือนกันเมื่อพวกเขากลับมาพร้อมกับนักรบโบอาร์”

“ข้าก็เชื่อว่าพวกเขาต้องมีแผนแน่” เจอร์เมนผงกหัวเป็นเชิงเห็นด้วย “แต่อย่าลืมว่าพวกเขาหายไปกันนานแล้ว ไม่มีใครรู้แน่ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ เบลล่าเองก็เคยพูดว่าการเดินทางของพวกเขาไกลมากและเต็มไปด้วยอันตราย เราเองก็ไม่แน่ใจว่านักรบโบอาร์จะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่? ความจริงข้าไม่อยากพูดให้เจ้าตื่นตระหนกหรอก แต่ในสถานการณ์ที่ไม่แน่นอนแบบนี้เราจำเป็นต้องมีแผนสำรอง เราจะนั่งเฉยๆรอนักรบโบอาร์ไม่ได้ เราต้องทำทุกอย่างที่สามารถทำได้ ไม่ว่าเจ้ากอนฟฟ์จะอยู่ที่ไหนกับดินนี่และมาร์ตินในตอนนี้ข้าก็เชื่อว่าเขาจะทำทุกอย่างเต็มที่ เราได้แต่หวังว่าพวกเขาจะปลอดภัยและประสบความสำเร็จในสิ่งที่เขาดั้นด้นไปค้นหา”

ทั้งหมดเดินทางกลับไปบร็อคฮอลล์ในบ่ายวันนั้นโดยไม่รู้เลยว่าได้เดินสวนทางเป็นคู่ขนานกับกองทหารโกตีร์ที่มุ่งหน้ากลับค่าย



นางพญาแมวป่ากำลังตกอยู่ในอารมณ์บูด “ข้าจะไม่ให้ขนมปังแม้แต่ชิ้นเท่าฝ่ามือแก่พวกเจ้าที่มัวแต่ยืนอ้าปากค้างตอนที่กัปตันของพวกเจ้าถูกเจ้านากนั่นฆ่าตาย”
มีเสียงพึมพำอย่างอวดดีดังออกมาจากกลุ่มทหารทางด้านหลังที่ยืนปนเปกันอยู่ไม่เป็นแถวเป็นแนวว่า “เฮอะ ข้าก็สังเกตเห็นเหมือนกันแหละว่าเจ้าเองก็ไม่ได้กระโดดออกไปช่วยเจ้าคลัดด์”
ทซาร์มิน่าหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับกลุ่มทหารอย่างโกรธจัด “รอให้ข้าจับตัวไอ้คนพูดได้ก่อนเถอะ! ไอ้พวกงี่เง่าทั้งฝูงที่ไม่สามารถแม้แต่จะยิงธนูสักดอกไปฆ่าไอ้นากตัวนั้น เปล่าเลย พวกเจ้าทำท่าราวกับฝูงกบที่คอยแต่จะจับแมลง”
ทันทีที่ทซาร์มิน่าหันหลังกลับไปก็มีเสียงแบบเดิมดังขึ้นอีก “เจ้าก็มีธนูคันเบ้อเริ่มเทิ่มทำไมไม่ยิงออกไปล่ะ?”
นางแมวป่าคว้าคันธนูของนางที่ยังไม่ได้ขึ้นสายมาจากมือของเจ้าตัวมาร์เตนแอชเลค แล้วฟาดลงไปบนตัวทหารที่อยู่ใกล้ๆโดยไม่เลือกที่
“แอชเลค หาตัวไอ้คนโอหังนั่นมาให้ข้า” นางกรีดร้องสนั่น “ข้าคือราชินี ได้ยินไหม? ข้าจะลงโทษมันเพื่อไม่ให้ผู้อื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่าง”
แอชเลคถอยกรูดแล้วเดินอย่างวางท่าไปทางทหารแถวหลังๆ มันเดินขึ้นๆลงๆไปตามแถวเพื่อเสาะหาทหารตัวที่ปากดี

เมื่อทหารโกตีร์เดินทางกลับถึงโกตีร์อย่างเหนื่อยอ่อนในตอนบ่าย อารมณ์ของทซาร์มิน่าก็ยังไม่ดีขึ้น
“แอชเลค” นางร้องสั่ง “สั่งเลิกแถวไอ้ทหารเซ่อซ่าพวกนั้น ส่งมันกลับเข้าค่ายไป ข้าจะขึ้นไปพักผ่อนในห้องข้างบน”

แอชเลคกำลังเดินโซเซกลับไปที่แถวทหารด้านหน้าตอนที่มีเสียงพึมพำดังขึ้นจากทหารแถวหลังอีก “ดีมากพวกเด็กๆ ข้าอยากมีห้องนอนสบายๆแบบนั้นมากกว่าโรงทหารชื้นแฉะ”

ทซาร์มิน่าหันกลับมาจ้องทหารอีกครั้งหนึ่งแต่ก็พบแต่หน้าดำๆที่เฉยเมยไร้ความรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นของพวกมัน นางแมวป่าสะกดอารมณ์ไม่พูดอะไรอีก เดินกระแทกเท้าโครมๆผ่านแถวทหารออกไปสู่ประตูทางออก



“ดินนี่ ข้ากำลังคิดอยู่---เจ้าคิดว่าจะขุดทะลุขึ้นไปด้านบนโดยผ่านไปทางด้านข้างของถ้ำนี่ได้ไหม?”
ดินนี่ใช้อุ้งมือทดสอบความหนาของผนังถ้ำ “ถ้าจะยาก มาร์เตน ยกเว้นจะมีใครช่วยกันเต็มที่ถ้าพวกเราจะลอดออกไปให้ได้ครบทุกคน”
มาร์ตินตบหลังที่เต็มไปด้วยขนเหมือนกำมะหยี่ของสหาย “ดีมาก ดิน เราแค่ต้องการให้เจ้าขึ้นไปจนถึงด้านบนแล้วหาอะไรหย่อนลงมาให้พวกเราใช้ปีนตามขึ้นไป”
ดินนี่เช็ดมือให้แห้ง “ยืนหลบๆไปให้พ้น ออกไปก่อน!”
ด้วยฝีมือการขุดที่ไม่มีใครทาบได้ ในที่สุดดินนี่ก็ขุดดินไปได้ทั้งด้านบนและด้านข้าง
มาร์ตินนำแผนการไปเล่าให้สเนคฟิชรับรู้ขณะที่ล็อค-อา-ล็อคและกอนฟฟ์ช่วยกันโกยดินที่หล่นเกะกะอยู่โยนลงไปก้นบ่อ

กลางวันและกลางคืนในโลกของสัตว์ที่อาศัยอยู่ในหนองน้ำมีความแตกต่างกันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น พวกกบยังออกันอยู่แถวขอบบ่อสครีมโฮลด์แต่พวกมันก็ไม่เห็นอะไรมาก สิ่งที่ทำให้มันไม่สบอารมณ์มีเพียงอย่างเดียวคือยังไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องดังลอดออกมาจากก้นบ่อ ในไม่ช้ากบแต่ละตัวก็แยกย้ายกันกลับไปที่วังของมาร์ชกรีน เหลืออยู่แต่เพียงเจ้างูเดธคอยล์และเจ้ากิ้งก่าวิปส์เกล นั่งเฝ้าอยู่ที่ปากบ่อคอยฟังเสียงกรีดร้องของศัตรูขณะถูกเจ้าสเนคฟิชขม้ำกิน

เจ้ากิ้งก่าลูบคลำตอหางที่กำลังจะงอกขึ้นใหม่ “มีอะไรเกิดขึ้นที่ข้างล่างนั่น? เจ้าสเนคฟิชแอบไปหลับอยู่หรือไง?” มันคำราม
เดธคอยล์ยืดตัวลงนอนแผ่บนพื้นดิน “อดทนหน่อย! เคยมีสัตว์ตัวไหนหนีรอดออกไปจากบ่อสครีมโฮลด์ได้หรือ? เจ้าสเนคฟิชอาจจะเฉื่อยชาไปบ้างหลังจากที่ต้องจมอยู่ในบ่อเละๆนี้มานาน พอหิวเมื่อไหร่มันก็จะเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมาเองแหละ คอยดูไปเถอะ นั่งลงแล้วรออีกหน่อย”

เจ้าสัตว์น่ารังเกียจทั้งคู่ลงนอนเหยียดยาวอยู่ใกล้ๆกัน
มันเคลิ้มหลับไปได้ไม่นานก็รู้สึกว่าผืนดินเริ่มสั่นสะเทือน

เดธคอยล์พลิกตัวลุกขึ้น “เจ้ารู้สึกไหมว่าพื้นสั่น?”
เจ้ากิ้งก่ารีบวิ่งเผ่นออกไปจากบริเวณที่กำลังสั่นพร้อมกับร้องบอกเพื่อนว่า “เร็ว รีบหนีออกไปจากตรงนี้!”
เจ้างูดินเดินตุปัดตุเป๋ตามหลัง “คอยเดี๋ยว ข้าว่ามันสั่นอยู่เพียงจุดเดียวเท่านั้นนะ” มันร้องบอกเพื่อน “พื้นตรงที่เรายืนอยู่นี่ไม่เห็นสั่นเลย ไปแอบที่หลังก้อนหินนั่นแล้วคอยดูกันดีกว่า”

ในไม่ช้ามือขุดดินสองข้างและจมูกชื้นๆก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน ดินนี่โผล่พ้นดินขึ้นมาได้ก็สะบัดเศษดินและเลนที่ติดอยู่ออกจากตัว เดินไปที่ขอบบ่อแล้วร้องตะโกนลงไปว่า “ไม่ต้องกลัว อีกประเดี๋ยวเราก็จะออกไปจากที่นี่ได้แล้ว เหอ โฮ เออรรร”
เจ้าสายลับสองตัวที่แอบอยู่หลังก้อนหิน รีบออกไปรายงานมาร์ชกรีนและบริวารของมันถึงสิ่งที่พวกมันพบเห็น



ทซาร์มิน่าหลับสนิทหลังจากกลับจากป่ามอสฟลาวเวอร์ นางฝันร้ายอีกแล้ว อีกครั้งหนึ่งที่นางฝันว่าน้ำที่เย็นเฉียบดำปิดปี๋ไหลรี่รวดเร็วเข้าท่วมตัว นางแมวป่าต่อสู้ดิ้นรนอย่างดุเดือด ไม่ให้น้ำไหลเข้าไปในจมูก หูและตา แต่ในวินาทีที่นางกำลังจะพ่ายแพ้และจมน้ำตายนางก็สะดุ้งตกใจตื่น ทซาร์มิน่ากลิ้งตัวลงไปบนพื้นห้อง ใช้อุ้งมือยึดหินก้อนแข็งๆที่ปูพื้นห้องเอาไว้แน่น เพื่อให้มั่นใจว่าหินที่จับอยู่นี้เป็นของจริง นางรู้สึกดีขึ้น หินพวกนี้เป็นของนางซึ่งเป็นราชีนีแห่งตาพันดวง นางจ้องมองมันอย่างขอบคุณ และตอนนั้นเองที่ทซาร์มิน่าเห็นรอยเท้าที่ประทับอยู่บนฝุ่น หนูสองตัวและตุ่นสองตัว!!!

โชคดีที่แอชเลคกำลังขึ้นบันไดไปได้ครึ่งทางแล้ว เมื่อได้ยินเสียงแผดเรียกชื่อของมันดังลั่นออกมาจากห้องของนางแมวป่า แอชเลครีบกระโดดข้ามขั้นบันไดที่เหลืออยู่อย่างรวดเร็วเท่าที่ขาไม้ของมันจะพามันไปได้ เมื่อเข้าไปในห้องแอชเลคพบนางทซาร์มิน่าอยู่ในสภาพที่มันไม่เคยเห็นมาก่อน นางพญาแมวป่าซึ่งสวมเสื้อคลุมของบิดานั่งคุดคู้อยู่บนเก้าอี้โยก ตาจ้องเป๋งไปที่พื้นหิน

แอชเลคปิดประตูห้องแล้วโค้งคำนับ “คุณหญิงมีอะไรหรือขอรับ?”
ทซาร์มิน่าไม่ได้เงยหน้าจากพื้นห้อง “พวกหนูกับตุ่น ค้นหาพวกมันในห้องนี้เดี๋ยวนี้”
“ขอรับ คุณหญิง”

แอชเลคไม่ได้ซักถามอะไรเพราะรู้ว่าอารมณ์ของนางพญาแมวป่าเปลี่ยนแปลงได้รวดเร็วมาก มันค้นตามตู้เสื้อผ้า ใต้โต๊ะ ข้างหลังรูปภาพที่แขวนอยู่บนผนังห้อง ม่าน อย่างละเอียดถี่ถ้วน

“ไม่พบหนูหรือตุ่นเลยสักตัวขอรับ คุณหญิง” แอชเลครายงาน
ทซาร์มิน่ากระโดดขึ้นยืนแล้วชี้มือไปที่ประตูอย่างทรงอำนาจ “งั้นก็ไปได้แล้ว ไปตรวจดูให้ทั่วทั้งโกตีร์!”
แอชเลคทำความเคารพแล้วรีบเผ่นออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยว รอก่อน!”
แอชเลคหยุดเดิน ไม่แน่ใจว่าจะหันไปทางใด ทซาร์มิน่ายิ้มให้แล้ววางมือข้างหนึ่งลงบนบ่าของมันทำให้แอชเลคกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ
“แอชเลค จินจิเวียร์อยู่ที่ไหน?”
“เขาหลบหนีไปแล้วขอรับ คุณหญิง ท่านตามไล่ล่าเขาไปเองนะขอรับ” มันตอบอย่างงงๆ
“ไม่เอาน่า อย่ามาหลอกข้า” ทซาร์มิน่าหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ตอนแรกก็บอกว่าเจ้าลูกเม่นสองตัวนั่นหลบหนีไปได้ ทั้งๆที่ความจริงมันไม่ได้หนีไปไหน ยังอยู่ที่นี่ตลอดเวลา ต่อมาก็มีเจ้าหมาจิ้งจอกซึ่งที่จริงคือตัวนาก แล้วตอนนี้ห้องนอนของข้าก็มีรอยตีนพวกสัตว์จากในป่า มาตรงนี้เลย เพื่อนยาก มาเล่าให้ข้าฟังหน่อย”

แอชเลคเริ่มรู้สึกหวาดกลัว “คุณหญิงขอรับ ข้าขอโทษ แต่ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดเรื่องอะไร ข้าเป็นแค่แอชเลคที่เคยรับใช้บิดาของท่านมาอย่างซื่อสัตย์ และตอนนี้ข้าก็รับใช้และเชื่อฟังท่านแต่เพียงผู้เดียว”
ทซาร์มิน่ายิ้มอย่างรู้เท่า “เจ้าซื่อสัตย์ต่อทุกคนในครอบครัวข้า ยังงั้นใช่ไหม แอชเลค?”
“แน่นอนขอรับ คุณหญิง”

กรงเล็บของฆาตกรตวัดอย่างรวดเร็ว ผ่านเสื้อคลุมยัดขนนกเข้าไปที่ไหล่ของแอชเลค หนวดของนางทิ่มเข้าไปตรงหน้าของมันตอนที่นางแสยะเขี้ยว

“นั่นไง ตอนนี้เจ้าก็เลยช่วยปกป้องพี่ชายข้าอีกคน จินจิเวียร์ไม่ได้หนีออกไปหรอก จริงไหม? มันเป็นแค่กลลวงของเจ้าเท่านั้น เขายังอยู่ที่นี่กับสัตว์จากป่าพวกนั้น พวกมันทำให้กองทหารของข้าแข็งข้อกับข้า เขาอาจจะอยู่ในกองทหารกับข้าตลอดเวลาที่ข้าอยู่ในป่าไล่ล่าเขาก็ได้ ฮ่าฮ่า พี่ชายของข้าเหลี่ยมจัดมาก ข้าคิดว่าคงเป็นเขานั่นแหละ ที่ผลักข้าหล่นลงไปในน้ำตอนที่ไอ้พวกนากขว้างหอกมา…เฮอะ!”

หน้าของแอชเลคซีดเผือดขาวโพลนเหมือนหน้ากาก กรงเล็บของนางแมวป่าจิกลึกลงไปทุกที เลือดหยดหยาดไหลลงบนเสื้อคลุม และโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ทซาร์มิน่าปล่อยกรงเล็บออกจากตัวแอชเลคแล้วปัดเสื้อคลุมที่สวมอยู่อย่างวุ่นวาย

“อูอูอูอูฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ลึกจัง เย็นเฉียบเลย ขี้โคลนเละๆ น้ำดำปิ๊ดปี๋” เสียงพึมพำของนางขาดเป็นห้วงๆ

แอชเลครีบรุดออกไปจากห้องอย่างเงียบกริบโดยที่ทซาร์มิน่าไม่สนใจ นางกำลังต่อสู้กับกระแสน้ำในจินตนาการของตัวเองต่อไป ระหว่างที่เจ้าตัวมาร์เตนกำลังลงบันไดอย่างรวดเร็ว เสียงแผดร้องของนางราชินีดังก้องไปทั่วบันไดเวียน!

“ไปให้พ้น! ไปให้พ้นนะ! จ้างก็จับข้าไว้ไม่อยู่หรอก ข้าไม่มีวันไปใกล้น้ำเด็ดๆ!”
แอชเลคตัดสินใจแล้ว มันหยุดไม่ได้แล้ว นางพญาแมวป่าเป็นบ้าไปแล้ว โกตีร์กลายเป็นสถานที่อันตรายสำหรับทุกคนไปแล้ว

แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงเหนือป้อมปราการในโกตีร์ ความเงียบสงัดยิ่งทำให้แอชเลคซึ่งกำลังจะหลบหนีไปหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น เงาทะมึนใหญ่โตของป้อมและความเงียบใต้แสงแดดจ้ายิ่งทำให้มันประสาทกินหนักขึ้นไปอีก มันโยนเสื้อคลุมเปื้อนเลือดทิ้งไปทางหนึ่ง แล้วเปลี่ยนไปสวมเสื้อคลุมทอมือสีน้ำตาลมอๆแทน เสร็จแล้วแอชเลครีบเดินดุ่มข้ามลานฝึกทหารที่ว่างเปล่าไป ลอดผ่านประตูออกไปเดินมุ่งหน้าไปทางทิศใต้—ไปให้ไกลจากนางทซาร์มิน่า ป่ามอสฟลาวเวอร์และการเป็นทาส บางทีที่ใดที่หนึ่งภายใต้ท้องฟ้ามันอาจจะมีชีวิตใหม่ได้ อาจจะมีเพื่อนสักคนคอยต้อนรับนำมันไปอยู่ด้วยใช้ชีวิตที่เรียบง่ายปราศจากมายา

อากูเลอร์เกาะอยู่บนกิ่งไม้สูงและลืมตาเอาไว้ข้างหนึ่ง เจ้านกอินทรีย์อิ่มท้องแล้วจากผลที่เกิดจากการสู้รบกันที่ริมแม่น้ำ ตาข้างหนึ่งของมันปิดลงอย่างเกียจคร้าน มันรู้สึกอิ่มและเพลีย แล้วมันก็โงกหลับไปด้วยความหวังโง่ๆว่าอะไรต่างๆที่มันต้องการจะมาหามันเองถ้ามันอดทนรอคอย

แอชเลครอดไปได้อย่างหวุดหวิด