Diarist
ประสบการณ์ชีวิต

ถนนสายนี้มีตะพาบ ก.ม.ที่ 232 "ความเป็นไทย"(ที่ปฏิเสธไม่ได้) โจทย์: คุณ toor36

คำอธิบายโจทย์
ความเป็นไทยมีอะไรบ้าง อักษรไทย อาหารไทย นิสัยไทยหรืออะไรก็ตามแต่ เขียนเรื่องราวที่แสดงออกถึงความเป็นไทยในแบบของคุณออกมาเลย



 

********************************************************** อะไรๆเรื่องความเป็นไทยก็คงมีคนเขียนแล้วทั้งอักษรไทย อาหารไทย และนิสัยไทย เราก็เลยจะมาเขียน "หรืออะไรก็ตามแต่" ก็แล้วกัน มันน่าจะง่ายสุดแล้วสำหรับหญิงชรา วัยที่ชอบรำลึกความหลัง

แต่ก่อนอื่นขอนอกเรื่องของตัวเองสักนิดนะคะ คือถ้าคุณสนใจความเป็นไทยในสายตาของวอลต์ ดิสนีย์ อยู่บ้าง ก็ตามไปที่นี่เลยค่ะ มีหลายเรื่องให้คุณติดตาม ความเป็นไทยในสายตาวอลต์ ดิสนีย์ อย่างเช่นเรื่องราวของแมววิเชียรมาศ ทุกเรื่องประทับใจจขบ.มาก


 

หรือ Our Floating Dreams และอีกบางอย่าง [cr: The Momentum]

ทีนี้ก็มาที่เรื่องของเราซึ่งอยากจะปูพื้นด้วยเพลง รักกันไว้เถิด เพราะเหมือนในช่วงหลายๆปีมานี้ คนไทยไม่ค่อยรักกันเท่าไร กินแหนงแคลงใจ ดุว่าด่ากันเหมือนจะฆ่ากันตาย คงลืมกันไปแล้วว่า เมื่อใดที่เราไม่สามัคคีกัน บ้านเมืองก็ย่อยยับทุกที

เนื้อเพลงตอนที่ประทับใจเรามากคือ "ยามฉันมองตาคุณ อบอุ่นดวงใจ เป็นสายเลือดไทย ในสายตาบอกสายสัมพันธ์"


 รักกันไว้เถิด

cr: YouTube
ตอนที่เราไปเรียนต่อต่างประเทศเป็นช่วงที่การติดต่อกลับมาเมืองไทยยากมาก ได้แต่เขียนจดหมายอย่างเดียว ค่าโทรศัพท์แพงมหาโหด เวลาจะเขียนจดหมายก็หายาก อย่างหนึ่งที่คนไปเรียนอยากได้ คือได้พบคนไทยบ้าง ได้พูดคุย ได้กินอาหารไทย หรือไปเที่ยวด้วยกัน แต่ก่อนไป พ่อตัดไฟแต่ต้นลมโดยให้เราสัญญาว่า จะไม่คบคนไทย ทั้งชายและหญิง ไม่คบเพื่อนชาย ไม่ว่าชาติใด เราทำตามนั้นทุกอย่าง ไม่ใช่เพราะเราเชื่อฟังพ่อ แต่เพราะเราคิดเอาเองว่า เราไปเพียงไม่กี่ปี คงไม่คิดถึงคนไทยมากขนาดนั้น ที่สำคัญ เรายังไม่ได้คิดเรื่องมีแฟน อย่ามาชี้โพรงให้กระรอกเลยเน้อพ่อเน้อ และที่สำคัญที่สุด เราต้องเก็บการพูดอ่านเขียนภาษาอังกฤฤษกลับมาให้ได้มากเท่าที่จะทำได้ เพราะแผนของเราในตอนนั้นคือกลับมาบริหารหนังสือพิมพ์ "แนวหน้า" ของพ่อ ที่ภายหลังจุดจบคือเราเองนี่แหละขายหัวหนังสือพิมพ์นี้ให้ บ.ประชุมช่าง แล้วเขาทำต่อมาในชื่อหนังสือพิมพ์ว่า "แนวหน้า ยุค เดลินิวส์" ที่คงจะรู้จักกันดี แต่อาชีพของเราก็ต้องอาศัยภาษาอังกฤษมาตลอดอยู่แล้ว

คนไทยในต่างแดนมักดูกันออกว่าใครเป็นคนไทยเหมือนกัน ก็ดูจากกิริยาท่าที การพูด การยิ้ม ยิ่งถ้าคนเอเชียพูดภาษาอังกฤษ ฟันธงได้เลยว่าคนไหนเป็นไทย จีนหรือญี่ปุ่น อินเดีย นอกจากพวกที่ไปเรียนตั้งแต่เด็กมากๆ ลิ้นโดนกลืนเป็นฝรั่งไปแล้ว

เราไปอยู่ที่นั่น มีเพื่อนเป็นญี่ปุ่นเรียนระดับเดียวกัน ตั้งใจไปเหมือนกันว่าจะไม่พูดภาษาแม่เลย เธอชื่อมิชิโกะ ชื่อนี้เหมือนจะโหลเนอะ แล้วเราก็ตกลงกันว่า ถ้าเจอคนไทย เราจะบอกว่า เราเป็นญี่ปุ่น และถ้ามิชิโกะเจอคนญี่ปุ่น จะบอกว่าเป็นไทย เป็นการริอ่านโกหกที่ไม่มีกึ๋นสักเท่าไร

วันหนึ่งเราไปเดินเที่ยวกันอยู่เพลินๆ ก็มีหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาทักเราว่า คนไทยใช่ไหมครับ เราเริ่มทำหน้าโง่ แบบว่า นายพูดอะไรอ่ะ ไม่รู้เรื่อง เค้าก็เปลี่ยนใหม่เป็นภาษาอังกฤษ เราก็บอกว่า ไม่ใช่ นายนั่นขมวดคิ้ว แบบว่า ได้งัยฟระ เราก็รีบจูงมิชิโกะแยกทางไป นึกว่าจะจบแค่นี้

อีกนานจนแทบจะลืมแล้ว ก็มีงานที่สถานทูตไทย มีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งอยากเอาลูกสาวที่เพิ่งเดินทางไปเรียนที่นั่นมาฝากให้เราช่วยดูแลเรื่องซื้อข้าวของเครื่องใช้ เรื่องการเดินทางอะไรต่างๆพวกนี้ เราก็จำใจไปงานนั้น แต่ก็ไม่ได้รู้จักใครสักกี่คน งานนั้นมีเต้นรำด้วย เราก็เฝ้าโต๊ะดูคนอื่นเต้น สักพักก็มีคนเข้ามาก้มศีรษะให้ ทักทายว่า สวัสดีครับ เราก็ยังงงๆ ตอบไปว่า สวัสดีค่ะ นายนั่นหัวเราะเบาๆแล้วบอกว่า วันนี้คุณเป็นคนไทย แล้วที่เจอกันวันก่อน คุณคงเป็นญี่ปุ่นสินะครับ ฮ่วย ไอ้บ้านี่จะมาไม้ไหน แต่ก่อนจะวิวาทกันมากไปกว่านี้ เค้าก็ถามว่า ให้เกียรติผมสักเพลงได้ไหม เราก็เนอะ ระบงระบำนี่เต้นไม่เป็นสับปะรด เค้าก็ว่า สโลว์เองครับ แก้เหงาเพราะกลุ่มคุณคงอีกนานกว่าจะกลับ อ้าว เจ๊ยยยย นั่งสังเกตตูมานานแล้วสินั่น แล้วตูแคะขี้มูกขี้ตามั่งหรือเปล่าก็ไม่รู้

เอาก็เอาฟระ เราก็ออกไปสโลว์กะพี่แก เค้าถามว่า ทำไมคุณต้องไม่บอกใครว่าเป็นคนไทย คุณไม่เคยรู้หรือว่า เรื่องความเป็นคนไทยนี้ คนไทยด้วยกันดูกันออก เราบอกเค้าว่า เราไม่สนใจหรอกว่าจะดูออกหรือเปล่า บอกแล้วบอกเลย จบไหม มันเป็นสิทธิ์ของเราที่จะอยากเป็นอะไรเมื่อไรก็ได้ไม่ใช่หรือ จริงๆแล้วก็เป็นการบอกทางอ้อมว่า เราไม่สะดวกเป็นคนไทยในตอนนั้น แล้วมันก็ไม่น่าจะทำให้ใครเดือดร้อน เค้าก็ดีนะ บอกเราว่า จบก็ได้ ผมไม่ขัดใจสุภาพสตรีอยู่แล้ว [น่านนนน ระวังตัวมากขึ้นเลยว่า ฮีต้องไม่เบา] แต่เค้าก็ย้ำว่าเค้าแค่ดีใจที่ได้พบคนไทย

พบกันวันนั้นแล้วก็ไม่พบกันอีกเลยจนบัดนี้ ถือว่าไม่ใช่ประเภทจอมตื๊อ ไม่ได้อยากรู้ว่าเราเรียนที่ไหน ไม่ได้ขอที่อยู่ นับว่าเราก็ได้เจอคนไทยที่เพียงมีสายเลือดไทย ในสายตาก็บอกสายสัมพันธ์แล้ว เสียดายที่เราระวังตัวมากไป เขาอาจเป็นเพื่อนคนไทยที่น่าคบคนหนึ่งก็ได้

ป.ล.ท้ายเรื่อง หลายเดือนมานี้มีเรื่องราวมากมายให้ต้องดูแล เหนื่อยมากแถมป่วยด้วย ไม่ค่อยมีเวลาคิดเขียนอะไรได้มาก
  Diarist
ขอบคุณของแต่งบล็อกจากอินเทอร์เน็ต

Create Date : 16 กรกฎาคม 2562
Last Update : 16 กรกฎาคม 2562 21:09:36 น.		40 comments
Counter : 970 Pageviews.
Share Tweet