หมาจิ้งจอกเบนน์ซึ่งเดินทางมาจากทางเหนือ กำลังเดินอยู่บนถนนเขรอะฝุ่นพร้อมกับกองทหารรับจ้างจอมโจรของเขา

มีทหารอยู่ด้วยกันทั้งหมดประมาณหกสิบนาย ส่วนใหญ่เป็นหมาจิ้งจอก มีหนูและตัววีเซอร์ปะปนอยู่บ้าง----เป็นกลุ่มสัตว์ที่ผสมปนเปกันกึ่งจรจัดและกึ่งโสโครก ทหารเกือบทั้งหมดเป็นโจร แม้จะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าโทรมๆขาดรุ่งริ่งแต่ก็ติดอาวุธพร้อมและมีฝีมือในการสู้รบ พวกเขามีอาหารมาด้วยมากมาย ทั้งปลา นกและผัก ทหารกลุ่มนี้ใช้ทั้งเล่ห์เหลี่ยม มารยา การหลอกลวงและแม้แต่การฆ่า ในการเดินทางข้ามเขตแดนจากทางเหนือเข้ามาในดินแดนที่ไร้พรมแดนแห่งนี้ เพื่อเสาะหาถิ่นอาศัยที่อากาศอบอุ่นและชีวิตที่ง่ายๆสบายๆ

เบนน์เบื่อหน่ายชีวิตที่ต้องเดินทางร่อนเร่อยู่เป็นอาจิณ เขากำลังเสาะหาชุมชนเล็กๆที่อุดมสมบูรณ์สักแห่งหนึ่ง ที่เขาสามารถเข้ายึดครองได้โดยปราศจากการขัดขืน แล้วเขาก็เห็นปราสาทโกตีร์ ซึ่งถึงแม้ตอนนี้จะเป็นเพียงซากสลักหักพังใหญ่โตมโหฬาร แต่ครั้งหนึ่งมันก็คงเคยสวยงามรโหฐาน เบนน์คิดถึงความเป็นไปได้ที่จะได้เข้าครอบครองสถานที่แห่งนี้ ด้านหลังของปราสาทติดกับป่า มีพื้นที่ราบอยู่ทางด้านหน้าและมีถนนล้อมรอบ ซึ่งผู้เดินทางผ่านมาคงใช้ถนนเส้นนี้ ทั้งหมดนี่ราวกับฝันที่เป็นจริงสำหรับเบนน์เลยทีเดียว

เบนน์สั่งทหารให้หยุดพักตั้งค่ายในคูริมถนนด้านที่ไกลออกไปพ้นสายตาผู้อื่น ต่อจากนั้นก็ออกไปเดินวนเวียนรอบๆโกตีร์เพื่อสำรวจดูพื้นที่ ยิ่งได้เห็นโกตีร์ในระยะใกล้ชิด เบนน์ก็ยิ่งฝันเฟื่องมากขึ้น ต่อแต่นี้ไปจะไม่มีอีกแล้วฤดูหนาวที่แสนทารุณอย่างในดินแดนทางเหนือ ถ้ามันสามารถยึดครองปราสาทแห่งนี้ได้สำเร็จ

ขณะเดินไปรอบๆพื้นดินในป่าติดกับทางด้านใต้ของโกตีร์เพื่อสำรวจตรวจตรา เบนน์ชนเข้ากับนางทซาร์มิน่าซึ่งกำลังออกมาจากป่า ไม่รู้ว่าฝ่ายไหนประหลาดใจมากกว่ากัน หมาจิ้งจอกหรือนางแมวป่า ทซาร์มิน่าเสียบลูกธนูเข้าที่คันธนูอย่างรวดเร็ว ในขณะที่มือของเบนน์ตวัดไปที่ดาบเล่มโค้งที่ห้อยอยู่ข้างกาย
ความเงียบเกิดขึ้นชั่วครู่ ขณะที่ต่างฝ่ายต่างก็จ้องมองกันอย่างประเมินกำลังของอีกฝ่าย ในที่สุดเบนน์ชี้มือเข้าไปในป่า

“ใครเป็นเจ้าของที่ตรงนี้?”
“ข้าเอง เจ้าเป็นใคร?” ทซาร์มิน่าทำท่ายโส
“เขาเรีนกข้าว่าเบนน์ ข้าเป็นนักสู้ แต่ข้าชอบวิธีสันติมากกว่า ถ้ามันจะช่วยให้ข้าได้สิ่งที่ต้องการ”
“อืมม์ นักสู้ ข้าคือทซาร์มิน่า ราชินีแห่งตาพันดวง โน่นคือกองบัญชาการของข้า เราเรียกมันว่าปราสาทโกตีร์”
“ตาพันดวง” เบนทำท่าใช้ความคิด “มีคนเดียวเท่านั้นแหละที่ใครๆรู้จักในชื่อนั้น ตาเฒ่าเวอร์ดูกากรีนอายส์ไง เขาก็เป็นแมวป่าเหมือนกันนี่”
“เขาเป็นพ่อข้าเองแหละ”
“จริงหรือ?”
“แต่เขาตายไปแล้ว ตอนนี้ข้าเป็นผู้ครอบครองโกตีร์แต่เพียงผู้เดียว เจ้ามาทำงานกับข้าก็ได้ถ้าสนใจ โกตีร์ต้องการนักรบ เจ้ามีใครมาด้วยหรือเปล่า?”
“ข้ามีทหารมาด้วยหกสิบนาย เป็นพวกหมาจิ้งจอก หนูแล้วก็ตัววีเซอร์ ผ่านการฝึกฝนอย่างดีมาแล้วทั้งนั้น”
“ข้าไม่เคยไว้ใจหมาจิ้งจอก แล้วทำไมข้าจะมาไว้ใจเจ้าล่ะ?”
“ฮ่า ทุกวันนี้ใครเขาไว้ใจคนอื่นกันบ้างล่ะ?” เบนน์ตะคอกใส่ “ข้าเองก็ไม่สวาทพวกแมวป่านักหรอก ข้าเคยสู้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับพ่อเจ้า แล้วก็เคยสู้กันเองด้วย”
“ข้าไม่สงสัยเรื่องนั้นหรอก แล้วมันก็เป็นเรื่องเก่าแล้วด้วย เจ้าพูดว่าเจ้ามีนักรบหกสิบนาย ถ้าพาพวกนั้นมาทำงานให้ข้า เจ้าต้องการค่าตอบแทนยังไง?”
“เจ้าลองเสนอมาสิ”

“ข้าให้เจ้าได้มากกว่านั้น ข้าจะให้หลักประกันแก่เจ้า” นางทซาร์มิน่ากล่าวกับหมาจิ้งจอก “มีพวกนาก กระรอก หนู เม่น…พวกสัตว์ในป่านี้แหละ ครั้งหนึ่งพวกมันเคยทำงานให้ครอบครัวข้า แต่ตอนนี้พวกมันออกไปอยู่ในป่ามอสฟลาวเวอร์และคอยต่อต้านข้า ถ้าเราสามารถต้อนพวกมันให้ออกมาจากที่ซ่อนแล้วจับมาเป็นทาสได้ ข้าจะให้เจ้ามีฐานะเท่าเทียมกับข้า เราจะปกครองปราสาทโกตีร์ร่วมกัน”
เบนน์ปล่อยมือออกจากดาบ “ตกลง! ข้าเชื่อคำพูดของเจ้า”
“ข้าก็เชื่อคำพูดของเจ้าเหมือนกัน” ทซาร์มิน่าตอบขณะสัมผัสมือของเจ้าหมาจิ้งจอกที่ยื่นออกมา

ดวงตาสองคู่ที่ไร้ความจริงใจพอๆกันสบกันแน่วแน่ ทซาร์มิน่ารู้ว่าอย่างน้อยเบนน์ก็พูดความจริงเรื่องพวกสมุนของเขาที่เป็นนักสู้ แม้จะอยู่ในเสื้อผ้าเก่าๆขาดๆสกปรก ทั้งสองเดินเข้าไปในโกตีร์ด้วยกันพร้อมกองทหารของเบนน์
เบนน์มีความรู้สึกราวกับว่าโกตีร์ถูกสร้างมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ

พวกทหารของโกตีร์ซึ่งอยู่ในเครื่องแบบ จ้องมองกองทหารรับจ้างซึ่งเนื้อตัวขมุกขมอม แต่ก็ดูเหมือนมีอาหารกินกันอย่างอิมหมีพีมัน ที่กำลังเดินเข้ามาด้วยความสงสัย

ทหารรับจ้างของเบนน์ชำเลืองมองทหารท่าทางอดโซ ซึ่งแต่งกายเต็มยศมองดูอุ้ยอ้ายพะรุงพะรังอย่างดูถูก

ทซาร์มิน่าและเบนน์นั่งอยู่เคียงข้างกันในห้องของนางแมวป่า นางฟังแผนการของเบนอย่างนับถือ ตอนนี้ต้องลืมเรื่องการทรยศหักหลังไปก่อน นางให้คะแนนเบนน์เต็มร้อยในฐานะนักต่อสู้รณรงค์ผู้เชี่ยวชาญ

แผนของเบนน์ง่ายๆไม่ซับซ้อน “ค้นหาพวกมันทุกตารางนิ้ว ทำให้มันรู้ว่าเราเอาจริง ไม่ต้องใช้เล่ห์เพทุบายหรือสายสืบ เก็บไว้ใช้เวลาที่ทำสงครามยืดเยื้อดีกว่า เราต้องโจมตีมันซึ่งหน้าและไม่ต้องปราณี เรามีกำลังพลมากกว่าแถมยังผ่านการฝึกมาอย่างดี เริ่มกันตั้งแต่พรุ่งนี้เช้าเลย ส่งกำลังเต็มอัตราออกไปกวาดล้างให้ทั่วป่า ใครต่อสู้ขัดขืนก็ฆ่าเสีย แล้วกวาดต้อนพวกที่เหลือมาเป็นเชลย นี่เป็นวิธีเดียวที่ได้ผล เชื่อข้าเถอะ”

“เข้าท่ามากเลย เบนoN” ทซาร์มิน่าเห็นด้วยกับแผนการ “ว่าแต่เจ้าเคยต่อสู้กับพวกพลธนูกระรอกไหม? พวกมันหายตัวไปบนยอดไม้ได้อย่างรวดเร็วจนคิดไม่ถึงทีเดียว”
“ง่ายนิดเดียว ก็เผาต้นไม้เสียสิ หรือไม่ก็ฟันมันทิ้งเสีย ข้าเคยทำมาก่อนแล้ว ถ้ามันหนีลงรูเราก็อุดรูเสีย ปิดทางออกทั้งหมด แค่นี้พวกมันก็หมดปัญญาแล้ว เชื่อข้าเถอะ ได้ผลทุกครั้งแหละ ข้าเคยทำมาแล้ว”

ทซาร์มิน่าชี้มือออกไปนอกหน้าต่างไปที่ความกว้างใหญ่ไพศาลของป่ามอสฟลาวเวอร์ “เจ้าคิดว่าจะทำอีกได้ไหมที่ป่านั่นน่ะ?”
“ถ้ากองทหารของเราร่วมมือกันก็ทำได้ง่ายมาก”
“งั้นเราก็เริ่มต้นกันพรุ่งนี้เช้าเลย” นางพูดอย่างมาดหมาย
“พระอาทิตย์แรกขึ้นเลยละ”



โคลัมไบน์กำลังฝึกการยิงธนูโดยใช้คันธนูเล็กๆของกระรอกตัวหนึ่ง เลดี้
แอมเบอร์เอาเป้าไปตั้งไว้ระหว่างเดินสำรวจรอบๆบริเวณที่ขุดดินกันอยู่เพื่อปกป้องพวกที่กำลังทำงาน

“ดึงเชือกคันธนูมาข้างหลังคันธนู” นางกระรอกสอน “ตาข้างหนึ่งจับอยู่ที่ก้านธนู มองเห็นเป้าไหม? ดี แล้วก็หายใจออกพร้อมกับปล่อยลูกธนูออกไป…..ยิงได้ดีนี่ โคลัมไบน์!”
ลูกธนูที่ปลายยังสั่นไหวปักใกล้ศูนย์กลางเป้า “ฮ่าฮ่า ข้ายิงได้แม่นขึ้นเรื่อยๆเลยละ เลดี้แอมเบอร์”
“ข้าเห็นด้วย ถ้าทำอย่างนี้ได้เรื่อยๆไม่ช้าฝีมือเจ้าก็จะพอๆกับข้า”

เฒ่าดินนี่และโฟร์โมลเดินขึ้นมา หัวหน้าตุ่นยกมือแตะจมูกคารวะเลดี้แอมเบอร์
“มาดาม ผู้ฒ่าดินนี่กับข้ากลบตอต้นโอ๊คกลวงของท่านที่เราใช้เป็นทางออกมาจากโกตีร์แล้ว” โฟร์โมลรายงาน
ผู้เฒ่าดินนี่ถอนธนูที่ปักอยู่ออกจากแผ่นเป้าแล้วส่งคืนให้โคลัมไบน์
“เฮอร์ เราอุดแล้วละ ไม่อยากให้น้ำทะลักออกมาท่วมป่าแถวนี้ ให้ท่วมเฉพาะในโกตีร์เท่านั้น”
แอมเบอร์ถอนใจ “เราต้องขุดกันเป็นระยะทางยาวมากเลย หวังว่าเราคงขุดเสร็จก่อนที่นางแมวป่าและกองทหารของมันจะโจมตีเราโดยไม่รู้ตัว”

สกิปเปอร์ซึ่งมีน้ำหยดติ๋งๆจากตัวกระโดดขึ้นมาจากแม่น้ำ “ไม่ต้องกลัวไปหรอก แอมเบอร์ ข้ากับพวกของข้าทำตามที่ได้รับมอบหมายแล้ว เราขุดดินจากบริเวณใต้น้ำไปจนถึงประตูระบายน้ำ ที่พวกกระรอกของท่านเอาไปจมไว้ใต้พื้นดินตรงที่พวกตุ่นกำลังขุดอุโมงค์แล้ว เราอยากขุดอุโมงค์ได้เก่งเหมือนบิลลัม วอยล์ฟลายเออร์ แล้วก้อ เอิชคลอว์ จัง ท่านน่าจะได้เห็นฝีมือของเจ้าหนุ่มๆพวกนั้น”

โฟร์โมลและเฒ่าดินนี่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความภูมิใจ ส่วนเลดี้แอมเบอร์ใช้มือกระแทกเข้าไปที่เป้า

“ข้าก็อยากมีพวกกระรอกมากกว่านี้ ข้าจะได้ไปดูเด็กๆพวกนั้นสักหน่อย ข้ารู้ว่าพวกข้ามีหน้าที่ลาดตระเวณดูแลความปลอดภัย แต่ข้ารู้สึกว่าเป็นงานที่ไม่ต้องใช้ทักษะอะไรนัก” แล้วนางก็ถอนใจอีก

“งั้นทำไมไม่ให้ข้ากับพวกของข้าดูแลลาดตระเวณแทนท่านสักพักหนึ่งล่ะ?” สกิปเปอร์เสนอ “ข้าจะได้ถือโอกาสพักสักหน่อยหลังจากที่ไปแช่อยู่ในน้ำเสียนาน เห็นบิลลัมบอกว่าพวกเขาขุดใกล้หินเข้าไปทุกทีแล้ว ทำไมท่านไม่ไปดูล่ะเผื่อจะช่วยทำสายชักรอกให้เจ้าตุ่นพวกนั้นขยับหินออกไปได้ง่ายขึ้น”

แอมเบอร์ชอบอกชอบใจกับข้อเสนอแนะของสกิปเปอร์มาก “ตกลง ข้าจะให้บาร์คแลดกับโอ๊คแอปเปิลไปช่วยด้วย พวกมันเก่งเรื่องทำสายชักรอกนั่นที่ต้นไม้ ขอบใจนะ สกิป”



ชิบบ์บินลาดตระเวณเป็นวงกว้างเพื่อเป็นการออกกำลัง แต่ไม่ช้ามันก็รู้สึกเบื่อกับการออกกำลังแบบนั้นแล้วบินมาเกาะอยู่บนกิ่งไม้ ไม่ไกลจากเจ้านกอินทรีย์อากูเลอร์ซึ่งกำลังหลับอยู่ ชิบบ์ฟังเสียงเจ้านกอินทรีย์ละเมอว่า

“ฮืมม์ เจ้ามาร์เตนต้นสน ขอแค่ตัวมาร์เตนต้นสนตัวเล็กๆสักตัวก็พอแล้ว สงสัยว่ารสชาติของมันคงคล้ายสน ฮืมมมมมมมมมม”




หมายเหตุ แปลจากเรื่อง "Mossflowers"