มีค่าเวลาเธอเหงา
" เราเลิกกันเถอะ.. ขอร้องนะ เราปล่อยกันไปใช้ชีวิตของตัวเราเองกันเถอะ "
คำพูดที่ฉัน พูดออกไปและก็รู้ว่า มันไม่สามารถทำและเป็นไปได้ แต่ฉันตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่า ฉันจะไม่ทนอีกแล้ว
หลังจากบอกเขาไป ถ้าเขาไม่ตอแย ไม่เซ้าซี้ฉัน ฉันก็คงเลิกได้เหมือนกัน แต่เปล่าเลย.. เขาบอกกับฉันว่า
ฉันสามารถเลิกกับเขาได้จริงๆ เหรอ..ใช่ฉันทำไม่ได้
บ้า..ฉันมันบ้าที่จะยอมให้ตัวเองเป็นแบบนี้ ฉันถามเขาถึงวันพรุ่งนี้ของเรา เขาก็ไม่มีคำตอบ
คำตอบที่มี มันไม่ได้สวยงามและสวยหรูอะไรเลย มันมีแต่ความลำบาก ฉันบอกกับเขาว่า " แค่ความรักอย่างเดียวมันไม่ได้ทำให้เราอยู่รอดกันนะ "
ซึ่งเขาก็รู้ เขาก็ให้เหตุผลกับฉันได้แค่คำเดียวว่า เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงดีกับเรื่องของเรา เขารักฉัน แต่ก็ไม่รู้จะหาเหตุผล
หรือจะพาฉันไปลำบากด้วยทำไม แต่ถ้าฉันพร้อม ฉันก็ก้าวไปพร้อมกับเขาได้อีกครั้ง อยู่ที่ว่าฉันมั่นใจหรือเปล่า แค่นั้นเอง
ใช่..ฉันไม่มั่นใจ 2 ครั้งที่ผ่านมา มันทำให้ฉันเจ็บปวดเกินกว่าที่จะไว้ใจและเชื่อใจได้อีกครั้ง..
ฉันบอกกับเขาว่า เราควรเก็บตังค์ไว้ เพื่ออนาคตที่จะเกิดขึ้นต่อไป เพราะไม่รู้ว่า พรุ่งนี้จะเป็นยังไง
เงินทุกบาทที่เขาให้มา ฉันไม่เคยได้ใช้เลย ฉันเก็บไว้ ซึ่งเขาก็ไม่เคยรู้เลยว่า ฉันเก็บเงินจำนวนนี้ไว้
มันไม่มากเท่าไหร่นัก แต่ถ้าเขาให้บ่อยๆ เงินคงเพิ่มปริมาณขึ้นมาได้..
ฉันมองไม่เห็นพรุ่งนี้เลย แล้ววันนี้ฉันทำไปเพื่ออะไร...
| | |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [